Donald Trump “Verkiezingsramp”: MAGA is een valstrik

De grootheidswaanzin van Trump is een valstrik voor de Republikeinse partij

“Trump´s algemene afschuwelijkheid vertegenwoordigt een pad naar electorale rampspoed in 2024 voor de Republikeinse partij”

In het moderne Amerika is het al lang een gemeenplaats dat ‘de politiek stopt aan de waterkant’. Natuurlijk is dat, zoals de meeste waarheden en volkswijsheden, in de praktijk niet helemaal waar. Tijdens de Koude Oorlog (en ook in eerdere tijdperken) zijn er ernstige en diepe verdeeldheid en kloven geweest tussen rechts en links over de manier waarop het land macht, politiek en invloed in het buitenland zou moeten benaderen.

In een van de meest opvallende voorbeelden waren er partijdige verdeeldheid over de oorlog in Vietnam. Democraten en Republikeinen waren het vaak oneens over de aanpak van het buitenlands beleid in Latijns- en Zuid-Amerika. Het Iran-Contra-schandaal en de steun aan de Nicaraguaanse anticommunistische guerrillastrijders zijn beruchte voorbeelden.

De politiek stopte zeker niet bij de oceanen, toen Amerika rechts zich in de context van de Koude Oorlog op de Amerikanen richtte met de Red Scare, Lavender Scare en via het Cointel-programma.

Beschouwd als ‘de vijand’ omdat ze zogenaamd ‘communisten’ of agenten van de Sovjet-Unie waren, waren de meeste Amerikanen die het doelwit waren van deze rechtse heksenjachten in werkelijkheid slechts ‘schuldig’ aan het uitoefenen van hun fundamentele grondwettelijke rechten en/of of lid zijn van gemarginaliseerde groepen of het anderszins oneens zijn met de reguliere Amerikaanse politiek en de consensus van de elite.

Deze meningsverschillen over het beleid worden gekleurd door de manier waarop Amerikaans rechts en ‘conservatieven’ autoritairen, autocraten, tirannen en despoten in het buitenland lange tijd hebben bewonderd. In het tijdperk van Trump en het opkomende Amerikaanse fascisme is deze bewondering grof, duidelijk en onberouwvol.

Trump, een man die heeft beloofd op ‘de eerste dag’ van zijn presidentschap een dictator te zullen zijn, kijkt publiekelijk naar mensen als Vladimir Poetin, Kim Jong Un en Viktor Orbán. De huidige Republikeinse Partij heeft zich feitelijk aangesloten bij de mondiale antidemocratische beweging.

Jacob Heilbrunn is redacteur van National Interest en een niet-ingezeten senior fellow bij de Atlantic Council. Hij is de auteur van het nieuwe boek America Last: The Right’s Century-Long Romance with Foreign Dictators . Zijn eerdere boeken omvatten ‘ Ze wisten dat ze gelijk hadden: de opkomst van de Neocons ‘.  

In dit veelomvattende gesprek biedt Heilbrunn een historische context voor de manier waarop de Republikeinse Partij en de conservatieve beweging in het tijdperk van Trump besloten in zee te gaan met Vladimir Poetin en de mondiale antidemocratische beweging. Heilbrunn legt uit hoe de steun van Trump en de Republikeinse Partij aan Poetin in zijn agressieoorlog tegen Oekraïne bredere trends weerspiegelt in de manier waarop Amerikaans rechts autoritairen en andere vijanden van de democratie al lang steunt. In totaal is het tijdperk van Trump het hoogtepunt van de diepe antidemocratische hartstocht die Amerikaans rechts lange tijd heeft bezield.

Hoe zijn we op een plek terechtgekomen waar een voormalige en misschien toekomstige president en een van de twee belangrijkste institutionele politieke partijen van het land autocraten en autoritairen, in feite politieke misdadigers, zoals Vladimir Poetin, openlijk prijzen en bewonderen? 

De basis werd de afgelopen decennia gelegd door Patrick J. Buchanan, die in 1990, na het einde van de Koude Oorlog, begon op te roepen tot een terugkeer naar America First. Hij raakte een responsieve snaar, maar beschikte niet over de politieke vaardigheden om zijn enthousiasme in een massabeweging te vertalen. Buchanan hekelde de regering-Clinton voor het stopzetten van de Servische genocidale oorlog tegen Bosnië in 1995 en beschouwde Bosnië als een ‘fictief land’.

Hij hekelde ook de uitbreiding van de NAVO. Buchanan noemde Poetin vervolgens een Russisch paleoconservatief en betoogde dat het Westen Rusland had omsingeld. Anderen waren het daarmee eens. In 2017 verklaarde Christopher Caldwell in het tijdschrift Imprimis van Hillsdale College dat Poetin “de meest vooraanstaande staatsman van onze tijd” was.

Trump, die minachting ademt voor de Amerikaanse democratie, heeft de Republikeinse partij zelf geleerd Poetin te zien als een beslissende leider die respect en bewondering verdient. Mogelijk nodigt hij Poetin tijdens een tweede termijn uit in het Witte Huis voor een staatsdiner.

De kwestie beperkt zich niet tot Trump. Gouverneur van Florida, Ron DeSantis, had zelfs een ontmoeting met Hongaarse topfunctionarissen, waaronder voormalig president Katalin Novak, om manieren te bedenken om het Hongaarse model naar Florida te transporteren. Bewijsstuk A is zijn aanval op het New College of Florida. Orbán verdreef de Centraal-Europese Universiteit uit Boedapest.

DeSantis heeft New College eenvoudigweg van de ingewanden ontdaan, inclusief het beëindigen van zijn genderstudieprogramma. De Heritage Foundation werkt op haar beurt hand in hand met de Hongaarse regering. Het had zelfs ontmoetingen met Hongaarse functionarissen om eventuele steun van het Congres aan Oekraïne te belemmeren.

De Republikeinse Partij en Amerikaans rechts presenteren zichzelf als de echte verdedigers van de vrijheid in binnen- en buitenland. De feiten en de werkelijkheid zijn natuurlijk heel anders.  

Bij een tweede presidentschap van Trump zou Richard Grenell waarschijnlijk minister van Buitenlandse Zaken worden. Ik vermoed dat hij openlijk en actief de Vrijheidspartij in Oostenrijk en het Alternatief voor Duitsland in de Bondsrepubliek zou steunen. Het doel van Trump zou zijn om een ​​illiberale internationale te creëren. In zekere zin zouden de democratieën van West-Europa ‘sitting ducks’ worden.

Trump zou onze al lang bestaande steun voor de democratie omdraaien en een bondgenootschap sluiten met Orbán en Poetin tegen onze oude bondgenoten. Het zou het begin zijn, en niet het einde, van het Amerikaanse bloedbad. Het vernietigen van de internationale orde zou de dollar als reservevaluta vernietigen, de aandelenmarkt doen wankelen en ons terugbrengen naar de instabiliteit van de jaren dertig.

We moeten praten over instellingen en netwerken van macht en middelen. Wat zijn enkele voorbeelden van de historische en huidige relatie van Amerikaans rechts met autoritairen en andere antidemocratische actoren in het buitenland?

Spanje werd een bijenkorf van activiteiten voor Amerikaanse conservatieven die een organisatie oprichtten genaamd de American Union for Nationalist Spain, die geld inzamelde voor Franco en propaganda promootte in Amerika. De nazi-propagandist George Sylvester Viereck, die tijdens de Eerste Wereldoorlog namens keizer Wilhelm in actie kwam, had een uitgeverij genaamd Flanders Hall die talloze isolationistische werken verspreidde.

Hij richtte ook een frontorganisatie op, de Islands for War Debts Committee genaamd, die nazi-propaganda onder honderdduizenden Amerikanen verspreidde door te vertrouwen op het frankeersysteem van het Congres. Tegenwoordig promoten de Heritage Foundation en het Conservative Partnership Institute als het ware de Hongaarse rapsodie. Er zou een nieuwe generatie Trump-loyalisten moeten worden geïncubeerd.

De Trump-beweging wordt in Washington geïnstitutionaliseerd met de opkomst van andere organisaties zoals het American First Policy Institute of America First Legal.

Wat weten we over het Donau-instituut in Hongarije? Wat zijn de verbindingen met de huidige Amerikaanse “conservatieve” beweging, met “gedachteleiders” en anderen die zich inzetten voor het ondermijnen van de pluralistische democratie, zowel hier in de Verenigde Staten als wereldwijd?

Het Donau Instituut is het epicentrum van conservatieve pogingen om invloedrijke journalisten, denktankgenoten en politici in Amerika en Groot-Brittannië te bereiken. Het wordt geleid door John O’Sullivan, speechschrijver voor Margaret Thatcher en redacteur van de National Review.

Het herinnert ons eraan dat de toetredingsdrempels voor buitenlandse regeringen die hun invloed willen maximaliseren in Amerika laag zijn. Balazs Orban, politiek directeur van Viktor Orbán (geen familie), maakt veel reclame voor het Donau-instituut en reist regelmatig naar Amerika om verschillende conservatieve organisaties in New York en Washington te ontmoeten. Rod Dreher, een gastonderzoeker, is de gouden jongen van het instituut geworden en schrijft regelmatig voor het Hongaarse Conservatieve tijdschrift.

Onlangs schreef hij een stuk voor de Amerikaanse Conservatieven, met de sardonische titel ‘Een Amerikaanse brief uit de Hongaarse goelag’. Een andere Amerikaan die hoog aan het Hongaarse firmament is gestegen, is Gladden Pappin, voorzitter van het Hongaarse Instituut voor Internationale Zaken. Het klinkt allemaal als iets uit een roman van Evelyn Waugh – tenzij ze daadwerkelijk echte macht en invloed kunnen uitoefenen tijdens een tweede presidentschap van Trump.

In de jaren tachtig en negentig waren mijn mentoren en anderen die ik respecteerde nauw betrokken bij de anti-apartheidsbeweging. Hoe kunnen we de steun van Reagan en de Republikeinen voor dat blanke supremacistische regime herleiden tot de voortdurende bewondering van dergelijk ‘etnonationalisme’, zo niet ronduit racistisch en blank supremacistisch beleid dat door Poetin, Orbán en anderen naar voren wordt gebracht?

Ik traceer het helemaal terug naar Lothrop Stoddard en de jaren twintig. Hoe bewust ze zich zijn van deze intellectuele draad is een open vraag. Maar de nieuwste generatie heeft zeker enkele van de meest betreurenswaardige, als ik dat woord mag gebruiken, overtuigingen uit het verleden overgenomen en nieuw leven ingeblazen.

Na de Tweede Wereldoorlog bleven ze beperkt tot de marges in Europa. Maar nolens volens ze zijn weer opgedoken nu rechts zichzelf afschildert als de enige beweging die klaar en voorbereid is om de etnische samenstelling van de natiestaat te verdedigen, of dat nu in Rusland of Amerika is. Het is schokkend dat het Volkse denken dat historici als George Mosse of Fritz Stern hebben beschreven en geanalyseerd, weer respectabel is geworden.

De politiek van culturele wanhoop die Stern beschreef, is sterker gebleken dan de meeste historici hadden verwacht. Maar het herinnert ons er nogmaals aan dat Trump simpelweg oude wijn in nieuwe zakken verpakt.

Ik ben een kind van de jaren tachtig en het einde van de Koude Oorlog. Opgegroeid in het tijdperk en daarna met Clinton en Bush en het ‘einde van de geschiedenis’ en de hegemonie van Amerika en de fantasie van een unipolaire wereld, was de conventionele wijsheid van het gezond verstand dat de politiek stopte bij de oceaan.

De Republikeinen en Democraten zijn het in eigen land weliswaar oneens, maar ook over de details en bijzonderheden van het buitenlands beleid, maar er was een grotere overlap van belangen en consensus over de Amerikaanse macht, allianties en wie onze vrienden en vijanden waren. Terugkijkend: hoe waar was dat verhaal wel of niet?

Het idee dat de politiek stopt aan de waterkant is volkomen overdreven. Een paar voorbeelden: Nixon zorgde ervoor dat de oorlog in Vietnam niet zou eindigen voordat hij in 1968 werd gekozen. De geschillen over Midden-Amerika in de jaren tachtig waren zo virulent dat de regering-Reagan een geheim buitenlands beleid in de vorm van Iran bedacht. -Contra om een ​​eindronde rond het Congres uit te voeren.

Het geschil over de hulp aan Oekraïne doet in sommige opzichten denken aan de ruzies over Midden-Amerika, hoewel de regering-Biden, voor zover wij weten, lijkt te hebben afgezien van de impuls om clandestiene pogingen te ondernemen om Oekraïne te helpen. Een consensus over het buitenlands beleid kwam waarschijnlijk het dichtst in de buurt van het bestaan ​​in de jaren vijftig, tot aan de geschillen over de oorlog in Vietnam.

Maar zelfs toen beweerde rechts dat liberale verraders uit de New Deal de strijd tegen het communisme ondermijnden en dat Dwight D. Eisenhower te bang was om een ​​echte terugdraaistrategie tegen het communisme te beginnen.

In een andere tijd, nog niet zo lang geleden, zou het Amerikaanse antwoord op de Russische oorlog tegen Oekraïne relatief eenvoudig zijn. Hoe zijn we tot een staat gekomen waarin de Republikeinen en groter rechts de facto de kant van Poetin kiezen tegen Oekraïne?

Tot op zekere hoogte zijn de twee partijen omgedraaid. Zoals ik al zei, werden de Democraten terughoudend in interventies na Vietnam in de jaren zeventig en tachtig. De Republikeinen hebben hen bekritiseerd omdat ze zwak waren op het gebied van de nationale veiligheid. Nu gebeurt het omgekeerde.

De Republikeinse partij beweegt zich volledig in de richting van isolationisme, gekoppeld aan de verering van buitenlandse dictators (wat een element toevoegt dat niet echt bestond voor de Democraten). Het roept wel een vraag op: in hoeverre was de Republikeinse oppositie tegen het communisme eenvoudigweg een kwestie van politiek opportunisme, in tegenstelling tot echte ideologische hartstocht?

Hoe creëerde het einde van de Koude Oorlog een grotere ruimte voor de Amerikaanse rechtervleugel om nu publiekelijk dictators en andere autoritairen te omarmen? Om ze bovendien te beschouwen als rolmodellen en gidsen voor de manier waarop Amerika bestuurd en georganiseerd moet worden?

Het gebeurde niet van de ene op de andere dag, maar de bevrijding van de anticommunistische liturgie, in combinatie met de rampzalige tweede oorlog in Irak, betekende dat conservatieven teruggingen naar de toekomst. Ze hebben het neoconservatieve credo overboord gegooid in ruil voor oudere doctrines. Patrick J. Buchanan en anderen hadden de hele tijd betoogd dat de neoconservatieven usurpatoren waren die niet het ware Republikeinse geloof vertegenwoordigden.

Nu zijn de (grotendeels Joodse) neoconservatieven verdreven en omarmt de Republikeinse partij doctrines die de eerstgenoemden als ketters beschouwden: hoge tarieven en isolationisme. Hoe lang de Republikeinse Partij Israël zal blijven steunen, is ook een open vraag.

U hebt alarm geslagen over Trump en zijn autoritaire dreigementen en beloften als dictator. Hoe was de reactie van ‘conservatieven’ op uw waarheidsvertelling? 

Tot nu toe was de reactie, afgezien van de Never Trumpers, kalm. Maak daarvan wat je wilt!

Hoe zal het Amerikaanse leiderschap eruit zien in een wereld waarin het Trumpisme of een andere variant van autoritair populisme en neofascisme de controle over de Republikeinse Partij en de ‘conservatieve beweging’ heeft overgenomen? Hoe ziet het Amerikaanse leiderschap er in het ergste geval uit onder dictator Trump en zijn opvolgers? 

Het Amerikaanse leiderschap zou regelrecht de tegenovergestelde richting uitgaan van de afgelopen decennia. Trump zou proberen organisaties zoals de National Endowment for Democracy te sluiten. Hij zou de hulp aan Oekraïne stopzetten. Hij zou aankondigen dat hij artikel V van de NAVO als nietig beschouwt, in plaats van te proberen zich formeel uit de organisatie terug te trekken.

Aan het thuisfront zendt Stephen Miller al plannen uit om aan de zuidgrens concentratiekampen op te richten om migranten te huisvesten. Mijn advies: lees Philip Roths ‘The Plot Against America ’ om te zien hoe de sfeer eruit zou zien onder een Trump-autocratie. Net als Kim Jong Eun wil hij dat mensen rechtop gaan zitten als hij spreekt. Het kan hier gebeuren.

Wat geeft je op dit moment de meeste angst en kijk je vooruit? Wat als iets je hoop geeft?

Het meest verontrustende blijven de facilitators van Trump – de wierookbranders, de laarzenlikkers, de achtervolgers die ervoor kunnen zorgen dat zijn tirannieke ambities worden gerealiseerd.

Dat Mitch McConnell, de leider van de minderheidsgroep in de Senaat, op Trump afstapte door hem te steunen, is een verder bewijs van de holle mannen die de Republikeinse partij leiden. Tegelijkertijd blijf ik ervan overtuigd dat de grootheidswaanzin van Trump – zijn groeiende radicalisme, zijn frequente bedreigingen, zijn algemene verfoeilijkheid – voor de Republikeinse partij een weg naar electorale rampspoed in 2024 betekent.