Het “Reichsburgersjubileum”

Op 7 december was het de eerste verjaardag van de onthulling van de “Reichsburgersputsch”, georkestreerd met enorm veel medialawaai, waarmee geriatrische gepensioneerde rebellen de aristocratische telg Henry XIII aanvoerden. Prins van Reuss zou in 1871 het vermeende herstel van het Duitse Rijk hebben uitgevoerd. Ondanks alle twijfels moet het materiaal natuurlijk blijven worden gesponnen – wat de ARD deze week in een “documentaire” deed.

Reichsburgers Dit is niet verrassend: de linkse staat en zijn media proberen het publiek er nog steeds van te overtuigen dat sommige oudere, gekke mensen serieus een concrete staatsgreep aan het plannen waren – inclusief de ontvoering van Karl Lauterbach uit een tv-studio (waar anders?), die plaatsvond Een plek op het laatste moment had gewoon voorkomen kunnen worden.

Onderzoeken tegen “Reichsbürger” Nog drie arrestaties voor coup complotten

Best gek, maar niet militant

Feit is dat het bewijsmateriaal allesbehalve overweldigend was en dat er een jaar lang duidelijk  niet genoeg bewijsmateriaal was om aanklachten in te dienen tegen de vermeende subversieve elementen  – ook al meldt de ” Tagesschau ” dat ze nu 27 aanklachten hebben die binnenkort zouden moeten worden ingediend. Voor de rest bleef het het hele jaar verrassend stil, al zou je verwachten dat de media voortdurend nieuwe achtergrondinformatie zouden verschaffen over zo’n existentiële dreiging.

Voor zijn eenjarig ‘jubileum’ heeft de ARD nu een ‘ documentatie ’ gepresenteerd  waarin zij de achtergronden van het o zo sociaal gevaarlijke ‘ Reich Citizen Network ’ onderzocht  . Het was al lang vóór deze tactische enscenering van het Duitse Faeser-staatsapparaat, met ruim 3.500 ingezette functionarissen, duidelijk dat dit een groep misleide fantasten was die zeker gek waren, maar noch militant, noch in staat tot concrete acties.

Weinig nieuws met veel tendentieuze vooringenomenheid

Er komt ook niet veel nieuws uit de ARD-documentaire. De onzin die de zogenaamde staatsgreepisten in chatrooms en op bijeenkomsten uitspookten, wordt serieus gepresenteerd als een reële dreiging van een staatsgreep – zonder te vermelden dat de protagonisten nooit ook maar in de buurt van de noodzakelijke middelen en organisatie beschikten voor een actie, die het verdiende een staatsgreep te worden genoemd. staatsgreep.

Aan het einde wordt het gerucht beschreven dat Prins Reuss, het hoofd van de groep, de voormalige echtgenoot van Sahra Wagenknecht, Ralph Niemeyer, vanwege zijn contacten met de Russische regering als geheime afgezant naar Vladimir Poetin had gestuurd om hem een ​​brief te overhandigen. waarop Reuss ‘ Russische militaire hulp  ’ vroeg om ‘ de 26 staten van de onlosmakelijke en eeuwige alliantie te herstellen ’.

Wagenknecht ex Niemeyer en een brief voor Poetin

Niemeyer, die elk contact met de Reichsbürger-scene ontkent, was ongeveer twee maanden vóór de inval in de Reichsbürger daadwerkelijk “een gast in Rusland geweest op uitnodiging van degenen aan de top”. Advocaat  Friedemann Däblitz wijst erop dat hij daar onder meer minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov op een “ spraakmakende manier ” ontmoette.

Hij overhandigde de brief van Reuss nooit, noch aan Lavrov, noch aan Poetin, maar overhandigde hem – na de inval – aan het Duitse Federale Bureau voor de Bescherming van de Grondwet omdat hij deze verdacht vond. Dus niet de politie – die de natuurlijke eerste geadresseerde zou zijn geweest – maar de binnenlandse geheime dienst. De politie doorzocht vervolgens het appartement van Niemeyer, ook al was de brief al ingediend bij het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet.

Bekend intelligentiepatroon

Alleen al deze beschrijving doet sommige waarnemers vermoeden dat Niemeyer mogelijk heeft gehandeld namens het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet. Dit patroon is bekend sinds het mislukte NPD-verbod in 2003. In het daaropvolgende proces kwam naar voren dat de partij – die, net als de ‘ Reichsbürger ’ vandaag de dag ook was opgehemeld als een enorme bedreiging voor de staat – feitelijk bijna  meer informanten van het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet had dan feitelijk het geval was. leden  .

Dan rijst, net als nu, de vraag in hoeverre de voortdurende ‘ dreiging van rechts ’ in Duitsland reëel is en niet eerder een verzinsel van de geheime diensten en de linkse staat, die de aandacht afleidt van de daadwerkelijke subversieve dreigingen – islamisten, linkse vleugelradicalen en Antifa, willen klimaatextremisten.

Verborgen inconsistenties

In het  proces tegen de rechts-extremistische ‘ Groep S ’  werd ook een undercoveragent die de helft van zijn leven in de gevangenis zat voor talloze misdaden en ernstige psychische problemen had, de hoofdgetuige. Zijn geloofwaardigheid was meer dan twijfelachtig.

Maar de ARD gaat niet eens in op zulke vreemde inconsistenties in haar documentatie, die ook voortkomen uit het gedrag van Niemeyer. Ze geeft er de voorkeur aan het gewenste beeld over te brengen van de burgers van het Reich die gevaarlijk zijn voor het publiek, in plaats van de regering aan de kaak te stellen, die blijkbaar haar eigen dreigementen bedenkt omdat ze de echte problemen niet kan aanpakken – vooral de massamigratie – of niet wil omgaan met helemaal niet met hen.

De echte bedreigingen worden stil gehouden

Het is veel gemakkelijker om met sommige gepensioneerden om te gaan die over wat onzin hebben gefantaseerd dan met jonge islamisten, criminele clans, linkse radicalen of klimaatterroristen van de ‘ laatste generatie ’. Andere mediakanalen zijn ook bereid op deze kar te springen: “ Het antisemitisme groeit. Hamas-vrienden schreeuwen anti-Israëlische leuzen door onze straten. Veel joden in dit land voelen zich terecht bedreigd. Wordt democratie in Duitsland niet al lang meegeteld? vraagt  ​​een ‘Focus’-auteur voordat hij verder gaat met de ARD-‘documentaire’.

Ze vermeldt helemaal niet dat het antisemitisme in Duitsland vrijwel uitsluitend afkomstig is van Arabisch-islamitische migranten en hun linkse vrienden. In plaats daarvan wordt geïnsinueerd dat de Reichsburgers een reëel gevaar vormen voor de Joden in Duitsland. Het verhaal van Nancy Faeser en Co. wordt dus opnieuw plichtsgetrouw verspreid. Prangende vragen over waarom er geen aanklacht is ingediend na een jaar waarin er zogenaamd overweldigend bewijs was van de schuld van de putschisten en de actie op het punt stond uitgevoerd te worden, worden niet eens gesteld.