De verkiezingen 2023 in november worden historisch

De verkiezingen in november worden historisch. Er is veel onvrede en verdeeldheid in de samenleving door elkaar opvolgende en m.i. soms opgeklopte crises. De toeslagenaffaire, coronacrisis, oorlog, inflatie, klimaatalarmisme, wankele pensioenwet, enzovoort. Mensen weten niet meer op wie ze hun stem moeten uitbrengen, ondanks dat Omtzigt voor velen een redelijk alternatief lijkt.

Verkiezingen We zouden ons moeten afvragen in wat voor lelijke positie we als soevereine natie zijn gemanoeuvreerd. Als zovelen de hoop vestigen op 1 politicus dan is het vertrouwen in ons veel-partijen-stelsel ver te zoeken. En terecht want de Haagse politici worden na de verkiezingscampagne, waarin ze hun loze beloftes lozen, meegetrokken in de waan van de dag. Er blijkt namelijk meer te zijn dan alleen het eigen volk, aan wie je trouw hebt gezworen.

Er is namelijk een Europese Unie met daarboven een aantal supranationale organisaties die wereldwijde invloed hebben. ‘Elitaire clubjes’ die ten tijde van gezondheidscrises(WHO) de scepter zwaaien, de NAVO die bij oorlogen de regie oppakt, de VN en het WEF die bij mondiale vraagstukken, zoals economische- en klimaatcrises adviezen geven, enzovoort. Zodoende hebben deze clubjes mondiale macht.

Dan komt het goed van pas dat er schatrijke multinationale ondernemingen bestaan die in deze tijd van economische globalisering aangeduid worden als Big Farma, Big Tech, Big Financials, Big Media, enzovoort. Deze door beleggers opgekochte kapitaalkrachtige grootbedrijven worden door slimme afgevaardigden vertegenwoordigd in de besturen van de supranationale organisaties de VN, WHO, WEF, IMF, BIS, etc.

Omdat deze organisaties wereldwijde macht bezitten worden ze gezien als vormgever voor een Nieuwe Wereld Orde. Kritische analisten zien in deze ‘clubjes’ een soort mondiaal bestuur, samengesteld uit afgevaardigden van de schatrijke elites. De miljardairs die hun kapitaal op de financiële markten het werk laten doen met medewerking van de beleggersclubs Black Rock en Vanguard. Ze zijn de 1 procent superrijken, zijn multimiljardair en bezitten als zodanig de halve wereld. De andere helft wordt gedeeld door 99 procent van de 8 miljard aardklootbewoners.

Een handjevol wakkere lieden doorzien hun tactiek met repressieve beleidsmaatregelen, die zogenaamd nodig zijn om de verschillende crises te beteugelen. Ze openbaren zich via de alternatieve media. Doordat hun protesten door Big Brother en cs. als storend worden ervaren wordt hun kritiek niet gedeeld door Big Media maar door slechts een handjevol onafhankelijke internetkanalen. De grote media geven nauwelijks aandacht aan de kritische burgerprotesten en houden zich voornamelijk bezig met overheidspropaganda. Het voorgekauwde nieuws verspreiden van Big Brother voelt wel zo veilig want dan wordt er goed voor de Media gezorgd.

Toch houden centrale machtsconcentraties, zoals we nu ook zien ontstaan, nooit stand. Er worden mensen wakker doordat de beteugelende maatregelen in een digitale wereld steeds sneller worden opgelegd. Repressieve overheidsmaatregelen die ons moeten beschermen tegen dreigende gevaren alsof we daartoe niet meer zelf in staat zijn.

Om die repressie in stand te houden moet er veel geld naar de overheid die de politie, het leger en de sociale verzorgingsstaat moet financieren. Geld dat moet worden opgebracht door de bevolking die de laatste decennia via de opwaartse geldstroom in de economie(kleingeld wordt magnetisch aangetrokken door grootgeld) steeds meer moest bijdragen om de groeiende rijkdom van de regerende elites in stand te houden.

Het is het eeuwig repeterende proces van de op en neergang van de mondiale welvaart. Welvaart die door de stijgende inkomensongelijkheid telkens wordt onderbroken door revoltes en oorlogen die maatschappelijke ellende veroorzaken. De huidige periode van welvaart is te danken aan de wederopbouw na de WO2 en mede aan het oprichten van de VN in 1945. Toen met de goede bedoeling om de wereldbevolking te behoeden voor nieuwe oorlogen en in gesprek te gaan met afgevaardigden uit ruziemakende lidstaten. Ook moest er nieuwe economische samenwerking tussen de landen komen.

Een nieuw begin is een loffelijk streven totdat na verloop van tijd het bestuur van de VN en consorten wordt geïntegreerd door de elites die zich vormen doordat het kleingeld van de burger bijna magnetisch wordt aangetrokken door het grote geld van de industriëlen en grootbanken. Goed lopende bedrijven die zijn opgekocht door multinationale bedrijven en via de financiële markten hun ‘hellende’ balansen laten vol lopen.

Op deze wijze heeft bijvoorbeeld Big Tech, met grote namen zoals Facebook, Amazon, Apple, Netflix, Google e.a. een gezamenlijke beurswaarde van een tiental biljoenen dollars opgebouwd. Veel meer dan het BBP van middelgrote landen als Duitsland en Frankrijk samen. Geld geeft macht en als je naast geld ook de technologie bezit en je tentakels hebt uitgespreid in supranationale organisaties dan bezit je wereldmacht.

Dit is in het kort het grote plaatje van de globalistische ontwikkelingen die naar een climax bewegen. Steeds meer mensen doorzien dat en voelen dat we worden vernederd door het grootkapitaal. Met deze zienswijze wordt je door andersdenkenden makkelijk weg gezet als een ideologische communist die het grote geld wil herverdelen. Toch is het een keihard gegeven dat het enorme verschil tussen arm en rijk uit balans is geraakt. De massa zal deze onbalans uiteindelijk doorzien.

De geschiedenis leert dat een economische onbalans zichzelf herstelt doordat onvrede en onmacht onder de bevolking een revolutie ontketenen. De vraag is wanneer en waar het begint. In Nederland is een groot deel van de bevolking nog in ‘goede doen’ maar in Zuid Europa, o.a. in Italië, begint de armoede schrijnende vormen aan te nemen met lange rijen voor de voedselbanken. In Nederland zal de oplaaiende onvrede zich eerst uiten bij de verkiezingen. De komende jaren zal mogelijk het vertrouwen worden opgezegd in de EU.

Het afbreken van een globalistisch beleid zal veel economische schade met zich meebrengen, zoals beurscrashes, faillissementen en werkloosheid, maar is niet te voorkomen in een wereld waar het financieel evenwicht uit balans is geraakt. Mijn beschrijving lijkt een doemscenario maar betekent uiteindelijk de opmaat naar een nieuw tijdvak van wederopbouw nadat de mensheid is ontwaakt uit z’n dromen van eeuwige welvaart die is gekocht met schuld.