Israël, Gaza en het spook van de genocide

Israël lijkt te streven naar collectieve bestraffing voor de wreedheden van Hamas, en dit is geen zelfverdediging volgens het internationaal recht

Israël Het spook van de genocide waart opnieuw door het Midden-Oosten. Afgelopen weekend pleegde Hamas een reeks bloedbaden, waarbij 260 jongeren op een muziekfestival en tientallen inwoners van kibboetsen en andere nederzettingen werden afgeslacht.

Voor joden riep het gruwelijke geweld de lange geschiedenis van pogroms op die culmineerden in de Holocaust. Voor degenen onder ons die massaal geweld bestuderen: dit waren genocidale bloedbaden waarvan de slachtoffers het doelwit waren vanwege hun identiteit als Israëliërs en Joden, ongeacht de politieke motieven die de daders koesterden. 

De wreedheden werden begaan in het volle besef van de schok die ze zouden veroorzaken, die terecht is vergeleken met 11 september, en de onvermijdelijkheid van een enorm gewelddadige Israëlische reactie. Het getuigt van de diepte van het politieke gevoel dat de reactie van sommige mensen was om met Palestijnse vlaggen te zwaaien.

Ik ben er helemaal voor om Palestina te bevrijden, maar eerst moet de Palestijnse zaak zichzelf bevrijden van de schaamte van dit genocidale geweld – en van de mentaliteit van Hamas die dit rechtvaardigt, die alle Israëli’s als ‘kolonisten’ beschouwt en daarom niet als burgers.

Er zitten ook onmiskenbaar genocidale elementen in het geweld en de bedreigingen van Israël tegen Gaza. In tegenstelling tot Hamas beweert het burgers te onderscheiden van de gewapende vijand, maar de vernietiging van hele buurten, waarbij naar schatting al 300.000 mensen ontheemd zijn en een miljoen mensen hun huizen moeten verlaten, spreekt anders. Door de stroom, het water en de brandstof af te sluiten totdat de Israëlische gijzelaars zijn vrijgelaten, wordt de gehele bevolking van Gaza gegijzeld. Voor de Palestijnen roept dit alles de Nakba van 1948 op.

In alle opzichten heeft Israël ernstige discriminatie opgegeven voor collectieve bestraffing. Als de dreigementen worden uitgevoerd, zal dit ‘opzettelijk de leefomstandigheden van de groep aantasten die bedoeld zijn om de fysieke vernietiging ervan teweeg te brengen’, althans ‘gedeeltelijk’, zoals de Genocideconventie het stelt, terwijl de sociale en politieke situatie van Gaza op grote schaal zal worden vernietigd. zijn gebouwde infrastructuur.

Dit is geen zelfverdediging zoals het internationaal recht dit opvat, en de zeer legitieme klacht van Israël tegen Hamas rechtvaardigt dit niet.

De catastrofale overdreven reactie van Benjamin Netanyahu is niet alleen bedoeld om de gruwel van de Hamas-aanvallen te evenaren, maar ook om de vernedering weg te nemen van zijn onvermogen om ze te voorkomen. Niet de minste beschuldiging tegen de Hamas-leiding is dat zij willens en wetens hun twee miljoen mensen aan deze terreur hebben blootgesteld. Maar de berusting van vrijwel de gehele Israëlische politieke klasse in Netanyahu’s vernietigingsstrategie is eveneens immoreel.

Er zijn zelfs nog minder excuses voor westerse leiders die zich haasten, vaak met electorale overwegingen voorop, om onkritische steun aan Israël te bieden, net zoals anderen weigeren Hamas te veroordelen. Hun pogingen om humanitaire inspanningen op gang te brengen zijn noodzakelijk, maar het zijn pleisters op snel zwellende wonden en ze zullen de enorme dood en het enorme lijden waaraan het Westen zichzelf medeplichtig maakt, niet kunnen voorkomen. 

Het effect van 11 september verklaart een deel hiervan, maar het spreekt ook over de diepgaande politisering van de houding ten opzichte van genocidaal geweld en oorlog. De westerse tolerantie voor de vernietiging van Gaza door Israël stelt het land op één lijn met de aanvaarding door de Chinese, Indiase en Braziliaanse leiders van de Russische aanval op Oekraïne.

Deze politisering is niet nieuw, maar er bestaat het gevoel dat het idee van het onpartijdig toepassen van internationale normen, dat na de Koude Oorlog sterker werd, nu volledig wordt opgegeven.

Gezien de behoefte van Oekraïne aan bondgenoten was het waarschijnlijk onvermijdelijk dat Volodymyr Zelenski het land in deze crisis op één lijn zou brengen met Israël. Maar de situatie waarmee Oekraïne wordt geconfronteerd ligt dichter bij die van Gaza en er moeten velen in de dorpen en steden zijn die deze affiniteit kunnen voelen, kijkend naar het Israëlische bombardement, het puin en de wanhopige burgers.  

Voor degenen onder ons die niet geconfronteerd worden met de druk van Zelenski mag het geen kwestie zijn van kiezen tussen Hamas en Netanyahu, tussen een genocidaal bloedbad en een tegengenocidale oorlog. De normalisering van het geweld tegen burgers, die we in zoveel conflicten over de hele wereld zien – van Jemen tot Tigray en Soedan – moet krachtig en consequent worden bestreden. 

In dit proces moet het idee van genocide worden teruggebracht van de politieke slogan die het al te vaak is geworden naar de methode om het oorspronkelijk beoogde geweld van staten en gewapende bewegingen te begrijpen, te bekritiseren en te beëindigen. Leiders die genocide plegen moeten ter verantwoording worden geroepen: velen hebben dit betoogd in het geval van Vladimir Poetin, maar dit geldt ook voor de leiders van Hamas – en voor Netanyahu.