Anti-democratie-extremisme van Donald Trump

Ik ben het zo met Molly Jong-Fast eens dat we niet kunnen toestaan ​​dat het anti-democratie-extremisme van Donald Trump en zijn sekteleden genormaliseerd wordt – door de media, of door wie dan ook.

Trump – Elke dag normaliseert de berichtgeving over specifieke gebeurtenissen of het algehele kader van de hedendaagse politiek veel te veel ervan: 

De media moeten een leugen een leugen noemen, en zich geen zorgen maken als dit partijdig overkomt, terwijl ze duidelijk moeten maken dat de autoritaire agenda van Trump een radicale breuk met het Amerika zoals wij dat kennen zou markeren. Dit is niet zomaar een normale presidentiële race.

Maar … ik wil een perspectief toevoegen dat iemand een paar jaar geleden met mij deelde – dat maakt wat ze zegt ingewikkelder, maar maakt het ook nog urgenter.

Weet als context dat ik al jaren iets soortgelijks zeg: dat dit allemaal niet “normaal” is. En ik zei dit ooit krachtig tegen een groep studenten die ik toesprak in Columbus, OH.

Het was 2016, slechts een paar maanden voordat Trump won (toen de meesten nog steeds dachten dat hij dat niet zou doen). Maar vanaf het moment dat hij de roltrap afging, tot die werkelijk bizarre debatten, tot openlijke vrouwenhaat, tot de bijeenkomsten die van muur tot muur dekking kregen, tot het voorgestelde ‘moslimverbod’, tot het vragen van Rusland om hulp, en zo veel sterker nog, de campagne had al talloze verontrustende en duistere wendingen genomen. Chaos die ik nog nooit eerder had gezien.

Gealarmeerd door dit alles zei ik vol enthousiasme tegen deze groep jonge mensen (terugkijkend: ze zijn allemaal waarschijnlijk rond 1995-1998 geboren): “Voor alle duidelijkheid: dit is allemaal niet normaal.”

Toen ik het zei, had ik niet verwacht dat er discussie over zou bestaan. Maar toen stak een van de studenten – een jonge Afro-Amerikaanse vrouw – haar hand op. Ze stelde geen vraag. In plaats daarvan bood ze een beleefde correctie aan. 

“Dhr. Peper,’ zei ze. “Voor ons is dit normaal. Het is alles wat we ooit hebben gezien.”

Terwijl de rest van de kamer knikte, werd ik stil. Zeldzaam, ik weet het!

En toen ze haar zin afmaakte, en terwijl ik in mijn hoofd de berekeningen deed (van wat deze jonge mensen allemaal op welke leeftijd hadden gezien), werd het duidelijk hoe goed ze gelijk had. En sindsdien ben ik die woorden nooit meer vergeten.

Mijn normaal, niet hun normaal

Daar zat ik dan maar door te praten over hoe niet ‘normaal’ het allemaal was (en is), zonder te beseffen dat voor de jongere generaties (haar leeftijd en iedereen na haar) al deze gekke, afschuwelijke en ‘niet-normale’ politiek het enige is wat ze doen. Ik heb de politiek gezien en gekend. Het is hun normaal!

Denk er over na.

Sinds die jonge vrouw en haar medestudenten rond de twaalf waren, werden de geboorteplaats (en de legitimiteit) van de zittende president in twijfel getrokken vanwege zijn huidskleur. En de man die deze complottheorie had geleid, stond op dat moment op het punt president te worden. Vervolgens zou die groep zien hoe hij hun president werd – beginnend met die gruwelijke inauguratietoespraak en vanaf dat moment alleen maar bergafwaarts ging – totdat ze halverwege de twintig waren.

“Voor ons is dit normaal. Het is alles wat we ooit hebben gezien.”

Denk nu eens aan de jonge mensen die ongeveer vijf jaar na die groep geboren zijn – die nu stemmen bij hun eerste of tweede presidentsverkiezingen.

Sinds ze twaalf tot veertien jaar oud waren, is Trump óf president geweest, óf – zelfs nadat hij verloor – is zijn extreemrechtse politiek (inclusief een poging tot opstand) het toneel blijven domineren. Dit houdt onder meer in dat mensen ‘dieren’ worden genoemd, dat ze beloven op dag 1 een dictator te zullen zijn, dat ze de dictators van andere landen bewonderen, en dat hij openlijk racisme in het hele land ontketent. En te midden van dit alles verpletterde hij absoluut zijn belangrijkste tegenstanders van de Republikeinse Partij, zodat hij weer als Republikeinse kandidaat naar voren kon komen. Terwijl miljoenen erom juichen.

Ze hebben ook gezien hoe het Amerikaanse rechtssysteem hem niet verantwoordelijk lijkt te kunnen houden, ook niet voor die opstand. Ook dat is hun normaal.

Op een meer persoonlijk niveau hebben ze, in tegenstelling tot bijna alles wat de meeste ouders hun kinderen vertellen als ze opgroeien, Trump het tegenovergestelde zien doen… en daardoor lijken ze daarin te slagen. Nogmaals, het is allemaal toegejuicht. Nagebootst .

PRAY FOR TRUMP pic.twitter.com/pclfUTO0ML

— Jeff pontz (@827js) January 14, 2024

Drie shows toen, chaos nu

“Voor ons is dit normaal. Het is alles wat we ooit hebben gezien.”

Maar dit gaat verder dan Trump.

Kijk breder naar de politieke omgeving van nu, versus wat je in je jongere jaren hebt gezien (het zal variëren, ik weet het). Hoe de politiek er toen uitzag (niet voor insiders, maar voor degenen onder ons die outsiders waren), en hoe het er nu uitziet.

Als ik terugdenk aan mijn jonge jaren – laten we zeggen de middelbare school – bestond het grootste deel van mijn politiek uit het kijken naar drie grote politieke programma’s op televisie, die één keer per week werden uitgezonden. Op zondagochtend.

Velen van jullie zullen het zich herinneren: om je politieke fixatie buiten je plaatselijke krant te krijgen ( The New York Times en The Washington Post gingen pas later nationaal), keek je naar een van die drie shows (Sam Donaldson en Cokie Roberts, of hun voorgangers ; Tim Russert of zijn voorganger; Een uurtje of twee per week.

En de shows waren rustig, omdat de presentatoren kalm waren (Sam en George Will waren toen een soort van ‘wilde’). De gasten waren over het algemeen kalm: Sens. Warren Rudman en Tim Wirth, Sam Nunn en Pete Domenici, John McCain en John Glenn. Elizabeth Dole. Het was alsof er een beschaafd gesprek plaatsvond in je woonkamer. Als je durfde te liegen, of probeerde je standpunt te veranderen zonder er eerlijk over te zijn, had je een belangrijke norm overtreden, en Tim Russert of zijn collega’s zouden dat duidelijk maken.

Dan rond 11.30 of 12.00 uur eindigden de shows, ging je terug naar andere dingen, en de volgende zondag haalde je weer de politiek in.

Voor velen van ons kwam de politiek in die rustige, langzame doses op die zondagse shows.

Dit zal mij en sommigen van jullie oud laten klinken, maar er was niet alleen geen Fox News, er was ook geen kabel-tv! Er was geen internet. Er waren geen sociale media. Er waren die drie zondagshows.

Denk nu eens aan die jonge vrouw die mij in 2016 corrigeerde.

Wat hebben zij en de nog jongere mensen meegemaakt?

Zolang ze zich kunnen herinneren is de politiek 24/7 chaos – niet alleen op tv en kabel, maar ook op hun telefoons, computers, tablets, radio’s, podcasts, sociale media-feeds, enzovoort.

Tel al deze verkooppunten bij elkaar op en je kunt niet alleen niet bijhouden wie de gasten zijn, je kunt ook niet bijhouden wie alle gastheren zijn. Of de influencers of de tweeters of de posters. En of het nu gastheer, gast of beïnvloeder is, velen lijken vooruit te komen door het tegenovergestelde te voeren van dat rustige gesprek tussen Tim Russert en Warren Rudman – meestal door zo overdreven mogelijk te zijn. Zelfs politici als Ted Cruz hebben hun eigen podcasts; het is alsof de politieke baan simpelweg de weg is naar een grotere aanhang op sociale media.

En voor het grootste deel is er helemaal geen gesprek nodig. Virale video’s, tweets, shout-downs via de kabel en dergelijke. En in tegenstelling tot die zondagshows kun je er niets van uitschakelen.

En in dit nieuwe tijdperk krijgen de luidste en meest gedurfde mensen het grootste deel van de zendtijd. De stillere ambtenaren – het oude ‘normaal’ – verdienen nauwelijks enige aandacht. Feitelijk beleidsoverleg en publieke uitkomsten – wederom het oude ‘normaal’ – worden vervangen door beschuldigingen en retoriek die zelden over feitelijke kwesties gaan.

Drie rustige shows versus al die chaos.

Tel het allemaal bij elkaar op en, als je vandaag de dag 20 of 25 bent, kijk hoe senator JD Vance en Ted Cruz en Josh Hawley, en niet te vergeten Vivek Ramaswamy, naar grote hoogten stijgen door weinig tot geen dienst te verlenen (en nauwelijks te doen alsof) terwijl Als je heel veel rechts lawaai maakt (inclusief het in een handomdraai veranderen van hun standpunten), zou je verontschuldigd kunnen worden als je denkt dat de politiek van vandaag absoluut niets te maken heeft met publieke dienstverlening. Het is gewoon een wilde, akelige, lelijke ‘free-for-all’ – niets te maken met dienstbaarheid en alles te maken met extremisme en macht en eindeloos gebrek aan respect voor anderen.

Het zou je ook vergeven zijn als je gelooft dat ijdel gepraat over een burgeroorlog en het tarten van de verkiezingsuitslagen, openlijk gepraat over geweld en racisme, en complottheorieën zoals de vervangingstheorie en de welig tierende kiezersfraude door gekleurde kiezers allemaal deel uitmaken van het gebruikelijke politieke discours. Omdat al dat gif en gal in de politiek zijn doorgedrongen sinds je volwassen werd.

“Voor ons is dit normaal. Het is alles wat we ooit hebben gezien.”

Onze uitdaging gaat dus verder dan het eenvoudigweg niet normaliseren van Trumps huidige golf van verontrustend en antidemocratisch gedrag.

Als je eenmaal luistert naar wat die jonge vrouw me vertelde – en beseft dat haar inzicht van toepassing is op iedereen die sindsdien volwassen is geworden – zie je dat we een veel hogere heuvel te beklimmen hebben.

We moeten een hele generatie Amerikanen ervan overtuigen dat er een ander normaal bestaat dan het normaal dat het grootste deel van hun leven erin is ingebakken.

Terwijl wij terugkijken en ons een normaal herinneren waar we misschien naar terug willen, hebben zij het nog nooit gezien of meegemaakt. Hun ervaring is dat het niet eens bestaat.

Als ze normaal zoeken, zijn de politiek en zelfs de democratie tenminste niet waar ze die zullen vinden.

Het vinden van een nieuw normaal

Nog iets: tijd is van essentieel belang.

Naarmate elk jaar verstrijkt, verdwijnt het ‘normale’ dat we ooit hebben meegemaakt steeds verder in het verleden – vergeten. En elk jaar zullen miljoenen Amerikanen alleen de chaos van vandaag als hun ‘normaal’ hebben ervaren. Omdat ze niet weten dat het beter kan, zullen velen in de toekomst niets beters verwachten of eisen.

Degenen onder ons die het weten, hebben maar een beperkte tijd om deze jongere generaties te laten zien dat er ooit een ander normaal was, en dat kan weer zo zijn.

Maar er is nog een ander voorbehoud.

Terwijl iemand als ik misschien terugkijkt op die oude tijd in de tv-kamer en zich een beter, rustiger ‘normaal’ herinnert, gaan wij daar ook niet naar terug. We moeten het ook niet proberen.

Als je kijkt naar de mensen die ik heb genoemd als onderdeel van dat oude ‘normaal’, zul je zien dat het voornamelijk mannen en voornamelijk blank zijn. En als ik terugkijk op mijn eigen jonge leven, heb ik het allemaal bekeken en voelde ik me erdoor getroost vanuit mijn eigen bevoorrechte positie.

Ik weet nu dat onder dat oppervlak van ‘normaal’ veel Amerikanen het moeilijk hadden, veel beleid verdeelde mensen, ander beleid hield mensen tegen, en veel stemmen werden buiten beschouwing gelaten. Dat oude ‘normaal’ speelde ook een rol bij het zuiveren van realiteiten, fouten en onrechtvaardigheden die meer bekendheid, meer geanimeerde discussies en meer oplossingen nodig hadden.

Ons antwoord kan dus niet zijn: wegkwijnen voor het oude normaal.

Het is om een ​​nieuwe te maken.

Natuurlijk een dramatisch beter ‘normaal’ dan wat jonge Amerikanen hebben meegemaakt, maar ook een beter, opener, eerlijker en meer inclusief ‘normaal’ dan het ‘normaal’ dat ik heb meegemaakt toen ik opgroeide. 

Die eerlijkheid zal het noodzakelijkerwijs pittiger maken – uitdagender, ingewikkelder en reëler – dan wat ik op die zondagochtenden zag, en dat is alleen maar gezond.

En het kan ook normaal zijn als de politiek inderdaad over publieke dienstverlening gaat . Over het oplossen van problemen. Over het tillen van mensen. Daarom betreed je het, en dat is het werk dat je doet als je daar aankomt.

Het moet een normaal zijn dat zich houdt aan de principes van een rechtsstaat, democratie, waarheid en respect voor mede-Amerikanen. Wat betekent dat de gevaarlijke praatjes en acties van Trump – het aandringen op autoritarisme, leugens, wetteloosheid, racisme, vrouwenhaat, uitsluiting en verdeeldheid – allemaal (opnieuw) worden gezien als ver buiten de grenzen, en als zodanig worden uitgeroepen (net zoals Molly Jong-Fast schreef). ). En een waarin aanvallen op de vrijheid en Amerikaanse kernprincipes worden gezien als diskwalificerend voor een openbaar ambt.

Maar het kan ook, meer dan wat ik heb meegemaakt, een normaal verschijnsel zijn, niet alleen van oppervlakkige beleefdheid, maar ook van menselijkheid. Een open en eerlijke aanpak van problemen en onrechtvaardigheden in ons land door de brede en diverse stemmen waaruit ons land bestaat – en geen opgeschoond gesprek terwijl die kwesties onopgemerkt blijven en te veel stemmen geen deel uitmaken van het gesprek.

“Dhr. Pepper, voor ons is dit normaal. Het is alles wat we ooit hebben gezien.”

Ze heeft gelijk.

De klok tikt door. Jaren gaan voorbij. Terwijl herinneringen vervagen, wordt voor miljoenen mensen het normale van vandaag een vaste plek.

Laten we aan de slag gaan om iets veel beters te creëren.

David Pepper is de voormalige voorzitter van de Ohio Democratic Party, auteur van verschillende politieke thrillerromans en non-fictiewerken, en schrijft de Pepperspectives- substack, waarvan deze column met zijn toestemming is herdrukt.