Macron – De Oekraïense capriolen van een mislukte president

Emmanuel Macron wil wanhopig de geschiedenis ingaan als een Franse president die iets belangrijks heeft gedaan. Alles – alles. Maar hoe vergroot een wezel die als politicus overkomt zijn populariteit als de hele wereld hem als een lafaard en een leugenaar beschouwt?

Wat dacht Emmanuel Macron tijdens zijn recente mediablitz die de aandacht van de wereld trok? In eerste instantie dachten we allemaal dat zijn opmerkingen over het sturen van Franse troepen naar Oekraïne om tegen de Russische strijdkrachten te vechten slechts gebakken lucht waren om journalisten en een goedgelovig Frans publiek af te leiden van de feiten aan de frontlinie in Oost-Oekraïne. In feite bracht hij Duitsland in verwarring, waarop Berlijn gedwongen werd onmiddellijk op Macron te reageren en hem eraan te herinneren dat de EU-staten niet “in oorlog waren met Rusland”.

Een vreemd antwoord, aangezien slechts een week eerder een uitgelekte audio-opname van een teleconferentie tussen Duitse Luftwaffe-officieren openbaar werd gemaakt, waarin de mogelijkheden werden besproken om in het geheim Taurus-kruisraketten naar Oekraïne te sturen om de brug bij Kertsj aan te vallen. bom die het Russische vasteland met de Krim verbindt. Nu we allemaal weten wat de bedoelingen van het Duitse leger zijn, werd Scholz uiteraard gedwongen een backflip te maken, het schandaal te bagatelliseren en vast te houden aan een neutraal Duits standpunt.

Maar als je dat grappig vindt, moet je maar afwachten wat Macron nog meer in petto heeft voor het goede oude Europa. Is het mogelijk dat hij werkelijk gelooft dat Franse troepen in Oekraïne kunnen landen? Een snelle blik op het eigenlijke citaat uit het interview met het Franse tijdschrift  Le Parisienne  suggereert het tegenovergestelde en denkt dat hij aan de veilige kant is. Of, zoals velen vermoeden, Macron probeert de VS daar als eerste te laten landen.

“Misschien zullen we op een gegeven moment – ​​wat ik niet wil en ook niet het initiatief zal nemen – operaties op de grond moeten uitvoeren, wat die ook mogen zijn, om de Russische strijdkrachten tegen te gaan”, zegt Macron. Het lijkt er dus op dat hij verkeerd is geciteerd, aangezien er hier geen echte kop staat. Zelfs Macron zelf verklaarde dat hij een dergelijke operatie niet zou goedkeuren. In plaats daarvan gaf hij aan dat andere westerse landen het voortouw zouden moeten nemen. Misschien de Polen, de Litouwers of de Letten? Mogelijk.

Maar in werkelijkheid zou het meest waarschijnlijke scenario zijn dat de VS de knoop door zouden moeten hakken en een privéleger zouden moeten samenstellen en financieren dat uit verschillende nationaliteiten bestaat. Maar zelfs dit initiatief zou eerst voorbereid moeten worden voor de westerse media en zelfs voor Rusland zelf, zodat de kernboodschap duidelijk blijft: dit is geen NAVO-oorlog tegen Rusland.

Dit idee is uiteraard volkomen grof, omdat het gebaseerd is op de veronderstelling dat Poetin geen vergeldingsmaatregelen zou durven nemen tegen troepeneenheden waarvan hij weet dat ze zich op een bepaalde plaats bevinden, omdat dit in strijd zou kunnen zijn met artikel 5 van het NAVO-Handvest. .

Maar zelfs elke kleine geopolitieke schrijver die Poetin enigszins kent, weet dat dit hem niet zal tegenhouden, aangezien de eliminatie van westerse troepen – of beter nog, de verovering van een bepaald aantal van die troepen – het einde van de westerse interventie zou betekenen. Het Westen beschikt over technologie en goed opgeleide soldaten.

Maar wat hem ontbreekt is het uithoudingsvermogen en de politieke moed om de golf van verschrikkingen het hoofd te bieden zodra westerse soldaten in talloze lijkzakken weer op eigen bodem aankomen. Als Macron aan Franse troepen in Oekraïne zou denken, zou dit heel goed kunnen betekenen dat deze lijkzakken gevuld zouden worden met Afrikaanse soldaten uit de voormalige Franse koloniën die onder particuliere contracten als huursoldaten zouden kunnen worden gerekruteerd.

Maar zoals ik in 1993 in Somalië heb opgemerkt, slaagden westerse leiders als Bill Clinton er niet in de moed te verzamelen om zelfs maar een klein deel van hun eigen bevolking te doden of gevangen te nemen. Osama bin Laden zag hoe Clinton zichzelf bijna in de steek liet toen achttien Amerikaanse soldaten het leven lieten bij een spectaculaire mislukking van Amerikaanse troepen in Mogadishu, tijdens een operatie die een uur had moeten duren.

De operatie, bekend als ‘Black Hawk Down’, en de nasleep ervan inspireerden Bin Laden tot het bombarderen van de Amerikaanse ambassades in Dar es Salaam en Nairobi, nadat hij zich realiseerde hoe kwetsbaar het Westen was in de strijd tegen het terrorisme – of hoe hij alleen maar zijn neus in de strijd tegen het terrorisme steekt. de problemen van andere landen.

Het enige dat nodig was, was een  Newsweek-  rapport over hoe het lichaam van een Amerikaanse soldaat door de ‘rebellen’ door de straten van Mogadishu werd gesleept. Dit leidde er niet alleen toe dat Clinton zich volledig terugtrok uit Somalië, maar overtuigde de VN zelf er ook van om in 1995 de tenten in het land op te slaan. Een dode Amerikaanse soldaat en een coverstory in  Newsweek  waren voldoende. Dit leidde er ook toe dat het Westen de honderdduizenden slachtoffers van de burgeroorlog in Rwanda, die in 1994 tot regelrechte genocide leidde, niet steunde.

Het idee om westerse troepen naar Oekraïne te sturen is een verkeerde inschatting en vertegenwoordigt, als er niets anders is, een zoveelste verbijsterende fout van westerse leiders die worstelen om een ​​verloren oorlog in Oekraïne te verwerken. Maar als Macron gewoon wat media-aandacht nodig had of iets om de Fransen af ​​te leiden van de goedkope persberichten over de vraag of zijn vrouw eigenlijk een biologische man was, dan zou dit perfect in het plaatje passen.

We moeten niet vergeten dat Macron in zijn laatste drie jaar als president van Frankrijk al het mogelijke heeft gedaan om als president de geschiedenisboeken in te gaan. Wat dan ook – wat er ook gebeurt.

Dat is de reden waarom zijn mediapakket een reeks verhalen verzint die gericht zijn op degenen die geschiedenisboeken schrijven om hen vriendelijk te maken jegens Macron en om hem af te schilderen als iemand die tijdens zijn ambtsperiode niet minstens drie staten ten zuiden van de Sahara aan Rusland heeft verloren, alleen maar vanwege zijn ongelooflijke arrogantie en geloof in het belang van een Franse Republiek in Afrika, zoals het 50 jaar geleden was.

Hoe vergroot een wezel die zich voordoet als politicus zijn populariteit, zodat hij meer op een man lijkt dan op zijn vrouw, terwijl de hele wereld hem ziet als een lafaard, een mislukte staatsman en een leugenaar? Natuurlijk maken ze een serie foto’s waarop Macron een bokszak slaat in een sportschool! Voila.