Abu Musab al-Zarqawi: beruchte terrorist of Amerikaanse agent?

De meest beruchte vijand van de VS tijdens de zogenaamde War on Terror, na Osama bin Laden, was de Jordaanse jihadist Abu Musab al-Zarqawi, de oprichter van Al-Qaeda in Irak (AQI).

Maar een nader onderzoek van Zarqawi’s leven en zijn impact op de gebeurtenissen in Irak laat zien dat hij waarschijnlijk een product en instrument van de Amerikaanse inlichtingendienst was.

Neoconservatieve strategen binnen de regering van George W. Bush gebruikten Zarqawi als pion om de illegale Amerikaanse invasie van Irak in 2003 tegenover het Amerikaanse publiek te rechtvaardigen.

Bovendien speelde hij een belangrijke rol bij het aanwakkeren van interne onenigheid binnen Iraakse verzetsgroepen die zich verzetten tegen de Amerikaanse bezetting, wat uiteindelijk leidde tot een sektarische burgeroorlog tussen de Iraakse soennitische en sjiitische gemeenschappen.

Het Israëlische plan ontvouwt zich in Irak

Deze doelbewuste spanningsstrategie in Irak bevorderde  het doel van Tel Aviv  om de kwetsbaarheden van het land te bestendigen, de bevolking langs sektarische lijnen te verdelen en het vermogen van het leger om Israël in de regio uit te dagen te verzwakken.

Het is al lang bekend dat de CIA Al-Qaeda heeft opgericht als onderdeel van haar geheime oorlog tegen het Rode Leger van de Sovjet-Unie in Afghanistan in de jaren tachtig en Al-Qaida-elementen heeft gesteund in verschillende oorlogen, onder meer in  Bosnië ,  Kosovo en  Tsjetsjenië  in de jaren negentig.

Bovendien wijst bewijsmateriaal erop dat  de CIA steun verleende  aan aan Al Qaeda gelieerde groepen tijdens de  clandestiene oorlog in Syrië  die in 2011 begon te midden van de zogenaamde Arabische Lente.

Ondanks deze geschiedenis gaan westerse journalisten, analisten en historici er nog steeds van uit dat Zarqawi en AQI gezworen vijanden van de VS waren.

Zonder inzicht in de rol van Zarqawi als Amerikaans inlichtingenmiddel is het onmogelijk de destructieve rol te begrijpen die de VS (en Israël) speelden in het bloedvergieten dat Irak werd aangedaan, niet alleen tijdens de eerste invasie van 2003, maar ook bij het lanceren van de daaropvolgende sektarische strijd.

Het is ook  essentieel  om het belang te begrijpen van de huidige  Iraakse inspanningen om de Amerikaanse troepen te verdrijven  en het land in de toekomst van de Amerikaanse invloed te ontdoen.

Wie was Zarqawi?

Abu Musab al-Zarqawi werd geboren als Ahmed Fadhil Nazar al-Khalaylah, maar veranderde later zijn naam om zijn geboorteplaats, Zarqa, een industriegebied nabij Amman, Jordanië, weer te geven.  In en uit de gevangenis  in zijn jeugd, zou hij radicaliseren tijdens zijn tijd achter de tralies.

Zarqawi reisde eind jaren tachtig naar Afghanistan om met de door de CIA gesteunde moedjahedien tegen de Sovjets in Afghanistan te vechten. Bij zijn terugkeer naar Jordanië hielp hij bij het opzetten van een lokale islamitische militante groepering genaamd Jund al-Sham en werd hij in 1992 gevangengezet.

Na zijn vrijlating uit de gevangenis na een algemene amnestie keerde Zarqawi in 1999 terug naar Afghanistan.  The  Atlantic  merkt op  dat hij toen voor het eerst Osama bin Laden ontmoette, die vermoedde dat de groep van Zarqawi tijdens zijn gevangenschap door de Jordaanse inlichtingendienst was geïnfiltreerd, wat verantwoordelijk was voor zijn vervroegde vrijlating.

Zarqawi vluchtte vervolgens uit Afghanistan naar de pro-Amerikaanse regio Koerdistan in Noord-Irak en richtte in het noodlottige jaar 2001 een trainingskamp op voor zijn strijders.

De missende link

Omdat ze Irak graag bij de aanslagen van 11 september wilden betrekken, duurde het niet lang voordat de functionarissen van de regering-Bush al snel de aanwezigheid van Zarqawi gebruikten om de geopolitieke agenda’s van Washington daar te verhullen.

In februari 2003 beweerde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, in de VN-Veiligheidsraad dat de aanwezigheid van Zarqawi in Irak bewees dat Saddam een ​​terroristennetwerk herbergde, wat een Amerikaanse invasie noodzakelijk maakte.

Volgens de  Council on Foreign Relations “werd deze bewering later weerlegd, maar zette het de naam van Zarqawi onomkeerbaar in de internationale schijnwerpers.”

Powell maakte deze bewering, ook al stond de Koerdische regio van Irak, waar Zarqawi zijn basis vestigde, feitelijk onder Amerikaanse controle. De Amerikaanse luchtmacht heeft na de Golfoorlog van 1991 een no-fly zone ingesteld voor de regio. Het was ook bekend dat de Israëlische buitenlandse inlichtingendienst, de Mossad, daar aanwezig was, een realiteit die Iran  actief erkent  en waar hij waakzaam voor blijft.

Vreemd genoeg koos de regering-Bush, ondanks dat de basis van Zarqawi zich binnen de grenzen van Iraaks Koerdistan bevond, voor passiviteit toen ze een gouden kans kreeg om hem te neutraliseren.

De Wall Street Journal  meldde  dat het Pentagon in juni 2002 gedetailleerde plannen had opgesteld om het trainingskamp van Zarqawi aan te vallen, maar dat “de aanval op de heer Zarqawi niet heeft plaatsgevonden. Maanden gingen voorbij zonder goedkeuring van het plan door het Witte Huis.”

Lawrence Di Rita, de hoofdwoordvoerder van het Pentagon, rechtvaardigde de passiviteit door te beweren dat “het kamp alleen van belang was omdat men dacht dat het chemische wapens produceerde”, ook al was de dreiging dat chemische en biologische wapens in handen van terroristen zouden vallen vermoedelijk de grootste bedreiging. belangrijkste reden voor het omverwerpen van de regering van Saddam Hoessein.

Daarentegen legde generaal John M. Keane, destijds vice-stafchef van het Amerikaanse leger, uit dat de informatie over de aanwezigheid van Zarqawi in het kamp ‘goed’ was, dat het risico op bijkomende schade laag was en dat het kamp ‘een van de belangrijkste kampen’ was. van de beste doelen die we ooit hebben gehad.”

De regering-Bush weigerde resoluut de stakingen goed te keuren, ondanks het feit dat de Amerikaanse generaal Tommy Franks het kamp van Zarqawi noemde als een van de “voorbeelden van de terroristische ‘havens’ die president Bush had beloofd te zullen vernietigen.”

Zodra de aanwezigheid van Zarqawi in Irak zijn oorspronkelijke doel had bereikt, namelijk het verkopen van de oorlog tegen Irak aan het Amerikaanse publiek, en nadat de invasie van maart 2003 al aan de gang was, keurde het Witte Huis uiteindelijk goed om zijn kamp te richten met luchtaanvallen. Maar tegen die tijd, zo voegt de  Wall Street Journal  eraan toe, was Zarqawi het gebied al ontvlucht.

Sjiieten uitsluiten

Toen, in januari 2004, werd de belangrijkste pijler van de rechtvaardiging van de oorlog door de regering-Bush ontrafeld. David Kay, de wapeninspecteur belast met het vinden van de massavernietigingswapens van Irak,  verklaarde publiekelijk : “Ik denk niet dat ze bestaan”, na negen maanden zoeken.

The  Guardian  meldde  dat het onvermogen om massavernietigingswapens te lokaliseren zo’n verwoestende klap was voor de beweegredenen voor de invasie van Irak dat nu “zelfs Bush de redenen voor het oorlogvoeren aan het herschrijven was.”

Op 9 februari, toen de schaamte over de massavernietigingswapens steeds groter werd,  beweerde minister van Buitenlandse Zaken Powell opnieuw  dat Zarqawi vóór de invasie “actief was in Irak en dingen deed die de Irakezen bekend hadden moeten zijn. En we zijn nog steeds op zoek naar die verbanden en om die verbanden te bewijzen.”

Twee weken eerder had de Amerikaanse inlichtingendienst voor het gemak een brief van zeventien pagina’s openbaar gemaakt   die volgens haar door Zarqawi was geschreven. De auteur eiste de verantwoordelijkheid op voor meerdere terreuraanslagen, voerde aan dat de strijd tegen de Iraakse sjiieten belangrijker was dan de strijd tegen het Amerikaanse bezettingsleger, en beloofde een burgeroorlog te ontketenen tussen de soennitische en sjiitische gemeenschappen in het land.

In de daaropvolgende maanden schreven Amerikaanse functionarissen een reeks brutale bomaanslagen gericht tegen de Iraakse sjiieten toe aan Zarqawi, zonder bewijs te leveren van zijn betrokkenheid.

In maart 2004 kwamen bij zelfmoordaanslagen  op  sjiitische heiligdommen in Karbala en het Kadhimiya-district van Bagdad 200 gelovigen om het leven ter herdenking van Ashura. In april kwamen bij autobomaanslagen  in  de stad Basra, in het zuiden van Irak, met een sjiitische meerderheid minstens vijftig mensen om het leven.

Met betrekking tot de Karbala- en Kadhimiya-aanvallen heeft Al-Qaeda  via Al-Jazeera  een verklaring  afgegeven  waarin hij elke betrokkenheid krachtig ontkende, maar het hoofd van de Coalition Provisional Authority (CPA), Paul Bremer, hield vol dat Zarqawi erbij betrokken was.

Zarqawi’s vermeende aanvallen op de Iraakse sjiieten hielpen een wig te drijven tussen het soennitische en sjiitische verzet tegen de Amerikaanse bezetting en legden de kiem voor een toekomstige sektarische oorlog.

Dit bleek nuttig voor het Amerikaanse leger, dat probeerde te  voorkomen  dat soennitische en sjiitische facties hun krachten zouden bundelen in het verzet tegen de bezetting.

‘Onze vijanden verdelen’

In april 2004 gaf president Bush opdracht tot een grootschalige invasie om de controle over Fallujah over te nemen, een stad in de provincie Anbar die het epicentrum van het soennitische verzet was geworden.

 Brigadegeneraal Mark Kimmitt beloofde de stad te ‘pacificeren’ en lanceerde de aanval met behulp van gevechtshelikopters, onbemande surveillance drones en F-15 gevechtsvliegtuigen.

De aanval werd controversieel toen de mariniers veel burgers doodden, grote aantallen huizen en gebouwen verwoestten en de meerderheid van de inwoners van de stad verdreven.

Uiteindelijk werd president Bush, onder grote publieke druk, gedwongen de aanval af te blazen en werd Fallujah een ‘no-go’-zone voor de Amerikaanse troepen.

Door het onvermogen om troepen ter plaatse in Fallujah te behouden, keerden Amerikaanse planners terug naar hun Zarqawi-kaart om het soennitische verzet van binnenuit te verzwakken. In juni beweerde een hoge functionaris van het Pentagon  dat er ‘nieuwe informatie’ aan het licht was gekomen waaruit bleek dat Zarqawi ‘zich mogelijk verstopt in de soennitische bolwerkstad Fallujah.’

De functionaris van het Pentagon “waarschuwde echter dat de informatie niet specifiek genoeg is om een ​​militaire operatie mogelijk te maken om Al-Zarqawi te vinden.”

De plotselinge verschijning van Zarqawi en andere jihadisten in Fallujah op dat moment was geen toeval.

In een  rapport  geschreven voor het Amerikaanse Special Operations Command (USSOCOM), getiteld ‘Dividing our vijanden’, legde Thomas Henriksen uit dat het Amerikaanse leger Zarqawi gebruikte om de meningsverschillen tussen zijn vijanden in Fallujah en elders uit te buiten.

Hij schrijft dat het Amerikaanse leger het doel handhaafde om ‘dodelijke confrontaties tussen vijanden aan te wakkeren’, zodat Amerika’s ‘vijanden elkaar elimineren’, en voegde eraan toe: ‘Toen divisies afwezig waren, hebben Amerikaanse operators deze veroorzaakt.’

De Fallujah-casestudy

Henriksen haalt vervolgens de gebeurtenissen in Fallujah in de herfst van 2004 aan als “een casestudy” die “de slimme machinaties liet zien die nodig zijn om opstandelingen tegen opstandelingen te laten vechten.”

Hij legde uit dat de takfiri-salafi-opvattingen van Zarqawi en zijn mede-jihadisten spanningen veroorzaakten met lokale opstandelingen die nationalisten waren en een  soefi-religieuze visie omarmden . Lokale opstandelingen verzetten zich ook tegen de tactieken van Zarqawi, waaronder het ontvoeren van buitenlandse journalisten, het doden van burgers door willekeurige bombardementen en het saboteren van de olie- en elektriciteitsinfrastructuur van het land.

Henriksen legde verder uit dat Amerikaanse psychologische operaties, die “voordeel haalden uit de krachten binnen de opstandelingen” in Fallujah en deze verdiepten, leidden tot “nachtelijke vuurgevechten waarbij geen coalitietroepen betrokken waren.”

Deze verdeeldheid  breidde zich al snel uit  naar de andere soennitische verzetsbolwerken van Ramadi in de provincie Anbar en het Adhamiya-district van Bagdad.

De verdeeldheid die door de Amerikaanse inlichtingendiensten via Zarqawi in Fallujah werd aangewakkerd, maakte de weg vrij voor een nieuwe Amerikaanse invasie van de onrustige stad in november 2004, dagen nadat Bush zich herkozen had.

BBC-journalist Mark Urban  meldde  dat na de slag 2.000 lichamen werden geborgen, waaronder honderden burgers.

Handig genoeg was “Abu Musab al-Zarqawi niet onder de doden”, omdat hij door het Amerikaanse cordon rond de stad was geglipt voordat de aanval begon, voegde Urban eraan toe.

Binnenlandse consumptie

De Amerikaanse militaire inlichtingendienst erkende later dat ze psychologische operaties hadden gebruikt om de rol van Zarqawi in de soennitische opstand tegen de Amerikaanse bezetting te promoten.

De  Washington Post  berichtte  in april 2006 dat “het Amerikaanse leger een propagandacampagne voert om de rol van de leider van Al-Qaeda in Irak te vergroten”, wat de regering-Bush heeft geholpen de oorlog te koppelen aan de organisatie die verantwoordelijk was voor de oorlog van 11 september 2001. aanvallen.”

The  Post  citeert de Amerikaanse kolonel Derek Harvey die uitlegt: “Onze eigen focus op Zarqawi heeft zijn karikatuur vergroot, zo je wilt – hem belangrijker gemaakt dan hij in werkelijkheid is.”

Zoals de  Post  verder meldt, vermelden de interne documenten waarin de psychologische operatiecampagne wordt beschreven “expliciet het ‘US Home Audience’ als een van de doelwitten van een bredere propagandacampagne.”

De campagne om Zarqawi te promoten bleek ook nuttig voor president Bush tijdens zijn herverkiezingscampagne in oktober 2004. Toen de democratische uitdager John Kerry de oorlog in Irak een afleiding noemde van de zogenaamde War on Terror in Afghanistan, reageerde president Bush door te  beweren  :

“Het geval van één terrorist laat zien hoe verkeerd [Kerry’s] denken is. De terroristenleider waarmee we vandaag in Irak worden geconfronteerd, degene die verantwoordelijk is voor het plaatsen van autobommen en het onthoofden van Amerikanen, is een man genaamd Zarqawi.”

Wie heeft Nick Berg vermoord?

Nick Berg, een Amerikaanse aannemer in Irak, zou door Zarqawi zijn onthoofd. In mei 2004 publiceerden westerse nieuwsmedia een video waarin Berg, gekleed in een oranje jumpsuit in Guantanamo-stijl, werd onthoofd door een groep gemaskerde mannen.

Een gemaskerde man die beweerde Zarqawi te zijn, verklaarde in de video dat de moord op Berg een reactie was op de Amerikaanse marteling van gevangenen in de beruchte  Abu Ghraib-gevangenis .

Berg was in Irak en probeerde wederopbouwcontracten binnen te halen en verdween slechts enkele dagen nadat hij een maand in Amerikaanse detentie in Mosul had doorgebracht, waar hij meerdere keren werd ondervraagd door de FBI.

Op 8 mei, een maand na zijn verdwijning, beweerde het Amerikaanse leger dat ze zijn onthoofde lichaam aan de kant van een weg in de buurt van Bagdad hadden gevonden.

Maar de Amerikaanse beweringen dat Zarqawi Berg heeft vermoord, zijn niet geloofwaardig. Zoals de  Sydney Morning Herald   destijds meldde , zijn er aanwijzingen dat de onthoofdingsvideo in scène is gezet en beelden bevat van Bergs FBI-verhoor. Het werd niet vanuit Irak maar vanuit Londen naar het internet geüpload en bleef net lang genoeg online zodat CNN en Fox News het konden downloaden.

Brigadegeneraal Mark Kimmitt loog ook dat Berg in Amerikaanse militaire hechtenis had gezeten, en beweerde dat hij in plaats daarvan alleen door de Iraakse politie in Mosul was vastgehouden.

Maar de video bevestigde in de hoofden van het Amerikaanse publiek dat Zarqawi en Al-Qaeda grote terreurdreigingen waren.

De impact in de VS was zo groot dat na de release van de video de termen ‘Nick Berg’ en ‘Irakoorlog’ tijdelijk de plaats  innamen van  pornografie en beroemdheden Paris Hilton en Britney Spears als de belangrijkste zoekopdrachten op internet.

Sektarisme, een belangrijk Amerikaans-Israëlisch doel

Er brak een grootschalige sektarische oorlog uit na het  bombardement in februari 2006  op het sjiitische Al-Askari-heiligdom in de soennitische stad Samarra in centraal Irak, hoewel de volle omvang werd verzacht dankzij religieuze leiding van de hoogste en meest invloedrijke sjiitische autoriteit in het land. ,  Groot-ayatollah Ali al-Sistani .

Al-Qaeda eiste de aanval niet op, maar president Bush  beweerde later  dat “het bombarderen van het heiligdom een ​​Al-Qaeda-complot was, allemaal bedoeld om sektarisch geweld te creëren.”

Zarqawi werd een paar maanden later, op 7 juni 2006, uiteindelijk gedood bij een Amerikaanse luchtaanval. Een Iraakse wetgever, Wael Abdul-Latif,  zei dat  Zarqawi op het moment van zijn overlijden de telefoonnummers van hoge Iraakse functionarissen in zijn mobiele telefoon had opgeslagen. waaruit blijkt dat Zarqawi werd gebruikt door elementen binnen de door de VS gesteunde Iraakse regering.

Tegen de tijd van de dood van Zarqawi had de neoconservatieve agenda om Irak te verdelen en te verzwakken door het aanzetten tot chaos en sektarische conflicten zijn hoogtepunt bereikt. Dit doel werd verder verscherpt door de opkomst van een opvolgergroep voor AQI –  ISIS  – die een paar jaar later een buitensporige rol speelde bij het destabiliseren van buurland Syrië, het aanwakkeren van sektarische spanningen daar, en het verschaffen van de rechtvaardiging voor de hernieuwing van een Amerikaans militair mandaat in Irak.