De psychische aandoening van Trump moet deel uitmaken van het gesprek in 2024

Het is volkomen eerlijk dat de leeftijd van president Joe Biden een campagnekwestie is. Maar we moeten ook praten over de verschillende psychische stoornissen van Donald Trump.

We wijzen er periodiek op dat Donald Trump ernstig geestesziek is. Van een pathologische leugenaar tot een schoolvoorbeeld van kwaadaardig narcisme, de voormalige president vertoont een cluster van stoornissen die hem onder andere omstandigheden misschien niet geïnstitutionaliseerd zouden maken, maar die zeker een vorm van behandeling zouden rechtvaardigen. 

Dus waarom praten we daar niet over?

De Republikeinse Partij lijkt van plan de leeftijd van president Joe Biden tot een onderwerp te maken bij de komende verkiezingen (hoewel Trump slechts vier jaar jonger is), en dat is volkomen gepast in het licht van het feit dat de zittende president aan het einde van een tweede termijn 86 jaar zou zijn.

Het is belangrijk dat experts – in plaats van experts van Fox News, die alle verbale vergissingen van Biden interpreteren als een teken van vergevorderde dementie – zich over dit onderwerp buigen. President zijn is tenslotte een stressvolle en zeer veeleisende baan. Is het voor een tachtigjarige dan mogelijk om het goed te doen? Dat is een terechte vraag, en het lijkt erop dat de kiezers een antwoord verdienen. 

Maar ze moeten ook weten of een van de kandidaten zeer waarschijnlijk helemaal gek is. 

Maar hoewel de leeftijd van Biden een eerlijk spel is, niet alleen in de rechtse media, maar ook onder de reguliere nieuwskanalen, is de geestelijke gezondheid van Trump, of het gebrek daaraan, grotendeels een taboe-onderwerp, ook al is het een veel groter probleem. 

De meeste verslaggevers hebben er geen probleem mee de leeftijd van Biden te vermelden (en het is de moeite waard te herhalen dat het een volkomen legitieme zorg is, zolang hun conclusies door feiten worden ondersteund). Toch slagen diezelfde journalisten er niet in om het voor hun publiek duidelijk te maken als Trump iets doet of zegt dat volkomen krankzinnig is, afgezien van het bestempelen van enkele van zijn meest schandalige toespraken als ‘tirades’ of zeggen dat de voormalige president ‘losgeslagen’ is. Maar dat zijn modewoorden en geen serieuze poging om duidelijk te maken dat Trump, om het in termen van leken te zeggen, gek is.

Een groot deel van de reden waarom de geestelijke gezondheid van de voormalige president niet meer een gespreksonderwerp is, is de zogenaamde Goldwater-regel van de Principles of Medical Ethics van de American Psychiatric Association (APA). Het stelt dat “het onethisch is voor een psychiater om een ​​professionele mening te geven [over iemands geestelijke gezondheid] tenzij hij of zij een onderzoek heeft uitgevoerd en de juiste toestemming heeft gekregen voor een dergelijke verklaring.”

Dat lijkt in de meeste omstandigheden misschien eerlijk, maar het is aantoonbaar nog minder ethisch om een ​​ernstig geestesziek persoon president te laten worden – vooral als die geestesziekte een negatieve invloed zou kunnen hebben op hun prestaties, wat het aantoonbaar ook heeft gedaan tijdens de eerste termijn van Trump.

Er bestaan ​​immers uitzonderingen op het advocaat-cliënt privilege; Een advocaat mag bijvoorbeeld relevante informatie vrijgeven als dit de dood of ernstig letsel voorkomt.

Een ander deel van het probleem is dat we als samenleving niet veel over geestelijke gezondheid praten, en dat deze stoornissen niet zo gemakkelijk te diagnosticeren zijn als lichamelijke kwalen. 

Als een röntgenfoto een breuk onthult, is het bot gebroken; een biopsie die kwaadaardige cellen aantoont, is een duidelijk bewijs van kanker. In deze gevallen zal geen enkele arts het oneens zijn met de diagnose van een andere arts. 

Bij psychische aandoeningen is het enigszins anders, vooral bij milde of overwegend goedaardige gevallen, die openstaan ​​voor enige interpretatie of meningsverschillen. 

Er is bijvoorbeeld een speciaal soort persoon nodig – iemand met een zeer hoge dunk van zichzelf – om te beslissen dat hij of zij president van de Verenigde Staten wil worden. Daarom heeft elke opperbevelhebber waarschijnlijk een narcistische inslag. 

Er is echter niets milds of goedaardigs aan het narcisme van Trump. 

Trump, een schoolvoorbeeld. Zoek hem op!

De Mayo Clinic-website somt 13 symptomen op voor een narcistische persoonlijkheidsstoornis, plus nog eens acht die beschrijven hoe narcisten reageren op kritiek. 

Houd er rekening mee dat het vertonen van een aantal hiervan u tot een narcist kan maken, maar we dagen iedereen uit om naar deze lijst met 21 symptomen te kijken en er zelfs een handvol te vinden die niet op Trump van toepassing zijn. 

Het is voor ieder weldenkend mens een onmogelijke opgave. 

Dat is precies de reden waarom de geestelijke gezondheid van de voormalige president onderdeel moet zijn van het nationale gesprek. Kiezers moeten weten waartoe iemand die aan deze aandoening lijdt (en anderen) in staat is in een machtspositie, net zoals ze moeten weten of een 82-jarige (of trouwens een 78-jarige) kan de ontberingen van het presidentschap vier jaar lang aan. 

En het zijn niet alleen zijn kwaadaardige narcisme en dwangmatig liegen. Zoek de symptomen van de APA op voor ‘ sociopathie ’ en het is moeilijk om niet aan Trump te denken.

Maar wie zoekt eigenlijk de definities van ‘kwaadaardig narcisme’ of ‘sociopathie’ op? Duidelijk niet genoeg mensen. 

En dit is waar het zou helpen als professionals in de geestelijke gezondheidszorg zich zouden uitspreken. Ze zouden erop kunnen wijzen dat Trump een voorbeeld is van verschillende ernstige aandoeningen. En dan zouden verantwoordelijke journalisten deze meningen kunnen aanhalen als ze schrijven over de laatste tirade of de golf van leugens van de voormalige president. 

In feite zouden de meeste verhalen over hem die informatie moeten bevatten, bijvoorbeeld:

“Voormalig president Donald Trump, die volgens deskundigen geestesziek is,…”

‘‘Zoals gewoonlijk hield Trump, een gediagnosticeerde dwangmatige leugenaar, zich in zijn opmerkingen niet aan de waarheid…’

“Als gevolg van zijn kwaadaardige narcisme en sociopathie heeft Trump enorme schade aangericht tijdens zijn eerste termijn, en experts zeggen dat het sindsdien alleen maar erger is geworden.” 

Toegegeven, het had beter geweest deze gesprekken acht jaar geleden te hebben gevoerd. Neem bijvoorbeeld zijn narcisme. Mensen als Trump hebben bewondering en aandacht nodig zoals gewone mensen zuurstof nodig hebben. 

Nu had u de bewondering van zijn meest fervente aanhangers waarschijnlijk niet kunnen ontlopen, maar u had de voormalige president wel veel van de aandacht kunnen ontnemen waar hij zo naar hunkert.

In plaats daarvan overlaadden mediabestuurders met het oog op het eindresultaat hem met miljarden dollars aan gratis zendtijd, wat een van de ergste gevallen van journalistieke wanpraktijken in de geschiedenis vormde.

Nu kunnen we niets doen aan wat er acht jaar geleden is gebeurd, maar het is de hoogste tijd dat experts zich gaan verdiepen in de mentale toestand van Trump en hoe dit de Verenigde Staten in gevaar zou brengen als hij opnieuw zou worden gekozen.