Onderzeeboot – Het is een pijnlijk contrast. Een boot met honderden vluchtelingen kapseisde en zonk in de Ionische zee, terwijl de kustwacht toekeek.
Onderzeeboot Slechts 104 mensen overleefden de ramp, de rest is inmiddels opgegeven. Daar halen velen hun schouders over op. Weer een vluchtelingenboot gezonken, weer wat ’illegale’ levens verloren. Hadden ze maar thuis moeten blijven, roepen harteloze mensen op asociale media.
Ondertussen is een andere maritieme crisis wereldnieuws. Terwijl ik dit schrijf, wordt er nog met man en macht gezocht naar een vermiste onderzeeboot met vijf avonturiers. De steenrijke passagiers betaalden ieder 230 duizend euro om het wrak van de Titanic van dichtbij te zien. Reddingsdiensten uit meerdere landen benutten alle technologische toeters en bellen om deze rijkelui te vinden, terwijl de zuurstoftank leegloopt.
Ieder mensenleven zou evenveel waard moeten zijn, maar dat is het niet in deze ongelijke, oneerlijke wereld. Wie veel geld heeft, is meer waard, zo simpel en hard is het. Over vluchtelingen wordt vaak gezegd dat ze veel te grote risico’s nemen, op zoek naar een beter, veiliger bestaan. Maar dat is uit nood, terwijl de rijken vrijwillig afdalen in de Atlantische Oceaan (of een ruimtereis maken) voor een decadente adrenalinekick.
Er is ook nog een schrijnende tegenstelling tussen deze twee rampen, althans, voor mensen met Pakistaanse wortels. Een van de passagiers op de duikboot is Shahzada Dawood, een zakenman uit een van de rijkste Pakistaanse families. De multimiljonair leidt een grote kunstmestfirma, en steunt in zijn vrije tijd de zoektocht naar buitenaards leven. Ook zijn tienerzoon, tevens een fan van sciencefiction, zit gevangen op de onderzeeër.
Tegelijkertijd lees ik dat er relatief veel Pakistanen op de gezonken vluchtelingenboot zaten, naar schatting vierhonderd. Getuigen zeggen dat de Pakistaanse passagiers onderin het schip moesten blijven (samen met de vrouwen en kinderen), terwijl andere nationaliteiten op het dek zaten – en daarmee dus een grotere kans hadden om de ramp te overleven. De Pakistaanse vluchtelingen zaten als ratten in de val.
Over Shahzada Dawood verschijnen nu profielen in de media. Ook worden er foto’s gedeeld van vader en zoon, die sympathie moeten opwekken. En omdat Dawood twee stichtingen steunt die door de Britse koning Charles zijn opgericht, liet een woordvoerder van de royals aan de BBC weten dat hun ’gedachten en gebeden’ uitgaan naar de vijf mensen in de onderzeeër. De machine van status en klasse doet zijn werk.
Maar de slachtoffers van de gezonken vluchtelingenboot liggen nu op de bodem van de zee, verdronken in de vergetelheid. Die honderden levens worden niet herinnerd. Zullen de vermiste lichamen überhaupt nog worden teruggevonden en geïdentificeerd? De Griekse overheid kondigde drie dagen van nationale rouw aan, maar gaat onder de radar gewoon door met de ’pushbacks’ van vluchtelingenboten.
Dat kan ik als kind van een Pakistaanse migrant moeilijk verkroppen. Ik denk aan alle vluchtelingen die heldhaftige tochten maken en stranden, of zinken. Zij zijn mijn optiek grotere helden dan verveelde rijkelui die de dood in de ogen kijken voor hun plezier.