Deze TikTokker zegt de waarhied over een paar puissant rijke mensen vast waren komen te zitten in een onderzeeërtje

Zouden ze elkaar al naar het leven staan? Het was de eerste gedachte toen ik hoorde dat een paar puissant rijke mensen vast waren komen te zitten in een onderzeeërtje, tijdens een toeristische trip naar het wrak van de Titanic.

Weinig empathisch, geef ik toe, maar dat is de schuld van regisseur Ruben Östlund. Zijn satire Triangle of Sadness kleurt onwillekeurig het beeld. Daarin gaat het mis met een peperduur cruiseschip en dat haalt het kleinzerigste en rottigste in de (rijke) mens naar boven. Leedvermaak.

Net als bij de televisieserie The White Lotus trouwens. Ook die bood een ombarmhartige, geestige blik op de allerrijksten, die absurd veel betalen voor een exclusieve vakantie en met hun ‘de wereld is van mij’-houding de rampspoed vooral over zichzelf afroepen.

Ja, denk je dan bij dit nieuws, neigend naar hubris is het wel, als je 250 duizend dollar (229 duizend euro) betaalt om vanuit een brakke duikboot te kijken naar de rampplek waar een aantal van de allerrijksten van ruim honderd jaar geleden de dood vonden toen zíj bespottelijk veel geld neerlegden voor een exclusieve trip.

En nu we het over de Titanic hebben: zouden die miljonairs in die duikboot zijn gestapt zonder de film Titanic? Heeft die dankzij het wereldwijde succes en die onderwaterbeelden deze vorm van toerisme niet vooral mogelijk gemaakt?

Ondertussen volgt de berichtgeving steeds meer het stramien van een speelfilm. Artikelen als ‘Wie zaten er in de onderzeeër?’: het voorstellen van de hoofdpersonen. Liveblogs die bijhouden voor hoeveel uur er nog zuurstof is: het equivalent van de aftelklok in rampenfilms. Als er onderwaterrobots worden ingezet en het Pentagon vliegtuigen stuurt, levert de filmgeschiedenis daar in het hoofd clichébeelden bij: gespannen gezichten boven de rand van een schip als zo’n robot weer bovenkomt.

Crisisberaad van mannen in uniformen aan een grote ronde tafel. ‘Send the planes!’ Ondertussen de groeiende wanhoop in de onderzeeër. Hoe benauwend het is kunnen we ons voorstellen door Das Boot. Of door Kursk, waarin een aantal in een duikboot vastzittende mannen in hartverscheurende scènes de aandacht proberen te trekken door op de leidingen te slaan. Ook nu zijn er klopgeluiden gehoord.

Vorige week stierven er mogelijk vijfhonderd migranten tijdens een scheepsramp. Toen leefde de wereld minder mee, mopperen sommigen, omdat arme migranten nu eenmaal minder waard zijn. Maar dat is niet de reden. De reden is dat dit film is. Een spannende, benauwende, pijnlijke, schurende, complexe film. En migranten die sterven in de Middellandse Zee is inmiddels – afschuwelijk genoeg – doorsneedrama.