Marokkanendrama

Na zes decennia moderne migratie door Marokkanen zou een mens durven te denken dat hét erop zit. Hét, dat is anders-zijn.

Mag ik iets zeggen? Neem het mij niet kwalijk – zucht – maar het is altijd wat met die Marokkanen. Het klaaglied waarmee ik opgroeide, komt in verschillende gedaanten terug, ook in de vraagvorm: ‘Wat is dat toch met die Marokkanen?’. Vaak volgt dan een stilte als geluidloos tromgeroffel voor een repliek die ik, met mijn Marokkaanse wortels, verwacht word te geven. Een repliek, nou sorry, eerder een apologie.

Zeg nu zelf, Marokkanen maken het te bont. Ze plegen aanslagen in metro’s en luchthavens en bovendien is zowaar een hele misdaadtak naar hen genoemd. De mocromaffia, een samenvoeging van Marokko en maffia, in handen van een nieuwe generatie criminelen die internationaal actief is in de drugs, vooral in de cocaïnehandel. De mocromaffia heeft haar paradepaardjes, zeg maar grote vissen.

Tegen Ridouan Taghi, Europa’s meest gevreesde drugsbaron, ging vorige maand in Nederland een monsterproces van start. De Pablo Escobar van de Lage Landen schuwde niets of niemand. Een lange lijst van beschuldigingen, met al dan niet geslaagde liquidaties, is zijn deel. Taghi heeft zijn evenknie in Antwerpen. Dikke Nordin, een kopstuk van de drugsmaffia, dirigeerde granaataanslagen vanuit Dubai, dat een geliefde schuilplek voor patsers blijkt te zijn.

Dat Marokkanen een nieuwe generatie onstuitbare topcriminelen zouden vormen, klonk al kort na het begin van het millennium bij politie en media. Post 9/11 raakte ook de term kutmarokkanen in zwang voor straatjongeren die overlast veroorzaakten. De toenmalige Amsterdamse PvdA-lijsttrekker Rob Oudkerk weet de problemen in de hoofdstad aan ‘kutmarokkanen’. Bij ons in Vlaanderen werd de term geïntroduceerd door politiek commentator Yves Desmet, om bij vormen van overlast een kat een kat te noemen.

Cliché

Ondertussen groeiden een flink deel van die lastige boefjes uit tot gangsters van formaat. Ze spelen de hoofdrol in de internationale crime scene, terwijl het imago van ‘de’ Marokkaan al niet fraai was. Ze werken niet, wil het cliché. En als ze al werken, zitten ze aan ‘onze’ centen. De Marokkaan, zo leert de ervaring helaas, kan amper van nut zijn. Wat een drama. Hij of zij wordt onverbiddelijk gedemoniseerd.

De demon heeft evenwel een tegenvoeter. De troetelmarokkaan, in de politiek ‘een uniek profiel’ genoemd. Daarom verdiende volgens de liberale top Sihame El Kaouakibi (lancerings)steun. ‘Dit was een kandidate met een uniek profiel’, aldus Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert. Wat die unieke karaktereigenschappen wel mogen zijn? ‘Ze was welbespraakt en ondernemend.’ Ergo: ze was anders, zo bijzonder. Was ze de roos op een mesthoop?

Ik kan ze niet tellen, het aantal welbespraakte en ondernemende allochtonen. Verre van uniek en zo alledaags. Noch boef, noch kut of troetelig. ‘De gemeenschap is net zo divers en gefragmenteerd als die van witte Nederlanders en herbergt zowel idioten als genieën, warme alsook botte mensen die je even zo goed de maat nemen, niet lusten of je omarmen. Zet drie Turken bij elkaar en samen heb je vermoedelijk vier verschillende etnische achtergronden, twee verschillende religieuze overtuigingen en zes ruzies’, schrijft antropoloog Sinan Çankaya in zijn boek ‘Mijn ontelbare identiteiten’.

Zo is dat ook met Marokkanen. De blik op Marokkanen mag niet schipperen tussen een fetisjistische fascinatie en repulsief racisme. Het gebrek aan controle is zeker een pijnpunt in de zaak-El Kaouakibi, maar het zenuwcentrum ligt evengoed in de blik op de Marokkaan, die zo ‘verbijzonderd’ wordt. Op die manier dreigt het Marokkanendrama een politiek drama te worden. Immers, het verkiezingsjaar 2024 staat voor de deur. Het is dan exact zestig jaar geleden dat België migratieakkoorden sloot met Marokko.

Na zes decennia moderne migratie zou een mens durven te denken dat hét erop zit. Hét, dat is anders-zijn. Het bijzondere dat zwalpt van Disney-diversiteit tot gangmakerij in de internationale misdaad. Wat het is met Marokkanen? Welnu, niets. Niets ongewoons.

Beste Beste_Landgenoten

Ja, lieve Beste_Landgenoten, je hebt een punt. SDB focust veel & vaak op afkomst & benoemen. En dat kun je zien alsof het narratief één kant op getrokken wordt, en voor wie alleen GS leest zou dat ook zo kunnen zijn. ECHTER. Alhier ontkent niemand dat die beroemde “sociaal-economische omstandigheden” en/of ontheemde gevoelens in een liberale samenleving óók een weegfactor zijn, terwijl aan De Overkant wél vaak (en niet zelden primair) getracht wordt om een kunstvorm te maken van het tot “racisme” of “islamofobie” framen van het benoemen van afkomst van dat straattuig.

In NRC Zwatelblad worden bijvoorbeeld alle clichés uit de cognackamers getrokken om Mark Rutte clichés te verwijten omdat hij het losgeslagen tuig als losgeslagen tuig benoemt. Op televisie zit een politiecommissaris, verantwoordelijk voor handhaving van de openbare orde dus, te roepen dat je die ‘jongeren’ wel, maar hun ouders níet tot de orde zou moeten of mogen roepen (terwijl normen, waarden & publiek gedrag toch thuis bij de opvoeding beginnen, óngeacht afkomst), en bij GroenLinks zitten gekke vrouwtjes te vingerfappen op de gedachte dat deze jonge mannen eigenlijk nobele wilde leeuwentemmers zijn – terwijl diezelfde partij barst van de roomblanke rassenruiers die het vermeende “witte patriarchaat” zo snel mogelijk sociaal-cultureel tot zachtkwetsbare huilstruikjes willen weken – en daar zelf aan bijdragen door talloze meisjesmannen af te scheiden waar je geen enkele oorlog ooit mee zal winnen tenzij ze onderling moeten strijden om de laatste avocado in een binnenstadse Marqt.

Maar is het dan zo raarrr dat Nederlanders sommige stukken van hun Nederland niet meer herkennen, mede omdat de steeds-maar-weer-daders er sterk eens-gelijkend, maar wel anders-dan-wij uit zien? Hoe is het zo ver gekomen dat zulks benoemen meteen “racisme“ heet te zijn? Waarom doen zo velen – ook of juist in de media en nee niet allemaal maar wel de meesten – daar aan mee? Het maakt moedeloos, en het is saai, het herhaalt zich vaker dan oude afleveringen van Wegmisbruikers en dat we deze discussie al decennialang voeren als blanke autochtonen onder elkaar, met meetlintjes waarmee we elkaar op elke millimeter van het benoemen én wegkijken zwaar bevechten, is strontvervelend. Dus ja, wij zouden zulke topics liever ook niet meer & nooit meer hoeven tikken.

Omdat de integratie geslaagd is. Omdat de islam ook in die multiculturele kringen ondergeschikt is aan de liberale democratie in plaats van andersom. Omdat straatroven, Mocromaffia, juweliersovervallen en zinloos geweld & vernieling door Neder-Marokkaanse “jongeren” verleden tijd zijn. Omdat NieuwNieuws-cameramannen niet meer voor harses & apparatuur geslagen worden door rEsPeCtLoZeN die denken dat respect iets is dat je met intimidatie kunt afdwingen.

Maar ja. Is niet zo hè? Dus tot die tijd blijven we toch proberen om het narratief wat meer naar het midden te trekken door, in een zee van sterk naar links gespleten media, de focus iets meer wél op afkomst & herkomst & cultuur & religie te leggen, dan op wat er allemaal goed gaat. Want er gaat nog niet genoeg goed, en Nederland wordt ook nooit beter als we net doen alsof het een welles/nietes is waarbij de daders enerzijds niet benoemd mogen worden, en anderzijds niet in het debat worden betrokken. Het is een welles/welles en integratie begint bij de intriganten immigranten, niet bij ons. Wij zijn vrij, en willen die vrijheid niet inleveren aan de mores van straatvechters.

Polarisatie heeft ten onrechte een slechte naam gekregen, want zonder wrijving geen glans en uit hard botsende ideeën zou het beste idee moeten kristalliseren. En voorts zijn wij van mening dat een samenleving pas “inclusief” is, als iedereen daarbinnen meetelt en in gelijke mate gewogen en aangesproken wordt op goede, én op slechte bijdragen aan De Sfeer.