Donald Trump is een zeer gewelddadige man. Hij is de leider van een steeds gewelddadiger wordende politieke beweging.
Vorige week bedreigde Trump de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal Mark Milley, met de dood. De doodsbedreiging van Trump maakt deel uit van een veel groter patroon waarin hij soortgelijke bedreigingen heeft geuit, direct of impliciet, tegen president Biden, Hillary Clinton, procureur-generaal Merrick Garland, speciaal aanklager Jack Smith, vertegenwoordiger Nancy Pelosi en zijn andere ‘vijanden’.
Trumps MAGA-sekteleden zijn door hem geradicaliseerd. Verschillende MAGA-mensen zijn zo ver gegaan dat ze hebben geprobeerd of publiekelijk gedreigd respectievelijk president Obama en president Biden te vermoorden. En natuurlijk lanceerden de volgelingen van Trump op 6 januari een dodelijke aanval op het Capitool als onderdeel van de staatsgreeppoging van de ex-president en dictator in afwachting.
Trump en zijn bondgenoten en andere woordvoerders en invloedrijke personen in de Republikeinse fascistische partij en de grotere neofascistische beweging en blank rechts bevinden zich in het epicentrum van een sociale omgeving in Amerika waar haatmisdaden en ander politiek geweld tegen zwarte en bruine mensen, de LGBTQI-gemeenschap, moslims, Joden en andere doelgroepen bevinden zich op een historisch niveau.
Nieuw onderzoek door Rebecca Kleinfeld, Senior Fellow, Democracy, Conflict and Governance Program bij de Carnegie Endowment for International Peace, biedt broodnodige inzichten in de groeiende gevaren die politiek geweld en polarisatie met zich meebrengen voor de Amerikaanse democratie en de toekomst van het land. In dit gesprek geeft Kleinfeld context voor de relatie tussen extremisme, polarisatie en geweld in Amerika.
Ze legt ook uit waarom rechts politiek geweld een veel grotere bedreiging voor het land vormt dan politiek geweld van ‘links’. Kleinfeld benadrukt het voortdurende onvermogen van de nieuwsmedia om de realiteit van de democratiecrisis van het land in het tijdperk van Trump te begrijpen.
Aan het einde van dit gesprek waarschuwt Kleinfeld dat, ongeacht de uitkomst van de verkiezingen van 2024, de Amerikaanse democratiecrisis waarschijnlijk erger en niet beter zal worden.
Dit interview is licht bewerkt voor duidelijkheid en lengte .
Hoe voelt u zich gezien de toestand van de Amerikaanse politiek en samenleving, de democratiecrisis en andere grote problemen in het land?
Ik voel me verdrietig. Ik wil mijn dochters – en andere kinderen – een beter land geven dan het land waarin ik ben opgegroeid. Ik heb niet het gevoel dat we dat doen, en ik wil dat wij allemaal volwassenen zich als volwassenen gaan gedragen en het beter gaan doen.
Wat “ziet u” terwijl u de Amerikaanse politiek en samenleving op dit moment onderzoekt? Wat baart u de meeste zorgen?
Amerikanen blijven retorisch gehecht aan de democratie, maar als je hen vraagt wat ze bedoelen, geven grote meerderheden snel hun basisrechten, toezicht en zelfs geweldloosheid op als hun kant de macht heeft. En het idee van een loyale oppositie is aan het uiteenvallen. Ik maak mij grote zorgen over die drang naar ongecontroleerd meerderheidsdenken, en ook over hypocriete veranderingen in die gevoelens als de andere kant aan de macht is.
Wat zijn enkele van de blinde vlekken, misvattingen en regelrechte onwetendheid die de reguliere media, de politieke klasse en gewone Amerikanen hebben over de realiteit van politiek geweld in dit land?
Mensen lijken te onderschatten hoeveel politiek geweld er is toegenomen en hoe scheef het is. Er zijn veel meer incidenten aan de rechterkant, en deze zijn gericht op mensen. Dat is het grootste probleem van politiek geweld waarmee het land wordt geconfronteerd. Dat gezegd hebbende, zijn er aan de linkerkant te veel partizanen die niet willen toegeven dat het geweld van hun kant, hoewel grotendeels tegen eigendommen, sinds 2016 ook is verdubbeld. Het is net gegroeid vanaf een veel lager punt.
Ik krijg voortdurend telefoontjes van verslaggevers die vragen of Donald Trump nog een rel in de stijl van 6 januari gaat beginnen – en als ik het heb over politiek geweld, vult mijn mail zich met mensen die vragen waarom ik niet meer spreek over de overweldigende (maar niet geheel) vreedzame Black Lives Matter-protesten.
Maar Trump is momenteel niet in staat grote menigten te trekken – zijn volgelingen zijn bang voor de FBI en geloven dat mensen die hen tot geweld aanzetten op de lijst valse vlag-operaties zijn. In plaats daarvan zien we dat mensen buren vermoorden vanwege de politiek, of bedrijfseigenaren vermoorden die een trotsvlag tonen.
In andere landen is het bijna altijd een zeldzame internationale terroristische gebeurtenis als iemand met een auto inrijdt op een vreedzame menigte. In Amerika is dat ruim 150 keer gebeurd sinds Heather Heyer werd vermoord tijdens de Unite the Right-bijeenkomst. Politiek geweld en geloofwaardige bedreigingen zijn kleinschalig, hyperlokaal, in het hele land en uiterst frequent geworden
Politiek geweld met voorbedachten rade tegen mensen is aan de rechterkant enorm toegenomen, en politiek geweld met voorbedachten rade aan de linkerkant is ook toegenomen – zij het vanaf een veel lager niveau, en vaker tegen eigendommen. Haatmisdrijven bevinden zich op hun hoogste punt in de 21e eeuw, zelfs hoger dan de piek na 11 september.
Lokale functionarissen die voorheen nauwelijks het doelwit waren, ontvangen nu aanzienlijke aantallen bedreigingen – in San Diego rapporteert bijvoorbeeld 75% van de provinciale functionarissen bedreigingen of intimidatie. De bedreigingen tegen congresleden zijn tussen 2016 en 2021 vertienvoudigd, hoewel ze vorig jaar licht zijn gedaald. In de jaren zestig en zeventig werden we geconfronteerd met veel politiek geweld, maar dat was grotendeels tegen eigendommen of er waren buitenlandse terroristen bij betrokken.
De nieuwsmedia en de politieke klasse hebben doorgaans een crisisframe dat zeer direct is en gericht is op het nu. Wat zouden de nieuwsmedia – en bij uitbreiding de politieke klasse en het publiek – beter begrijpen en zien in termen van politieke polarisatie en geweld als ze een langere kijk hadden en meer tijd hadden om te verwerken wat er wel of niet gebeurt?
Amerika heeft op veel momenten in zijn geschiedenis te maken gehad met politiek geweld. Het wordt meestal gebruikt als een methode naast verkiezingen om te proberen de macht te winnen door mensen te intimideren. Dat is hoe het werd gebruikt door de Know Nothing Party in het begin van de 19e eeuw, door de Zuidelijken na de wederopbouw, en door de Zuidelijke Democraten onder Jim Crow om de dominantie van één partij in elf zuidelijke staten te behouden.
Op dit moment wordt de dreiging van geweld gebruikt om pro-democratische Republikeinen te vernietigen en een factie zonder meerderheid de Republikeinse Partij over te laten nemen. Hoewel er in het algemeen meer bedreigingen zijn tegen democratische kiesdistricten, vrouwen en minderheden, zijn deze bedreigingen een overloop van pogingen om de republikeinse basisintensiteit op te bouwen door de blanke, christelijke, mannelijke dominante identiteit te benadrukken.
De gerichte bedreigingen vinden grotendeels plaats om de macht te winnen en zijn vaak zeer opzettelijk gericht – tegen bepaalde verkiezingsfunctionarissen die ertoe zullen doen in swing states, of tegen de rechters en officieren van justitie die betrokken zijn bij zaken tegen voormalig president Trump.
De piek in het geweld helpt een antidemocratische factie van de Republikeinse Partij een prodemocratische factie te overwinnen. De media die het geweld grotendeels beschouwen als een kwestie van Republikeinen versus Democraten, missen dat cruciale deel van het verhaal.
Wat vertellen de feitelijke gegevens ons over politiek geweld en extremisme in het tijdperk van Trump en waar we als land mogelijk naartoe gaan?
Politiek geweld en crimineel geweld zijn nauw met elkaar verbonden.
Uit het beste onderzoek naar moorden in Amerika tot aan onze revolutie bleek dat de sterkste variabelen die een stijging van het aantal moorden voorspelden het vertrouwen in mede-Amerikanen en het vertrouwen in de overheid waren – vooral onder jonge mannen (de demografie die overal het meeste geweld pleegt). In de jaren zestig, toen het politieke geweld toenam, zag Amerika ook een verdubbeling van het aantal moorden, en het aantal moorden bleef stijgen tot in de jaren negentig.
Wanneer mensen geweld en mindere vormen van asociaal gedrag normaliseren, zoals het onaangenaam vapen en betasten van Lauren Boebert in een theater, de onnozelheid in vliegtuigen of het ‘rollende kolen’ – auto-uitlaatgassen in de gezichten van fietsers blazen – vermindert dat het sociale gevoel. fatsoen en impulsbeheersing. De samenleving en de beschaving zijn eigenlijk heel kwetsbare dingen – omdat asociaal gedrag genormaliseerd wordt en mensen ‘het allemaal maar laten gebeuren’. alle vormen van geweld hebben als het ware de neiging om toe te nemen.
Waarschijnlijk staan we daar weer aan de vooravond, en deze politieke MAGA-fractie en het linkse illiberalisme die mensen daartoe aanzetten, zullen verantwoordelijk zijn voor de sterfgevallen en dystopische steden die we de komende decennia zullen hebben.
Wanneer ik artikelen schrijf of experts interview die de alarmbel proberen te luiden over rechts politiek geweld door Trump-aanhangers en andere soortgelijke kwaadaardige actoren, is een van de meest voorkomende reacties in e-mails en commentaren dat dit allemaal zo hysterisch is. De dreiging van de MAGA-beweging is overdreven.
Deze rechtsextremisten en anderen die gewelddadig zijn, worden in de gevangenis gezet. Het gevaar is ook dat er veel gepraat wordt omdat er geen tweede burgeroorlog zal komen, enz. Hoe zou jij ingrijpen en terugdringen?
Ik geef alleen de cijfers. Het is niet zo dat deze niveaus van politiek geweld ongekend zijn; Amerika is een ongewoon gewelddadige democratie vergeleken met landen met vergelijkbare niveaus van welvaart en democratische geschiedenis. De Verenigde Staten hebben eerder geweld op dit niveau gezien. Maar New York in de jaren zeventig, of het Zuiden van na de wederopbouw, waar op zijn hoogtepunt elke 36 uur een lynchpartij plaatsvond, zouden niet de periodes uit ons verleden zijn die ik het liefst wil dat ons land opnieuw bezoekt.
Is het Amerikaanse publiek ‘gepolariseerd’ of ‘gesorteerd’? Dat onderscheid is heel belangrijk.
Amerikaanse politici zijn zeer ideologisch gepolariseerd – leden van het Congres hebben nu vrijwel geen gemeenschappelijke beleidsopvattingen over het hele gangpad. Gewone Amerikanen zijn daarentegen niet erg ideologisch gepolariseerd – ze hebben veel gemeenschappelijke beleidsopvattingen, hoewel Republikeinen en Democraten zich intensiever met verschillende kwesties bezighouden.
Maar gewone Amerikanen hebben echt een hekel aan aanhangers van de andere partij – wat bekend staat als affectieve of emotionele polarisatie. Dat niveau van affectieve polarisatie wordt waarschijnlijk, althans gedeeltelijk, veroorzaakt doordat we als land zeer goed gesorteerd zijn.
Wanneer meerdere identiteitskenmerken, zoals religiositeit, geografie, geslacht en ras, hetzelfde zijn voor leden van dezelfde partij, is het gemakkelijker om het gevoel te hebben dat iemands vele identiteiten worden bedreigd door leden van de andere partij. en wanneer mensen geografisch gescheiden zijn, zodat ze niet met elkaar omgaan, worden die misverstanden nog groter.
Sortering alleen al zorgt echter alleen maar voor de aanmaak van het vuur: politici steken het vuur aan door die latente affectieve polarisatie te gebruiken om het sentiment nog verder aan te wakkeren, om zo de kiezersintensiteit te gebruiken om macht te winnen. Het is dus onwaarschijnlijk dat het mogelijk zal zijn de polarisatie van de Amerikanen te verminderen totdat we de prikkels veranderen die politici in staat stellen zetels te winnen door de polarisatie te bevorderen.
De meeste journalisten en verslaggevers gaan ervan uit dat het publiek de politiek op de voet volgt, ideologisch is en een goed begrip heeft van de details en feiten. Tientallen jaren van politiek-wetenschappelijk onderzoek tonen aan dat dit meestal niet waar is. Helaas houden de reguliere media, om allerlei redenen, waaronder intellectuele luiheid en carrièrisme, wanhopig vast aan deze ficties van de volksdemocratie, zelfs als er overvloedig bewijs is en duidelijk het tegendeel beweert.
Dit vertaalt zich in een nieuwsmedia die de realiteit en de diepten van de democratiecrisis van het land in deze tijd van opkomend neofascisme en illiberalisme nog steeds niet ten volle waardeert – en opzettelijk ontkent.
Amerikanen delen een groot aantal beleidsovertuigingen gemeenschappelijk. Maar over het algemeen geven ze ook niets om politiek. Ze willen niet aan politiek denken, ze willen niet over politiek praten, ze willen dat het allemaal verdwijnt. Dat betekent dat Amerikanen ook een zeer vaag begrip hebben van de basisprincipes van wat er nodig is om een democratie in stand te houden – zoals het belang van een vrije pers of de rol van een ambtenarenapparaat.
In Amerika zien we, net als in veel landen waar de democratie de afgelopen jaren is weggeglipt, aanzienlijke pluraliteiten die bereid zijn antidemocratisch gedrag te steunen wanneer hun partij aan de macht is. De angst dat de andere partij precies dat doet, is een van de belangrijkste krachten die een partij in staat stelt als eerste op te treden en de democratie te ondermijnen, om zo in hun ogen te voorkomen dat de andere partij dit als eerste doet.
Zijn ‘consensus’ en ‘tweepartijpolitiek’ over de grenzen van politieke meningsverschillen heen slechts een soort fetisj voor de politieke klasse en de nieuwsmedia? Het publiek interesseert het doorgaans niet.
Ik heb mijn eigen sterke beleidsovertuigingen, maar ik begrijp dat we als land ongeveer de helft van de stemgerechtigde bevolking conservatief hebben, en ongeveer de helft liberaler. Beide partijen hebben politici nodig die hen op een pro-democratische manier kunnen vertegenwoordigen, waar we het niet eens zijn over het beleid, en niet over de vraag of we zullen toestaan dat het systeem voor het vreedzaam beslechten van onze geschillen uiteenvalt.
Liberalen moeten enige steun geven aan de pro-democratische Republikeinen, anders zullen beiden overspoeld worden door de anti-democratische factie die de controle over die partij verwerft. Liberalen zouden ook meer aandacht moeten besteden aan de manier waarop hun eigen onliberale vleugel in culturele en academische instellingen meer conservatieven, onafhankelijken en minderheden ertoe aanzet hun eigen antidemocratische factie te steunen.
Wat zijn enkele interventies die kunnen worden gedaan om de politieke instellingen en cultuur van het land duurzamer en gezonder te maken in het licht van het soort extreme polarisatie – die asymmetrisch en meer naar rechts is – dat we nu zien in het tijdperk van Trump en de decennia die ons in deze crisis hebben gebracht?
Amerika zou serieus moeten nadenken over stemhervormingen die de antidemocratische factie in staat zouden stellen vertegenwoordiging te hebben zonder dat ze een van onze twee belangrijkste partijen zouden overnemen. Proportionele vertegenwoordiging is de beste manier om dat te bereiken, hoewel het stemmen op basis van gerangschikte keuze en primaire hervormingen wellicht minder radicaal zijn en minder kopzorgen bij het bestuur veroorzaken.
Beide zouden MAGA-Republikeinen waarschijnlijk de controle geven in sommige staten en plaatsen (wat ze nu natuurlijk doen), terwijl de meerderheid van de Republikeinen nog steeds een pro-democratische partij zou kunnen steunen. Hervormingen van de campagnefinanciering die kleine dollardonoren empoweren, versterken ook extremisten, die beter zijn in het opwekken van woede waardoor die kleine dollardonaties stromen.
Het grote geld in de politiek is uiteraard ook een probleem. maar het probleem van kleine dollardonoren die onze politiek tot het uiterste drijven, is niet onderkend of besproken. Ten slotte hebben we een betere handhaving van de antitrustwetgeving nodig om bedrijfsmonopolies te doorbreken.
Een deel van het wantrouwen in Amerika sinds 2008 heeft zowel te maken met de manier waarop de elites geld blijven verdienen, en is zowel economisch als politiek van oorsprong. Er is een reden waarom Aristoteles en Jefferson beiden de gevaren voor de democratie van grote concentraties van rijkdom onderkenden.
ullen de strafprocessen tegen Trump en de verkiezingen van 2024 volgens u hebben op de dynamiek van geweld en polarisatie?
Er is geen goede uitweg uit de verkiezingen van 2024. Hoe de verkiezingen ook uitpakken, het zal het vertrouwen in de democratie schaden – maar de ergste toekomstige schade zal waarschijnlijk worden toegebracht als Trump wint en de macht overneemt, gezien de signalen die hij al heeft gegeven over hoe hij zijn ministerie van Justitie zal misbruiken tegen zijn vijanden, vallen het ambtenarenapparaat aan en beschadigen op andere wijze de instellingen die onze democratie aan de rechtsstaat gebonden houden.