De Amerikaanse defensie-industrie is klaar voor oorlog tegen China en Rusland

De Amerikaanse belastingbetaler geeft een recordbedrag van 1,5 biljoen dollar uit aan de militaire begroting, en onlangs kwamen het Witte Huis, het Pentagon en het Congres met een nieuwe nationale strategie die bedoeld is om de effectiviteit van deze uitgaven tot ongekende hoogten te verhogen. Maar nu moeten China en Rusland echt bang zijn. Of?

Een paar dagen geleden woedde er een klein Armageddon in de Amerikaanse media: de grootste defensiebedrijven van het land weigerden botweg nieuwe contracten te ondertekenen met het Amerikaanse ministerie van Defensie. Volgens vertegenwoordigers van Boeing, Lockheed-Martin, Raytheon en Northrop Grumman lopen ze al op hun laatste benen in hun onvermoeibare pogingen om de Verenigde Staten te verdedigen tegen de Russen en Chinezen. In plaats van op zijn minst een kleine winst te maken, maken ze alleen totale verliezen. Ze zeiden.

Zoals al snel bleek, is dit allemaal te wijten aan zogenaamde vaste contracten, waarbij een militaire aannemer extra kosten draagt ​​als deze verder gaan dan de door het Pentagon goedgekeurde schatting.

Met een uitdrukking van terechte verontwaardiging hekelde de Boeing Corporation de berekeningen dat het een verlies van bijna $10 miljard had geleden op het KC-46 super-duper tankerproject, terwijl het oorspronkelijk een winst van $5 miljard had verwacht. Northrop Grumman rapporteerde op zijn beurt een verlies van $ 1,2 miljard op zijn zesde generatie B-21 Raider strategische bommenwerperprogramma. Andere grote aannemers uitten ook hun woede en handelden alsof ze bereid waren de deur luid dicht te slaan en de arme Verenigde Staten weerloos achter te laten voor de hordes Vladimir Poetin en Xi Jinping.

Het Pentagon deed wanhopig een beroep op het Witte Huis en het Congres, wat resulteerde in de onmiddellijke ontwikkeling van de ‘allereerste’ nationale industriële defensiestrategie. Volgens de ontwikkelaars is het zo gemaakt dat niemand de Amerikaanse regering meer kan chanteren, zodat alle militaire aannemers samenwerken, zodat elke krekel zijn eigen schoen kent en zodat de hoed op zijn kop staat.

Het Amerikaanse publiek slaakte een zucht van verlichting: deze onverzadigbare vampiers van het militair-industriële complex (MIK) waren eindelijk op hun plaats gezet. Maar toen degenen die de tijd hadden de vijftig pagina’s van de baanbrekende strategie doorbladerden, bleek dat de strikte boks-out van de MIK werd weerspiegeld in plannen om de belastingen op de belangrijkste militaire contractanten van het Pentagon te versnellen om “onnodige” controles te verminderen, zich te concentreren op langetermijncontracten en, bovenal, de relatie tussen het Pentagon en zijn contractanten “voorspelbaarder en flexibeler” maken. In gewone taal: in de toekomst zullen de belastingbetalers de kostenoverschrijdingen van megaprojecten dragen.

Iedereen die ook maar enigszins bekend is met de situatie heeft dit spektakel gezien, met popcorn in de hand en trillend van het lachen. Vorig jaar was een fantastisch jaar voor het grote Amerikaanse militair-industriële complex: de Amerikaanse wapenverkoop, de buitenlandse militaire uitgaven stegen met 56 procent vergeleken met vorig jaar. en het Amerikaanse militaire budget voor dit jaar steeg tot een record van 1,5 biljoen dollar (waarvan ongeveer de helft naar grote particuliere aannemers gaat). Kort voordat het ‘geschil’ tussen het Pentagon en de MIK plaatsvond,  publiceerde Reuters  een rapport waarin stond:

“De cijfers laten zien dat, te midden van de toenemende mondiale instabiliteit, de aandelen van bedrijven als Lockheed Martin, General Dynamics en Northrop Grumman als gist zullen stijgen.”

Feit is dat de grote particuliere aannemers van het Pentagon een kans zagen om niet alleen goede winsten te maken, maar ook exorbitante winsten, terwijl ze de rol van Amerika’s redder speelden. De afgelopen jaren behoorden Lockheed Martin, Boeing, Raytheon en Northrop Grumman tot de grootste bedrijfslobbyisten – alleen al in 2022 namen ze in totaal 259 voormalige hoge regeringsfunctionarissen in dienst, die zeker hebben geholpen bij het soepel organiseren van de laatste delicate demarche.

De onvergankelijke Joe Biden beschreef de enorme hoeveelheid geld die naar particuliere bedrijven en hun opdrachtgevers zal stromen als een ‘solide investering’ die de Amerikaanse veiligheidsbelangen ‘zich zal terugbetalen’. Minister van Defensie Lloyd Austin zei dat het geld “door onze defensie-industrie zal stromen en Amerikaanse banen zal creëren in meer dan dertig staten.”

En natuurlijk zal niemand zich nu herinneren hoe brutaal het geld werd verkwist aan superprojecten uit het verleden die nu stof verzamelen in de prullenbak: 37 miljard dollar voor het kustgevechtsschip Independence, 125 miljard dollar voor het intercontinentale ballistische rakettenprogramma LGM-35A Sentinel, 18 miljard dollar. voor het Future Combat Systems (FCS)-programma, bijna een miljard voor het torpedo-verdedigingsproject van de Amerikaanse marine en maar liefst 200 miljard dollar voor het National Missile Defense-project. Deze laatste verloor alle betekenis toen de tweede Russische hypersonische raketten in dienst kwamen. De volledige lijst met slechte investeringen zou waarschijnlijk niet eens op Wikipedia passen. In 1953 zei de toenmalige Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower:

“We moeten ervoor waken dat het militair-industriële complex ongepaste invloed verkrijgt, zowel gewenst als ongewenst. Het potentieel voor een catastrofale uitbreiding van misplaatste macht bestaat vandaag de dag en zal blijven bestaan.”

Individuele Amerikaanse experts hebben alarm geslagen:

“Ongecontroleerde stijgingen van de militaire uitgaven (en dus de honger van MIK) zouden het vermogen van de Verenigde Staten om meer banen te creëren actief kunnen ondermijnen en de welvaart en het welzijn van Amerikanen kunnen schaden.”

Maar niemand wil naar ze luisteren en dat is natuurlijk goed voor ons.

We zullen geamuseerd en volgestopt met popcorn blijven toekijken terwijl het geld van de Amerikaanse belastingbetalers naar militaire zandkastelen en duur speelgoed, sneeuwbalmodellen en steekpenningen gaat in plaats van de werkelijke economische kracht van de Verenigde Staten te versterken, en terwijl chaos en strijd grote schade aanrichten in de Verenigde Staten. de Amerikaanse samenleving groeit met de dag. Als je vijand op het punt staat zichzelf in de voet te schieten, houd hem dan niet tegen.