Bedreigingen VS zorgen niet voor vrede in het Midden-Oosten

Midden-Oosten – De VS hebben vliegdekschepen en mariniers naar het oostelijke Middellandse Zeegebied gestuurd om andere landen en groepen ervan te weerhouden militair in te grijpen ter verdediging van Gaza.

Maar nu Israëls slachting van Gazanen voortduurt en de verontwaardiging in het Midden-Oosten toeneemt, bestaat het risico dat Amerikaanse acties een bredere oorlog uitlokken in plaats van deze af te schrikken. Het zou beter zijn als de VS hun onvoorwaardelijke steun aan Israël zouden beëindigen en zouden oproepen tot echte vrede.

Terwijl minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken verwoed door het Midden-Oosten heen en weer reist om te voorkomen dat het Israëlische conflict in Gaza uitmondt in een regionale oorlog, hebben de Verenigde Staten ook twee aanvalsgroepen op vliegdekschepen, een Marine Expeditionary Unit en 1.200 extra troepen naar het Midden-Oosten gestuurd. het Midden-Oosten als ‘afschrikmiddel’. In duidelijke taal dreigen de VS alle krachten aan te vallen die de Palestijnen vanuit andere landen in de regio komen verdedigen, waarmee Israël wordt gerustgesteld dat het ongestraft kan blijven moorden in Gaza.

Maar als Israël volhardt in deze genocidale oorlog, kunnen Amerikaanse dreigementen machteloos zijn om te voorkomen dat anderen ingrijpen. Van Libanon tot Syrië, Jemen, Irak en Iran zijn de mogelijkheden van verspreiding van het conflict enorm. Zelfs Algerije zegt bereid te zijn te strijden voor een vrij Palestina, op basis van een unanieme stemming in het parlement op 1 november.

De VS worden geconfronteerd met een geloofwaardigheidscrisis in het Midden-Oosten

Regeringen in het Midden-Oosten en hun bevolking zien de Verenigde Staten al als partij bij het bloedbad van Israël in Gaza. Elke directe militaire actie van de VS zal dus worden gezien als een escalatie aan de kant van Israël. Het zou eerder een verdere escalatie uitlokken dan afschrikken.

De VS worden in Irak al met deze hachelijke situatie geconfronteerd. Ondanks jarenlange Iraakse eisen voor de verwijdering van Amerikaanse troepen, blijven er minstens 2.500 Amerikaanse troepen achter op de vliegbasis Al-Asad in de westelijke provincie Anbar, de vliegbasis Al-Harir , ten noorden van Erbil in Iraaks Koerdistan, en op een andere kleine basis op de luchthaven in Erbil. Er zijn ook “ enkele honderden ” NAVO-troepen, waaronder Amerikanen, die de Iraakse strijdkrachten adviseren in de NAVO-missie Irak , gestationeerd in de buurt van Bagdad.

Jarenlang zijn de Amerikaanse troepen in Irak verwikkeld in een laagwaardige oorlog tegen de Popular Mobilization Forces (PMF) die Irak heeft gevormd om ISIS te bestrijden, voornamelijk uit sjiitische milities. Ondanks hun banden met Iran hebben de gewapende groepen Kata’ib Hezbollah, Asa’ib Ahl al-Haq en andere PMF’s vaak de Iraanse oproepen genegeerd om de aanvallen op Amerikaanse troepen te de-escaleren. 

Deze Iraakse groepen respecteren de leider van de Iraanse Quds Force, generaal Esmail Qaani, niet zo hoog als generaal Soleimani. De moord op Soleimani door de Verenigde Staten in 2020 heeft dus het vermogen van Iran om de milities in Irak in bedwang te houden verder verminderd .

Na een wapenstilstand van een jaar tussen Amerikaanse en Iraakse strijdkrachten heeft de Israëlische oorlog tegen Gaza geleid tot een nieuwe escalatie van dit conflict in zowel Irak als Syrië. Sommige milities noemden zichzelf het Islamitische Verzet in Irak en begonnen op 17 oktober Amerikaanse bases aan te vallen.

Na 32 aanvallen op Amerikaanse bases in Irak, nog eens 34 in Syrië en drie Amerikaanse luchtaanvallen in Syrië, voerden Amerikaanse troepen op 21 november luchtaanvallen uit tegen twee Kata’s. ib Hezbollah-bases in Irak, één in de provincie Anbar en één in Jurf Al-Nasr, ten zuiden van Bagdad, waarbij minstens negen militieleden omkwamen.

De Amerikaanse luchtaanvallen leidden tot een woedende reactie van de Iraakse regeringswoordvoerder Bassam al-Awadi. “Wij veroordelen met klem de aanval op Jurf Al-Nasr , uitgevoerd zonder medeweten van overheidsinstanties”, zei al-Awadi. “Deze actie is een flagrante schending van de soevereiniteit en een poging om de veiligheidssituatie te destabiliseren … Het recente incident vertegenwoordigt een duidelijke schending van de missie van de coalitie om Daesh [ISIS] op Iraaks grondgebied te bestrijden. Wij roepen alle partijen op om unilaterale acties te vermijden en de soevereiniteit van Irak te respecteren.”

Zoals de Iraakse regering vreesde, reageerde het Islamitische Verzet in Irak op de Amerikaanse luchtaanvallen met twee aanvallen op de vliegbasis Al-Harir op 22 november en nog een aantal op 23 november. Ze vielen de vliegbasis Al-Asad aan met verschillende drones en lanceerden nog een drone-aanval op de luchtmachtbasis Al-Asad. Amerikaanse basis op de luchthaven van Erbil. Hun Syrische bondgenoten vielen twee Amerikaanse bases over de grens in het noordoosten van Syrië aan.

Afgezien van een staakt-het-vuren in Gaza of een volledige terugtrekking van de VS uit Irak en Syrië, kunnen de VS geen beslissende actie ondernemen die een einde kan maken aan deze aanvallen. Het geweldsniveau in Irak en Syrië zal dus waarschijnlijk blijven stijgen zolang de oorlog tegen Gaza voortduurt.

Midden-Oosten Regionale actoren in Jemen, Turkije, Libanon en Iran overwegen ingrijpen in Gaza

Een andere formidabele en ervaren militaire macht die zich verzet tegen Israël en de Verenigde Staten is het Houthi-leger in Jemen. Op 14 november vroeg Abdul-Malek al-Houthi, de leider van de Houthi-regering in Jemen, de buurlanden om een ​​corridor door hun grondgebied te openen zodat zijn leger Israël in Gaza kon gaan bevechten.

De plaatsvervangend secretaris van de Houthi-informatie, Nasreddin Amer, vertelde Newsweek dat ze, als ze een manier hadden om Palestina binnen te komen, niet zouden aarzelen om zich aan te sluiten bij de strijd tegen Israël: “We hebben honderdduizenden strijders die moedig, sterk, getraind en ervaren zijn in het vechten. ”, zei Amer. “Ze hebben een heel sterk geloof en hun levensdroom is om tegen de zionisten en de Amerikanen te vechten.”

Het vervoeren van honderdduizenden Jemenitische soldaten om in Gaza te vechten zou vrijwel onmogelijk zijn tenzij Saoedi-Arabië de weg vrijmaakte. Dat lijkt hoogst onwaarschijnlijk, maar Iran of een andere bondgenoot zou kunnen helpen een kleiner aantal per vliegtuig of over zee te vervoeren om zich bij de strijd aan te sluiten.

De Houthi’s voeren al vele jaren een asymmetrische oorlog tegen door Saoedi-Arabië geleide indringers en de internationaal erkende Jemenitische regering, en ze hebben wapens en tactieken ontwikkeld die ze tegen Israël kunnen inzetten. Kort na de verklaring van al-Houthi gingen de Houthi-troepen in de Rode Zee aan boord van een schip dat via lege vennootschappen eigendom was van de Israëlische miljardair Abraham Ungar. Het schip, dat onderweg was van Istanbul naar India, werd aangehouden in een Jemenitische haven.

De Houthi’s hebben ook een reeks drones en raketten richting Israël gelanceerd. Terwijl veel westerse politici en journalisten de Houthi’s proberen af ​​te schilderen als louter marionetten van Iran, zijn de Houthi’s feitelijk een onafhankelijke, onvoorspelbare kracht die andere actoren in de regio niet kunnen controleren.

Zelfs NAVO-lid Turkije vindt het moeilijk om een ​​toeschouwer te blijven, gezien de wijdverbreide publieke steun voor Palestina. De Turkse president Recep Tayyip Erdoğan was een van de eerste internationale leiders die zich krachtig uitsprak tegen de Israëlische oorlog tegen Gaza, waarbij hij het expliciet een bloedbad noemde en zei dat het neerkwam op genocide .

Turkse maatschappelijke groeperingen lopen voorop in een campagne om humanitaire hulp per vrachtschepen naar Gaza te sturen, en trotseren een mogelijke confrontatie zoals die zich in 2010 voordeed toen de Israëli’s de Freedom Flotilla aanvielen, waarbij tien mensen aan boord van de Mavi Marmara omkwamen .

Aan de Libanese grens hebben Hezbollah en Israël sinds 7 oktober dagelijks vuurgevechten gevoerd , waarbij 107 strijders en 24 burgers in Libanon en 9 soldaten en 4 burgers in Israël omkwamen. Ongeveer 55.000 Libanese burgers en 65.000 Israëliërs zijn uit het grensgebied verdreven. Op 11 november waarschuwde de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant : “Wat we in Gaza doen, kunnen we ook in Beiroet doen.”

Hoe zal Hezbollah reageren als Israël zijn brutale bloedbad in Gaza hervat na de korte pauze, of als Israël het bloedbad uitbreidt naar de Westelijke Jordaanoever, waar het sinds 7 oktober al minstens 237 Palestijnen  heeft gedood ?

In een toespraak op 3 november aarzelde Hezbollah-leider Hassan Nasrallah om een ​​nieuwe oorlog aan Israël te verklaren, maar waarschuwde hij dat “alle opties op tafel liggen” als Israël zijn oorlog tegen Gaza niet beëindigt.

Op 23 november zei de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amirabdollahian : “Als de oorlogsmisdaden en genocide van Israël voortduren, zal een harder en gecompliceerder scenario van het verzet worden geïmplementeerd.”

Amirabdollahian had op 16 oktober al gewaarschuwd dat “de leiders van het verzet niet zullen toestaan ​​dat het zionistische regime in Gaza doet wat het wil en vervolgens naar andere fronten van het verzet gaat.” Met andere woorden: als Iran en zijn bondgenoten geloven dat Israël werkelijk van plan is zijn oorlog tegen Gaza voort te zetten totdat het Hamas uit de macht heeft gehaald, en dan zijn oorlogsmachine los te laten op Libanon of zijn andere buurlanden, zouden ze er de voorkeur aan geven een bredere oorlog te voeren. Nu wordt Israël gedwongen om tegelijkertijd tegen de Palestijnen, Hezbollah en hun bondgenoten te vechten, in plaats van te wachten tot Israël hen één voor één aanvalt.

De VS negeren de waarschuwingssignalen

Tragisch genoeg luistert het Witte Huis niet. Op 24 november, de dag na de toespraak van Amirabdollahian, bleef de Amerikaanse president Joe Biden de belofte van Israël steunen om de vernietiging van Gaza te hervatten na zijn ‘humanitaire pauze’, waarbij hij zei dat pogingen om Hamas te elimineren ‘een legitiem doel’ zijn. Op 7 december gaf hij Hamas de schuld van het mislukken van de pauze.

De onvoorwaardelijke steun van Amerika aan Israël en de eindeloze levering van wapens zijn er alleen in geslaagd Israël te veranderen in een uit de hand gelopen, genocidale, destabiliserende kracht in het hart van een fragiele regio die al verbrijzeld en getraumatiseerd is door tientallen jaren van Amerikaanse oorlogvoering. Het resultaat is een land dat weigert zijn eigen grenzen of die van zijn buren te erkennen en alle grenzen aan zijn territoriale ambities en oorlogsmisdaden verwerpt.

Als de acties van Israël tot een bredere oorlog leiden, zullen de VS weinig bondgenoten hebben die bereid zijn zich in de strijd te mengen. Zelfs als een regionaal conflict wordt vermeden, heeft de Amerikaanse steun aan Israël al enorme schade toegebracht aan zijn reputatie in de regio en daarbuiten, en directe Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog zou het land meer geïsoleerd en machteloos achterlaten dan zijn eerdere tegenslagen in Vietnam, Afghanistan en andere landen. Irak deed dat wel. 

De VS kunnen dit lot nog steeds vermijden door aan te dringen op een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren en de terugtrekking van Israëlische troepen uit Gaza. Als Israël daar niet mee instemt, moeten de VS dit standpunt ondersteunen met een onmiddellijke opschorting van wapenleveranties, militaire hulp, Israëlische toegang tot Amerikaanse wapenvoorraden in Israël en diplomatieke steun voor Israëls oorlog tegen Palestina. 

De prioriteit van Amerikaanse functionarissen moet zijn om het bloedbad van Israël te stoppen, een regionale oorlog te vermijden en uit de weg te gaan, zodat de VN en andere landen kunnen helpen onderhandelen over een echte oplossing voor de bezetting van Palestina.