Het Westen vermoordt in het Midden-Oosten dagelijks 329 mensen – 27 jaar lang. Dit is het meest deprimerende artikel dat ik ooit heb geschreven. Als wetenschapper is het mijn taak om dingen te berekenen.
Het Westen – Op de universiteit heb ik geleerd dit op een professionele manier te doen. Maar het berekenen van de reactiekinetiek van enzymatische processen is één ding; dode mensen optellen tot in de hemel is iets anders. Deze tekst is bedoeld om de zeepbellen waarin we leven te helpen barsten. Hij moet zijn goed gesloten ogen openen voor het lijden van andere mensen.
In de oorlog tussen Iran en Irak (Eerste Golfoorlog) tussen 1980 en 1988 was Saddam Hoessein een nauwe bondgenoot van het Westen, zelfs na zijn genocide op de Koerden in Noord-Irak met in Duitsland geproduceerd gifgas . Toen hij vervolgens echter het olierijke Koeweit aanviel, werd hij persona non grata en lokte hij een massale bombardementscampagne uit door de VS, die in 43 dagen in totaal 110.000 luchtaanvallen op Irak uitvoerden en de civiele infrastructuur op grote schaal verwoestten: Operatie Desert Storm, de tweede Golfoorlog.
De Amerikaanse regering weigerde statistieken over slachtoffers uit de Golfoorlog te onderzoeken. ‘We hebben geen manier om het exacte aantal slachtoffers te bepalen’, verklaarde toenmalig minister van Defensie Dick Cheney na de oorlog, ‘we zullen het misschien wel nooit weten.’ De jonge bevolkingswetenschapper Beth Osborne Daponte van de Universiteit van Chicago heeft het echter wel voor elkaar gekregen. het US Census Bureau kreeg dezelfde cijfers – en werd uiteindelijk vanwege hun resultaten uit de ambtenarij ontslagen.
In haar solide wetenschappelijke studie evalueerde Daponte gegevens van onder meer UNICEF, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en Harvard University en kwam tot de conclusie dat 205.500 mensen omkwamen als gevolg van de directe en indirecte gevolgen van de Amerikaanse bombardementen, waaronder 74.000 kinderen. . De UK Medical Educational Trust berekende bijna hetzelfde cijfer.
“Sancties als massavernietigingswapen”
Als strafmaatregel voor de aanval van Saddam op Koeweit werd een vrijwel absoluut financieel en handelsembargo tegen Irak opgelegd, waarvan de wreedheid ongekend was in de moderne geschiedschrijving en waardoor het land van augustus 1990 tot Saddams val in mei 2003 letterlijk droogde en honderden doden vielen. van duizenden mensen.
De oliesector, die bijna tweederde van het bbp voor zijn rekening neemt, werd massaal teruggeschroefd, het inkomen per hoofd van de bevolking daalde in slechts een paar jaar met 87 procent, de meerderheid van de bevolking werd afhankelijk van voedselhulp en de import van bijna alles werd ingeperkt.
Met name het gezondheidszorgsysteem in Irak, dat voorbeeldig is in de Arabische wereld, stortte in en de eenvoudigste medische goederen zoals pleisters en verband werden schaars. De kindersterfte is in tien jaar tijd met 127 procent gestegen. Volgens een onderzoek van UNICEF had bijna de helft van de Iraakse kinderen onder de vijf jaar last van diarree en had ruim een derde last van acute luchtwegaandoeningen.
Als resultaat van het totale importverbod op waterzuiveringssystemen en chemicaliën werden de Iraakse drink- en afvalwatersystemen systematisch vernietigd – wat gepland en daarom doelbewust was, zoals Thomas Nagy van de Universiteit van Minnesota in zijn paper schreef, daarbij verwijzend naar een document van Defensie dat jarenlang als geheim geclassificeerd, bewijst de inlichtingendienst (DIA). Zoals het DIA-rapport voorspelde, waren er epidemieën van door water overgebrachte en reeds uitgeroeide ziekten zoals cholera, tyfus, dysenterie, hepatitis, diarree en polio.
Artikel 2 van de Genocideconventie definieert genocide onder meer als de daad waarbij een nationale groep ‘in levensomstandigheden wordt geplaatst die waarschijnlijk geheel of gedeeltelijk tot fysieke vernietiging zullen leiden’. regime niet binnen de VN-definitie van genocide valt?
Denis Halliday, humanitair coördinator van de VN in Irak in de jaren negentig, beschreef de sancties als “permanente genocide” voordat hij na 34 jaar bij de VN uit protest zijn baan opzegde.
De voormalige Amerikaanse procureur-generaal Ramsey Clark richtte een internationaal tribunaal op dat de Amerikaanse en Britse regeringen beschuldigde van “misdaden tegen de menselijkheid” zoals gedefinieerd in het Handvest van Neurenberg van 1945 en de Conventies van Genève: beide regeringen “pleegden genocide op de bevolking van Irak in de zin van het Genocideverdrag, inclusief genocide door hongersnood en ziekte, door het gebruik van sancties als massavernietigingswapen.”
Het Westen pleegt ‘genocide’ door het gebruik van ‘massavernietigingswapens’ – woorden die in de post-Hitler-wereld gereserveerd zouden moeten blijven voor Afrikaanse krijgsheren en Arabische slagers.
Ramsey Clark, de Amerikaanse procureur-generaal, schatte het aantal Irakezen dat in 1996 door de sancties werd gedood op ruim 1.500.000, waaronder 750.00 kinderen onder de vijf jaar. In zijn boek ‘Behind the War on Terror’ uit 2003 noemt de bekende Midden-Oostendeskundige Nafeez Ahmed, onder verwijzing naar het VN-ministerie van Bevolkingszaken, het aantal van 1,7 miljoen mensen dat door de sancties is omgekomen, waaronder 500 tot 600.000 kinderen die zijn omgekomen.
Al in 1995 berichtte de New York Times over het onderzoek van de Voedsel- en Landbouworganisatie, waaruit bleek dat in de eerste jaren 576.000 kinderen stierven als gevolg van de sancties. Deze cijfers vormen de oorsprong van het beruchte citaat uit het Emmy Award-winnende 60 Minutes-interview met het Amerikaanse democratische icoon Madeleine Albright. Een les in misantropie:
“War on Terror” – Irak zal worden weggevaagd
Met de aanslagen van 11 september betrad de wereld een nieuw tijdperk van geschiedschrijving: dat van de eindeloze ‘War on Terror’. Een woordmonster dat, door zijn alomtegenwoordigheid in de media, ons analytisch denken belemmerde en ons de absurditeit van dit oxymoron deed vergeten: geweld om geweld te bestrijden. Vlees eten voor het welzijn van dieren.
In 2015 publiceerde de Nobelprijswinnende medische vereniging Physicians for Social Responsibility (PSR) een baanbrekend onderzoek om de slachtoffers van de ‘War on Terror’ te identificeren: de Body Count, een wetenschappelijk onderbouwd rapport, het meest uitgebreide in zijn soort.
The Body Count is een gezamenlijk project van de PSR met haar Duitse, Canadese en Amerikaanse zusterverenigingen, die onder de paraplu van de International Physicians for the Prevention of Nuclear War (tevens winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede) aan de slag zijn gegaan en enorme hoeveelheden gegevens hebben geanalyseerd uit een grote verscheidenheid aan bronnen.
Het PSR-onderzoek concludeert dat ongeveer 1 miljoen mensen zijn omgekomen als direct of indirect gevolg van de door de VS geleide oorlog in Irak, hoewel het benadrukt dat dit conservatieve schattingen zijn en dat het werkelijke aantal aanzienlijk hoger zou kunnen zijn. Reuters, het op één na grootste persbureau ter wereld, rapporteerde in januari 2008 ook over een Brits onderzoek waaruit bleek dat er op dat moment al meer dan een miljoen mensen in Irak waren omgekomen, wat de cijfers uit het PSR-onderzoek bevestigt.
Er wordt vaak beweerd dat George Bush Irak met zijn invasie van 2003 in de ellende heeft gestort door ‘het land terug te bombarderen naar het stenen tijdperk’. Dat is absoluut waar, maar zoals hierboven gezegd vertelt het slechts de helft van het verhaal: het waren de sancties van Bill Clinton die Irak van binnenuit vernietigden en zijn bevolking martelden. De tapijtbombardementen van George Bush hebben uiteindelijk het kaartenhuis neergehaald en Irak fysiek verwoest.
In complementariteit werkten de economische oorlog van de Democraten en de bombardementenoorlog van de Republikeinen hand in hand om een land weg te vagen waarin de geavanceerde beschavingen van de mensheid 6000 jaar geleden ontstonden en dat wordt beschouwd als de bakermat van de beschaving.
Afghanistan, Pakistan, Jemen, Somalië
Voor Afghanistan berekenden de PSR-wetenschappers het aantal van 220.000 mensen dat is omgekomen sinds de Amerikaanse invasie in 2001; en de “War on Terror”-sterfgevallen in Pakistan op 80.000. Een veel geciteerd onderzoek van de gerenommeerde Brown University schat zelfs dat het aantal doden als gevolg van de indirecte gevolgen van de oorlog in Afghanistan en Pakistan zo’n 560.000 hoger zou kunnen zijn. Omdat de Brown-schattingen echter niet zo zorgvuldig onderbouwd zijn als die in het PSR-onderzoek, is dit aantal hier niet meegenomen.
In de periode nadat de PSR-dataset eindigde, zorgde Obama’s illegale drone-oorlog voor minstens 311 doden in Pakistan en 3.334 in Afghanistan, volgens conservatieve datasets van het Bureau of Investigative Journalism, de autoriteit op het gebied van drone-sterfgevallen. Het bureau geeft het minimumaantal op van 524 voor Somalië en 988 voor Jemen. In december 2013 viel een drone van Obama’s Nobelprijswinnaar voor de Vrede een huwelijksreceptie in Jemen aan, waarbij 15 mensen omkwamen .
Een vreselijke tragedie, zou je kunnen denken, maar in hun ‘War on Terror’ bombardeerden de VS in totaal minstens acht bruiloften (sic!), waarbij niet minder dan 278 mensen omkwamen. Maar het zijn niet alleen bruiloften die worden gebombardeerd, ook pullerparty’s ; cynisch genoeg vuurde een drone raketten af op de begrafenissen van mensen die door drones werden gedood (naast aanvallen op gewone begrafenissen).
Libië wordt vernietigd
In 2011 was Gaddafi aan de beurt. Naast de catastrofale gevolgen van de illegale NAVO-oorlog in Libië in 2011 – de oprichting van een mislukte staat, het uitgroeien van Libië tot een reservoir van terreur in Afrika, concentratiekampen voor vluchtelingen gefinancierd uit Europa , de opkomst van IS in Noord-Afrika – gebeurde dit ook. in deze agressieoorlog van het Westen tot duizenden doden.
Terwijl de Amerikaanse regering onofficieel uitgaat van ” ongeveer 8.000 ” doden en de leiding van de Libische rebellen het aantal op 50.000 schat , komt een door Elsevier gepubliceerd onderzoek van de Universiteit van Tripoli tot de conclusie dat 21.490 mensen zijn omgekomen als gevolg van de oorlog.
“Op het moment dat de NAVO tussenbeide kwam”, schrijft Alan Kuperman in Buitenlandse Zaken, “was het geweld in Libië bijna ten einde.” Kuperman berekent dat vóór de NAVO-bombardementen niet meer dan 1.000 mensen omkwamen.
De aangehaalde studie stelt ook dat het merendeel van de sterfgevallen plaatsvond nadat de NAVO zich had aangesloten, en daarom is het passend om het totale aantal te begrijpen als gevolg van de westerse agressieoorlog. Seumas Milne vat het samen in de Guardian: “De NAVO is er niet in geslaagd de burgerbevolking in Libië te beschermen – het heeft het aantal doden vermenigvuldigd.”
De strijd tegen IS
Als direct causaal gevolg van de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 werd uit verzet tegen de Amerikaanse bezetting een bende moordenaars georganiseerd, waardoor zelfs de slagers van Al-Qaeda op amateurs leken en die vanaf 2014 hoofden afhakten onder de zwart-witte vlag van IS zouden de voorpagina’s van de wereldpers moeten vullen. Een generatie jonge mannen die overigens opgroeide als hongerige, zieke, getraumatiseerde en hopeloze kinderen in de vijandige omgeving van het sanctieregime van Bill Clinton.
Hetzelfde onwetende beleid dat heeft bijgedragen aan de opkomst van IS is nu bedoeld om het te vernietigen, het beleid van massamoord op burgers – of in het Orwelliaanse oorlogsjargon: ‘collateral damage’. Volgens de toezichthoudende organisatie Airwars, die de anti-ISIS-coalitie nauwgezet bijhoudt, komt zij tot de conclusie dat er sinds augustus 2014 tussen de 11.140 en 32.967 burgers zijn omgekomen.
Alleen al bij de ‘bevrijding’ van de IS-hoofdstad Raqqa – waarbij de Amerikaanse coalitie zich schuldig maakte aan onvoorstelbare oorlogsmisdaden – kwamen ruim 1.700 burgers om het leven, en alleen al 200 bij het bombarderen van een school waar mensen eerder waren gevlucht.
Nadat Trump tijdens de verkiezingscampagne had aangekondigd dat hij systematisch de families van terroristen zou vermoorden, maakte hij deze belofte waar: Trump doodde in de strijd tegen IS in één jaar twee keer zoveel burgers als Obama in twee en een half jaar samen. Vergeleken met 2015 doodde Trump in 2017 bijna vier keer zoveel kinderen en bijna zeven keer zoveel vrouwen in Syrië.
Volgens het Amerikaanse Special Operations Command zijn er tussen de 60.000 en 70.000 ISIS-strijders gedood in Irak en Syrië, zoals commandant generaal Raymond Thomas in juli 2017 uitlegde op het veiligheidsforum van het Aspen Institute .
Eind 2017 begon Airwars met onderzoek naar burgers die zijn omgekomen in de strijd tegen IS in Libië en heeft het al een database aangelegd met 77 Amerikaanse aanvallen met vermoedelijke burgerdoden, die zich nog in de evaluatiefase bevindt.
Waarom haten ze ons?
Als alle vetgedrukte informatie bij elkaar wordt opgeteld, komen we uit op een aantal van 3.303.287 mensen die sinds 1990 door het Westen in het Oosten zijn vermoord. Dat komt overeen met gemiddeld 329 doden. Elke dag. 27 jaar lang. Het Westen doodt in het Oosten evenveel mensen als er bij de terroristische aanslagen van 11 september in New York zijn omgekomen – elke acht dagen.
Op dit punt moet er nogmaals uitdrukkelijk op worden gewezen dat de hier gebruikte getallen gewoonlijk de laagste foutengrens van conservatieve schattingen vormen. Er werd evenmin rekening gehouden met een groot aantal grove nalatige acties, secundaire verschijnselen, gebeurtenissen zonder solide gegevens of oorlogen waarbij “onze” bondgenoten op grote schaal omkwamen met “onze” steun.
Als dit allemaal in aanmerking zou worden genomen, zouden we vele malen deze cijfers krijgen.
Voor de doden komen alle gewonden, de verminkten, de wezen, de ontheemden, de generaties kinderen die generaties lang zijn vernietigd – en vraag jezelf nu met een open hart af: waar komt de haat tegen het Westen vandaan ?
[…] Midden-Oosten – De VS hebben vliegdekschepen en mariniers naar het oostelijke Middellandse Zeegebied gestuurd om andere landen en groepen ervan te weerhouden militair in te grijpen ter verdediging van Gaza. […]