RedactieSDB 
Het mag geen verrassing zijn dat Trump de uitschieter is onder onze laatste zeven presidenten, de ongeëvenaarde kampioen van churn.
Trump – Hoewel er op zichzelf niets mis is met verandering, is een voortdurend personeelsverloop bijna nooit een goed teken als het om vrijwel elke instelling gaat – van uw plaatselijke eetcafé, tot een sportfranchise, tot een universiteit en zeker tot het Witte Huis.
Je kunt waarschijnlijk wel zien waar dit heen gaat. Nu Donald Trump dreigt zijn volgende bezetting van het Witte Huis te beginnen als een wraakzuchtige ‘ dictator ’ die vastbesloten is om ‘ vergelding ’ te plegen, is er veel inkt, waaronder die van mij , gestoken in het luiden van de alarmbel over hoe verwoestend Trump Redux, de Trump 2.0, is. upgrade”, zou voor Amerika en de planeet zijn.
Als je je een gestoorde en ongebonden Trump-als-Hitler voorstelt, vergeet je gemakkelijk hoe chaotisch de zaken waren tijdens Trump 1.0, waarbij Trump-als- Trump door zowat elke volwassene heen brandde die toevallig de kamer binnenkwam. Ter herinnering: ik dacht dat het nuttig zou zijn om het verloop van kabinetsleden en toppersoneel bij Chez Trump en Chez Biden te vergelijken.
Dit zal het karakter hebben van een overzicht, aangezien het Brookings Instituut al het zware werk heeft gedaan door de positie-voor-positie beweging van de regeringen Biden en Trump in kaart te brengen , samen met die van Barack Obama, George W. Bush en Bill Clinton. , George HW Bush en Ronald Reagan.
Het mag geen verrassing zijn dat Trump de uitschieter is in deze groep van zeven presidenten, de ongeëvenaarde kampioen van het churn.
De topcijfers van Brookings vertellen een deel van het verhaal. In de drie jaar dat hij aan de macht is, heeft Joe Biden slechts één van de vijftien kabinetsleden verloren; Trump verbrandde er tien , samen met nog vier in zijn laatste jaar (de vierjaarlijkse cijfers voor Trumps vijf voorgangers, van Reagan tot Obama, waren respectievelijk vijf, vijf, drie, twee en drie).
Zonder in te gaan op de individuele verdiensten en kwalificaties van de verschillende kabinetsleden, spreekt het tableau – dat een heel seizoen slechte Celebrity Apprentice- afleveringen waardig is – voor zich.
De omstandigheden van het vertrek helpen het beeld te vervolledigen: dit waren geen hoge functionarissen die naar groenere weiden trokken of wanhopig meer tijd met hun gezin wilden doorbrengen. Van de veertien die de regering-Trump verlaten, zijn er maar liefst acht kabinetssecretarissen: Tom Price bij HHS, Rex Tillerson bij State, David Shulkin bij Veterans Affairs, Jeff Sessions bij de DOJ, Ryan Zinke bij Interior, Kirstjen Nielsen bij Homeland Security, Alex Acosta bij Labour en Mark Esper bij Defensie – namen onder druk ontslag .
En nog eens vier – minister van Defensie Jim Mattis, procureur-generaal Bill Barr, minister van Transport Elaine Chao en minister van Onderwijs Betsy DeVos – namen ontslag in wat het beste kan worden gekarakteriseerd als een combinatie van protest en walging.
Zonder in te gaan op de individuele verdiensten en kwalificaties van de verschillende kabinetsleden, spreekt het tableau – dat een heel seizoen slechte Celebrity Apprentice- afleveringen waardig is – voor zich.
Dichter bij huis, in het Witte Huis zelf, was het tapijt nog bloediger. Hier verhullen de cijfers van Brookings, ook al zien ze er slecht uit voor Trump, eigenlijk de volledige omvang van het bloedbad, aangezien Brookings als toppersoneelsverloop (in wat Brookings het ‘A-team’ noemt) alleen het vertrek van de oorspronkelijke aangestelden naar elke positie meetelt. Dit komt omdat vóór Trump daaropvolgende vertrekken (een fenomeen dat Brookings ‘seriële omzet’ noemt) zeldzaam waren.
Als gevolg hiervan lijkt de vergelijking op het eerste gezicht minder flagrant dan die van kabinetsposities, ook al leidt Trump nog steeds het peloton, met een personeelsverloop over drie jaar tegenover Biden’s 65 procent en een gemiddelde van 62 procent onder zijn vijf voorgangers. Er zijn echter twee opvallende kenmerken van de Trump White House Shuffle die niet uit deze cijfers blijken.
De eerste is de buitengewone meervoudige of seriële omzet van dezelfde posities, die niet wordt meegeteld in dat Brookings-getal van 83 procent. Brookings, die de betekenis van Trumps ongekende probleem met de serieomzet begrijpt, wijdt een speciale sectie aan het gedetailleerd beschrijven van de opvolgers van de opvolgers voor elke positie.
Van de 65 topstafposities van Trump “A Team” bleven er slechts vijf op koers; 33 keerden één keer om en 27 keerden twee keer of vaker om. En deze 27 posities werden ingevuld door maar liefst 99 verschillende stafmedewerkers . Met een beetje rekenwerk kwam het totale aantal medewerkers op 170 voor 65 posities, een totaal personeelsverloop van 161,5 procent. “Zoals niets dat je ooit eerder hebt gezien!” zoals Trump heeft gezegd.
Opvallende figuren op de carrousel waren onder meer vier stafchefs (Reince Priebus, John Kelly, Mick Mulvaney [waarnemend] en Mark Meadows), vier perssecretarissen (Sean Spicer, Sarah Huckabee Sanders, Stephanie Grisham en Kayleigh McEnany), vier nationale veiligheidsadviseurs. (Mike Flynn, HR McMaster, John Bolton en Robert C. O’Brien), en zeven communicatiedirecteuren (Michael Dubke, Anthony Scaramucci, Hope Hicks, Bill Shine, Stephanie Grisham, Alyssa Farah en een niet bekendgemaakte laatste vervanger).
De tweede, iets subtielere indicator heeft betrekking op de timing van het personeelsverloop. Het historische patroon is dat de omzet het hoogst is in het tweede en derde jaar van de eerste ambtstermijn van de president, geclusterd rond de tussentijdse verkiezingen, wanneer het Witte Huis, dat gewoonlijk wordt geconfronteerd met congresverliezen van verschillende omvang, traditioneel de balans opmaakt en opnieuw opstart. Dienovereenkomstig is het verloop in het eerste jaar van een presidentschap over het algemeen laag: 17 procent voor Reagan, 7 procent voor HW Bush, 11 procent voor Clinton, 6 procent voor W. Bush, 9 procent voor Obama en 8 procent voor Biden.
Trump zag 35 procent van zijn toppersoneel binnen zijn eerste ambtsjaar vertrekken. Van de 23 topfunctionarissen die in 2017 vertrokken, namen er 13 onder druk ontslag. En in het tweede jaar van Trump vertrok nog eens 31 procent van de oorspronkelijke stafmedewerkers. Daarna, aangezien tweederde van de oorspronkelijke stafmedewerkers al weg was en Brookings de daaropvolgende omzetten van deze posities niet meetelde, verliep de numerieke vaart relatief soepel voor Trump, die in zijn derde en vierde jaar slechts 17 en 9 procent van de oorspronkelijke stafmedewerkers verloor. respectievelijk – terwijl ze tientallen vervangingen voor vervangingen doorzoeken.
Maar de betekenis van de buitengewone uittocht van het eerste jaar ligt in het feit dat veel toekomstige volwassenen in de zaal snel onderkenden dat ze te maken hadden met een situatie die ze aanvankelijk niet hadden kunnen vermoeden en die ze niet onder controle hadden. Velen die geneigd waren ‘Trump een kans te geven’ werden snel van die fantasie ontdaan. Sommigen renden naar de uitgang; enkele anderen bleven, maar traden onder druk af toen duidelijk werd dat volwassenen niet gewenst waren in de kamer van Trump.
Het is een mediawet om weinig aandacht te besteden aan zaken die wel goed lopen. De regering-Biden – hooggeplaatst, zo niet buitengewoon, vanwege het relatieve gebrek aan omzet, onrust en chaos – heeft dus weinig meer gekregen dan af en toe een complimentje omdat ze geen circus is. Maar het is een vraag die iedere kiezer zichzelf in november zou moeten stellen: competentie en continuïteit of circus en chaos?
We zouden allemaal moeten weten hoe het uitpakte voor de weinige volwassenen die vastbesloten waren te blijven en alle mogelijke beperkende invloeden uit te oefenen op een steeds strijdlustiger en losgeslagen president met een snel groeiend messiascomplex. De interne veldslagen en heldendaden zijn goed gedocumenteerd via lekken, getuigenissen van hoorzittingen en rechtszaken , verhalen ( enkele memoires ) en verhalen in boekvorm .
Het is een mediawet om weinig aandacht te besteden aan zaken die wel goed lopen. De regering-Biden – hooggeplaatst, zo niet buitengewoon, vanwege het relatieve gebrek aan omzet, onrust en chaos in een tumultueuze tijd – heeft dus weinig meer gekregen dan af en toe een complimentje omdat ze geen circus is. Maar het is een vraag die iedere kiezer zichzelf in november zou moeten stellen: competentie en continuïteit of circus en chaos?
En natuurlijk zou de churn waarvan we getuige waren in Trump 1.0 het beste scenario zijn , waarin Trump opnieuw alleen maar worstelt met zijn begeleiders en deze opbrandt. Maar hij weet nu wel beter dan überhaupt volwassenen in zijn kamer toe te laten. En elke volwassene, die terugkijkt op zijn eerste termijn, weet nu beter dan er zelfs maar aan te denken om op de deur te kloppen.
Dus Trump 2.0, de ‘upgrade’, zal ervoor zorgen dat de zaal gevuld wordt met mensen als Michael Flynn, Stephen Miller, Mike Lindell, Elise Stefanik, Marjorie Taylor Greene (als de Republikeinse Partij van het Congres, die in haar geschiedenis enkele omzet- en stabiliteitsproblemen heeft gehad) eigen, kan ze sparen), Jack Posobiec, en een groot aantal andere ultra-MAGA niet-volwassenen met een vrome en onvoorwaardelijke trouw aan de door God gemaakte ‘herder voor de mensheid ’.
Veel commentatoren zijn schaapachtig geweest als ze het in zulke grimmige en flagrante bewoordingen hebben uitgedrukt, alsof het een overdrijving was, waarbij de partijdigheid zich liet meeslepen. Enkelen blijven schaapachtig, zelfbewust en onwillig. Niet hier. Dit is – hoe grotesk en surrealistisch het ook lijkt – de realiteit . En het zou angst moeten aanjagen.
En motiveren .
Hier is een checklist voor 2024: Is mijn kiezersregistratie geldig en actueel? Weet ik welke documenten nodig zijn om in 2024 mijn stem uit te brengen en heb ik ze allemaal? Heb ik de officiële verkiezingswebsite van mijn staat (en/of provincie) gecontroleerd? Weet ik wat mijn stemmogelijkheden zijn: waar ik kan stemmen, wanneer ik kan stemmen en hoe? Hoe zit het met mijn familie, vrienden, buren? Leef ik/zij in een swing-state? Heb ik ontdekt waar mijn steun – arbeid en/of kapitaal – het meeste verschil kan maken? Heb ik een verkiezingsjaarplan voor 2024 ?
Ja, het kan voelen alsof het ons allemaal overkomt . En dat het allemaal gewoon te veel is . Het is gemakkelijk om verlamd, verdoofd of uitgeput te raken en de dekens over je hoofd te trekken zoals je zou doen op een bitterkoude ochtend. Het verschrikkelijke kan het gevoel hebben dat het onvermijdelijk is.
Het is niet. Maar het zal onze maximale en duurzame inspanning vergen om deze test van onze politieke wijsheid, wil en kracht te doorstaan en 2024 door te komen met onze democratische vermogens intact.
2 gedachten over “Trump 2024: continuïteit of chaos (of erger)?”