Kan Geert Wilders het Nederlandse establishment verslaan?

Wilders ; Er is geen ontkomen aan: Nederlanders zijn sadisten. Tenminste, dat geldt voor hun politici. Na de recente algemene verkiezingen is het duidelijk geworden dat de reguliere partijen gevangen zitten in een val van duivelse wreedheid. Hoe ze zich ook wurmen, hun situatie wordt steeds wanhopiger.

Het begon allemaal met de schokkende overwinning van Geert Wilders en zijn Partij voor de Vrijheid (PVV) eind vorige maand. De kiezers hadden voor een gematigder soort populist kunnen kiezen , maar in plaats daarvan kozen ze voor Wilders – die aantoonbaar verder naar rechts staat dan Marine Le Pen of Viktor Orbán.

Hij kreeg geen meerderheid van de zetels, maar als je het algehele resultaat in ogenschouw neemt, is het duidelijk dat de publieke opinie is verschoven ten gunste van een rechtse regering en een restrictief immigratiebeleid. Uit opiniepeilingen blijkt zelfs dat de steun onder de bevolking voor de Vrijheidspartij blijft groeien.

Zo kort na de algemene verkiezingen zou een loutere opiniepeiling er normaal gesproken niet toe doen – maar, zoals we zullen zien, is het zeer relevant voor de beladen onderhandelingen over de samenstelling van de volgende regering. Er zijn vier opties voor de reguliere partijen, allemaal ondraaglijk.

De eerste is om je te onderwerpen aan de kiezers en een coalitie te vormen tussen de Vrijheidspartij en de twee grootste partijen van centrumrechts – dat wil zeggen de Nederlandse Liberalen (VVD) en een christen-democratische uitloper genaamd Nieuw Sociaal Contract (NSC). Ook de Boeren-Burgerbeweging (BBB) ​​zou hierbij betrokken kunnen worden. Toevallig is dat precies wat Wilders suggereert .

Als leider van veruit de grootste partij in deze potentiële coalitie zou hij echter de logische keuze zijn voor premier en daar zouden zowel de VVD als de NSC niet happig op zijn. Dat zou het bredere EU-establishment ook niet doen – het laatste wat ze willen is het normaliseren van de hardrechtse macht in West-Europa.

Optie twee zou zijn om de deur voor Wilders dicht te slaan – maar geen van de reguliere partijen wil de schuld krijgen voor het frustreren van de wil van het volk. Bovendien, zoals NSC-leider Pieter Omtzigt het stelt: “Nederland moet en zal geregeerd worden.” Dus als centrumrechts geen coalitie wil vormen met populistisch rechts, is de enige andere keuze het aanhaken bij centrumlinks. Maar dat zou betekenen dat de ene of de andere kant hun kiezers verraadt als het gaat om de cruciale kwestie van immigratie.

Een derde optie is het houden van nieuwe verkiezingen. Maar nu de steun voor Wilders groeit, zou dat een strategie met een hoog risico zijn – en waarschijnlijk een resultaat opleveren dat de populisten nog meer macht geeft.

De laatste optie is om voor tijd te spelen. Nederlanders haasten zich niet bepaald met hun coalitieonderhandelingen; bij de laatste gelegenheid duurde het 299 dagen om een ​​regering te vormen. In theorie biedt het uitdraaien van dingen tijd voor Wilders om een ​​fout te maken. Maar hij heeft alle reden om het kalm aan te doen en zichzelf te presenteren als de keuze van het Nederlandse volk, terwijl de elites proberen een democratisch mandaat voor verandering omver te werpen. 

De Nederlandse situatie vertoont daarom een ​​vage gelijkenis met de Brexit-impasse van 2016 tot 2019 – toen het Britse Remain-establishment probeerde de uitslag van het referendum ongedaan te maken. Als ik me goed herinner, pakte dat nogal slecht uit voor hen.