Mislukt migratiebeleid: de wind draait

Mislukt migratiebeleid: Of het nu Dublin, Crépol of Den Haag is: de stemming in Europa verandert. Overal ondernemen mensen actie tegen ongecontroleerde massamigratie. Ook in Duitsland zijn er genoeg redenen om te protesteren.

Mislukt migratiebeleid: Een enkele, zware druppel is geen regen. Zelfs geen tweede of derde, zoals politici en de pers ons verzekeren. Maar op een gegeven moment moeten we erkennen dat we in een regen staan ​​die steeds sterker wordt. De tijd van realisatie is individueel. De één is beledigd door de tegenstrijdigheden van publieke verklaringen, de ander wil de stilte niet accepteren die persoonlijke slagen van het lot negeert.

Er zijn er veel van. Voor de Fransen gaat het om de jongen die twee weken geleden in zijn geboortedorp Crépol door immigranten werd vermoord. Voor de Ieren is het de vrouw in Dublin die beschermend voor haar kleutergroep stond toen een Algerijn hen neerstak. Wat was jouw moment van het lot? Het punt waarop je niet langer gekalmeerd kon worden door platitudes, zinnetjes en moralistisch gebabbel?

Was het misschien 3 mei 2023, toen een man inbrak in een protestantse school in Berlijn en twee meisjes neerstak? Of 18 oktober 2022, toen een smoorverliefde Somalische man wiens vriendin hem had verlaten twee ambachtslieden in Oggersheim afslachtte? Of een van de vele andere gevallen die min of meer betrouwbaar in de misdaadstatistieken zijn opgenomen. Wat voelde je? Was het woede? Wanhoop? Voelde je je machteloos? Geïsoleerd?

Ook in Duitsland genoeg redenen

Een enkele druppel is geen sociale beweging. Ook geen tweede. Maar als de massa de straat opstroomt, wordt ze gegarandeerd opgemerkt. Het is veelbetekenend dat de pers uitgebreid berichtte over de rellen in Dublin, maar nauwelijks over de bloedige daad die daaraan voorafging. Het Duitse medialandschap heeft een groot meesterschap in dit selectieve openen en sluiten van perceptiecorridors.

De “jachten in Chemnitz” zijn legendarisch, die aanvankelijk alleen in de verbeelding van sommigen bestonden, maar vervolgens, door een gelovige pers als feit veredeld, uiteindelijk tot staatsreden werden verklaard: “Dergelijke bijeenkomsten, jachten op mensen met een verschillend uiterlijk, verschillende afkomsten, of de poging “We zullen het verspreiden van haat op straat niet tolereren”, zei toenmalig bondskanselier Angela Merkel op 27 augustus 2018.

Wie denkt er aan de reden van de rouwmarsen: de dood van Daniel H. op een kermis. Neergestoken door een Syriër en een Irakees. Er wordt gezegd dat Daniel tussenbeide kwam toen een vrouw werd lastiggevallen. Waarom deze weigering om de feiten in hun geheel weer te geven? Zijn het gewetenloze ambtenaren die de gevolgen van hun meedogenloze beleid willen verbergen? Of is het meer? Tegenwoordig is er meer sprake van een georganiseerde haat tegen zichzelf.

Elders slaat de stemming om

De Ierse minister van Justitie Helen McEntee  omschreef de mensen op straat ook  als ‘criminelen die verdeeldheid willen zaaien en chaos willen veroorzaken’. Het behoort uiteraard tot haar taak als minister van Justitie om een ​​gewelddadige en plunderende bende aan te klagen die door de hoofdstad plundert. 

Maar het feit dat ze opnieuw hun eis aan de kaak stelt om het migratiebeleid op het Smaragdgroene Eiland te heroverwegen en, indien nodig, ‘de grenzen te sluiten’ vanwege een Algerijn die hier kinderen neersteekt, is slechts een ‘kloof in de samenleving’, waardoor haar klacht muf lijkt. . In hoeverre moet van de samenleving nog steeds worden verwacht dat zij dit soort daden als “geïsoleerde gevallen” accepteert?

Ook in Nederland waren veel mensen verbaasd dat Geert Wilders vorige week een triomfantelijke overwinning wist te behalen bij de Tweede Kamerverkiezingen en met 37 gewonnen zetels de sterkste fractie werd voor zijn vrijheidspartij PVV. Het had voor iedereen duidelijk moeten zijn dat de afwijking van het Nederlandse migratiebeleid ook door de meerderheid van onze buurlanden als zodanig wordt ervaren. Acht op de tien deelnemers aan een onderzoek daar zeiden kort voor de verkiezingen dat ze minder asielzoekers wilden in een land dat toch al grote moeite heeft met de heersende parallelle samenlevingen.

Ook hier herinnerden velen zich een op zichzelf staand geval dat de veranderende machtssituatie op straat aantoonde. Op klaarlichte dag in mei 2023 worden een oudere Nederlandse man en zijn hond lastiggevallen, geslagen en gefilmd door drie jonge migranten in Den Haag. De video verspreidde zich op sociale netwerken en veroorzaakte horror bij alle partijen. Maar de hulpeloze suggesties over hoe ‘jeugdgeweld’ effectiever kon worden bestreden – idealiter met nog meer algemene staatssteun –

waren niet langer effectief. De brute eis van Geert Wilder dat dit ’tuig het land moet verlaten’ zou hoogstwaarschijnlijk een gevoelige snaar raken bij degenen die al lang gefrustreerd waren door alle multiculturele beloften.

Opstand tegen het mislukte migratiebeleid is noodzakelijk

Het feit dat het geweld ook afkomstig is uit immigrantenmilieus, wier visie op de mensheid gebaseerd is op het feit dat het individu deel uitmaakt van een sterke clan die duidelijke genderrollen vastlegt, vormt een schril contrast met onze open samenleving, in wiens vrije ruimtes er ook een ‘progressieve ”, “queer”.-feministische” kleurrijkheid kan leven. 

Het toont duidelijk de volledige weerloosheid van de geïsoleerde “degenen die hier al heel lang wonen” die hun problemen niet eens mogen uiten. Iedereen kan voor zichzelf berekenen welke status Duitse mannen en vrouwen momenteel in deze milieus hebben, gemeten in termen van mannelijke kracht en vrouwelijke kuisheid.

Tegelijkertijd brengt deze visie op de mensheid ook tekortkomingen in onze gelederen aan het licht. Omdat onze samenleving het individu als individu heeft bevrijd en daarmee enorme prestaties heeft ontketend, die in schril contrast staan ​​met wat nu midden in onze steden leeft. Hun achterlijkheid, gekoppeld aan het schijnbaar moeiteloos overwinnen van de beschermingsmechanismen van onze samenleving en de ondermijning van onze rechtsstaat, vormen een uitdaging voor onszelf: waar staan ​​we voor, waar vechten we voor? Wat is de inhoud van onze vrijheid?

Onze Europese buren zijn al verder op dit gebied. Maar ook wij moeten eindelijk in opstand komen tegen dit beleid. Anders zullen we stilletjes in de regen blijven ineenkrimpen en toezien hoe de ene prestatie van onze individualiteit na de andere ons wordt ontnomen.