Europa – De trend dat Europeanen een minderheid worden in Europa onder een moslimmeerderheid lijkt onmogelijk te keren en wordt algemeen erkend.
Europa ‘Hordes illegale migranten uit Sub-Sahara Afrika’ zijn naar Tunesië gekomen, ‘met al het geweld, de misdaad en de onaanvaardbare praktijken die dat met zich meebrengt’. Dit is een ‘onnatuurlijke’ situatie en onderdeel van een crimineel plan dat is ontworpen om ‘de demografische samenstelling te veranderen’ en van Tunesië ‘gewoon het zoveelste Afrikaanse land te maken dat niet meer tot de Arabische en islamitische naties behoort’.
De Tunesische president Kasir Saied op 21 februari 2023
Kosmopolitische mobiliteit en migratie in zicht
De eerste beslissende poging om Europa te overspoelen met voornamelijk moslimmigranten vond plaats in 2012. In januari van dat jaar zette het ongekozen, kosmopolitische EU-leiderschap door met de geplande integratie binnen EUROMED. Eerst een seminar in Barcelona onder de veelzeggende slogan: Oorlog en Vrede in de 21e eeuw. Een jaar later vond de Arabische Lente plaats .
Tijdens het seminar drong speciaal gezant van de EU, Bernardino Leon, er bij de EU op aan om een ’nieuwe relatie’ aan te bieden aan de Arabische landen die de Arabische Lente hebben ondergaan. Deze nieuwe relatie moest gebaseerd zijn op gelijke behandeling tussen de Europese Unie en de Arabische partners. In aanwezigheid van de voormalige hoge vertegenwoordiger voor het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid in Europa, Javier Solana, verzekerde Leon Tunesië ervan een relatie te krijgen die vergelijkbaar is met andere Europese landen buiten de EU, zoals Noorwegen, IJsland en Zwitserland.
Deze impuls werd in februari 2012 verder versterkt door een persbriefing in Brussel. Dit vond plaats om informatie en betekenis te geven aan de bijeenkomst van de premier van Tunesië, Hamadi Jebali (dezelfde die aan zijn landgenoten aankondigde dat ze mogelijk deel uitmaakten van het zesde kalifaat) en de voorzitter van de Europese Commissie, Jose Manuel Barroso. Laatstgenoemde noemde in zijn persbriefing een aantal prioriteiten die moesten worden aangepakt. Veelbetekenend was dat één ervan betrekking had op de hervatting van de dialoog over mobiliteit en migratie.
Orban versus Soros
Verdere ontwikkelingen met betrekking tot de toestroom van moslimmigranten naar Europa houden verband met bondskanselier Angela Merkel. Ondanks het feit dat ze in 2010 al uitbarstte met betrekking tot de multiculti-integratie en dit een totale mislukking noemde, betekende haar beslissing om meer dan een miljoen vluchtelingen op te nemen, voornamelijk uit het Midden-Oosten, een diepgaande verandering in haar beleid. Terwijl hij de migrantencrisis van 2015 nauwlettend in de gaten hield, verwelkomde miljardair-financier George Soros haar besluit.
Dezelfde kosmopoliet George Soros bereidde zijn plan voor om jaarlijks 1 miljoen moslims naar Europa te halen. Het plan werd onder meer op 22 juli 2017 in Tusnádfürdő (Băile Tuşnad, Roemenië) gerapporteerd door de premier van Hongarije, Victor Orban, en werd door hem fel bestreden. Een paar woorden over het plan kunnen enig inzicht geven in de denkwijze van Soros en de bereidheid van de Europese Commissie om samen te werken.
Het plan bestaat uit vier punten en het Soros-rijk publiceerde het en begon met rekrutering voor de implementatie ervan. Het tweede punt beoogde dat iedere moslimmigrant bij aankomst een bedrag in euro’s zou krijgen dat gelijk staat aan vier en een half miljoen forint, dat de auteur van het plan graag zou willen financieren.
De essentie van het voorstel is de zogenaamde ‘pull factor’ om een continue instroom in stand te houden. Het bedrag dat elke migrant bij aankomst in euro’s ontvangt, zou immers hoger zijn dan het Hongaarse jaargemiddelde. Het derde punt van het plan stelde dat de migranten die in de EU aankomen, verdeeld zouden moeten worden over de landen van Europa als onderdeel van een verplicht en permanent mechanisme. En interessant genoeg gaat het vierde punt over het opzetten van een Europees immigratieagentschap dat alle besluitvormingsbevoegdheden met betrekking tot migrantenzaken zou wegnemen van de natiestaten en deze zou overdragen aan Brussel.
Het verzet tegen massale migratie en Soros-achtige voorstellen van Orban is luid en krachtig. Zijn niet erg wijdverspreide verklaringen geven duidelijk aan wat er op het spel staat. Ik zal er slechts drie citeren :
De komende decennia zal de belangrijkste vraag in Europa deze zijn: blijft Europa het continent van de Europeanen? Zal Hongarije het land van de Hongaren blijven? Blijft Duitsland het land van de Duitsers? Zal Frankrijk het land van de Fransen blijven? Of blijft Italië het land van de Italianen? Wie zal er in Europa wonen?’
Sociaal-democratische partijen zijn niet meer wat ze ooit waren. Ze hebben zich verbonden met mondiale zakenbelangen die het neoliberale economische beleid vertegenwoordigen, en nu ze één enkel beleidsterrein hebben, concentreren ze zich op één enkel gebied: het behoud van hun invloed op de cultuur. Dit is het tweede belangrijke element in Europa vandaag de dag. En het derde belangrijke punt is dat Europa zich momenteel voorbereidt om zijn grondgebied over te dragen aan een nieuw gemengd, geïslamiseerd Europa.
Als u legaal wordt verkracht en gedwongen wordt iets te accepteren wat u niet bevalt, hoe zou u dan een compromis en overeenstemming willen bereiken? Het is onmogelijk.
Slechts twee maanden na Orban’s toespraak in Tusnádfürdő in Roemenië, alsof ze Orban’s verzet tegen moslimmigratie wilde tegengaan, financierde en opende de Europese Commissie een tentoonstelling met de titel ‘Islam, het is ook onze geschiedenis.’
De reacties op de tentoonstelling waren van gemengde aard. Europeanen steunen het vreedzaam samenleven van christenen en moslims, maar het is nogal moeilijk om het doel ervan, namelijk de bevestiging van de islam en zijn waarden, te verbergen. Kan iemand zich trouwens voorstellen dat moslims in een land met een moslimmeerderheid een tentoonstelling zouden financieren en organiseren met de titel ‘Het christendom, het is ook onze geschiedenis’?
Immigratie domineert de politiek in de EU
De trend dat Europeanen een minderheid worden in Europa onder een moslimmeerderheid lijkt onmogelijk te keren en wordt algemeen erkend. De moslims die geen assimilatie hebben, hun vruchtbaarheidscijfers die hoger zijn dan de Europese, de reeds bestaande aantallen moslims in de EU en hun grote aantallen die legaal en illegaal naar de Europese Unie komen, ze zijn allemaal bekend en ondersteunen deze tendens.
Geen wonder dat een groot deel van de Europese politiek over immigratie gaat. Er zijn voorbeelden te over, maar ik noem er maar een paar.
Het pact, dat ertoe zal leiden dat de lidstaten een quotum aan migranten opnemen, werd op onwrikbare wijze tegengewerkt door de Poolse regering, die migratie op de voorgrond heeft gezet in haar campagne voor de algemene verkiezingen van 15 oktober 2023. Premier Mateusz Morawiecki schreef op Facebook: Europa staat vandaag voor een essentiële keuze: kiezen voor veiligheid of massale, illegale migratie .
In Nederland waren de verkiezingen van november 2023 het belangrijkste probleem en de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Gert Wilder won 35 zetels in het Nederlandse parlement met 150 zetels. De heer Wilders pleit ervoor de moslimmigratie te stoppen en de bouw van nieuwe moskeeën te verbieden.
In een andere ontwikkeling heeft de Deense regering het land afgesloten voor migranten en concentreert zij zich op het deporteren van vluchtelingen, zelfs naar het door oorlog getraumatiseerde Syrië. In deze context moet eraan worden herinnerd dat de sociaal-democraten van Denemarken in 2019 de eersten waren die de ‘Rwandese oplossing’ propageerden en pleitten voor deportaties van asielzoekers, zogenaamd voor hun eigen bescherming, met de optie om zich in Rwanda te vestigen.
Stel je eens voor dat een vluchteling droomt van Denemarken, een van de beste landen ter wereld – qua levensstandaard en welvaart – en onverwachts in Rwanda belandt! De Britse Conservatieve Partij dacht dat het een effectieve manier was om illegalen te ontmoedigen en de Denen aapten stelde de ‘Rwandese optie’ voor.
Op 19 december 2023 heeft het Franse parlement zojuist enkele regels aangescherpt en nieuwe wetten voor migranten ingevoerd. De nieuwe immigratiewet was een compromis tussen de regering van president Emmanuel Macron en de rechtse partij Les Républicains. De goedkeuring van de nieuwe wetten werd door de extreemrechtse leider Marine Le Pen omschreven als een ‘ideologische overwinning’.
Het beeld van migratie in de Europese politiek is verre van volledig zonder rekening te houden met Duitsland. Het grootste aantal in het buitenland geboren migranten (bijna 16 miljoen) woont immers in Duitsland en de grootste factor die Duitse kiezers in de armen van extreemrechts drijft, is de toestroom van asielzoekers. Tussen januari en augustus hebben ruim 200.000 mensen asiel aangevraagd in Duitsland – een stijging van 77 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.
Over het algemeen hebben veel Duitse kiezers het gevoel dat hun reguliere partijen hun belangen op verschillende gebieden, vooral op het gebied van migratiezaken, niet vertegenwoordigen.
Met het oog hierop spreken steeds meer Duitse politici zich uit tegen asielzoekers. In 2020 vertelde CDU-leider Friedrich Merz in Thüringen bijvoorbeeld aan de bijeenkomst dat Syriërs niet in het land konden worden geaccepteerd. Dat stond in schril contrast met de welkomstwoorden van zijn voorganger Angela Merkel, die in 2015 de deuren wijd openzette voor vluchtelingen en zei: Wir Schaffen Das , oftewel ‘we kunnen dit doen’. Dit jaar ging de heer Mertz nog een stap verder door de samenwerking met de AFD (Alternatief voor Duitsland) te onderschrijven.
Volgens een recent onderzoek van Deutschlandtrend was ruim 70 procent van de Duitsers ontevreden over de verdeling van vluchtelingen, was bijna 80 procent van mening dat asielzoekers niet voldoende geïntegreerd waren, terwijl tweederde voorstander was van het beperken van hun aantal.
Victor Orbán tegen het pact van de Europese Commissie
Tegen de tijd dat het Nieuwe Migratie- en Asielpact op 20 december 2023 werd goedgekeurd en uitgewerkt, stond premier Orban de enige die zich ertegen verzette. Zijn Poolse bondgenoten waren niet langer bij hem omdat Polen een nieuwe regering had van premier Donald Tusk. Deze laatste vergemakkelijkten de formulering en goedkeuring van het pact.
De korte samenvatting van het pact zoals voorgesteld door de Commissie:
1) Screeningsverordening : het creëren van uniforme regels met betrekking tot de identificatie van niet-EU-onderdanen bij aankomst, waardoor de veiligheid binnen het Schengengebied wordt vergroot.
2) Eurodac-verordening : ontwikkeling van een gemeenschappelijke database die nauwkeurigere en volledigere gegevens verzamelt om ongeoorloofde bewegingen op te sporen.
3) Verordening asielprocedures : asiel-, terugkeer- en grensprocedures sneller en effectiever maken.
4) Regeling asielmigratiebeheer : oprichting van een nieuw solidariteitsmechanisme tussen de lidstaten om het huidige systeem, waarin een paar landen verantwoordelijk zijn voor de overgrote meerderheid van de asielaanvragen, in evenwicht te brengen, en duidelijke regels over de verantwoordelijkheid voor asielaanvragen.
5) Crisis- en overmachtsregulering : ervoor zorgen dat de EU in de toekomst voorbereid is op crisissituaties, inclusief de instrumentalisering van migranten.
Bovenstaande punten zijn van algemene aard. Het beeld wordt duidelijker wanneer de Commissie zich op de doelstellingen richt. Het doel van de overeenkomst is om de hoeveelheid irreguliere migratie naar de Europese Unie terug te dringen. De hervorming omvat bepalingen voor een snellere doorlichting van irreguliere aankomsten, de oprichting van grensdetentiecentra en een snellere deportatie van asielzoekers wier verzoek wordt afgewezen. De EU-landen die weigeren ze op te nemen zullen een financiële of materiële bijdrage leveren aan de landen die ze wel accepteren.
Hoe groot is de verwachte stroom asielzoekers? Tot eind november van dit jaar had het EU-grensagentschap Frontex ruim 355.000 irreguliere grensoverschrijdingen in het blok geregistreerd , een stijging van 17%.
Wat was de reactie van Orbán op het Pact? Hij zei dat het pact zeker zou mislukken. Hij stond niet veel stil bij de kwesties die ermee gepaard gingen, maar bepleitte slechts één principe: degenen die de EU willen binnenkomen, moeten van buiten de grenzen een asielaanvraag indienen en daar wachten op een definitieve beslissing. Dit klonk allemaal redelijk . Zijn model voor de opvang van politieke asielzoekers kan omschreven worden als betrouwbaar en ordelijk.
De Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Péter Szijjártó was duidelijk en zei dat zijn land het migratie- en asielpact in de sterkst mogelijke bewoordingen afwijst. Hij voegde eraan toe dat niemand Hongarije zou kunnen dwingen iemand binnen te laten. Van de minstens 30.000 vluchtelingen die per jaar over de lidstaten moeten worden verdeeld, kunnen alleen degenen komen die we graag naar Hongarije willen laten komen of in Hongarije mogen komen verblijven. Dus ondanks dat het pact is goedgekeurd, is het Hongaarse standpunt glashelder.
Het deel van het Pact dat handelt over verplichte deportaties lijkt het meest twijfelachtig. Want de landen van asielzoekers zijn misschien niet bereid om mee te werken. Ze kunnen eenvoudigweg weigeren ze terug te nemen of het geld voor repatriëring eisen. En de Europese Unie kan niet veel doen. De situatie in veel moederlanden is op zijn zachtst gezegd onstabiel, en wat in Europa asielzoekers in hun oorspronkelijke land worden genoemd, worden vaak beschouwd als criminelen en onruststokers waar de omstreden of onstabiele regimes graag vanaf komen.
Met andere woorden: de voortdurende uitstroom van dergelijke elementen in die landen vervult de rol van een soort veiligheidsklep. Wat misschien nog erger is, is dat sommige van de mensen die aankomen mogelijk mensen zonder papieren zijn.
Het is duidelijk dat onder deze honderdduizenden zogenaamde asielzoekers een overweldigende meerderheid bestaat uit mensen die worden verleid door de belofte van een beter leven ‘daar’ (Duitsland, Zweden) en in sommige gevallen om de militaire dienst te ontlopen. Toen ik in 2015 het eiland Lesbos in Griekenland bezocht om de oncontroleerbare aankomst van vluchtelingen te onderzoeken, probeerde geen van degenen die ik ontmoette hun doelstellingen, zoals het krijgen van appartementen en fatsoenlijke sociale uitkeringen, te verbergen. Mij zijn geen gevallen van vervolging bekend, hoewel ik me ervan bewust was dat er in andere aankomstgroepen wel degelijk echte asielzoekers konden verschijnen.
Ik denk dat sommige elementen van het denken die de juistheid van Orbáns opvattingen over het pact bevestigen, al in een eerder stadium verschenen toen er over werd gedebatteerd. Vervolgens suggereerden Meloni, Morawiecki en Orban dat de nadruk niet op de verdeling moest liggen, maar op het voorkomen van de komst van asielzoekers. Ze werden genegeerd.
Wat vooral moeilijk te vatten is, is het vertrouwen van Von der Leyen. Het pact verklaarde: “De hervorming omvat bepalingen voor een snellere doorlichting van irreguliere aankomsten, de oprichting van grensdetentiecentra en een snellere deportatie van asielzoekers wier verzoeken worden afgewezen.”
De woorden die bijzondere twijfel oproepen zijn ‘snellere doorlichting en snellere deportatie’. Hoe kan men geloven dat bijna dezelfde mensen die verantwoordelijk waren voor de migratie (inclusief deportaties) in staat zullen zijn om hun extreem hoge aandeel van de mislukte deportaties te veranderen? Het is geen geheim dat slechts 21% van de ongeveer 300.000 migranten die jaarlijks de EU moeten verlaten, ook daadwerkelijk gaan!
Hoe moeilijk onderhandelingen over deportaties kunnen zijn, kan een voorproefje worden gegeven van de gesprekken daarover tussen Frau von der Leyen en de Tunesische president Kasir Saied. Ze vloog naar Tunesië voordat ze terugkeerde naar Europa om het pact te ondertekenen. Ontmoeting met Von der Leyen en eerder met de premier van Italië, president Saied, maakte duidelijk dat zijn land geen “opvangcentrum” zou zijn voor de terugkeer van migranten uit landen ten zuiden van de Sahara uit Italië of enig ander land in Europa.
Dit alles ondanks een overeenkomst van € 1 miljard die op 16 juli 2023 werd ondertekend en beloften om in de toekomst zonne-energie uit Tunesië te kopen. Het enige dat hij bereid was te accepteren waren Tunesische staatsburgers. De beschikbare cijfers voor april 2023 waren ongeveer 8.000 Tunesiërs die arriveerden en terugkeerden, in april 1.000 in mei en 5.000 in juni.
Het einde van de EU zoals wij die kennen
Zoals uit de demografische analyse van Associated Press blijkt, bedraagt het geboortecijfer onder blanken of autochtonen in Frankrijk 1,4 kinderen per vrouw, vergeleken met een moslimcijfer van 3,4 tot 4 kinderen. Met het oog hierop wordt geconcludeerd dat Frankrijk over 35 jaar een land met een moslimmeerderheid zal worden. Charles Gave, een econoom, fondsbeheerder en politiek commentator, schreef in 2017 over de “verdwijning van de Europese bevolking: terwijl de inheemse bevolking krimpt en moslims een robuust vruchtbaarheidscijfer blijven vertonen.
Misschien is het niet toevallig dat de mogelijke nieuwe, zeer belangrijke ontwikkeling zich in Frankrijk kan afspelen en in verband wordt gebracht met het mogelijk aan de macht komen van Marie Le Pen in 2027. Artikel 6 van de Franse grondwet stelt dat de president “niet meer kan uitoefenen dan twee opeenvolgende ambtstermijnen.” Daarom komt Emmanuel Macron niet langer in aanmerking voor een derde opeenvolgende ambtstermijn. Je kunt Macron dus afdoen als haar presidentiële tegenstander.
Hoeveel kans heeft ze om te winnen? Volgens de schokpeiling van april 2023 zou Le Pen Emmanuel Macron verslaan als de presidentsverkiezingen van vorig jaar zich nu zouden herhalen. Le Pen zou 55 procent scoren en president Macron 45 procent als ze tegenover elkaar zouden staan in een tweede stemming.
Het zou verkeerd zijn om aan te nemen dat ze zeker zal winnen in 2027. Het winnen van een presidentiële race hangt af van vele factoren en omstandigheden, en vooral van de veranderende dynamiek in de Franse politiek. Dingen zijn zeker als ze gebeuren. Wat in dit stadium kan worden gezegd, is dat ze een goede kans heeft om te winnen.
Waarom zoveel aandacht voor Marine Le Pen? Laten we even kort kijken naar enkele delen van haar verkiezingsprogramma die in de loop van de tijd enkele veranderingen hebben ondergaan. Haar voorstellen zijn zo niet revolutionair, ze zijn op zijn zachtst gezegd non-conformistisch. Te beginnen met de soevereiniteit stelt ze dat “de soevereiniteit van Frankrijk niet naast het gezag van de EU kan bestaan; het moet het verdringen en inhalen.”
Ze staat resoluut voor de afschaffing van de Europese Commissie, door deze om te vormen tot een secretariaat voor rubberstempelwetgeving waarover de Raad van staatshoofden van de EU overeenstemming heeft bereikt. Ze zal de bijdrage van Frankrijk aan de EU-begroting onmiddellijk met € 5 miljard per jaar verminderen. Wat zal er overblijven van het pact en de huidige EU-structuur? Misschien moet Frau von der Leyen met pensioen?
De litanie van veranderingen die ze wil doorvoeren is lang. Daartoe behoren onder meer de mogelijkheid om Frankrijk uit de NAVO terug te trekken, de invoering van strenge migratiebeperkingen, controles aan de staatsgrenzen en het verzet van Frankrijk tegen het isoleren van Rusland. Als dat zo is, wordt de wereld dan misschien ordelijker en vrediger? Bovendien zou president Donald Trump haar misschien kunnen feliciteren omdat ze Frankrijk weer groot heeft gemaakt!
Een andere ontwikkeling die uiterst belangrijk is, houdt verband met een sterke toestroom van Afrikaanse bevolkingsgroepen vanwege de demografische en economische verschillen in vergelijking met Europa en andere hoogontwikkelde landen. Het is onmogelijk om het in gewone woorden te analyseren. De impact ervan is ongehoord, bijna catastrofaal en absoluut enorm. De Servische econoom Branco Milanovic schetst het toekomstige drama als volgt:
Deze trends zien er nog onbeheersbaarder uit voor Europa als je naar de langere termijn kijkt en beseft dat de bevolking ten zuiden van de Sahara, die momenteel slechts een klein beetje groter is dan die van heel Europa, tegen 2100 naar verwachting bijna zes keer zo groot zal zijn. Ongeacht de culturele en religieuze verschillen zal de economische migratie ongetwijfeld sterk toenemen.
De enige oplossing voor het probleem zou zijn dat er enorme financiële middelen en middelen naar de Sahellanden zouden worden gestuurd om hun economieën, infrastructuur en onderwijssystemen op te bouwen. Maar geen van de welvarende landen overweegt zoiets of is bereid middelen toe te wijzen. Als zoiets zou worden weggenomen, zouden de organisatoren uiteraard de corruptie moeten bestrijden en de verarmde bevolking ervan moeten overtuigen veel minder kinderen te krijgen. Maar het grootste probleem is dat zoiets niet in de maak is.
Het Westen wil een unipolaire wereld in stand houden en de veiligheid van landen als Rusland en China in gevaar brengen. Wat de laatste tijd de krantenkoppen heeft gehaald, is de verdere militaire expansie van de VS in Scandinavië.
Zoals Arne O. Holms meldt , hebben Noorwegen, Zweden en Finland 36 militaire bases geopend voor Amerikaanse troepen en wapens. De overeenkomsten zijn bilateraal, dat wil zeggen tussen de VS en het individuele land, en geen NAVO-overeenkomst. Wat bedragen ze? – Om West-Rusland in een explosief tempo zoveel mogelijk te omsingelen?