RedactieSDB 
Nakba Israël zou het offensief van Hamas kunnen zien als een kans om de ‘strategische realiteit’ van de regio te veranderen – wat zou kunnen leiden tot een bredere brand
Nakba De brutale aanval van Hamas op burgergemeenschappen en militaire bases in het zuiden van Israël van afgelopen weekend wordt alom “ Israëls 9/11 ” genoemd. In één opzicht is de analogie tenminste kritisch. Nadat Al-Qaida het Pentagon en het World Trade Center had aangevallen, maakten Amerikaanse neoconservatieven gebruik van de daaruit voortvloeiende schok en woede om al lang gekoesterde rampenplannen in gang te zetten. Israëlische planners overwegen eveneens hoe ze de huidige situatie kunnen benutten om hun strategische doelstellingen te verwezenlijken.
Het Chinese woord voor ‘ crisis ’ omvat in feite misschien niet de karakters voor ‘gevaar’ en ‘kans’. Maar eerdere Israëlische leiders hebben goed begrepen hoe belangrijk het is om het moment te grijpen. Eind jaren dertig overwoog David Ben-Gurion – de zionistische leider en later de eerste premier van Israël – de vooruitzichten voor het verdrijven van de Arabische inwoners van Palestina. “Wat in normale tijden ondenkbaar is”, schreef hij in zijn dagboek, “is mogelijk in revolutionaire tijden”. Toen tien jaar later een gewapend conflict uitbrak, brachten zionistische krachten deze stelregel in praktijk.
In 2003 speculeerden geïnformeerde waarnemers dat Israël de door de VS geleide “War on Terror” zou kunnen gebruiken als voorwendsel om honderdduizenden Palestijnen die op de Westelijke Jordaanoever wonen, naar Jordanië te verdrijven. Dit scenario is niet uitgekomen.
Maar in de nasleep van de Hamas-aanval lijken Israëlische strategen opnieuw te geloven dat ze zich in revolutionaire tijden bevinden. De afgelopen week hebben Amerikaanse en Europese leiders zich opgesteld om het recht van Israël om zichzelf tegen Hamas te “verdedigen ” “ volledig te steunen ” . Deze uitspraken zijn in Israël geïnterpreteerd als een groen licht om “ de … strategische realiteit ” in Gaza te veranderen.
Voormalig nationaal veiligheidsadviseur Meir Ben Shabbat stelt dat “de omvang van de aanval door Hamas Israël de legitimiteit geeft om buitengewone maatregelen te nemen ”. Een invloedrijke militaire denktank adviseert dat sterke “internationale legitimiteit en vrijheid van offensieve actie voor Israël” nu “ hoge agressiviteit mogelijk maakt ”. Een politieke bron informeert ervaren correspondent Ben Caspit dat Israël “de kans moet benutten” om “ alles uit de kast te halen ”.
En voormalig parlementariër Ofer Shelah, die als een duif wordt beschouwd, dringt er bij Israël op aan de ongekende “mondiale legitimiteit voor elk type actie” te exploiteren om een “ ongekende mate van macht ” te ontketenen.
Wat kunnen deze ‘ongekende’ en ‘buitengewone maatregelen’ inhouden?
‘Gaza wordt platgedrukt’
Tussen december 2008 en januari 2009 verwoestten Israëlische troepen zo’n 6.000 huizen in Gaza en doodden meer dan 1.400 mensen, waaronder 350 kinderen. Wat Amnesty International “ 22 dagen van dood en vernietiging ” noemde, was bedoeld, zo bleek uit een onderzoek van de Verenigde Naties (VN), om de burgerbevolking van Gaza te “ straffen, vernederen en terroriseren ”.
Tussen juli en augustus 2014 hebben Israëlische troepen in Gaza 2.200 mensen gedood, waaronder 550 kinderen, en 18.000 huizen verwoest. Israëlische strijders vertelden later hoe de “ krankzinnige hoeveelheid vuurkracht ” die zij hadden ingezet “vernietiging op een heel ander niveau” had veroorzaakt.
Israëlische functionarissen hebben beloofd dit bloedvergieten op nog grotere schaal te zullen hervatten, en dat doen ze ook. Vorige week heeft Israël het kleine Gaza verpulverd met meer bommen dan de VS in een gemiddeld jaar tussen 2008 en 2019 op Afghanistan hebben laten vallen. Vrijdag meldde Artsen Zonder Grenzen dat “ Gaza wordt platgedrukt ”, terwijl commissaris-generaal Philippe Lazzarini van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen waarschuwden dat de “omvang en snelheid van de zich ontvouwende humanitaire crisis huiveringwekkend is. Gaza is hard op weg een hellegat te worden ”.
In Gaza zijn al meer dan 2.600 mensen gedood, terwijl ruim 9.500 gewond zijn geraakt en bijna de helft van de bevolking intern ontheemd is geraakt . “[Hele] wijken zijn weggevaagd ”. Essentiële gezondheids-, water- en sanitaire voorzieningen staan op de “ rand van instorten ” nadat Israël de stroom, het water en het voedsel heeft afgesloten. Toch heeft premier Benjamin Netanyahu gezworen dat Israël “ nog maar net begonnen is ” met zijn stappen “om het Midden-Oosten te veranderen”.
Een tweede Nakba?
De heersende houding ten opzichte van Gaza onder Israëlische functionarissen werd in 1992 samengevat door premier Yitzhak Rabin, die wenste dat het “in de zee zou wegzinken”. Er zijn tekenen dat Israël het huidige ‘revolutionaire’ moment zou kunnen aangrijpen om zijn hoofdpijn in Gaza definitief te genezen.
Net zoals Ben-Gurion voorzag dat Palestina van zijn Arabische bevolking zou worden leeggemaakt te midden van de mist van de oorlog, en net zoals de zionistische krachten in feite meer dan 700.000 Palestijnen verdreven tijdens de ‘Nakba’ (of ‘catastrofe’) van 1947-1948, zo zou Israëls huidige leiderschap ook de mondiale verontwaardiging over de Hamas-aanvallen uitbuiten om de bevolking van Gaza te verdrijven. Zoals een diplomaat van de Europese Unie erkende: “ [z]ij staan op het punt een massale etnische zuivering mee te maken ”.
Het terugdringen van de bevolking van Gaza is lange tijd een Israëlisch desideratum geweest. Nadat Israël de Strook in 1967 had veroverd, overwogen Israëlische ministers de mogelijkheid om grote aantallen vluchtelingen van Gaza naar Irak, Libië, de Westelijke Jordaanoever of Latijns-Amerika over te brengen. Het jaar daarop richtte premier Levi Eshkol een eenheid op die de Gazanen moest aanmoedigen om te emigreren.
Afgelopen vrijdag gaf Israël de ongeveer 1,1 miljoen burgers die in het noorden van Gaza woonden het bevel om naar het zuiden te evacueren. Het Internationale Comité van het Rode Kruis veroordeelde deze instructie als “ niet verenigbaar met het internationaal recht ”, terwijl de VN-commissaris voor de mensenrechten erop aandrong dat deze “ ingetrokken ” zou worden. Maar Associated Press meldde dezelfde middag dat er een “ massale uittocht ” uit het noorden van Gaza gaande was. Sindsdien zijn ruim 600.000 mensen gevlucht.
Israël zou de evacuatie kunnen hebben bevolen om het dreigende grondoffensief te vergemakkelijken of om een zij het mager juridisch alibi te bieden voor de burgerdoden die hiermee gepaard zullen gaan. Hoe dan ook, als het noorden van Gaza substantieel ontvolkt wordt, zullen de Israëlische strijdkrachten de vrijheid hebben om de sector opnieuw te bezetten en het tot een gesloten militair gebied te verklaren. Israël handhaaft al een “ bufferzone ” langs Gaza’s kant van het hekwerk, dat het tijdens eerdere escalaties heeft uitgebreid .
De uitbreiding zou deze keer veel groter kunnen zijn, terwijl het moeilijk te begrijpen is waarom Israël ontheemde inwoners zou toestaan terug te keren. Er blijft misschien weinig over waar ze naar terug kunnen keren.
Gaza behoort nu al tot de dichtstbevolkte gebieden ter wereld en de VN heeft de omstandigheden daar lange tijd als “ onleefbaar ” bestempeld. Egypte heeft tot nu toe voorstellen afgewezen om burgers een veilige doorgang naar de Sinaï te bieden en heeft er bij de Palestijnen op aangedrongen om daar te blijven. Maar als meer dan 2 miljoen mensen in de zuidelijke helft van Gazan opeengepakt zouden zitten, terwijl Israël hen blijft bombarderen, zou de druk op Egypte om de grensovergang bij Rafah te openen onweerstaanbaar kunnen worden . Een stroompje vluchtelingen kan gemakkelijk een overstroming worden.
Prominente Israëlische functionarissen en commentatoren hebben precies op dit scenario geanticipeerd . Senior parlementariër Gideon Sa’ar, nu onderdeel van de regerende coalitie en een leidende figuur in de populairste partij van Israël , verklaart dat “ Gaza tegen het einde van de oorlog kleiner moet zijn”. Giora Eiland, voormalig hoofd van de Nationale Veiligheidsraad van Israël, stelt voor dat de inwoners van Gaza de opdracht krijgen om “naar Egypte te vertrekken of zich aan de kust te verzamelen”, terwijl Israël het gebied “tijdelijk of permanent onmogelijk maakt om in te wonen ” .
Voormalig Israëlische ambassadeur in de VS Danny Ayalon stelt dat “Gazanen grote gebieden in de Sinaï hebben waar ze naartoe kunnen evacueren” en waar de internationale gemeenschap “ tentensteden voor hen kan opzetten ”. Minister van Energie Israel Katz draagt “[alle] burgerbevolking” in Gaza op “ onmiddellijk te vertrekken ”.
De invloedrijke commentator Arel Segal fantaseert dat Israël in een ‘morele wereld’ ‘ heel Gaza naar de Sinaï zou verbannen ’. De rechtse omroep Shimon Riklin zegt enthousiast dat “we dichter bij het moment komen waarop de massa de Strip volledig zal verlaten ”. Likoed-lid Amit Halevy heeft de inwoners van Gaza opgeroepen zich óf tegen Hamas te keren óf ‘ Gaza te verlaten ’ en heeft aangedrongen op een ‘verpletterende klap’ die ervoor zal zorgen dat ‘ 400.000 vluchtelingen via de grensovergang bij Rafah zullen vluchten ’. En zijn collega-Likud-parlementariër, Ariel Kallner, kijkt uit naar een tweede ‘Nakba’ .
Een bredere oorlog
Bij eerdere aanvallen op Gaza stuitte het door Israël aangerichte niveau van vernietiging op de grenzen van zowel de regionale als de internationale opinie. Maar geen van beide beperkingen werkt nu in dezelfde mate. De Golfregimes zijn in de richting gegaan van het normaliseren van de betrekkingen met Israël. De westerse steun voor Israël is zo groot geweest dat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken actief “ diplomaten ontmoedigt … om te suggereren dat de VS minder geweld wil zien”. En de groeiende onrust op de Westelijke Jordaanoever kan niet worden gekarakteriseerd als een tweede front.
Er zijn veel onbekende variabelen in wat een onstabiele situatie blijft. Op dit moment is de enige duidelijke factor met het potentieel om Israël af te schrikken de dreiging van interventie vanuit het noorden. De VS hebben Hezbollah gewaarschuwd voor deelname aan de oorlog en hebben slagschepen naar de regio verplaatst om dit punt te versterken. Maar Iran heeft beloofd dat “oorlogsmisdaden” in Gaza “een reactie zullen krijgen van de … [verzets] as”, terwijl Hezbollah laat weten dat het “voorbereid” en “ volledig klaar ” is om zijn “taken” te vervullen.
De bevolking van Gaza is al meer dan een halve eeuw bezet, al bijna twintig jaar geblokkeerd en onderworpen aan periodieke bloedbaden . Ongeveer 70% van de bevolking zijn vluchtelingen en meer dan de helft zijn kinderen. Als Israël opnieuw probeert hen te verdrijven, zal het voor Hezbollah moeilijk zijn om zich niet in de strijd te mengen. Er zou dan een bredere en gevaarlijker regionale brand kunnen ontstaan.
1 gedachte over “Gaza’s laatste standpunt? De gevaren van een tweede Nakba”