Israël – Het is een slecht teken als de leider van de Amerikaanse Senaat klinkt als een actrice met bizarre gevoelens van recht. Meerderheidsleider van de Senaat, Charles Schumer, heeft deze twijfelachtige prestatie geleverd met zijn uitspraken over het Amerikaanse beleid jegens Israël, wat hij beschouwt als antisemitisme, en de publieke opinie over de Israëlische aanval op Gaza.
Israël Zijn opmerkingen leken op die van actrice Julianna Margulies, wier beruchte tirade alleen verschilde door het gebrek aan beleefdheid. Natuurlijk heeft een senator een beter politiek inzicht en meer bewustzijn dan een entertainer, maar afgezien van de wijze van voordracht verschillen hun denkprocessen niet veel.
De toespraak van Schumer in de Senaat begon met een disclaimer die hij vervolgens weerlegde: “Deze toespraak is geen poging om de meeste kritiek op Israël en de Israëlische regering in het algemeen als antisemitisch te bestempelen.” Waarom nam hij dan beweringen op als: “De Anti-Defamation League schat dat antisemitische incidenten sinds 7 oktober met bijna 300 procent zijn toegenomen.” De gegevens van ADL zijn op zijn best twijfelachtig.
Die organisatie categoriseerde sommige protesten, zelfs die geleid door Joodse individuen en organisaties, als ‘ anti-Israël bijeenkomsten met steun voor terreur ’. De woorden van de senator betekenen niet zoveel als je kunt oproepen tot een staakt-het-vuren in Gaza of je veroordeling kunt uiten voor de massale moord op burgers en daarbij als antisemiet kunt worden bestempeld.
Margulies noemde joden ‘ gemarginaliseerd ’. Schumer gebruikte niet hetzelfde woord, maar zei: ‘Maar voor veel Joodse Amerikanen voelt elke kracht en veiligheid waar we van genieten altijd zwak aan. Hoe goed we het ook doen, het kan allemaal in één klap worden weggenomen.” Er zijn over de hele wereld mensen die historisch onderdrukt zijn en die zich kwetsbaar voelen als gevolg van deze behandeling. De Palestijnen denken er zeker zo over. Zwarte mensen in dit land kunnen zeker antwoorden: “Welkom in onze wereld!”
Maar het zou een vergissing zijn om deel te nemen aan een onderdrukkingsstrijd als er andere problemen spelen. Aan de opmerkingen van zowel Margulies als Schumer ligt het idee ten grondslag dat kritiek op Israël zo streng verboden moet worden dat het onuitgesproken blijft.
Men kan uiting geven aan zijn onenigheid met het Israëlische beleid, maar niet zeggen dat de staat die voortkomt uit het Europese kolonialisme een kolonisator is, of dat handelingen die door de Conventies van Genève als oorlogsmisdaden worden gedefinieerd, als zodanig kunnen worden bestempeld. In feite wordt Israëls critici verteld dat ze hun gedachten voor zichzelf moeten houden.
Schumer is van mening dat de enige aanvaardbare opmerkingen over de gebeurtenissen van 7 oktober Hamas moeten veroordelen en kan geen andere gedachte uiten of erop wijzen dat Israël een apartheidsstaat is of dat de Hamas-strijders als martelaren moeten worden beschouwd. “Veel van de mensen die deze gevoelens in Amerika hebben geuit, zijn geen neonazi’s, of kaartdragende Klan-leden, of islamistische extremisten. In veel gevallen zijn het mensen die door de meeste liberale Joodse Amerikanen voorheen als hun ideologische medereizigers werden beschouwd.
Nog niet zo lang geleden marcheerden velen van ons samen voor zwarte en bruine levens, we kwamen op tegen anti-Aziatische haat, we protesteerden tegen onverdraagzaamheid tegen de LGBTQ-gemeenschap, we vochten voor reproductieve rechtvaardigheid vanuit de erkenning dat onrecht tegen één onderdrukte groep onrecht tegen iedereen is. . Maar blijkbaar geldt dit principe in de ogen van sommigen niet voor het Joodse volk.”
Als Schumer en anderen een tegenprestatie verwachten voor hun daden, moeten ze dat gewoon zeggen. “Zwarte levens doen er toe, maar alleen als je zegt wat ik wil dat je de komende decennia zegt”, zou schandalig zijn als het hardop werd uitgesproken, maar dat is de kern van de kritiek. Er bestaat ook een aanname van superioriteit, een overtuiging dat één groep het recht heeft om zichzelf meer sympathie te laten verdienen en het recht heeft om anderen het zwijgen op te leggen of te zeggen dat meningsverschillen neerkomen op onverdraagzaamheid en haat.
Het allerbelangrijkste is dat zwarte mensen het volste recht hebben om te spreken over welke kwestie dan ook. Wij hebben recht op onze eigen politiek. We hebben het recht om te kiezen wie we willen verenigen in solidariteitsbanden. Wij hebben het recht om te prijzen of te veroordelen zoals wij dat nodig achten. Als we iets anders verwachten, behandelen we ons als smekelingen zonder keuzevrijheid die afhankelijk zijn van de grillen van anderen, die ons vervolgens aan de kant kunnen zetten wanneer dat politiek handig is.
Het probleem voor zowel politici als actrices is dat de wereld is veranderd. De voortdurende genocide van Israël in Gaza en de verdediging van oorlogsmisdaden door Israël hebben een grote verandering in de internationale opinie teweeggebracht. Niemand loopt op zijn tenen om de gevoelens van Schumer heen. De aanblik van gebombardeerde ziekenhuizen en een dodental van meer dan 20.000 doden heeft miljoenen mensen doen ontwaken die ooit stil zouden zijn geweest. Die tijd is verstreken en Israël en zijn aanhangers krijgen geen enkele speciale behandeling.
Wellicht is dat de oorzaak van de angst. De oude methoden werken niet meer. Als de miljoenen mensen die protesteren tegen de oorlogsmisdaden van Israël allemaal antisemieten genoemd kunnen worden, verliest het woord zijn betekenis en is ook de angst om als zodanig bestempeld te worden verdwenen. De belastering zal ongetwijfeld voortduren, maar de reacties zullen niet langer dezelfde zijn. Het minste dat de wereld voor de doden van Gaza kan doen, is namens hen opkomen. Anders doen zou alleen maar bijdragen aan het vreselijke wangedrag dat hun het leven kostte.