Het kwade dat Israël doet, is het kwade dat Israël krijgt

Het Israëlische Kolonistenproject Bestendigt De Cyclus Van Geweld Tegen De Inheemse Bewoners Van Het Historische Palestina.

De Palestijnen zijn gedwongen terug te spreken in de taal die Israël spreekt.

Ik kende Dr. Abdel Aziz al-Rantisi, de medeoprichter van Hamas, samen met sjeik Ahmed Ismail Yassin. De familie van Al-Rantisi werd tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 door zionistische milities uit het historische Palestina naar de Gazastrook verdreven. Hij paste niet in het gedemoniseerde beeld van een Hamas-leider. Hij was een zachtaardige, welbespraakte en hoogopgeleide kinderarts die als eerste van zijn klas was afgestudeerd aan de Egyptische Universiteit van Alexandrië.

Als negenjarige jongen was hij getuige van executies in Khan Younis van 275 Palestijnse mannen en jongens, waaronder zijn oom, toen Israël in 1956 de Gazastrook kort bezette, het onderwerp van Joe Sacco’s magistrale boek  Footnotes in Gaza . Ook in de naburige stad Rafah werden tientallen Palestijnen geëxecuteerd door Israëlische soldaten, waar momenteel tienduizenden Palestijnen worden gedwongen te vluchten nu Khan Younis wordt aangevallen.

“Ik herinner me nog het gejammer en de tranen van mijn vader over zijn broer”, vertelde al-Rantisi aan Sacco en mij toen we hem thuis bezochten. “Ik kon daarna vele maanden niet slapen…Het liet een wond in mijn hart achter die nooit meer kan genezen. Ik vertel je een verhaal en ik moet bijna huilen. Dit soort acties mogen nooit vergeten worden…[D]hey plantte haat in onze harten.”

Hij wist dat hij de Israëliërs nooit kon vertrouwen. Hij wist dat het doel van de zionistische staat de bezetting van heel historisch Palestina was – Israël veroverde in 1967 Gaza en de Westelijke Jordaanoever, samen met de Syrische Golanhoogvlakte en het Egyptische Sinaï-schiereiland – en de eeuwige onderwerping of uitroeiing van het Palestijnse volk. Hij wist dat hij de moorden zou wreken.

Al-Rantisi en Yassin werden in 2004 door Israël vermoord. De weduwe van Al-Rantisi,  Jamila Abdallah Taha al-Shanti ,  had een doctoraat in het Engels en gaf les aan de Islamitische Universiteit in Gaza. Het echtpaar kreeg zes kinderen, van wie er één samen met zijn vader werd vermoord. Het huis van de familie werd gebombardeerd en verwoest tijdens de Israëlische aanval op Gaza in 2014, bekend als Operatie Protective Edge. Jamila werd op 19 oktober van dit jaar door Israël vermoord.

De Israëlische genocide in Gaza brengt een nieuwe generatie woedende, getraumatiseerde en onteigende Palestijnen groot die familieleden, vrienden, huizen, gemeenschappen en elke hoop op een normaal leven hebben verloren. Ook zij zullen vergelding zoeken. Hun kleine terreurdaden zullen de voortdurende staatsterreur van Israël tegengaan. Ze zullen haten zoals ze gehaat zijn. Deze wraakzucht is universeel. 

Na de Tweede Wereldoorlog heeft een clandestiene eenheid van Joden die  dienden  in de Joodse Brigade van het Britse leger, genaamd ‘Gmul’ – Hebreeuws voor ‘Vergoeding’ – voormalige nazi’s opgejaagd en geëxecuteerd.

“Ik en het publiek weten wat alle schoolkinderen leren”, schreef WH Auden. “Degenen aan wie kwaad wordt gedaan/doen kwaad in ruil.”

Chaim Engel , die deelnam aan de opstand in het  vernietigingskamp Sobibor van de nazi’s  in Polen, beschreef hoe hij gewapend met een mes een bewaker in het kamp aanviel.

‘Het is geen beslissing’, zei Engel. ‘Je reageert gewoon, instinctief reageer je daarop, en ik dacht: ‘Laten we het doen, en gaan het doen.’ En ik ging. Ik ging met de man op kantoor mee en we hebben deze Duitser vermoord. Bij elke prik zei ik: ‘Dat is voor mijn vader, voor mijn moeder, voor al deze mensen, alle Joden die je hebt vermoord.’

Wat Engel de nazi-garde aandeed was niet minder wreed dan wat Hamas-strijders op 7 oktober met de Israëliërs deden, nadat ze uit hun eigen gevangenis waren ontsnapt. Uit de context gehaald is het onverklaarbaar. Maar tegen de achtergrond van het vernietigingskamp, ​​of de  zeventien jaar  dat hij vastzat in het concentratiekamp van Gaza, is het logisch.

 Dit is geen excuus. Begrijpen is niet tolereren. Maar we moeten begrijpen of deze cyclus van geweld doorbroken moet worden. Niemand is immuun voor de dorst naar wraak. Israël en de VS orkestreren op dwaze wijze nog een nieuw hoofdstuk in deze nachtmerrie.

J. Glenn Gray , een gevechtsofficier in de Tweede Wereldoorlog, schreef over de bijzondere aard van wraak in “ The Warriors: Reflections on Men in Battle :”

Wanneer de soldaat een kameraad aan deze vijand heeft verloren of mogelijk zijn gezin door hen heeft laten vernietigen door bombardementen of door politieke wreedheden, zoals zo vaak het geval is in de Tweede Wereldoorlog, verdiepen zijn woede en wrok zich in haat. Dan krijgt de oorlog voor hem het karakter van een vendetta. Totdat hij zelf zoveel mogelijk vijanden heeft vernietigd, kan zijn wraakzucht nauwelijks worden bevredigd. 

Ik heb soldaten gekend die erop gebrand waren om de laatste vijand uit te roeien, zo hevig was hun haat. Dergelijke soldaten vonden het geweldig om te horen of te lezen over massavernietiging door middel van bombardementen. Iedereen die een dergelijke soldaat heeft gekend of geweest, weet hoe haat tot in elke vezel van zijn wezen doordringt. Zijn reden van leven is het zoeken naar wraak; geen oog om oog en tand om tand, maar een tienvoudige vergelding.

Voor de mishandelden, verdoofd door trauma, stuiptrekkend door woede, zijn degenen die hen meedogenloos aanvallen en vernederen geen menselijke wezens. Het zijn representaties van het kwaad. De drang naar wraak, naar tienvoudige vergelding, brengt rivieren van bloed voort.

De Palestijnse aanvallen van 7 oktober, waarbij ongeveer 1.200 Israëli’s om het leven kwamen, voeden deze lust binnen Israël, net zoals Israëls vernietiging van Gaza deze lust onder de Palestijnen voedt. De blauw-witte nationale vlag van Israël met de Davidster siert huizen en auto’s. Menigten verzamelen zich om  families te steunen  waarvan de leden tot de gijzelaars in Gaza behoren. Israëli’s delen voedsel uit op kruispunten aan soldaten die op weg zijn om in Gaza te gaan vechten. 

Spandoeken met slogans als “Israël in oorlog” en “Samen zullen we winnen” accentueren televisie-uitzendingen en mediasites. Er is weinig discussie in de Israëlische media over de slachting in Gaza of het lijden van de Palestijnen – van wie 1,7 miljoen uit hun huizen zijn verdreven – maar een voortdurende herhaling van de  verhalen  over lijden, dood en heldenmoed die plaatsvonden op 7 oktober. aanval. Alleen onze slachtoffers doen er toe.

“Weinigen van ons weten ooit in hoeverre angst en geweld ons kunnen transformeren in wezens op afstand, klaar met tand en klauw”, schreef Gray. “Als de oorlog mij iets heeft geleerd, heeft het mij ervan overtuigd dat mensen niet zijn wat ze lijken of zelfs maar denken dat ze zijn.”

Marguerite Duras schrijft in haar boek “ The War: A Memoir ” hoe zij en andere leden van het Franse verzet een 50-jarige Fransman martelden die ervan werd beschuldigd samen te werken met de nazi’s. Twee mannen die werden gemarteld in de Montluc-gevangenis in Lyon strippen de vermeende informant. Ze sloegen hem terwijl de groep riep: ‘Klootzak. Verrader. Uitschot.” Bloed en slijm stromen al snel uit zijn neus. 

Zijn oog is beschadigd. Hij kreunt: ‘Au, au, oh, oh. …” Hij zakt ineen op de grond. Duras schrijft dat hij ‘iemand was geworden die niets gemeen had met andere mannen. En met elke minuut wordt het verschil groter en duidelijker.” 

Ze kijkt passief naar het slaan. “Hoe meer ze slaan en hoe meer hij bloedt, hoe duidelijker het wordt dat slaan noodzakelijk is, juist, gewoon.” Ze vervolgt: “Je moet toeslaan. Er zal nooit enige gerechtigheid in de wereld zijn, tenzij jijzelf nu gerechtigheid bent. Rechters, rechtszalen met panelen, toneelspel, geen gerechtigheid.’ Ze merkt op: ‘Elke klap klinkt in de stille kamer. Ze vallen alle verraders aan, de vrouwen die zijn vertrokken, en iedereen die het niet leuk vond wat ze vanachter de luiken zagen.’

Israël heeft Palestijnen misbruikt, vernederd, verarmd en moedwillig vermoord, wat onvermijdelijk tegengeweld heeft uitgelokt. Het is de motor achter een eeuw van bloedvergieten. De genocide in Gaza overtreft zelfs de ergste excessen van de  Nakba , oftewel catastrofe, waarbij in 1948 750.000 Palestijnen van hun land werden verdreven en 8.000 tot 15.000 werden vermoord tijdens bloedbaden door zionistische terroristische milities als Irgun en Lehi.

Het Palestijnse verzet beschikt over weinig meer dan handvuurwapens en raketgranaten om te strijden tegen een van de best uitgeruste en technologisch meest geavanceerde legers ter wereld, het  vierde sterkste leger ter wereld , na de VS, Rusland en China. Palestijnse strijders, geconfronteerd met deze overweldigende overmacht, zijn halfgoden geworden met enorme populaire aanhang, niet alleen onder de Palestijnen, maar in de hele moslimwereld.

 Israël kan misschien Yahya Sinwar, de onderbevelhebber van Hamas, opsporen en doden  ,  maar als ze dat doen, zal hij de versie van Ernesto ‘Che’ Guevara voor het Midden-Oosten worden. Verzetsbewegingen zijn gebouwd op het bloed van martelaren. Israël zorgt voor een voortdurende aanvoer.

Het besluit van de VS om de   Israëlische tapijtbombardementen, slachtingen en etnische zuiveringen in Gaza te verdedigen , financieren en  eraan deel te nemen is gewetenloos. De steun voor de  genocide  heeft de resterende geloofwaardigheid in het Midden-Oosten, dat al aan flarden ligt als gevolg van twintig jaar oorlog, en in het grootste deel van de rest van de wereld vernietigd. Zij heeft haar recht om als bemiddelaar op te treden verspeeld; die rol zal worden overgenomen door China of  Rusland . 

De weigering om de Israëlische agressie en  oorlogsmisdaden te veroordelen  legt de hypocrisie over de Russische invasie van  Oekraïne bloot . Het flirt met de mogelijkheid van een regionale brand. Het vredesproces, dat al tientallen jaren een  schijnvertoning is  , is onherstelbaar. De enige taal die overblijft is de taal van de dood. Het is de manier waarop Israël tot de Palestijnen spreekt. Het is de manier waarop de Palestijnen gedwongen worden terug te spreken.

De regering-Biden heeft weinig te winnen bij de nivellering en ontvolking van Gaza. Ze vervreemdt zelfs grote delen van de Democratische Partij, vooral omdat ze demonstranten die oproepen tot een staakt-het-vuren aanvalt als ‘pro-terroristen’. Senaatsmeerderheidsleider Chuck Schumer  leidde  de gezangen ‘Wij staan ​​achter Israël’ en ‘Geen staakt-het-vuren’ tijdens een pro-Israël bijeenkomst op 4 november in Washington DC, ondanks een  onderzoek van Reuters/Ipsos  waaruit bleek dat 68 procent van de respondenten van mening was dat Israël een staakt-het-vuren en onderhandelen over een einde aan de oorlog. Dat aantal stijgt tot 77 procent onder de Democraten. Biden heeft een sombere goedkeuringsscore van  37 procent .

Vrijdag stemde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties met   13-1 voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza en de onvoorwaardelijke vrijlating van alle gijzelaars. De VS stemden tegen de resolutie. Groot-Brittannië onthield zich van stemming. De ontwerpresolutie werd niet aangenomen vanwege het Amerikaanse veto.

De echte basis van Biden bestaat niet uit ontgoochelde kiezers, maar uit de klasse van de miljardairs, bedrijven zoals de wapenindustrie, die enorme winsten maakt uit de oorlogen in Gaza en Oekraïne, en groepen zoals de Israëllobby. Zij bepalen het beleid, ook al betekent dit de nederlaag van Biden bij de volgende presidentsverkiezingen. Als Biden verliest, krijgen de oligarchen Donald Trump, die net zo hardnekkig hun belangen dient als Biden.

De oorlogen eindigen niet. Het lijden gaat door. De Palestijnen sterven met tienduizenden. Dit is zo ontworpen.