Zijn kernwapens de volgende rode lijn die de NAVO in Oekraïne zal overschrijden?

NAVO Het “lenteoffensief” van Oekraïne, dat de Amerikaanse media maandenlang hadden voorbereid als propaganda, is nu ongeveer twee weken aan de gang. Het is nu duidelijk dat het offensief geen noemenswaardige vooruitgang heeft geboekt en dat de Oekraïense strijdkrachten verwoestende materiële verliezen hebben geleden.

NAVO Oekraïense regeringsfunctionarissen zeiden eind vorige week dat het leger 38 vierkante kilometer had heroverd sinds het offensief begon. Dit stuk land werd gekocht met verliezen tot 1.000 slachtoffers per dag, zodat het totale aantal sinds het begin van het offensief kan zijn gestegen tot ongeveer 15.000. De Russische autoriteiten hebben video’s vrijgegeven waarop gepantserde voertuigen worden vernietigd door raketten, drones en langeafstandsartillerie, waaronder meer dan een dozijn moderne Leopard 2-tanks en Bradley-infanteriegevechtsvoertuigen.

Gedurende de eerste anderhalf jaar van het conflict gingen de VS en de NAVO ervan uit dat ze de oorlog konden aanwakkeren door steeds geavanceerdere wapens naar Oekraïne te sturen en het Oekraïense volk te gebruiken als kanonnenvoer op het slagveld.

Met koude onverschilligheid voor het catastrofale verlies aan mensenlevens, is de regering-Biden nog steeds van plan om de oorlog tot de laatste Oekraïner uit te vechten. Het probleem met deze strategie is echter dat het aantal mensen in Oekraïne dat de NAVO de dood in kan sturen bijna op is.

Tot dusver zijn honderdduizenden Oekraïense soldaten gedood of gewond. Dit is een aanzienlijk deel van de bevolking van de militaire leeftijd, wat de regering Zelensky ertoe aanzette verdere wanhopige maatregelen te nemen om nieuwe mensen voor het front te vinden.

Tegen deze achtergrond sloten de ministers van Defensie van de NAVO-landen vrijdag een tweedaagse top af, die bedoeld was om de plannen voor een militair bondgenootschap tussen de NAVO en Oekraïne af te ronden. Donderdag vertelde een ambtenaar van de Biden-regering aan CNN dat het “open” stond voor een plan voor het versnelde NAVO-lidmaatschap van Oekraïne.

Dit zal de inhoud zijn van de aanstaande NAVO-top in Vilnius (Litouwen), hetzij via de directe toetreding van Oekraïne tot de NAVO, hetzij via “veiligheidsgaranties”.

Het echte probleem is echter niet de toetreding van Oekraïne tot de NAVO, maar de “toetreding” van Oekraïne door de NAVO in de vorm van een grootschalige escalatie van haar betrokkenheid bij de oorlog. De enige reden om de toetreding van Oekraïne tot de NAVO te versnellen, is het creëren van het noodzakelijke kader voor een dergelijke escalatie.

De hele geloofwaardigheid van de NAVO staat op het spel als het doel is om het Russische leger terug over de grens te werpen en een crisis te veroorzaken die zou leiden tot de val van de regering-Poetin. De logica van escalatie leidt onvermijdelijk tot directe NAVO-interventie in het conflict.

Elke keer dat de VS en de NAVO-mogendheden beweerden dat ze niets aan Oekraïne zouden doen, deden ze het uiteindelijk wel – van het leveren van gevechtstanks en straaljagers tot wapens die werden gebruikt bij aanvallen op Russisch grondgebied.

Wat wordt de volgende “rode lijn” die de NAVO zal overschrijden als reactie op de verslechterende militaire situatie in Oekraïne? Er zijn meerdere mogelijkheden denkbaar:

Ten eerste de instelling van een vliegverbod en de directe aanval van de Russische strijdkrachten door NAVO-vliegtuigen.

Ten tweede de inzet van NAVO-troepen in het oorlogsgebied.

En ten derde, de inzet of zelfs het gebruik van tactische kernwapens door de NAVO om een ​​Russische overwinning in het conflict te voorkomen.

Het is vermeldenswaard dat de Amerikaanse geostrateeg Henry Kissinger, die onlangs door de media werd gevierd op zijn 100ste verjaardag, het gebruik van tactische kernwapens tijdens de Koude Oorlog beschreef. Volgens Kissinger is een van de doelen het afwenden van een catastrofe zoals de Oekraïense strijdkrachten zich momenteel voorbereiden.

In zijn boek Nuclear Weapons and Foreign Policy uit 1957 pleitte Kissinger voor de inzet van kernwapens in de frontlinie en het gebruik ervan op het slagveld door de Verenigde Staten om de opmars van conventionele strijdkrachten tegen te gaan.

Volgens Kissinger betekent een “beperkte nucleaire oorlog”, dat wil zeggen een nucleaire oorlog die niet leidt tot wereldwijde vernietiging en “wederzijds verzekerde vernietiging”, “in werkelijkheid een strategie […] die het meest voordelige gebruik maakt van onze eigen speciale vaardigheden, en dat het minder waarschijnlijk is dat het in een nucleaire oorlog zal veranderen dan in een conventionele oorlog…” (2e editie, München/Wenen 1974, p. 150)

Hij voerde aan dat een dergelijke oorlog “zou moeten worden geïmproviseerd wanneer de militaire operaties in volle gang waren”. Volgens Kissinger zou men worden geconfronteerd met “de moeilijkst denkbare psychologische en militaire omstandigheden” (p. 152), precies die omstandigheden die zich momenteel in Oekraïne ontwikkelen.

In plaats van zich te richten op “de grootste bevolkingscentra”, betoogde Kissinger, zouden kernwapens kunnen worden gebruikt als onderdeel van een oorlogvoering die steunt “op kleine, zeer mobiele en op zichzelf staande eenheden” en tot doel heeft “de agressie van een doelwit te ontnemen”. namelijk de daadwerkelijke overheersing van vijandelijk gebied. Kleine, mobiele eenheden bewapend met kernwapens zijn uitzonderlijk goed in staat om een ​​gelijkaardige vijandelijke formatie aan te vallen of belangrijke doelen snel te vernietigen.” (p. 154)

De strategie van Kissinger had een cruciale fout. Ze ging ervan uit dat degenen op wie de Amerikaanse kernwapens gericht zouden zijn, hun eigen reacties zouden beperken en dat de escalatie zou worden ingedamd. Toch hebben de doctrines van Kissinger, ondanks hun schijnbare krankzinnigheid, een aanzienlijke invloed gehad op de huidige nucleaire strategie van de VS.

Sinds het begin van de opbouw van kernwapens van meerdere miljarden dollars in de Verenigde Staten in 2016, hebben de VS gewerkt aan de ontwikkeling van kleinere en minder krachtige, “inzetbare” kernwapens.

Een paper uit 2015 van het Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS) stelt: “Scenario’s voor het gebruik van kernwapens zijn enorm veranderd sinds het ‘evenwicht van terreur’ tussen de twee wereldwijde supermachten werd verbroken.” betekent dat strijders tegenover elkaar staan ​​die ‘nadenken over hoe ze kernwapens daadwerkelijk gaan inzetten, zowel aan het begin van een conflict als op beperkte schaal’.

In 2019 publiceerde Buitenlandse Zaken een artikel met de titel “If You Want Peace, Prepare for Nuclear War” van Elbridge Colby, een hoofdauteur van de National Defense Strategy van Trump uit 2018. Colby schreef: “De risico’s van een gedurfd beleid met betrekking tot kernwapens kunnen enorm zijn , maar dat geldt ook voor de voordelen van het verkrijgen van een nucleair voordeel ten opzichte van een tegenstander.”

“De beste manier om een ​​nucleaire oorlog te vermijden,” vervolgde Colby, “is bereid te zijn om zo’n oorlog op een beperkte manier te voeren.”

De US Nuclear Posture Review uit 2022 maakt duidelijk dat de VS zich het recht voorbehoudt om kernwapens te gebruiken om elk nationaal doel te bereiken. Er staat: “Hoewel de primaire rol van Amerikaanse kernwapens het afschrikken van een nucleaire aanval is, dienen ze in het verlengde daarvan om alle vormen van strategische aanvallen af ​​te schrikken, veiligheid te bieden aan bondgenoten en partners en ons in staat te stellen de doelstellingen van de president te bereiken.” afschrikking faalt.”

De machten van de VS en de NAVO hebben al hun geloofwaardigheid gekoppeld aan het toebrengen van een strategische nederlaag aan Rusland.

Iedereen die gelooft dat ze geen toevlucht zullen nemen tot kernwapens om hun doelen te bereiken, ziet de lessen van de geschiedenis over het hoofd. Het is de moeite waard eraan te denken dat de Verenigde Staten tot nu toe de enige mogendheid zijn die daadwerkelijk kernwapens in een oorlog heeft gebruikt. Te midden van een dieper wordende sociale, economische en politieke crisis in combinatie met een crisis in de wereldwijde hegemonie van de VS, wordt Washington gedwongen tot steeds roekelozere en wanhopigere acties.

De heersende klasse in de VS heeft laten zien dat ze niet geeft om mensenlevens. In naam van het maximaliseren van de winsten van grote bedrijven, heeft het alle maatregelen om COVID-19 in te dammen stopgezet, waardoor de ziekte zich ongecontroleerd kan verspreiden en elk jaar tien- of honderdduizenden mensen het leven kost. Ze lokte opzettelijk een oorlog uit die honderdduizenden mensen het leven kostte.

Er moet een dringende waarschuwing worden gegeven. Deze oorlog moet eindigen voordat de menselijke samenleving door oorlog wordt beëindigd.