EUROPA’S MIGRANTENCRISES, TOEVALLIG OF VOORAF ONTWORPEN?

De afgelopen tien jaar is de kust van Europa overspoeld met een vrijwel onophoudelijke stroom migranten uit het Midden-Oosten en Afrika, bijna allemaal onder het mom van “vluchtelingen” die op de vlucht zijn voor een oorlog en chaos in hun eigen land. 

Aanvankelijk verwelkomden de meeste Europeanen hen met open armen, nadat ze door hun regeringen en religieuze leiders onder druk waren gezet om dit te doen uit naastenliefde en mededogen. Naarmate de tijd verstreek, werd het echter steeds duidelijker dat het overgrote deel van degenen die overstaken in feite helemaal geen vluchtelingen waren, maar louter economische migranten die ten onrechte asiel aanvroegen en zich vestigden in etnische getto’s van buitengerechtelijke religieuze praktijken die vreemd zijn aan de Europese geest. Geconfronteerd met de steeds slechter wordende omstandigheden die nu delen van hun naties teisteren,

Talloze onderzoeken hebben aangetoond dat een enorm netwerk van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s), velen met banden met onfrisse figuren zoals George Soros en zijn “Open Society Foundation”, niet alleen verantwoordelijk zijn voor het lobbyen bij de Europese Unie en haar verschillende regeringen voor meer vluchtelingen toelating, maar ook bij het exploiteren van de reddingsbootdiensten die niet meer zijn dan veerboten om migranten over de Middellandse Zee te taxiën, waar ze met duizenden per week aankomen. 

Vanaf dat moment hebben deze ngo’s, samen met verschillende religieuze en liefdadigheidsinstellingen, ze vervolgens ondergebracht in kampen en sociale centra, allemaal voor grote winsten voor de verzorging en voeding van hun menselijke zorg. Migranten hebben niet alleen onderdak en maaltijden gekregen, maar betalen zelfs € 35 per week voor hun onkosten (evenals vrij rondlopen in steden en omliggende gebieden buiten deze kampen onder het voorwendsel van het zoeken naar werk). Zoals verwacht heeft dit meer dan zijn deel van de problemen opgeleverd voor de gebieden die deze toestroom van menselijke vracht hebben ontvangen.

De georganiseerde misdaad heeft ook een goede rol gespeeld bij het regelen van het smokkelen van vele groepen migranten, hetzij naar hun vertrekhaven aan de door oorlog geteisterde kusten van Libië, hetzij zelfs vanuit een land van binnenkomst (waar een migrant vijf jaar moet verblijven als hij asiel hebben aangevraagd), of zelfs over deze grenzen naar rijkere landen met veel uitgebreidere sociale uitkeringen en economische voorwaarden waar ze van kunnen profiteren. Naast de gebruikelijke groepen “Open Grenzen” en humanitaire pleitbezorgers, zijn deze ngo’s ook beschuldigd van samenwerking met georganiseerde criminele groepen zoals de Italiaanse maffia om het migratieproces te versnellen door ze naar andere landen van Europa te smokkelen.¹

Hoe, kan men zich afvragen, is dit chaotische, bijna doemscenario waarin eindeloze golven van mensen onverminderd zijn toegestaan ​​over te steken (wanneer ze arriveren nauwelijks doorgelicht) zonder veel twijfel door de verschillende Europese staten verlopen? Het zou buitengewoon naïef zijn om te geloven dat deze recente gebeurtenissen slechts ongeplande en sporadische toevalligheden zijn. 

Nee, ze zijn slechts het begin van een culminerend plan van vele decennia voor de uiteindelijke samensmelting van Europa en Afrika tot een enkele economische en uiteindelijk politieke unie, allemaal ten voordele van de elites die een onbeperkte voorraad minerale hulpbronnen tot hun beschikking zullen hebben. en menselijke arbeid om ze te verwerken. Vanaf de 19e eeuw, de grote mogendheden van Europa haastten zich om koloniale rijken uit Afrika te scheiden en hun middelen en bevolking te gebruiken om verdere economische en militaire invloed in de wereld te verwerven. 

Na de Tweede Wereldoorlog leidden de enorme financiële kosten van het in stand houden van deze koloniën, evenals de groeiende eisen voor onafhankelijkheid van hun leden, tot de geleidelijke en vaak gewelddadige verwijdering van Europese militaire machten uit Afrika.

Hoewel de elites hun militaire macht terugtrokken, trokken ze nooit hun financiële greep op het Afrikaanse continent terug. Tot op de dag van vandaag oefenen ze nog steeds een sterke economische greep uit, bijna neokoloniaal van aard, over hun voormalige koloniën. De wens om de nauwe banden tussen Europa en Afrika voort te zetten wordt al tientallen jaren nagestreefd. 

In 1995, hetzelfde jaar waarin Europa zijn Schengen-overeenkomst voor open grenzen begon, vormden de 28 lidstaten van de Europese Unie en 15 mediterrane landen uit Noord-Afrika, West-Azië en Zuid-Europa de Unie voor het Middellandse Zeegebied, nu algemeen bekend als de Unie voor het Middellandse Zeegebied. Verklaring van Barcelona. Het officiële doel was een groots ontwerp om “de Middellandse Zee te veranderen in een gebied van” dialoog, uitwisseling en samenwerking, dat vrede garandeert,

Een duidelijk doel, hoewel niet ronduit genoemd, was om meer “verkeersvrijheid” mogelijk te maken, niet alleen voor goederen en handel maar ook voor volkeren, meer specifiek volkeren uit Afrika en Azië om vrijer naar Europa te stromen (op geen enkel moment echter , als de Europeanen zelf ooit werden geraadpleegd of de kans kregen om over een dergelijke regeling te stemmen, zoals zoveel andere instanties in de regering, namen hun leiders, zowel gekozen functionarissen als niet-gekozen bureaucraten en bedrijfsleiders de beslissing namens hen.

Een ontwerp voor een grenzeloze sociaal-economische zone tussen continenten begon onmiddellijk voelbaar te worden (voorbeeld: de Spaanse regio Catalonië had in 1995 een moslimbevolking van ongeveer 40.000 van de 7 miljoen en in 2018 was dat gestegen tot 600.000 terwijl de regionale bevolking is slechts gestegen met 500.000).

Sinds de aanslagen van 11 september in Amerika en de bijna eindeloze interventies, revoluties en onrust die daarop volgden, is de in het buitenland geboren bevolking van Europa alleen maar blijven toenemen en aanzwellen tot dramatische nieuwe proporties.

 Terwijl de plannen van de VS en Israël voor de hegemonie in het Midden-Oosten bijna onbetwistbare feiten zijn, zou men zich, zonder de bovenstaande feiten over de “Eurafrican”-expansie te kennen, heel goed kunnen afvragen waarom veel van de Europese leiders zulke interventies roekeloos hebben gepromoot en er ook bij betrokken zijn geweest. De voordelen zijn voor hen duidelijk. Hoe meer het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn gedestabiliseerd, hoe gemakkelijker het is geweest om massale migratiestromen naar de Europese kusten aan te moedigen.

Het duidelijke doel was en blijft de toenemende vereniging van de drie continenten tot één enkele homogene entiteit onder één enkele politieke en economische leiding. Deze oneindige aanvoer van winsten was afkomstig van de vloedgolf van goedkope arbeidskrachten die zullen werken om goedkope gefabriceerde goederen te produceren om het beest van het consumentenkapitalisme te voeden terwijl inheemse Europeanen en hun bedrijven en gemeenschappen worden opgeslokt in ontbinding. 

De in het buitenland geboren bevolking nadert al het omslagpunt en moet worden gestopt voordat de in het buitenland geboren bevolking niveaus bereikt die, rekening houdend met aanzienlijk hogere geboortecijfers dan de autochtonen, bijna onmogelijk te bevatten of te stoppen zijn binnen slechts enkele decennia.

De eurocraten hebben hun intenties al kenbaar gemaakt, niet in geheime conferenties of commissies, maar door hun roekeloosheid om zo’n ongereguleerde en ongecontroleerde stroom van buitenstaanders hun land binnen te laten komen zonder ook maar enige blijk te geven van bezorgdheid over de uitkomst van dit beleid . 

In feite zijn ze zelfs zover gegaan dat ze degenen die hebben geprobeerd hun medeburgers te waarschuwen voor dit gevaar als “racistisch” beschuldigen en zelfs vervolgen, simpelweg omdat ze zich verzetten tegen dit erkende vervangingsplan. Leiders zoals de Franse president Emmanuel Macron en EU-president von de leyen beweren in het openbaar dat Europa’s lot “verbonden” is met Afrika en zelfs dat de EU “verloren zal gaan” zonder de eindeloze golven van nieuwkomers.⁴

Gelukkig zijn er in heel Europa velen ontwaakt voor de onaangename realiteit van de plannen van hun leiders en zijn ze begonnen met het kiezen van leiders die deze plannen openlijk aanvechten. Vanuit Italië en Midden-Europa zijn regeringen opgestaan ​​om een ​​einde te eisen aan deze onophoudelijke migratiegolf en aan de corrupte NGO-operaties die dit mogelijk hebben gemaakt. De toenmalige premier en minister van Binnenlandse Zaken van Italië, Matteo Salvini, heeft in zijn eentje bijna alle migrantenschepen de toegang tot de Italiaanse wateren ontzegd door de havens van het land af te sluiten voor deze mensenhandeltaxidiensten. 

Premier Viktor Orban uit Hongarije heeft de eisen van Brussel voor migrantenquota van EU-lidstaten aangevochten en herhaald dat zijn natie zich niet zal laten vervangen door anderen, ongeacht de kosten die dit met zich meebrengt. Zijn land staat niet alleen, want bijna heel Midden-Europa is het eens met een dergelijk beleid. In toenemende mate beginnen zelfs leden van traditioneel linkse partijen zich tegen dit suïcidale migratieplan te verzetten, in de terechte overtuiging dat het de lonen van de arbeidersklasse verlaagt en nadelen veroorzaakt, en de verzorgingsstaat overbelast waar velen op rekenen voor hulp.

Het (zij het soms langzaam gaande) ontwaken van Europa tegen het apocalyptische massamigratieplan en de uiteindelijke plannen voor continentale fusie lijkt te zijn geactiveerd. Wat er ook zal worden van de elites die het koesterden, of ze ooit zullen worden ontmaskerd of veroordeeld (misschien net verdreven uit hun kantoren en financiële centra, maar miljoenen zouden ze graag zien zwaaien) moet nog worden bezien. 

Wat wel duidelijk is, is dat degenen die aan de touwtjes van de macht trekken onmogelijk lang kunnen doorgaan met het uitvoeren van hun plannen nu de grote massa van de gemiddelde mens is gewaarschuwd en vastbesloten is om hun sombere bevelen niet te gehoorzamen. We hopen dat dit onverminderd doorgaat totdat de vrede en normaliteit zijn teruggekeerd naar één stabiel continent. De tijd zal het leren.