Le Pen: Europa’s eerste fascistisch-lite-president?

Le Pen – Er waart een spook door Europa: de komst van de eerste fascistische president van een grote Europese staat die de dominante politieke en buitenlandse beleidsvormer van het EU-beleid is, ligt duidelijk aan de horizon.

Le Pen – De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Europa al zijn aandeel in hard-rechts heeft tegenover lelijke nationalistische populistische politici – Georgia Meloni in Italië, Viktor Orban in Hongarije, Boyko Borisov in Bulgarije en Jaroslaw Kaczynski in Warschau.

Het is echter Frankrijk – de zwakke schakel van Europa in de jaren dertig – dat nu misschien op weg is naar zijn eerste fascistische, vrouwelijke president.

Geen cordon sanitaire voor Marine Le Pen

Het cordon sanitaire waarvan men altijd dacht dat het Europa zou beschermen tegen de komst van Marine Le Pen, is overal in Frankrijk te horen kraken.

Velen, vooral in het verwaande Engeland dat Europa de rug heeft toegekeerd, zullen hun schouders ophalen en mompelen: ‘Et alors? Dus?” Of ze zullen de gebruikelijke platitudes naar boven halen dat Madame Le Pen slechts een conservatief is met een fruitig verleden, maar beweren dat verwijzingen naar het fascisme overdreven zijn.

Albert Camus en de politiek van minachting

In 1960 schreef Albert Camus: “Elke vorm van minachting, als deze in de politiek voorkomt, bereidt het fascisme voor of vestigt het.” Marine Le Pen heeft een leven lang een politiek van minachting opgebouwd.

Ze koestert minachting voor immigranten, moslims, persvrijheid, onafhankelijke vakbonden, machtsdeling in de Europese Unie, homohuwelijken en het recht van joden om een ​​keppeltje te dragen of zelfs koosjer vlees te eten.

Le Pen, een Russofiel, wil ook dat Frankrijk de militaire commandostructuur van de NAVO verlaat, waarschijnlijk als terugbetaling voor haar partij die naar verluidt 9 miljoen euro aan zachte leningen heeft ontvangen van een door het Kremlin gecontroleerde bank om het politieke werk van haar partij in Frankrijk te financieren.

Waarom de marionet van Poetin zo gevaarlijk is

De implicaties hiervan reiken veel verder dan de ideologieën en politiek van andere Europese rechtse partijen. Een gekozen president van Frankrijk heeft tenslotte veel meer macht dan welk EU-regeringshoofd dan ook over de instellingen van het land: leger, politie, inlichtingendiensten, ministeries en banken.

Kortom, Le Pen zou controle hebben over de talrijke organen die waren opgericht om de Franse revolutie door Napoleon en alle daaropvolgende heersers van Frankrijk te consolideren.

De terugslag van Macron

In dat opzicht kan de nadruk van president Macron dat hij de wil van de Nationale Vergadering zou kunnen negeren om een ​​decreet uit te vaardigen dat Franse werknemers verplicht om extra jaren te werken om in aanmerking te komen voor staatspensioenen, het politieke Frankrijk opnieuw gaan achtervolgen.

Het punt is niet het beleid zelf. De bewering van Lodewijk XIV “L’état c’est moi” (Ik ben de staat) vertegenwoordigt zeker de filosofie van president Macron. Als een fascistische president het roer in Frankrijk overneemt, zal dit echter resulteren in een grote verandering in de Europese politiek.

Op pad in Parijs?

Dagen die in Parijs werden doorgebracht met gesprekken met hoge politici zoals de voormalige president François Hollande, de voormalige Franse EU-commissaris en minister van Financiën Pierre Moscovici (nu de president van de prestigieuze Cour des Comptes, het staatsorgaan uit het Napoleontische tijdperk dat belast was met het toezicht op de Franse overheidsuitgaven) onthulden een bijna- De unanieme vrees dat Frankrijk in 2027 in Marine Le Pen zou kunnen stemmen.

Ministers die met Macron hadden samengewerkt bij Bercy, het Franse ministeriële complex van financiële, economische en digitale ministers, beschrijven allemaal in detail Macrons obsessie met zelfpromotie, publiciteit en onverschilligheid ten opzichte van de normen van de democratische politiek.

Toenemende desillusie over Macron

Zoals velen verwelkomde ik de komst van Macron in 2017 , omdat het linkse Corbyn-achtige factionalisme in de regerende Socialistische Partij een democratisch, reformistisch links bestuur van Frankrijk onmogelijk had gemaakt.

Het is waar dat Macron, om het scheppen van banen te stimuleren, de rechten en het inkomen van werknemers in Frankrijk heeft verlaagd. Toch is het werkloosheidspercentage in Frankrijk met 7,1% nog steeds hoger dan het EU-gemiddelde en bijna het dubbele van dat in Groot-Brittannië of de Verenigde Staten, respectievelijk 3,9% en 3,7%. De prestaties van Macron op het gebied van het scheppen van banen zijn weliswaar welkom, maar niet geweldig.

Maar er is nog iets anders gebeurd. In de vier decennia waarin ik over de Franse politiek heb geschreven en behandeld, te beginnen met Giscard d’Estaing en zijn vijf opvolgers sinds 1980, ben ik nog nooit zo’n algemene vijandigheid tegenover een Franse president tegengekomen.

Het zijn niet alleen de luidruchtige, harde linksen in Frankrijk onder leiding van Jean-Luc Mélenchon wiens 86 afgevaardigden in zijn la France insoumise (ruwweg ‘Frankrijk ongebogen’) groep ministers in de Nationale Vergadering uitschreeuwen of de Marseillaise zingen om hun mening te overstemmen. toespraken. Tot de ontsteltenis behoort ook een aantal reformistisch-linkse, liberale en andere radicalen.

Macron: Een geval van valse reclame?

Hoewel ze geen fans van Macron waren, hadden velen in de Franse politiek gehoopt dat Macron een nieuw type president zou zijn – zoals hij zelf veel had geadverteerd.

Na de luie, nietsdoende jaren onder Chirac, de corrupte vriendjesstijl van Sarkozy en zijn collega’s en het ongelukkige presidentschap van François Hollande, waren er genoeg redenen om te hopen op een meer inspirerende leider in het Elysée.

Macron’s politieke carrière was onder de linkse reformist Hollande vooruitgegaan, maar – toen hij eenmaal tot president was gekozen – behandelde hij Franse afgevaardigden en senatoren uit het sociaal-democratische kamp van de Franse politiek uiteindelijk met minachting.

Macron vormde zijn regeringen met mannen en vrouwen die, net als hij, voor het grootste deel geen staat van dienst hadden op het gebied van de politiek. Terwijl hij met kiezers in alle uithoeken van Frankrijk sprak en naar hun behoeften en zorgen luisterde, is de vraag: heeft hij echt geluisterd?

Macron en de jonge deçus

Ik bracht een avond door met jonge deçus (de teleurgestelden) van het macronisme. Ze zijn producten van het Franse toponderwijs, de eliteklasse die presidenten, premiers en CEO’s voortbrengt. Ze voelen zich allemaal in de steek gelaten door hun held.

Ze beschouwen Macron als een van hen, maar hebben – in tegenstelling tot een Mitterrand, of Chirac, of Sarkozy of Hollande – nooit enige tijd besteed aan het leren van de kunst van het overtuigen van kiezers (behalve twee keer in presidentsverkiezingen toen zijn tegenstander Marine Le Pen was).

Marine Le Pen: een monster?

Marine Le Pen is niet het duistere monster dat haar vader was. Ze jaagt de bourgeoisie van Midden-Frankrijk niet langer angst aan, laat staan ​​de elites van de grandes écoles.

Alexie, 34, had een socialistische partijkaart bij zich, maar de socialistische partij waar hij lid van was ‘is verdwenen’. Macrons regeringsstijl is ‘te verticaal, top-down’. Alisa, een jonge manager bij een luxe hotelketen, zegt: “Ik zie mezelf niet in een van de huidige leiders.”

Deze jongere Franse politieke activisten zeggen dat hun cohort in 2017 100% voor Macron heeft gestemd. In 2022 was dit nog maar 50%. Ze halen hun schouders op als ze zeggen dat er een presidentschap van Marine Le Pen in het verschiet ligt, tenzij de politiek in Frankrijk van koers verandert.

Een ervaren Groene Senator, André Gattolin, een Franse afgevaardigde bij de Raad van Europa, die een spraakmakende campagnevoerder is geweest op het gebied van de mensenrechten, verlaat de politiek omdat hij zo gedemoraliseerd is door Macrons onverschilligheid ten aanzien van de mondiale rechten, ondanks dat Frankrijk zichzelf tot de historische vector heeft uitgeroepen. van les droits de l’homme.

De helderziendheid van François Hollande

Voor François Hollande, zittend in de luxueuze kantoren van een ex-president, compleet met een privé-eetzaal aan de rue du Rivoli, is het gevaar duidelijk.

Sinds Jean-Marie Le Pen in 1988 derde werd met 11 procent van de stemmen bij de verkiezingen voor het Europees Parlement, is extreemrechts bij elke verkiezing gegroeid. Ruim twintig jaar geleden versloeg de vader van Marine Le Pen de toenmalige kandidaat van de Socialistische Partij, Lionel Jospin, en werd hij tweede bij de presidentsverkiezingen van 2002.

Het Front National, nu de National Rally genoemd, terwijl Marine afstand probeert te nemen van de anti-Europese demagogie van Nigel Farage van haar vader, die gekruid was met openlijk racisme en een vleugje Corbyn-achtig antisemitisme, boekt verkiezing voor verkiezing gestage vooruitgang. .

De holheid van de National Rally-beweging van Le Pen

Het biedt geen serieus regeringsprogramma en kan elk stukje anti-establishment, anti-systeemonvrede omvatten dat in Frankrijk opborrelt. “De RN is een partij van militanten, geen regeringspartij”, klaagt François Hollande.

Intussen wordt het steeds duidelijker – en niet alleen in Frankrijk – dat de politici die overheidsprogramma’s aanbieden geen aanhangers winnen. Ondertussen blijft extreemrechts gelukkig onspecifiek en wacht maar geduldig af.

Weg met het oude Le Pen

Jean Marie le Pen ligt nu in het ziekenhuis en zal de fascistische politiek in Frankrijk een laatste dienst bewijzen door te sterven. Dit zal de link met het Franse antisemitisme uit de 20e eeuw doorbreken.

Marine le Pen veroordeelde de pensioenhervormingen van Macron gemakshalve in identieke taal als die van links, maar weigerde haar volgelingen de straat op te sturen om zich bij gewelddadige demonstraties aan te sluiten.

Extreem-links speelt Marine Le Pen in de kaart

Ondertussen probeerde extreem-links de 18e-eeuwse houten deuren van het Rohan-paleis in Bordeaux, een van de mooiste stadhuizen van Europa, laat staan ​​Frankrijk, in brand te steken. Toevallig was het deze aanval van geweld die leidde tot de annulering van het bezoek van koning Charles – een wereldwijde klap voor het prestige en de status van Macron.

Extreem-links in Frankrijk speelde Marine Le Pen in de kaart toen zij zowel de hervormingen van Macron als de gewelddadige protesten daartegen veroordeelde.

Merk op dat in het huidige politieke spel de ooit dominante centrumrechtse formaties van De Gaulle, Pompidou, Giscard en Chirac zijn weggekrompen. Macron zou wel eens het laatste overblijfsel van het establishment kunnen worden en als volgende ineenkrimpen.

Ongelooflijke verdwijningsdaden

De Socialistische Partij, gevormd door Francois Mitterrand, die de afgelopen veertig jaar twee presidenten en negen premiers heeft voortgebracht, is teruggebracht tot het laagste aantal gekozen functionarissen sinds 1945.

Jean-Christophe Cambadélis – bekend als ‘Camba’ – een voormalig secretaris-generaal van de Socialistische Partij, zegt over de Socialistische Partij ‘niet dood is, maar gestopt met ademen’. Hij heeft lang gepleit voor de beweging naar sociaal-democratisch reformisme langs Noordse, Nederlandse en Duitse Noord-Europese lijnen.

Maar net als bij de Labour-partij in de jaren tachtig of na 2015, toen zij besloot de reformistische politiek af te wijzen, splitsten de Franse socialisten zich simpelweg uit elkaar. Een meerderheid steunde de totale oppositie op de manier van de Franse Communistische Partij gedurende een groot deel van haar roemloze geschiedenis.

Macron: een ‘technobonapartist’

Cambadélis noemt Macron heel passend een ‘TechnoBonapartist’ en zegt dat de Franse politiek wordt gedomineerd door de drie ‘ik’-vragen: identiteit, onzekerheid en immigratie. Wat de drie ‘ik’-vragen betreft, zegt Camba dat extreem-rechts de steun van de meerderheid heeft over welke reactie nodig is.

Dit wordt bevestigd door een opiniepeiling voor Le Journal, het levendige nieuwe centrumlinkse online dagblad gelanceerd door Laurent Joffrin, de ervaren Parijs-linkse redacteur van Libération en Nouvel Observateur. Hij probeert nu een nieuwe sociaal-democratische beweging van de grond te krijgen om de hervormingsgezinde politici van de Socialistische Partij te versterken.

De overwinningslus van Le Pen?

Marine Le Pen wordt nu gezien als een grote voorsprong op Emmanuel Macron, Jean-Luc Mélenchon en alle leiders van de traditionele partijen.

Uit een opiniepeiling in Le Journal voor ViaVoice blijkt dat meer dan een derde van de Franse kiezers haar voorstellen ‘realistisch’ vindt: 46% steunt haar standpunt over veiligheid, 37% is het eens met haar voorstellen over de kosten van levensonderhoud en 35% is het eens met haar standpunt over veiligheid. het terugdringen van de ongelijkheden. Meer dan de helft van de kiezers uit de arbeidersklasse steunde haar ideeën als ‘realistisch’.

Verbluffend genoeg presteert Le Pen op het gebied van sociale kwesties enorm beter dan Jean-Luc Mélenchon in welke presidentiële wedstrijd dan ook.

De vraag voor Macron

De vraag voor Macron is: hoe kan hij niet zijn eigen opvolging veiligstellen, aangezien hij slechts twee ambtstermijnen president kan zijn, maar nu zijn regering hervormen zodat er een persoonlijkheid kan ontstaan ​​die de liberale, rechts-van-het-centrum-visie van Frankrijk, die hij wil, naar voren kan brengen? vorm?

Afgezien van de politieke plannen van Macron, is de andere open vraag of iemand van buiten de politieke elitekaste van de hogere Franse politiek kan helpen links nieuw leven in te blazen? Er zijn vier jaar om daar achter te komen.

Geen rechtse privélevensregeling

Ondertussen zal het feit dat Madame Le Pen haar huis nu deelt met een andere vrouw haar negatieve kanten blijven verminderen. Toevallig is zij niet de enige extreemrechtse leider van een groot Europees land die dit doet.

Twee conclusies

Ten eerste: als Le Pen inderdaad president van Frankrijk wordt, zal dat een even grote klap zijn voor het mondiale zelfrespect van de Brusselse elites en voor hun zelfvertrouwen dat de Europese Unie de normale politiek overstijgt.

Ten tweede zal de verkiezing van een extreemrechtse president van de belangrijkste politieke, in tegenstelling tot de economische, macht van de EU veel meer problemen veroorzaken dan de Brexit. Een president Marine Le Pen zou Frankrijk en de Europese Unie naar onbekend terrein brengen.