Italië: Meloni’s oorlog tegen de armen

Italië Het bericht kwam via sms binnen en bestond uit een paar woorden. Op 28 juli zei de Italiaanse regering tegen 169.000 huishoudens dat ze binnen vier dagen hun inkomen zouden verliezen. Vanaf 1 augustus krijgt u geen cent meer uit de basisstaatsveiligheid.

Italië – De 169.000 is nog maar het begin. Honderdduizenden huishoudens zullen de komende maanden de ondersteuning zien worden verwijderd. In totaal zullen zo’n 2,5 miljoen mensen door de bezuinigingen worden getroffen. De regering wil enkele miljarden besparen, die ze doorberekent aan de rijken in de vorm van belastingvoordelen.

Het burgerinkomen (Reddito di cittadinanza) in zijn huidige vorm is pas in 2019 ingevoerd. Het was een centrale verkiezingsbelofte van de Vijfsterrenbeweging, die vooral in het arme zuiden van het land veel stemmen won. Het voorzag behoeftigen van een extra inkomen tot 500 euro per maand. Daar kwam nog eens 200 euro bij voor echtgenoten, 100 euro elk voor kinderen en maximaal 280 euro voor huur. Gezien de hoge armoede in het land was dat echter een druppel op een gloeiende plaat.

Alleen huishoudens waarin minderjarigen, gehandicapten of senioren wonen, krijgen voortaan maximaal 480 euro. 18- tot 59-jarigen daarentegen worden over het algemeen als “inzetbaar” beschouwd en krijgen niets. Ze krijgen slechts 350 euro per maand, beperkt tot maximaal één jaar, als ze deelnemen aan vervolgopleidingen. Tot nu toe zijn er echter geen overeenkomstige cursussen en het ministerie van Arbeid heeft er niet eens een internetplatform voor opgezet.

Als gevolg hiervan zitten honderdduizenden mensen in Italië van de ene op de andere dag zonder inkomen en weten ze niet hoe ze huur, energierekeningen en voedsel moeten betalen. Vooral grote steden in het zuiden van het land, zoals Napels, Bari, Palermo en Caserta, worden getroffen. In Napels trekt elk zesde huishouden het inkomen van de burger, in het noorden van Bolzano is dat slechts elke dertigste.

Als gevolg hiervan braken er op tal van plaatsen protesten uit voor de kantoren van de sociale zekerheidsdienst INPS. In de Siciliaanse gemeente Terrasini bestormde een man het kantoor van de burgemeester, morste benzine en dreigde alles in brand te steken.

De afschaffing van burgerinkomsten en de brutale manier waarop dit wordt uitgevoerd, zijn een opzettelijke provocatie. De regering van Giorgia Meloni laat haar ware fascistische gezicht zien. Hiermee wil ze twee dingen bereiken.

Ten eerste biedt het werknemers het alternatief om zelfs de laagstbetaalde baan te accepteren of te verhongeren. Op deze manier proberen ze het algemene loonpeil te drukken en verplicht werk in te voeren. Ten tweede probeert het de middenklasse en de arbeidersklasse te verdelen door de beter af te keren tegen werklozen en werklozen, net zoals het heeft gedaan tegen vluchtelingen.

Tijdens de verkiezingscampagne had Melonis Fratelli d’Italia al tekeer gegaan tegen het inkomen van de burger, dat ze aan de kaak stelden als een uitnodiging om niets te doen “op de bank”. Meloni had herhaaldelijk benadrukt dat wie kan werken, geen last voor de staat mag zijn. Ze kreeg steun van ondernemersverenigingen, die klaagden over het personeelstekort in de horeca en het toerisme omdat mensen met een burgerinkomen weigerden de laagbetaalde banen aan te nemen.

Met haar oorlogsverklaring aan de armen plaatst Meloni zich in de traditie van Mussolini, die als lichtend voorbeeld voor de Fratelli blijft dienen, ook al verklaarde Meloni hem om tactische redenen tot “historisch probleem”.

Giorgia Meloni: Partij met neofascistische wortels wint Italiaanse verkiezingen

De fascistische dictatuur van Mussolini belichaamde de directe en onmiddellijke heerschappij van het financierskapitaal. Hun populistische frasen dienden alleen maar om hun aanhangers te mobiliseren. Hun belangrijkste taak was het vernietigen van de arbeidersorganisaties. Het loste de vakbonden op in door de staat gecontroleerde bedrijven en werkgeversorganisaties en introduceerde grootschalige dwangarbeid onder het mom van “programma’s voor het creëren van banen”.

De Duitse nazi-dictatuur ging toen nog verder. Tijdens de oorlog werkten meer dan 20 miljoen dwangarbeiders voor de Duitse economie in het Reich en in veroverde gebieden. Terwijl de Flicks, Krupps en Quandts eigenaar bleven van hun bedrijven en miljoenen winst maakten, zwoegde een leger slaven zich dood. Deze praktijk bereikte zijn macabere hoogtepunt in de inscriptie “Arbeit macht frei”, die boven de ingang van veel concentratiekampen prijkte.

Meloni’s aanval op de armsten in de samenleving heeft steun gevonden in burgerlijke kringen in heel Europa. Typerend is een opmerking van het Duitse dagblad Die Welt .

“De rechtse regering onder leiding van premier Giorgia Meloni heeft zonder veel poespas haar controversiële plan uitgevoerd om de basiszekerheid voor een groot aantal uitkeringsgerechtigden volledig af te schaffen”, zegt de “hoofdeconoom” van de krant, Dorothea Siems. “Wie in staat wordt geacht om te werken, moet meestal zien hoe hij in zijn eentje rondkomt.”

Ook in Duitsland missen veel burgers “enig begrip dat het op veel plaatsen niet mogelijk is om meer langdurig werklozen in hulpbanen te plaatsen, bijvoorbeeld in restaurants, hotels of in de bouw”. Het was “dringend om prikkels voor niet-werken af ​​te schaffen”. Als je te hard werkt, schrijft Siems, daarbij verwijzend naar Ifo-baas Clemens Fuest, “verlies je niet alleen het recht op burgertoeslagen, maar ook op huurtoeslag en andere afdrachten. Dat komt in feite neer op een arbeidsverbod – en dat kan geen enkele verzorgingsstaat zich op den duur veroorloven.”

In Frankrijk gebruikt president Macron bruut geweld om een ​​pensioenhervorming af te dwingen die de ouderdomsuitkeringen drastisch verlaagt. Overheden in andere Europese landen en de VS zijn ook bezig met het terugverdienen van de biljoenen die ze hebben uitgegeven aan oorlog en handelsoorlogen, het redden van de banken en het verhogen van de winsten van de rijken door lonen en sociale uitkeringen te verlagen. De weerstand hiertegen groeit; de aanslagen kunnen op de lange termijn niet met democratische methoden worden uitgevoerd.

Dat en haar onvoorwaardelijke steun aan de NAVO in de Oekraïne-oorlog verklaren waarom de rode loper wordt uitgerold voor de fascist Meloni in Brussel, Berlijn en Parijs. De Amerikaanse president Joe Biden verwelkomde haar ook in het Witte Huis voor een een-op-eengesprek. Meloni dient als hefboom om rechtse en fascistische krachten ook in andere landen te helpen doorbreken.

De nauwe samenwerking met Meloni onderstreept dat er geen sprake kan zijn van een vermeende “firewall” tegen extreemrechts. Ook in Duitsland wordt de AfD het hof gemaakt door alle partijen en de media.

Op Europees niveau is de integratie van de fascisten bijzonder ver gevorderd. De regeringscoalitie van Meloni verenigt de drie grootste rechtse en extreemrechtse Europese partijfamilies en dient als blauwdruk voor een soortgelijke alliantie op Europees niveau.

Meloni is zelf de leider van de Europese Conservatieven en Hervormers (ECR), waar naast de Spaanse Vox ook de Poolse regeringspartij PiS en de Tsjechische regeringspartij ODS deel van uitmaken. Meloni verscheen tijdens de Spaanse verkiezingscampagne op grote evenementen georganiseerd door Franco-aanhangers van Vox. Matteo Salvins Lega is lid van Identiteit en Democratie (ID), naast het Franse Rassemblement National Marine Le Pens en de Duitse AfD. En Forza Italia, opgericht door Silvio Berlusconi, behoort tot de Europese Volkspartij (EVP), net als de Duitse CDU/CSU en de Spaanse Volkspartij (PP).

Met name de Duitse EVP-leider Manfred Weber is bezig met het voorbereiden van een alliantie met extreemrechts om na de Europese verkiezingen van 2024 een nieuwe ambtstermijn voor Commissieleider Ursula von der Leyen veilig te stellen. De Spaanse PP-leider Alberto Feijóo heeft er zelfs bij Meloni op aangedrongen zich bij de EVP aan te sluiten. “Het zou goed zijn voor de EVP als mevrouw Meloni bij de EVP terecht zou komen”, zei hij in een interview.

De sociaal-democraten, groenen en linkse partijen en de vakbonden die met hen verbonden zijn, hebben niets te verzetten. Hun beleid – van het steunen van de oorlog in Oekraïne tot sociale bezuinigingen, het afweren van vluchtelingen en het upgraden van de politie – wijkt niet noemenswaardig af van dat van rechts en ultrarechts.

In Italië moppert de leider van de Democraten (PD), Elly Schlein, over Meloni’s oorlog tegen de armen. Maar de PD zelf heeft verschillende regeringen geleid of gesteund die krachtig doorgingen met sociale bezuinigingen en de weg vrijmaakten voor Meloni aan de macht. De grootste vakbond van Italië, CGIL, nodigde Meloni uit voor haar laatste congres in maart, waardoor de fascist een platform kreeg om haar programma tegen de arbeidersklasse te promoten.

Alleen een onafhankelijke beweging van de arbeidersklasse, die de strijd tegen oorlog en sociale woningbouw combineert met de strijd tegen hun grondoorzaak, het kapitalisme, kan het gevaar van het fascisme stoppen.