Er komt weer een roerig jaar ten einde. Of het nu gaat om binnenlands of buitenlands beleid: de galopperende waanzin bereikt voortdurend nieuwe niveaus van absurditeit – maar ook van vernielzucht, geweld en terreur. “Rode lijnen” – niet langer van toepassing. De politicoloog en journalist Ullrich Mies heeft een uitgebreide analyse van de situatie gepresenteerd.
v. Interne repressie en externe agressie zijn het algemene thema van het nieuwe boek van Ullrich Mies . Lang vóór Corona maakte de politicoloog en journalist zich al zorgen over de bedreiging voor wat er nog over was van de burgerlijke democratie. Met zijn nieuwe boek heeft hij een diagnose gepresenteerd van de nieuwe situatie na de ‘plandemie’ (p. 241, passim). Wat voor sommige mensen vijf of zes jaar geleden misschien overdreven klonk, is nu het nieuwe normaal. In zijn eerdere boeken behandelde Mies ook onderwerpen als de diepe staat, de vrijwel onbeperkte macht van transnationale ondernemingen en de alomtegenwoordige ideologische manipulatie.
Intensivering van tegenstellingen
Maar de tegenstellingen van het kapitalistische, imperialistische systeem zijn intussen toegenomen – en opzettelijk verergerd. Daarom concentreert het nieuwe boek zich op ‘staatsterreur’ en ‘fascisme’, waarbij de titel verwijst naar de uitgever (‘ 1×1 des Staatsterrors’ ) en de ondertitel (‘Het nieuwe fascisme dat niemand wil zijn’) naar de auteur. zichzelf, zoals Mies schrijft (p. 5).
Mies is niet de enige, maar wel de belangrijkste, auteur van dit boek. De historicus en fascisme-expert Michael Ewert heeft een leerzaam voorwoord bijgedragen aan het 333 pagina’s tellende boek dat handelt over het creëren van toestemming om te regeren. De analyse wordt aangevuld met een reeks interviews. Ullrich Mies had drie gesprekken met bekende collega-journalisten Wolfgang Effenberger, Tom-Oliver Regenauer en Ernst Wolff. Daarnaast interviewde documentairefilmregisseur Moritz Enders voor het boek de Italiaanse inlichtingenexpert Marco Pizzuti. Ullrich Mies schrijft in zijn inleiding:
“Ik heb het proces waarin de landen van de westerse ‘waardengemeenschap’ veranderen al enkele jaren nauwlettend gevolgd. De toenemende totalisering heeft mij ertoe aangezet dit proces nader te analyseren. Ondanks alle tegenstellingen gingen de waardenlanden er nog steeds prat op democratisch en tolerant te zijn, en zelfs een rolmodel te zijn voor de rest van de wereld.”
Bedrieglijk zelfbeeld
Maar zelfperceptie en externe representatie komen niet langer overeen met de werkelijkheid; het tegenovergestelde is het geval. Dit is hoe Mies zegt:
“In dit boek laat ik echter zien dat deze gemeenschap een liggende afgrond is van antidemocratie, intolerantie en georganiseerde vredeloosheid. Bovendien laat ik zien dat de belangrijkste drijvende krachten van het Westen op weg zijn naar een nieuw fascisme dat – hoe kan het ook anders – beweert er geen te zijn.” (pag. 25)
Om de term ‘staatsterreur’ te definiëren, grijpt Mies terug op Niccolò Machiavelli, die hij omschrijft als de ‘leraar van staatsterreur’. De staatsreden vormt de kern van Machiavelli’s politieke denken. Alles moet ondergeschikt zijn aan het behoud en de uitbreiding van de macht van de staat.
Volgens Mies worden de door de Italiaan beschreven heersende technieken toegepast op de huidige politiek-economische situatie na de “radicale contrarevolutie van de markt”. Op deze basis “betreedt het fascisme van een voorheen onbekend karakter het politieke toneel in een nieuwe gedaante en in een voorheen onvoorstelbare geïnternationaliseerde omvang”. En dit ‘nieuwe fascisme’ beweert er niet één te zijn (p. 27).
“Nieuw fascisme”
Niettemin zijn er volgens Mies veel elementen die het ‘nieuwe fascisme’, dat vandaag de dag een mondiale claim heeft, verbinden met de eerdere fascistische systemen uit de 20e eeuw. Bij het analyseren van het ‘nieuwe fascisme’ spreekt Mies over ‘totalisatie’, maar hij ontleent niet aan de anticommunistische ‘totalitarisme-theorie’ uit de oude Bondsrepubliek.
In zijn bespreking van kenmerken die kenmerkend zijn voor het ‘nieuwe fascisme’ verwijst Mies echter naar het werk van Richard Löwenthal. Mies wil uitdrukkelijk geen nieuwe theorie van het fascisme ‘presenteren’. Hij houdt zich ook niet bezig met de verschillende manifestaties van fascistische systemen in het verleden, maar “uitsluitend met het benadrukken van enkele fundamentele kenmerken van het fascisme.” (pag. 159 e.v.)
Als aanvulling op Löwenthals werk “Beyond Capitalism” somt Mies de 14 kenmerken op die Umberto Eco samenvoegde in zijn werk “The Eternal Fascism” om “Ur-Fascism” te beschrijven (p. 177 e.v.). Na zijn gesprek met Löwenthal en Eco stelt Mies een tabel van meerdere pagina’s op waarin de kenmerken van het historische fascisme, dat gebaseerd was op de natiestaat, worden vergeleken met het momenteel opkomende ‘nieuwe fascisme, dat er niet één wil zijn’. Deze compilatie is bedoeld om een vergelijking mogelijk te maken, maar niet om gelijk te stellen, zoals Mies benadrukt (p. 30).
Er is geen fascisme zonder terreur. Mies onderscheidt twee hoofdvormen van staatsterreur en spreekt van “hardcore en softcore varianten”, waarbij hij oorlog als de “ultieme staatsterreur” ziet. Mies verwijst daarbij onder meer naar onderzoeken van de Amerikaanse psycholoog Albert Biderman, die in 1957 al een ‘dwangtabel’ had opgesteld voor methoden van ‘blanke marteling’. In de kritische beweging over de coronamaatregelen werd vanaf 2020 af en toe naar de tafel van Biderman verwezen om de huidige situatie te analyseren.
Overgangsfase
In de loop van de ‘permanente erosie van politieke en burgerrechten als gevolg van de ontmanteling van de democratie en de verzorgingsstaat’ heeft de ‘neoliberale/radicale marktideologie’ uiteindelijk een ‘aanspraak gemaakt op de totaliteit’ die ‘geen enkele tegenspraak tolereert’. .” (p. 26) “De mensheid” leeft momenteel “in een overgangsfase van de definitieve herstructurering richting totalitaire wereldheerschappij.” Deze alomvattende ‘herstructurering van de natiestaten’ kan ‘slechts worden geïmplementeerd met draconische en dictatoriale maatregelen ten nadele van het volk’ (p. 27).
Volgens Mies omvat deze volledige ‘reconstructie van de westerse samenlevingen’ ook verschijnselen als de wijdverbreide, door politiek en media gevoede ‘wokeness’, de bevordering van aanklacht, bijvoorbeeld door de Europese Unie, en ook de ‘historische ommekeer’. de eeuw-onzin”.
Vanwege deze tendensen spreekt Mies van een naderend “wereldwijd fascistisch regime” (p. 28, passim). Zoals recente ontwikkelingen hebben aangetoond, willen de Verenigde Naties en de Wereldgezondheidsorganisatie “staten voortdurend onder druk zetten met de hulp van westerse bedrijven, regeringen, superrijke individuen en andere belanghebbenden.”
Zelfs als de ‘globalisten’, zoals Mies meerdere malen benadrukt, hun ideeën van orde aan alle landen willen opleggen, is het nog steeds een agenda die in de eerste plaats wordt uitgevoerd door de VS en haar ‘bondgenoten’. Om dit te bereiken kunnen er ‘op elk moment’ nieuwe pandemieën en noodtoestanden ontstaan. Afsluitingen. Quarantaine- en reisvoorschriften” worden afgekondigd – “niets anders dan een Westen in een megafascistische dystopie” (p. 29).
Het verdwijnpunt van dit beleid is een ‘totale superstaat’ waarvan de supranationale instellingen, zoals de Britse auteur Simon Elmer heeft opgemerkt, allemaal niet democratisch gelegitimeerd zijn (p. 218).
Het fenomeen van de zogenaamde ‘partijstaat’ (p. 81) is niet nieuw. Maar nu zijn de gevestigde partijen ideologisch op één lijn gekomen, zodat ze grotendeels niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. In de loop van de ‘neoliberale/marktradicale contrarevolutie’ werden de regering en, in principe, de hele staat geprivatiseerd, waarmee Mies bedoelt dat ze werden omgevormd tot ‘functionele eenheden van de bedrijfseconomie’.
Daarom zou je kunnen zeggen dat “de democratie zoals wij die kenden” is afgeschaft (p. 79). Pas nadat dominante kapitaalfacties de controle over de partijen en dus over het staatsapparaat hadden verworven, was het mogelijk een “biopolitieke veiligheidsstaat te creëren met gedwongen injecties, totale digitalisering, geo-engineering, slimme steden, eindeloze oorlogen, een ‘strategie van spanning’. , strategie van de “Voedseltekorten en logistieke chaos, klimaathysterie” en nog veel meer, die deel uitmaakt van de “dystopische agenda van de transnationale fascistische machtselites” (p. 106 e.v.).
De existentiële crisis van het kapitalisme
Het historische fascisme had de “(permanente) noodtoestand” nodig (p. 161) – niet in de laatste plaats als middel tegen elke daadwerkelijke of vermeende oppositie, maar tegen de arbeidersbeweging en haar organisaties als klassentegenstanders.
Zelfs als Richard Löwenthal weinig te winnen had bij de zogenaamde Dimitroff-stelling en deze als ontoereikend beschouwde, lijkt het volgens Mies “volledig bevestigd in onze huidige situatie: tijdens de Corona-crisis is het “Nieuwe Fascisme” niet men heeft al laten zien tot welke brutale middelen hij zijn toevlucht neemt als hij niet alleen het kapitalisme wil redden, niet alleen de valorisatie van het kapitaal wil handhaven, maar het ook op een geheel nieuwe basis wil zetten, ook al werd hij door geen enkele revolutionaire beweging bedreigd. ” (pag. 164)
Het doel van de “globalisten” is “het afschaffen van natiestaten en het onder hun totale controle brengen van de wereldmaatschappij.” Als zij daarin zouden slagen, zouden de “individuele volkeren geen enkele kans meer hebben om via hun nationale regeringen enige invloed op hun lot uit te oefenen” (p. 217). Deze “totale herstructurering” van samenlevingen moet zo geleidelijk plaatsvinden, “zo onbewust” dat de overgrote meerderheid van de bevolking zich er niet van bewust is. (p. 109)
In dit opzicht was ‘Corona’, zoals Mies stelt, een ‘gigantische proeftuin voor regeringen en internationale organisaties om hun macht te laten gelden met brute maatregelen, aantoonbaar valse rechtvaardigingen en voorheen onbekende technologieën. De mondiale fascisten kunnen zichzelf een schouderklopje geven vanwege het succes van dit mondiale grootschalige experiment.” De beoogde effecten omvatten onder meer het overdragen van de macht aan “anonieme internationale technocratische en bureaucratische regimes” in de toekomst.
VN en WHO
De totale ‘superstaat’, zoals voorgesteld door de fascistische ‘Nieuwe Wereldorde’, zal voortkomen uit processen die al lang plaatsvinden in bestaande instellingen – zoals de Verenigde Naties (UNO) of de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Mies illustreert dit met de implementatie van de 17 ‘Millennium Ontwikkelingsdoelstellingen’ die in 2015 zijn aangenomen en die deel uitmaken van de zogenaamde ‘2030 Agenda’ van de ‘Sustainable Development Goals’ (SDG). (P. 221 e.v.)
Maar eigenlijk gaat het niet om de prettig klinkende projecten. In 2019 ondertekenden VN-secretaris-generaal António Guterres en hoofd van het World Economic Forum (WEF), Klaus Schwab, een ‘publiek-privaat ‘strategisch partnerschap’’ dat een coalitie voor ogen heeft van dezelfde ‘grote kapitaalspelers en regeringen’ die ‘staan voor de perverse omstandigheden in de wereld die we vandaag de dag hebben.” (p. 223) Mies gaat dieper in op de overeenkomst tussen de VN en het WEF in het laatste hoofdstuk van het boek, dat handelt over de “ESG”-strategie.
In een apart deel bespreekt Ullrich Mies de rol en functie van de WHO, die voor 80 procent wordt gefinancierd door donaties, bij het opzetten van het nieuwe mondiale winstregime. In deze context moeten de ontwikkeling van een zogenaamd pandemieverdrag (“Convention Amendment”, afgekort als CA+) en de wijziging van de International Health Regulations (“International Health Regulations”, meestal afgekort als IHR) worden vermeld.
Het doel van de WHO is het behouden van “totale controle over de zogenaamde gezondheidsnoodsituaties, PHEIC (PHEIC staat voor Public Health Emergencies of International Concern). De WHO wil haar heerschappij verder uitbreiden, zorgen voor “bereik in individuele natiestaten” en ook alle “informatie die niet in haar ideologische kader past” classificeren als “gezondheidsgerelateerde desinformatie en desinformatie”. (pag. 237)
De WHO “speelt een belangrijke rol bij de implementatie van de Nieuwe Wereldorde, en deze blijft vooruitgang boeken.” In juli 2021 “vermomde ze aanbevelingen voor de genetische manipulatie van mensen als ‘bevordering van de volksgezondheid’.” Het plan is om tegen 2030 “500 nieuwe mRNA-vaccins te ontwikkelen”, die zullen worden goedgekeurd na “slechts 100 dagen testen”. Overheden moeten samenwerken met farmaceutische bedrijven om de termijnen te bepalen waarbinnen compensatie moet worden betaald voor mogelijke vaccinschade. (pag. 252).
IT G
De transformatieplannen van het vroegere kapitalisme naar een ‘klimaatneutrale’, ‘groene’ economie, die worden gepropageerd onder de titel ‘Environmental, Social & Governance’ (ESG), liggen op dezelfde lijn.
Volgens Mies is wat in het Duits onder “milieu-, sociaal en ondernemingsbestuur” valt “volledig ‘wakker’”. (pag. 255). In feite is het een ‘fusie tussen de macht van het bedrijfsleven en de overheid en internationale organisaties, geleid door een soort Caesar-regime onder leiding van het Amerikaanse financiële kapitaal, het World Economic Forum, de Verenigde Naties en de WHO, om de toestand van de wereld te veranderen. ” verbeteren’.
Democratische processen komen niet voor in de ESG-strategieën, en de soevereiniteit van de volkeren speelt in dit concept geen rol.” (p. 257 e.v.) De zes belangrijkste werkgebieden van de “Agenda 2030”, benadrukt door VN-secretaris-generaal António Guterres omvatten, zoals Mies uitlegt (p. 263):
- de financiering van de Agenda 2030 zelf
- Klimaatverandering
- Gezondheidsvoorschriften
- Digitale samenwerking
- Gendergelijkheid en de empowerment van vrouwen
- Onderwijs en vaardigheden
Volgens Mies schuilt achter deze individueel positief klinkende doelstellingen de intentie om zowel het individu als ieder bedrijf te onderwerpen aan een alomvattend controlesysteem, dat “zou moeten leiden tot een sociaal kredietsysteem met aanvullende indicatoren voor goed gedrag”. (pag. 267). Wat Duitsland betreft luidt de conclusie van Ullrich Mies:
“Een bijzonder antidemocratisch en kwaadaardig gouverneursregime van de VS en het grote geld hebben zich sinds de Merkel/Scholz-regeringen in de Duitse bevolking gezogen, het land geplunderd, proxy-oorlogen ondersteund en de bevolking bedrogen en gelogen met zijn corrupte krachten in de media-industrie. . Hun werkbasis bestaat uitsluitend uit het behouden en uitbreiden van de macht op basis van de machiavellistische bestaansreden. En dit is niets anders dan het nieuwe fascisme, dat niemand wil zijn.” (pag. 274)
De interviewbijlage van het boek behandelt talloze onderwerpen die Mies alleen op verschillende punten in de hoofdtekst kon bespreken, maar die deel uitmaken van het totale complex. Het interview met Wolfgang Effenberger draait om geopolitiek en de opkomende multipolaire wereldorde. Dit gaat onder meer over de oostwaartse expansie van de NAVO, de concepten van de Amerikaanse neoconservatieven, de ideologische transformatie (Russofobie/transatlanticisme) en de proxy-oorlog van de VS en hun vazallen in Oekraïne tegen Rusland.
Het gesprek met Marco Pizzuti draait om de keten van verschillende crises: Corona, klimaat(verandering), de oorlog tegen Rusland en hoe deze door de geheime dienst worden gebruikt om een nieuwe wereldorde af te dwingen. Pizzuti besteedt bijzondere aandacht aan (sociaal)psychologische en andere geavanceerde manipulatietechnieken, die voortdurend worden geperfectioneerd.
In een gesprek met Ullrich Mies werpt Tom-Oliver Regenauer licht op de samenwerking tussen de VN, de WHO en het WEF, evenals op de belangen van de mondiale ‘heersende kaste’. Ernst Wolff gaat op zijn beurt in op de toestand van het mondiale financiële systeem en de plannen om digitale valuta van de centrale bank te introduceren, die zouden kunnen dienen om de bevolking te onderwerpen aan alomvattende controle en begeleiding door de staat en het ‘digitaal-financiële complex’.