Seks Een invloedrijke vrouwenvereniging wil de ‘ja betekent ja’-regel op EU-niveau handhaven. Elke seks die plaatsvindt zonder uitdrukkelijke contractuele toestemming moet daarom als verkrachting worden beschouwd. Een overeenkomstig ontwerp van de Europese Commissie is al beschikbaar.
Elke jonge vrouw in een grote stad heeft waarschijnlijk wel eens meegemaakt dat een man haar volgde. Misschien werd ze ’s nachts in de metro ongemakkelijk lang aangestaard, of drukte een vreemde man zijn geslachtsdelen zo lang tegen haar in de rij in de supermarkt dat het geen toeval meer kon zijn. Als tiener haastte ik me ’s nachts op weg naar huis angstig naar bars om te ontsnappen aan een man die al merkbaar lang achter me liep.
Eén keer glipte er zelfs een man achter mij aan door mijn voordeur terwijl deze dichtging, zonder dat ik hem eerst opmerkte – gelukkig was hij ongevaarlijk. Sindsdien trek ik elke avond snel de deur achter me dicht als ik de voordeur binnenkom. Toen ik 16 was, greep een jonge zwarte man mij voor het eerst tussen mijn benen in de buurt van het Görlitz Park – ik was daarna urenlang doodsbang. Er zijn ergere dingen gebeurd met vrienden van mij.
Vrouwen kennen de angst om verkracht te worden. Voor sommigen is het een van de slechtste ideeën ooit. ‘Ik sterf liever dan te leven nadat ik ben verkracht’, zei een schoolvriend ooit tegen mij. Ze bedoelde het waarschijnlijk niet zo, maar deze zin maakte duidelijk hoe bang ze was om overweldigd te worden door een man. Sommige meisjes die ik kende, probeerden deze angst te verlichten door zelfverdedigingslessen te volgen en pepperspray in hun tas te stoppen. Een tijdlang waren er herhaaldelijk advertenties voor zakalarmsystemen en anti-verkrachtingsbroeken op sociale media; het was waarschijnlijk de tijd na oudejaarsavond in Keulen.
Een open brief aan Marco Buschmann
Dat is niet de enige reden waarom ik mezelf wel eens afvroeg wat ik eigenlijk zou doen als het mij echt zou overkomen. Ik had de ongemakkelijke zekerheid dat ik bij enige twijfel waarschijnlijk niet sterk genoeg zou zijn om mezelf fysiek tegen een dergelijke aanval te verdedigen. Dus ik werd voorzichtiger: toen ik op mijn 18e eenmaal een eigen auto had, stapte ik ’s nachts nooit meer in het openbaar vervoer.
Het toenemende aantal meldingen van verkrachting van jonge meisjes en vrouwen door individuen of groepen mannen sinds 2015 en de vaak schrikbarend onschuldige straffen hebben de situatie er niet beter op gemaakt. Ik ben vandaag nog steeds verbijsterd en boos als ik lees dat acht van de negen mannen waarvan bewezen is dat ze een 15-jarige in een stadspark in Hamburg hebben verkracht, er met een voorwaardelijke straf van af zijn gekomen. De toename van seksuele misdrijven en verkrachtingen, bevestigd door politiestatistieken, bevestigt de subjectieve indruk dat het steeds gevaarlijker wordt op de Duitse wegen.
Tegen deze achtergrond is het niet verrassend dat een coalitie van vooraanstaande vrouwen nu campagne voert om het seksuele strafrecht op EU-niveau aan te scherpen.
Ruim honderd vrouwen, onder wie klimaatactiviste Luisa Neubauer, voormalig minister van Defensie en Justitie Christine Lambrecht (SPD), de Bremer CDU-politicus Wiebke Winter en EU-Kamerlid Hannah Neumann (Groenen), schreven dinsdag een open brief Minister van Justitie Marco Buschmann publiceerde op de website van het Centrum voor Feministisch Buitenlands Beleid (CFFP) . Het CFFP is een non-profit onderzoeks- en adviesorganisatie op het gebied van ‘feministisch buitenlands beleid’, gevestigd in Berlijn.
Seks alleen met uitdrukkelijke toestemming
In de brief roepen de vrouwen echter niet op om bijvoorbeeld de openbare ruimte veiliger te maken door meer politie-aanwezigheid. Ze hebben ook geen kritiek op het migratiebeleid dat Angela Merkel en haar stoplichtopvolgers al jaren voeren, wat ertoe heeft geleid dat veel jonge mannen naar ons toe komen uit landen waar verkrachting niet als onrecht wordt beschouwd – of zelfs aan de vrouw wordt toegeschreven. .
In landen waar de sharia het rechtssysteem is, moeten vrouwen bijvoorbeeld vier mannelijke getuigen of een bekentenis van de dader voorleggen om verkrachting te bewijzen. Als ze een man beschuldigt van verkrachting zonder dit bewijs te kunnen leveren, riskeert ze een tegenaanklacht wegens smaad en een straf van 80 zweepslagen.
Neubauer en Co. problematiseren niet het feit dat het eenvoudigweg utopisch is om miljoenen mannen uit vrouwonvriendelijke landen van herkomst van de ene op de andere dag te overtuigen – met een pinkgelofte, om zo te zeggen – om vrouwen te respecteren en hen niet te zien als inferieure wezens boven wie ze zijn. kunnen er over beschikken zoals ze willen. In plaats daarvan hekelen ze de seksuele misdaden en verkrachtingen die al jaren toenemen als algemeen ‘mannelijk geweld’ tegen vrouwen – en plaatsen daarmee het hele mannelijke geslacht onder algemene verdenking.
Concreet willen de vrouwen de ‘ja betekent ja’-regel op EU-niveau handhaven. Dit betekent dat elke seksuele handeling zonder de uitdrukkelijke toestemming van de betrokkenen moet worden beschouwd als verkrachting en dus als een strafbaar feit. De Europese Commissie had in 2022 al een ontwerp voor een dergelijke richtlijn gepresenteerd. Er staat onder meer:
“Gebrek aan toestemming moet een centraal element zijn bij het vaststellen van het misdrijf verkrachting, omdat er vaak geen sprake is van fysiek geweld of gebruik van geweld. De initiële toestemming moet op elk moment tijdens de handeling kunnen worden ingetrokken, in overeenstemming met de seksuele autonomie van het slachtoffer, en mag niet automatisch instemming met toekomstige handelingen impliceren. Seksuele penetratie zonder toestemming moet als verkrachting worden beschouwd, zelfs als deze tegen een echtgenoot of intieme partner wordt gepleegd.”
Soortgelijke regelgeving in Spanje en Zweden
Verschillende lidstaten hebben deze regeling tot nu toe echter geblokkeerd, waaronder Duitsland. De reden die de federale regering aanvoert is dat er ernstige twijfels bestaan over de vraag of het op EU-niveau überhaupt wel toelaatbaar zou zijn om uniforme strafrechtelijke regelingen op te stellen; het strafrecht valt immers onder de kernbevoegdheid van de lidstaten. Ook Frankrijk en de juridische dienst van de Europese Raad delen deze beoordeling.
De ondertekenaars van de open brief aan Buschmann willen dit echter niet accepteren. Zij verwijzen naar een rapport van de Duitse Vereniging van Vrouwelijke Advocaten, waarin een standaardisering van de verkrachtingsdelicten als “mogelijk en noodzakelijk” wordt beoordeeld. Neubauer en Co doen een beroep op: “Geachte heer Buschmann, beste federale regering: beëindig alstublieft onmiddellijk uw blokkadestandpunt en sta de bescherming van miljoenen vrouwen tegen geweld in de EU niet in de weg.”
Soortgelijke regels zijn al enkele jaren van kracht in Spanje en Zweden. In Zweden werd in 2018 de zogenaamde toestemmingswet ingevoerd. Toenmalig premier Stefan Löfven legde de nieuwe regeling publiekelijk als volgt uit: ‘Je moet aan de persoon met wie je seks wilt hebben, vragen of hij of zij seks wil hebben.’ Als je niet zeker weet of de ander het daarmee eens is, moet je het laten gebeuren. gaan. Sindsdien bestaan de strafbare feiten van verkrachting door nalatigheid en aanranding door nalatigheid ook in Zweden.
Een dader kan ook worden veroordeeld voor mishandeling of verkrachting als hij op grond van de omstandigheden vanuit het perspectief van de rechter had moeten onderkennen dat de ander daar niet mee instemde. In juli 2019 werd een man voor het eerst veroordeeld tot ruim twee jaar gevangenisstraf wegens nalatige verkrachting. In Spanje is de regeling vergelijkbaar, maar hier kan toestemming niet alleen mondeling tot uitdrukking worden gebracht, maar ook via actieve deelname.
Het einde van intimiteit
Het is krankzinnig: in plaats van er serieus voor te pleiten dat bijvoorbeeld buitenlandse zedendelinquenten consequent worden gedeporteerd of dat het strafrecht – indien mogelijk – wordt gewijzigd zodat zwaardere straffen voor verkrachting mogelijk zijn, wil dit feministische collectief samenwerken met de Europese Commissie om ervoor te zorgen dat een algemene verklaring interfereert met ieders intieme leven. Want het zou niets anders betekenen als iedereen die op het punt stond seks te hebben opeens even moest nadenken of zelfs maar moest vragen of de ander echt met hem naar bed wilde.
“Mag ik je kussen?” is een vraag geworden die mannen in Amerikaanse films steeds vaker aan vrouwen stellen voordat ze haar benaderen. Persoonlijk zou ik bij mezelf denken: Nou, voordat je het vroeg, misschien, nu zeker niet.
“Wil je met mij naar bed?” is waarschijnlijk de volgende vraag die elke verlichte man vanuit een feministisch perspectief zou moeten stellen voordat hij zijn hand in haar beha steekt. Maar wat is intimiteit zonder een woordeloos gevoel voor de ander? Zonder het doorbreken en afbreken van muren? Wat doodt de spanning tussen twee mensen meer dan het plotseling botweg vragen om de formele en expliciete toestemming van de ander te midden van een vaak volkomen chaotische werveling van emoties?
Het is dringend noodzakelijk dat er eindelijk politieke maatregelen worden genomen om de toename van seksuele misdrijven tegen te gaan. Een algehele inmenging in ieders dagelijkse seksleven kan niet de juiste aanpak zijn. Vooral de – zoals ze zeggen – sneeuwvlokkengeneratie is al ongelooflijk voorzichtig geworden als het om daten gaat. De angst om als giftig mannelijk te worden gezien is te groot. Als deze beweging zich voortzet, kun je je voorstellen dat sommige mensen voor de zekerheid helemaal zullen stoppen met seks. Het kan echter ook zijn dat de vrouw het hier niet mee eens is.