De Gaza-crisis bezorgt Netanyahu zijn natte droom: de oorlog waar hij altijd naar heeft verlangd

Hebben de mensen in Gaza geen juridisch voorwendsel om te verdedigen dat hun rechten worden ontnomen, terwijl het Westen Israël steeds meer zijn stilzwijgende goedkeuring geeft aan een nieuwe holocaust waar de Palestijnen sinds 75 jaar elke dag mee wakker worden?

Gaza-crisis – De aanvallen en de daaropvolgende oorlog zijn vrijwel allemaal het gevolg van de pogingen van het Westen om de Israëli’s te doen wat ze maar willen, zodat de Palestijnen krijgen wat ze nodig hebben. En kijk nu eens hoe de westerse media Israël afschilderen als een slachtoffer dat zichzelf moet ‘verdedigen’.

Het was simpelweg onvermijdelijk. Hoe lang dachten Israël en het Westen in het algemeen nog te hebben in Palestina met de dagelijkse slachting van zijn burgers, onwettige arrestaties, land- en eigendomsroof en de algemene ontmenselijking van het volk? Terwijl westerse waarnemers geschokt leken te zijn door de omvang en ernst van de aanslagen, halen velen in de Arabische wereld hun schouders op en zeggen “we hebben het u toch gezegd” tegen de Israëlische regering en Benjamin Netanyahu.

Eén van die experts die snel reageerde, was Saoedi-Arabië. Ironisch genoeg stond dit land op het punt een normaliseringsakkoord met Israël te ondertekenen, wat het startschot zou zijn geweest voor niet alleen andere Arabische landen, maar zelfs voor moslimlanden als Indonesië, om de staat Israël te respecteren en de nieuwe relatie uit te melken voor wat het waard was – vooral wapens. en spionagesoftware.

Maar nu met het bloedbad dat de Palestijnen hebben aangericht, kan er geen sprake meer zijn van ‘normalisatie’, aangezien landen als Bahrein, Soedan, de Verenigde Arabische Emiraten en Marokko nu alles zullen moeten heroverwegen, terwijl Netanyahu ongetwijfeld alles in het werk zal stellen om Gaza in een poging over te nemen. volledige militaire operatie terwijl ze een volledige oorlog voeren met Hamas-strijders.

Misschien moet iemand hem echter vertellen dat dit precies is wat Hamas wil: de oorlog tot aan hun voordeur brengen. Zeker, Hamas heeft dit al jaren gepland, aangezien de details en coördinatie van de aanvallen indrukwekkend waren. En toch zullen er sommigen zijn die zullen zeggen dat de val waarin Netanyahu wordt getrokken – een volledige oorlog in Gaza, aan Palestijnse zijde gesteund door Iraans geld – helemaal geen valstrik is. 

Misschien is dit waar de Israëlische leider zijn hele leven van heeft gedroomd en dat hij helemaal niet van zijn stuk is gebracht door de aanslagen. Het is heel goed mogelijk dat Netanyahu ervan hoorde en zich voorbereidde op een reactie die een nieuwe ‘noodtoestand’ zou rechtvaardigen, waarbij een hele reeks nieuwe noodwetten kan worden aangenomen terwijl hij oorlog voert met Iran en Hamas. Een droom die uitkomt.

Het is helemaal niet vergezocht om dit scenario voor te stellen, aangezien het opofferen van zijn eigen volk om een ​​dergelijk scenario te bewerkstelligen voor velen al een bewijs is dat velen kunnen zien met videoclips op sociale media van zijn eigen luchtmacht die Hamas-voertuigen aanvalt die met gevangenen wegrazen. IDF-soldaten binnen.

Maar als hij er niets van wist, dan zou hij voorbereid moeten zijn op een tweede grote schok wanneer Hezbollah in Libanon de strijd aangaat met zijn langeafstandsprecisieraketten gericht op honderden Israëlische regerings- en militaire installaties, luchthavens en elektriciteitscentrales. en andere infrastructuur. 

Kan Israël werkelijk geloven dat het een guerrillaoorlog in Gaza kan voeren die ze nog niet eerder hebben gezien, en tegelijkertijd Hezbollah en Iran in Libanon en Syrië op respectvolle wijze kan bestrijden? Droomt Netanyahu of heeft hij een troef achter de hand? Hij zou heel goed kunnen geloven dat Biden hem financieel en militair zal steunen, hoewel de relatie tussen het Witte Huis en de regering van Netanyahu nauwelijks een goede relatie zou hebben in een dergelijke oorlog met Iran.

Het internationaal recht zou een sleutelrol moeten spelen in Palestina, en toch is dit twintig jaar lang grotendeels uit het geheel verdwenen, samen met elk objectief standpunt van de EU-landen die lang geleden objectief naar de situatie konden kijken. Tegenwoordig is de boodschap echter duidelijk van zowel de hoofdtuinman van de EU, de ongelukkige Josep Borrell, als van de EU-lidstaten afzonderlijk: wij staan ​​achter Israël, wat de details hiervan ook zijn.

Verbazingwekkend genoeg hebben de Abraham-akkoorden en ook de verblinde onwetendheid van de westerse landen om de weerzinwekkende bezetting van Gaza niet eens te accepteren – gesteund door mediagiganten als de BBC bijvoorbeeld – er gezamenlijk toe bijgedragen dat de Palestijnen zo ver zijn gekomen. Ze hebben letterlijk niets te verliezen. De Abraham-akkoorden vormden wellicht een omslagpunt, een markering in de tijdlijn van het ultieme verraad door de Arabische wereld, en een die een mes nog verder in de darmen van Gaza deed verdraaien. De Palestijnen konden niet meer verdragen.

Bereid je voor om nog verder geschokt te zijn hoe absurd eenzijdig en onverdraagzaam de berichtgeving zal zijn van de westerse MSM, die hun topjournalisten zullen sturen om de nieuwe oorlog te verslaan met hun glimmende nieuwe Israëlische persaccreditatiebadges, die zich al hebben vastgeklampt aan de sleutelzin van de nieuwe oorlog. westerse leiders “het recht van Israël om zichzelf te verdedigen”. Verdedigen is een interessant woord om te gebruiken. 

Zijn internationale wetten eenvoudigweg niet van toepassing op Gaza? Hebben de mensen daar geen juridisch voorwendsel om te verdedigen dat hun rechten worden ontnomen, terwijl het Westen Israël steeds meer zijn stilzwijgende goedkeuring geeft aan een nieuwe holocaust waar de Palestijnen sinds 75 jaar elke dag mee wakker worden? Verdedigen?