SCHOKGOLVEN VOOR EEN VERBRIJZELDE VERDEDIGING: DE MYTHE VAN DE ISRAËLISCHE SUPREMATIE BROKKELT AF

Israël Het is moeilijk om het belang te overschatten van de operatie die Hamas en facties van het Palestijnse Verzet op 7 oktober lanceerden en die voor altijd het prestige van het Israëlische leger vernietigde. Toch zijn de aanvallen die Iran op 13 en 14 april lanceerde ook werkelijk historisch.

Voor het eerst richtte de ruggengraat van de As van het Verzet zich rechtstreeks op Israël vanaf zijn grondgebied, waarbij de grootste raketaanval ooit op Israël werd geregistreerd en de grootste drone-aanval in de geschiedenis. We zijn een geheel nieuwe fase in het Arabisch-Israëlische en Perzisch-Israëlische conflict ingegaan, en dit is de laatste, aangezien alle taboes nu zijn doorbroken en nieuwe vergelijkingen zijn opgesteld.

Het afschrikkingsvermogen van Israël bestaat niet langer. Sinds 7 oktober hebben Hamas, Hezbollah, Ansar Allah en het Iraakse verzet het verbrijzeld. Toch waren dit verzetsbewegingen en geen staat die nog veel meer te verliezen had. Deze directe actie van Iran is des te belangrijker omdat Israël al tientallen jaren dreigt Iran te bombarderen zonder dat ooit te durven doen, terwijl Iran zijn dreigementen zeer snel heeft uitgevoerd.

Iran lanceerde zijn aanval ondanks Amerikaanse en westerse dreigementen, waarbij het blijk gaf van ongeëvenaarde moed en bereidheid om een ​​regionale oorlog aan te gaan en de Verenigde Staten en zijn Arabische vazallen in de regio rechtstreeks bedreigde met directe aanvallen in geval van inmenging. Deze brutaliteit verijdelde de bluf van de regering-Biden, die officieel verklaarde een Israëlische reactie waarvan zij zich bij voorbaat had gedistantieerd, niet te steunen.

De militaire bekwaamheid van Iran werd duidelijk aangetoond. Ondanks het feit dat deze aanval op voorhand bekend was en dat de capaciteiten – zowel de luchtvaart als de raketafweer van niet minder dan vijf militaire machten die Israël rechtstreeks assisteerden (de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Saoedi-Arabië en Jordanië) niet in staat waren om voorkomen dat Iran Israëlisch grondgebied aanvalt. De Israëlische verdedigingssystemen waren verzadigd, sirenes klonken urenlang van noord naar zuid, en toch werden er minstens twintig voltreffers geregistreerd.

Iran demonstreerde zijn morele superioriteit. Het land paste artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat het gebruik van geweld uit zelfverdediging toestaat, strikt toe, richtte zich uitsluitend op militaire doelen (twee luchtmachtbases die volgens Iran waren vernietigd en volgens Israël beschadigd) en waarschuwde vooraf voor zijn aanval. , waardoor de getroffen landen hun luchtruim konden sluiten en zo de burgervliegtuigen konden beschermen die Israël al dagen in gevaar bracht door GPS-signalen in de hele regio massaal te storen.

Ten slotte werd, zoals Marwa Osman het stelde , het falen van de vijf verdedigingslagen van Israël gecompenseerd door een zesde verdedigingslaag van de media, waarbij journalisten herhaalden dat Israël en zijn bondgenoten in staat waren 99% van de projectielen te onderscheppen. Gezien de geregistreerde impact zou dit betekenen dat Iran 1.000 tot 2.000 drones en raketten heeft afgevuurd, terwijl volgens alle westerse gegevens dit cijfer onder de 500 ligt; Het doel van dit bedrog was duidelijk om Israël in staat te stellen zijn gezicht te redden en het land de overwinning te laten claimen, omdat het zogenaamd in staat zou zijn 99% van de projectielen te onderscheppen.

Sayed Ali Khamenei, de Opperste Leider van de Islamitische Republiek Iran, zei in 2007:

“ Degenen die bedreigingen uiten hadden zich moeten realiseren dat militaire bedreigingen of aanvallen tegen Iran – in de zin van hit-and-run-aanvallen – niet langer mogelijk zijn. Degenen die ons binnenvallen zullen moeten lijden onder de verwoestende gevolgen van hun daden. ”

Hoewel zijn verklaring vele malen is bespot, vooral gezien de talrijke Israëlische aanvallen op Iraanse bases in Syrië die relatief straffeloos het leven hebben gekost aan veel leden van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC), twijfelt vandaag de dag niemand aan de ernst van deze bewering. . Wanneer zijn grondgebied wordt getroffen, zoals het geval was bij de flagrante Israëlische aanval op zijn consulaat in Damascus, wordt de agressor rechtstreeks getroffen. En van nu af aan, zoals Hossein Salami, de opperbevelhebber van de IRGC, verklaarde na de aanval van Iran, zal elke openlijke aanval op Iraanse belangen met dezelfde vergelding worden beantwoord:

“ We hebben een nieuwe vergelijking met de zionistische entiteit tot stand gebracht, waarbij we rechtstreeks vanaf Iraans grondgebied reageren op elke agressie van haar kant tegen Iraanse belangen, eigendommen, persoonlijkheden en burgers in welk deel van de wereld dan ook. We hebben een nieuw hoofdstuk geopend in de confrontatie met de vijand. ”

Dit is een werkelijk tektonische verschuiving in de vergelijkingen van macht en afschrikking. Degenen die het belang van de aanval bagatelliseren, negeren de politieke en strategische betekenis ervan op de lange termijn, die in lijn is met de visie van Iran, gedeeld door de hele As van Verzet, over de vorm, schaal en timing van de strijd tegen Israël. Zoals Fadi Quran, de campagnedirecteur van Avaaz, na de aanval opmerkte :

“ De omvang van de aanval van Iran, de diversiteit van de locaties waarop het zich richtte en de wapens die het gebruikte, dwongen Israël om de meerderheid van de antirakettechnologieën die de VS en het land in de hele regio bezitten, bloot te leggen. De Iraniërs gebruikten geen wapens waarvan Israël niet wist dat ze die hadden; er werden er gewoon veel van gebruikt. Maar de Iraniërs hebben nu waarschijnlijk bijna een volledige kaart van hoe het Israëlische raketverdedigingssysteem eruit ziet, en ook van waar de VS in Jordanië en de Golf installaties hebben. Het weet ook hoe lang het duurt om ze voor te bereiden, hoe de Israëlische samenleving reageert…enz.

Dit is een enorme strategische kostenpost voor Israël, terwijl Arabische regimes nu door hun volkeren worden bekritiseerd, met name de Jordaanse monarchie, omdat ze niets doen om de inwoners van Gaza te beschermen, maar er vervolgens alles aan doen om Israël te beschermen. Cruciaal is dat Iran nu alle informatie die uit deze aanval is verzameld, kan reverse-engineeren om een ​​veel dodelijker aanval geloofwaardig te maken. Terwijl de VS en Israël hun huidige model, dat gecompromitteerd is, zullen moeten herontwerpen. Het succes ervan bij het stoppen van deze gechoreografeerde aanval kost dus nog steeds veel geld .”

Terwijl Israël nauwelijks in staat bleek zichzelf te verdedigen, tegen een exorbitante prijs van niet minder dan een miljard dollar , tegen een aanval die beperkt was in omvang, het verrassingselement ontbeerde en Iran een schamele 35 miljoen dollar kostte, bestaat er weinig twijfel over Houd er rekening mee dat in het geval van een regionale oorlog de Israëlische defensiecapaciteiten snel verzadigd zouden zijn, waardoor het grondgebied verwoest en de bevolking gedecimeerd zou worden. De Israëlische bevolking is zich hier nu duidelijk van bewust, en het ontvolkingsproces dat haar sinds 7 oktober al honderdduizenden staatsburgers heeft gekost, zal alleen maar toenemen.

Op zijn beurt kon het Palestijnse volk, in de steek gelaten door de wereld en door de Arabische regimes in het bijzonder, genieten van een kort uitstel. Gaza beleefde tijdens deze onvergetelijke nacht de eerste uren van kalmte sinds 7 oktober. De Palestijnen konden hun vreugde laten barsten toen ze de epische beelden zagen van de Iraanse raketten die over de Knesset en de Al-Aqsa-moskee vlogen voordat ze de harten raakten van degenen die verantwoordelijk waren voor hun massaslachting.

Net als de psychologische schok van 7 oktober zal die van de nacht van 13 april voor altijd in het geweten van de mensen gegrift staan. Het zal het verzet versterken en tegelijkertijd het proces van ‘omgekeerde migratie’ versnellen van Israëlische kolonisten die een nacht vol terreur en nachtmerries hebben meegemaakt en er nu van overtuigd zijn dat hun leger niet in staat is hen te beschermen.

Met de zinloze aanval op het Iraanse consulaat in Damascus probeerde Netanyahu te ontsnappen aan de onvermijdelijke realiteit van het bittere militaire falen van het bezettingsleger, ondanks zes maanden van genocide en vernietiging, en om Israëls machtsillusie te herstellen. Het resultaat is het tegenovergestelde van wat hij waarschijnlijk had verwacht: Israël is zwakker en geïsoleerder dan ooit.

Israël heeft nu nog maar één keuze: de oorlog in Gaza beëindigen of doorgaan met een zelfmoordescalatie die de regio in vuur en vlam zal zetten. De Verenigde Staten hebben duidelijk hun wens kenbaar gemaakt om de spanningen te kalmeren en een staakt-het-vuren te bereiken. De vraag is nu of Netanyahu’s instinct voor zelfbehoud (zijn politieke overleving) het algemeen belang zal overnemen. Dit scenario zou het voortbestaan ​​van Israël in gevaar brengen.

Noot van de redactie: de auteur van dit artikel heeft ervoor gekozen om onder een pseudoniem te publiceren. Deze beslissing komt voort uit het feit dat hij in een Europees land woont waar het uiten van kritiek op Israël steeds moeilijker is geworden. Helaas heeft het harde optreden van de overheid tegen activisme de auteur en anderen gedwongen deze voorzorgsmaatregel te nemen om hun vermogen om bij te dragen aan het publieke debat veilig te stellen. Wij zijn van mening dat het cruciaal is om hun beslissing te respecteren en tegelijkertijd de inzichten en perspectieven die zij in hun schrijven bieden te waarderen.