Europese verkiezingen: waarom we niet alle eurosceptici in hetzelfde kamp moeten plaatsen

Nu de datum van de Europese verkiezingen nadert (8 en 9 juni 2024), zou een mogelijke doorbraak van eurosceptische bewegingen in Frankrijk vorm kunnen krijgen , zonder het krachtenevenwicht in het Europees Parlement in gevaar te brengen .

Deze vooruitgang in de peilingen vindt plaats in een mediaklimaat dat het debatveld regelmatig reduceert tot scheldwoorden, waarbij de eurosceptici worden gepresenteerd als bedreigende bewegingen , meestal door ze samen te voegen, of erger nog, door soms zeer twijfelachtige parallellen te trekken met de jaren dertig . Het euroscepticisme werd vermengd met de termen ‘populisten’, ‘fascistische dictatuur’ of ‘dictatuur van het proletariaat’.

Het lijkt echter noodzakelijk om dit woord uit het lexicale veld van extremisme , samenzwering , antisemitisme en andere ‘stagisme-ismen’ te halen om dit fenomeen beter te kunnen begrijpen.

Eurosceptici zijn niet meer of minder dan alle mensen die een kritisch discours voeren over het Europese project: deze kritiek kan thema’s hebben (economie, immigratie, democratie, soevereiniteit) of variabele intensiteiten (ander Europa, minder Europa, ‘Frexit’). ”).

Verspreiding en mutatie in Frankrijk

De reis van de term ‘eurosceptisch’ begon op 8 maart 1979 in een artikel in de East Grinstead Observer , een plaatselijke krant in Sussex, Engeland, vanwaar het woord zich naar Londen verspreidde, en op 11 november 1985 opgenomen in een Times- .

[ Meer dan 85.000 lezers vertrouwen op de nieuwsbrieven van The Conversation om de belangrijkste kwesties in de wereld beter te begrijpen . Schrijf je vandaag nog in ]

In Frankrijk kwam het woord in de jaren negentig in het publieke debat terecht dankzij de referendumcampagne over het Verdrag van Maastricht, dat bedoeld was om de institutionele, politieke en economische integratie van de lidstaten te versterken (bijvoorbeeld met de invoering van de euro).

De term ‘eurosceptisch’ maakt het vervolgens mogelijk om achter één enkele naam profielen te verenigen die zo divers zijn als Jean-Marie Le Pen (FN), Philippe Séguin (RPR), Jean-Pierre Chevènement (PS) of Georges Marchais (PCF).

Het proces werd opnieuw opgepakt ten tijde van het referendum van 2005, met name tijdens een interview met Laurent Fabius (PS) door journalist Béatrice Schönberg, die hem dichter bij Jean-Marie Le Pen (FN) bracht.

Na de overwinning van het ‘nee’ en vervolgens de ratificatie van het Verdrag van Lissabon in 2008 vonden afscheidingen binnen de ‘regeringspartijen’ plaats.

Rond deze persoonlijkheden verschijnen nieuwe groepen zoals Debout la République van Nicolas Dupont-Aignan, of de Linkse Partij van Jean-Luc Mélenchon. En als bepaalde eurosceptici besluiten binnen traditionele structuren te blijven, zoals Arnaud Montebourg en Henri Emmanuelli in de Socialistische Partij, of Jacques Myard en Charles Pasqua in de UMP, zullen hun tendensen er niet langer in slagen zich binnen hun politieke familie op te dringen.

Vanaf dat moment begon het woord ‘eurosceptisch’ in de media een lange en langzame semantische verschuiving naar extremisme en samenzwering, een fenomeen dat heel anders is dan datgene dat wordt waargenomen in andere landen, zoals het Verenigd Koninkrijk, Hongarije of Italië.

Andere modellen in Europa

In Groot-Brittannië onderscheiden de eurosceptici zich van het Franse traject door de verovering – en niet door de breuk met een grote regeringspartij (de Conservatieve Partij) –, de steun van grote perstitels als The Sun of The Times (einde van de maand). de Conservatieve Partij) en de verruiming van het ‘venster van aanvaardbaarheid van meningen’, het beroemde Overton-venster dat de allegorie zou zijn van het veld van aanvaardbaarheid in de politiek, met de oprichting van de UK Independence Party (UKIP) – waardoor Brexit geleidelijk een geloofwaardig alternatief in de ogen van de meerderheid van de kiezers.

Als het dominante euroscepticisme in het Verenigd Koninkrijk euroclastisch is (‘dat Europa breekt’) door zijn benadering van een breuk (Brexit), terwijl het in Centraal-Europa eurofoob is, speelt het in op de angst die de Europese constructie met zich meebrengt. De Euroclasten willen de EU verlaten, de Eurofoben willen daar blijven om bang te blijven maken en stemmen te winnen.

Het geval van Viktor Orbán die spreekt over een ‘externe dreiging’ is exemplarisch voor wat historicus Paul Gradvohl beschrijft als ‘obsidionele koorts’ , of het idee van een natie die wordt belegerd.

Eurofobie wordt een taalelement dat het behoud van de macht van de leider legitimeert – het is daarom niet langer een kwestie van het verlaten van de EU, maar van het beïnvloeden van de lijn van binnenuit – een model waarin de premier past bij de Italiaan Giorgia Meloni .

Frankrijk, een speciaal geval?

Wat kunnen we van deze Europese voorbeelden leren voor de Franse zaak? Moeten we het euroscepticisme van Marine Le Pen en Jean-Luc Mélenchon vergelijken met dat van Viktor Orban en Giorgia Meloni, of met dat van Nigel Farage en Boris Johnson?

Geen van beide. Marine Le Pen verdedigt ‘Frexit’ niet (althans sinds 2017 en het vertrek van Florian Philippot uit het Front National ), en ze probeert niet aan de macht te blijven, aangezien ze er niet is.

Marine Le Pen, maar ook Jean-Luc Mélenchon, zich in een proces van verovering van de macht bevinden, kunnen we daarom minstens drie soorten euroscepticisme identificeren die zich onderscheiden door de te bereiken doelstellingen: een euroscepticisme van verovering (M. Le Pen, J.-L Mélenchon), een euroscepticisme over de macht (V. Orban, G. Meloni) en een euroscepticisme over breuk (N. Farage, B. Johnson).

In deze voorgestelde typologie (een van de vele ) wordt het euroscepticisme niet langer onderverdeeld in extreemrechts of extreemlinks (met alle pejoratieve connotaties die dit met zich meebrengt), maar onderverdeeld in doelstellingen.

Denkbeeldig euroscepticisme

We hebben geen vierde model genoemd, het denkbeeldige euroscepticisme, een model dat zich zou verzetten tegen vrede en welvaart, dat een Frankrijk wenst dat klein is en op zichzelf is opgerold – dit euroscepticisme is het model waar persoonlijkheden als Jacques Attali zich op beroepen of Emmanuel Macron.

Het is een marketingproduct dat tot doel heeft politieke tegenstanders te diskwalificeren, vogelverschrikkers op te zetten die achteraf gemakkelijk te verbranden zijn, maar die op geen enkele manier overeenkomen met de werkelijke doelstellingen van de eurosceptici die we eerder hebben gepresenteerd. In The Art of Always Being Right (1830) noemt de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer ‘Uitbreiding’, deze strategie die erop gericht is ‘de tegengestelde stelling op te nemen door deze buiten haar natuurlijke grenzen uit te breiden, door er een even algemene betekenis aan te geven en zo breed mogelijk en het overdrijven ervan […] omdat hoe algemener een stelling is, des te gemakkelijker het is om deze aan te vallen.”

Deze denigrerende methoden, die constructieve kritiek op de Europese Unie verhinderen, nemen soms dubieuze of zelfs revisionistische formuleringen aan, zoals we hebben gezien in bepaalde artikelen waarin euroscepticisme wordt beschreven als “een concept dat verankerd is in het DNA van Duits extreemrechts”; wat neerkomt op het vergeten van het nazi-pan-Europeanisme van de 20e ^eeuw  – nee, het DNA van extreemrechts in Duitsland begint niet bij de AfD.

Hetzelfde geldt voor een volkomen ongepast, zelfs oneerlijk artikel over de cognitieve capaciteiten van Brexiteers, waarin correlatie en causaliteit door elkaar worden gehaald: iemand met een bescheiden achtergrond zal statistisch gezien meer moeite hebben op school, dan met het vinden van een goedbetaalde baan, waardoor hij of zij geleidelijk in de richting van een situatie van onzekerheid – maar de economen Julia Cagé en Thomas Piketty hebben duidelijk aangetoond dat de volkscommunes de neiging hadden ‘nee’ te stemmen in het referendum over het Europees Verdrag in 2005. Het gaat dus niet om een ​​cognitieve of biologische kwestie, maar om een ​​economische en sociale vraag – een klassenvraag.

Denkbeeldig euroscepticisme zegt dus meer over steun voor de Europese Unie dan over eurosceptici. Het laat zien dat populisme, denigratie of methoden om kiezers te beïnvloeden (door angst voor oorlog, armoede, nazisme) uiteindelijk op geen enkele manier meer het voorrecht zijn van het ene kamp dan van het andere. Hij stelt ons vragen over de goede gezondheid van onze democratieën