Midden-Oosten : Een nieuwe en echte Arabische lente

Er is een revolutionair proces gaande in het Midden-Oosten, met als aanleiding de start van Operatie al-Aqsa Storm op 7 oktober 2023, en dat zich over de hele regio verspreidt nu de Israëlische genocide in Gaza voorbeeldige reacties van de As van de Gazastrook oproept. Weerstand.

De laatste grote en wijdverspreide volksopstand in de regio, de Arabische Lente van 2011, kan zich herhalen naarmate de situatie zich ontwikkelt tot massale opstanden tegen de imperialistische machten, Israël en zijn vazal- en verraderregimes.

De Arabische Lente begon als een gigantische volksopstand tegen de verrotte regimes van Noord-Afrika, waarvan de meeste vazallen van het imperialisme waren, en wierp er zelfs enkele omver, zoals die in Tunesië en Egypte (waar de populaire Moslimbroederschap de macht overnam).

Maar omdat het een spontane en ongeorganiseerde beweging was, bezweek ze uiteindelijk voor de manipulaties van het imperialisme, waardoor de meeste veroveringen van de Lente al snel ongedaan werden gemaakt, waardoor de Moslimbroederschap uit de macht werd gehaald en weer op de mat werd gelegd in Tunesië en Egypte. het vernietigen van Libië en Syrië (de enige twee landen waar de Arabische Lente uitbrak die niet op één lijn stonden met de VS).

Deze keer zal het voor de imperialistische machten moeilijker zijn om de massa’s te manipuleren. Aan het begin van het afgelopen decennium waren de eisen hoofdzakelijk van economische aard, terwijl de politieke eisen gericht waren op democratische hervormingen en het vertrek van heersers, zonder echter duidelijk te maken wat de belangrijkste vijand was die moest worden bestreden: de dominantie van het imperialisme over die regimes. .

Nu heeft het volksbewustzijn zich ontwikkeld en is het anti-imperialistische sentiment sterker geworden: het Arabische volk weet dat het hun onmiddellijke behoefte is zichzelf te bevrijden van de imperialistische controle en dat dit hun voornaamste strijd is.

In de landen van de As van het Verzet is het revolutionaire proces duidelijker en verder ontwikkeld, met name in Palestina, waar Hamas en zijn bondgenoten de Israëlische indringers een onvermijdelijke nederlaag opleggen, maar ook in Libanon en vooral in Irak, waar gewapende strijdkrachten het verzet verdrijft Amerikaanse troepen. In Jemen zijn in een deel van het land revolutionairen al aan de macht en het is een kwestie van tijd voordat zij de nationale revolutie voltooien.

Gaza: de begraafplaats van het zionisme

Bijna vier maanden van invasie en genocide hadden geen nut voor de Israëlische troepen. Volgens de Wall Street Journal is 80% van de tunnels van Hamas intact, wat betekent dat de infrastructuur van het verzet vrijwel geen schade heeft opgelopen, net als zijn troepen. Driekwart van de Palestijnen gelooft in de overwinning, wat duidt op een zeer hoog moreel binnen de verzetskrachten.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van de binnenvallende troepen. Het aantal dodelijke slachtoffers ligt al rond de 220, het hoogste aantal in de geschiedenis van Israël in de oorlogen tegen het Palestijnse Verzet – een “historisch” aantal, in de definitie van de Washington Post. Naarmate de tijd verstrijkt, neemt de pijn van de ‘Israëlische strijdkrachten’ in het  drijfzand van Gaza toe . Deze aantallen stijgen veel sneller dan aan het begin van de operaties (waaronder 21 soldaten gedood bij een enkele Hamas-aanval op 23 januari) en tegelijkertijd verliezen de indringers de posities die ze in het noorden van Gaza hebben verworven.

Deze gunstige situatie voor de strijdkrachten die in Gaza tegen Israël vechten, is te danken aan de steun van de bevolking voor de revolutionaire oorlog. Volgens een onderzoek van de Arabische Wereld Onderzoeks- en Ontwikkelingsgroep steunt driekwart van de Palestijnen de al-Aqsa-storm en gelooft in een positieve rol van Hamas. Minstens de helft van de Palestijnen gelooft ook dat Hamas voor hun vrijheid vecht. Het Palestijnse Centrum voor Politiek en Opinieonderzoek kwam tot dezelfde conclusie. Uit een onderzoek van het Washington Institute blijkt ook dat de meerderheid van de Palestijnen Hamas en andere verzetsgroepen steunt.

Uit een ander onderzoek van de Arab Barometer blijkt dat de al-Aqsa Storm niet het resultaat is van een geïsoleerde houding van Hamas, maar eerder van de  druk die het Palestijnse volk uitoefent op de verzetsleiders : vóór 7 oktober bekritiseerde de meerderheid van de Palestijnen Hamas omdat het niet genoeg doet tegen de bezetting.

Naast de ongeveer 40.000 Hamas-militanten zijn er duizenden strijders van de Islamitische Jihad, het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina – Algemeen Commando, het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina en vele andere betrokken organisaties. rechtstreeks in de strijd tegen de bezetter, die het Palestijnse verzet vormt. Volgens de door het Israëlische leger onthulde cijfers heeft zijn operatie dus niet eens vijf procent van de strijders geëlimineerd.

Het politieke bewustzijn van het Palestijnse volk evolueert snel dankzij de lessen van de oorlog. Volgens statistieken gepubliceerd in The Cradle heeft slechts 41% van de Palestijnen in Gaza een positieve kijk op de houding van Iran, wat waarschijnlijk betekent dat ze een energieker beleid van Teheran tegen Israël en zijn bescherming verwachtten, aangezien het land van de ayatollahs het grote land van de ayatollahs is. bastion van de anti-imperialistische en anti-zionistische strijd in het Midden-Oosten. De populariteit van de Houthi’s (68%) en Hezbollah (63%) – volksbewegingen die onafhankelijk zijn van de heersende klasse – is bijvoorbeeld veel groter. Slechts 11% heeft een positief oordeel over de rol van de VN.

Maar het waren niet alleen gewone Palestijnen die hun niveau van politiek bewustzijn verhoogden. Hetzelfde kan gezegd worden van de revolutionaire leiding. Het Palestijnse Verzet heeft geen vertrouwen in internationale instellingen, zoals het Internationaal Gerechtshof, en accepteert alleen het einde van zijn huidige operaties met de totale terugtrekking van Israël uit Gaza. Israël is steeds meer geneigd de voorwaarden van het Verzet te aanvaarden, gezien de opeenvolgende nederlagen op het slagveld en  de spectaculaire economische blokkade opgelegd door de Houthi’s .

Een derde Intifada staat op het punt zich voor te doen op de Westelijke Jordaanoever

Alle kranten die verslag doen van de gebeurtenissen in het gebied geven toe dat er op de Westelijke Jordaanoever een Derde Intifada aan het ontstaan ​​is. De acties van Israël, zoals economische verstikking, het verbreken van de samenwerking met de Palestijnse Autoriteit en de uitbreiding van de activiteiten van kolonisten, wakkeren de geest van de bevolking van de Westelijke Jordaanoever aan, evenals vooral de operaties van soldaten die huizen binnendringen, jongeren executeren en inwoners ontvoeren om naar Israëlische gevangenissen te brengen.

Sinds 7 oktober zijn 6.330 Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever ontvoerd en vastgehouden in Israëlische kerkers.

Het Palestijnse Verzet is daar ook aanwezig en vecht tegen Israëlische troepen die invallen lanceren om de inwoners te onderdrukken en te vervolgen. De Israëlische autoriteiten zelf zijn bezorgd over de verslechtering van de omstandigheden op de Westelijke Jordaanoever en de afnemende populariteit van de Palestijnse Autoriteit als gevolg van de intense economische crisis en de zeer hoge werkloosheid.

In feite is de PA letterlijk een overheidsinstantie van Tel Aviv, aangezien de salarissen van de PA-leden zelf door Israël worden betaald. Volgens het Palestijnse Centrum voor Politiek en Opinieonderzoek is de PA alleen in naam een ​​autoriteit, aangezien 92% van de burgers van de Westelijke Jordaanoever wil dat Mahmoud Abbas aftreedt en 60% wil dat deze wordt afgeschaft. De steun voor Hamas groeit onder de inwoners van de Westelijke Jordaanoever.

Amos Harel, militair columnist voor Haaretz, bevestigt deze beoordeling: “De Palestijnse Autoriteit handhaaft, ondanks alles wat er in Gaza gebeurt, nog steeds een zekere mate van veiligheidscoördinatie met Israël en arresteert uiteindelijk toch Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad-activisten op haar grondgebied. Onder de huidige omstandigheden zal dit niet lang duren en zou het een explosie kunnen veroorzaken die gewapende Fatah-activisten en veiligheidstroepen zal wegvagen.”

Het wantrouwen in internationale instellingen en regeringen is zelfs groter dan in Gaza: een kleine 3% heeft een positieve kijk op de houding van de VN en 30% op de houding van Iran, terwijl dit percentage voor Hezbollah 39% bedraagt ​​en voor de Houthi’s maar liefst 89%.

Een voormalige hoge Israëlische inlichtingenfunctionaris, Shalom Ben Hanan, vertelde de Wall Street Journal dat het gevoel van opstand op de Westelijke Jordaanoever op het hoogste niveau is sinds de Tweede Intifada in 2000, en dat dit gevoel elke dag sterker wordt, wat waarschuwingen genereert voor Israëlische spionagediensten over dreigende Al-Aqsa Storm-achtige aanvallen. De veiligheidsautoriteiten geven toe dat de Westelijke Jordaanoever “op de rand van een explosie staat”.

Het Palestijnse volk is de fase van ongeorganiseerde opstanden al voorbij. Het verzet is meer gearticuleerd, verenigd en voorbereid dan ooit. De Palestijnse Autoriteit probeert de massa’s op de Westelijke Jordaanoever in bedwang te houden, maar dit wordt steeds onmogelijker. Het controleert alleen de regering, terwijl het volk de kant van Hamas en het gewapende verzet kiest.

Het Libanese volksleger trekt ten strijde

De Israëlische strijdkrachten zijn van mening dat de kans op een oorlog met Hezbollah zeer groot is en als dat gebeurt, denkt niemand dat Israël als overwinnaar uit de strijd zal komen – integendeel, het land zou tot 15.000 slachtoffers kunnen lijden.

Hezbollah heeft een immens grotere infrastructuur dan Hamas, met 100.000 militieleden en 150.000 raketten gericht op Israël, en heeft de zionistische entiteit al tweemaal verslagen, in 2000 en 2006.

Het is een echt volksleger. De Partij van God vormt in de praktijk een parallelle macht waarvan de legitimiteit en populariteit veel groter zijn dan die van de Libanese regering zelf. En de populariteit ervan groeit, zelfs onder soennieten en christenen. Volgens een  onderzoek van het Washington Institute  van 14 november tot 6 december 2023 heeft 93% van de sjiieten, 34% van de soennieten en 29% van de christenen een positief beeld van Hezbollah.

Het is zeer relevant dat deze index in het vorige onderzoek (2020) 89% van de sjiieten, 7% van de soennieten en 16% van de christenen bedroeg. Met andere woorden: de steun voor Hezbollah (een sjiitische partij) is onder de soennieten vervijfvoudigd en onder de christenen bijna verdubbeld.

Andere islamitische revolutionaire organisaties zijn ook populair onder de Libanezen: 79% van alle Libanezen heeft een positieve kijk op Hamas en zelfs de Moslimbroederschap (die ook soennieten is) wordt positief beoordeeld door ⅕ van de christenen, 45% van de sjiieten en 53% van de bevolking. Soennieten.

Bovendien houdt het anti-imperialistische sentiment rechtstreeks verband met de steun aan Hezbollah en het Palestijnse Verzet, wat aantoont dat dit geen religieuze kwestie is – zoals blijkt uit de hierboven aangehaalde statistieken. De helft van de bevolking is van mening dat Libanon de VS moet verlaten voor partners als Rusland en China, vergeleken met ⅓ twee jaar eerder.

De peiling geeft ook niet alleen blijk van een algemeen gevoel van steun voor het verzet en afwijzing van het imperialisme, maar ook van steun voor de gewapende strijd voor bevrijding van onderdrukkende krachten. Desgevraagd is 75% van de sjiieten, 44% van de soennieten en 24% van de christenen het er niet mee eens dat de oplossing voor het Palestijns-Israëlische conflict politiek en niet militair is.

Het percentage van elk van deze drie Libanese groepen is hoger dan het percentage dat blijkt uit enquêtes van hetzelfde instituut in Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Koeweit, Qatar, Egypte en Jordanië, waar het percentage van degenen die het er niet mee eens zijn dat de oplossing politiek en niet militair is veel kleiner. In totaal is ongeveer 47% van de Libanezen het daar niet mee eens en 53% is van mening dat de oplossing politiek is en niet militair, wat uit een technische band bestaat.

Dit laat zien dat de revolutie zich ontwikkelt in een van de landen die het best voorbereid zijn op de nationale bevrijdingsstrijd in het Midden-Oosten.

Een herhaling van de Taliban-revolutie?

Aanvallen van het Iraakse verzet op Amerikaanse militaire bases in het land zijn dagelijks aan de orde. De VS heeft nog steeds zo’n 2.500 troepen in Irak gestationeerd en deze bezettingsmacht, wier aanwezigheid op zichzelf een aanval op de nationale soevereiniteit van het land is, bombardeert zelf Iraakse burgers.

Daarom verhogen de dagelijkse aanvallen van het verzet op Amerikaanse bases de populariteit van het gewapende verzet en veroorzaakten zij, samen met Amerikaanse represailles, druk op de regering om de bezetting te beëindigen. De regering heeft in dit opzicht schuchtere stappen ondernomen, maar als de situatie blijft escaleren en de VS traag vertrekken, kan het land met geweld worden verdreven, zoals in Afghanistan – en er zijn geen aanwijzingen dat de Amerikaanse en Iraakse regeringen zullen instemmen met de terugtrekking van de westerse landen. troepen in korte tijd, maar dit kan jaren duren.

De huidige regering is het resultaat van de Amerikaanse bezetting en zet zich daarom in voor de VS en komt de laatste jaren zelfs dichter bij Iran. Daarom is de uitzettingsmaatregel schuchter: de autoriteiten willen de VS niet voor eens en voor altijd uitzetten, omdat ze tot op zekere hoogte afhankelijk zijn van de VS om het land te controleren. Als de VS wordt verdreven door het directe werk van het verzet, zal deze regering verzwakken en mogelijk vallen en zullen de verzetsgroepen de macht overnemen, wat veel erger is voor de VS dan het handhaven van de huidige regering.

De verklaring van de Iraakse verzetsbeweging al-Nujaba bewijst deze analyse: “het verzet heeft een geïntegreerde visie op de Amerikaanse aanwezigheid in al zijn vormen en een duidelijke visie op zijn onafhankelijkheid en bevrijding van de Amerikaanse afhankelijkheid. Zelfs als de militaire verdrijving van de bezetter voltooid is, is verzet niet afwezig in zijn invloed en dominantie in de geledingen van de staat.”

Het verzet heeft, net als in Libanon, vertegenwoordigers in het parlement. De leider van de Hoquq-beweging, Hussein Mouanes, behoort tot de parlementaire meerderheid die vier jaar geleden de terugtrekking van de troepen goedkeurde. Tot nu toe is er in dit opzicht niets gedaan, wat bewijst dat de Iraakse regering bang is om hiermee door te gaan, onder druk van de VS. Hij verklaarde dat Irak na de verdrijving van de imperialistische krachten een regionale alliantie tegen Israël moet vormen.

De aanvaarding (althans formeel) van een terugtrekking van de VS is een direct gevolg van de acties van het verzet, wat bewijst dat alleen de oorlog voor nationale bevrijding het volk kan bevrijden. Oorlog lost, zoals Clausewitz leerde, op wat niet opgelost kon worden door middel van politiek en diplomatie. En zoals het Iraakse verzet in een verklaring zei: het imperialisme “verstaat alleen de taal van geweld”. Het verzet heeft verzekerd dat het zijn aanvallen niet zal staken alleen maar omdat de VS formeel hebben verklaard het land te willen verlaten, omdat het weet dat het woord van Uncle Sam niet te vertrouwen is.

Ze suggereerde (misschien niet zozeer) dat ze zelfs de regering ten val zou kunnen brengen als deze niet volledig voldoet aan de eisen om westerse troepen en drones terug te trekken, een einde te maken aan de aanwezigheid van Amerikaanse officieren en de controle over het Joint Operations Command over te dragen aan de Irakezen. Als de regering de indringers beschermt, zal dat “een historisch verraad aan Irak en het bloed van zijn martelaren” zijn, meldt al-Mayadeen.

Daarom polariseert de verzoening van de regering met de VS en haar onwil om de imperialistische troepen onmiddellijk terug te trekken de Iraakse politiek en neemt de tegenstelling met de volksverzetskrachten toe. De druk op de regering zal met de dag toenemen. Het verzet wil, in tegenstelling tot de regering, geen dialoog met de bezetters.

Irakezen kunnen putten uit recente precedenten: de verdrijving van Amerikaanse troepen uit Afghanistan in 2021 en Franse troepen uit Mali en Burkina Faso in 2022 en Niger in 2023. Deze vier voorbeelden werden aangestuurd door gewapende bewegingen die collaborerende regeringen omverwierpen.

De acties van het Iraakse verzet zouden ook kunnen leiden tot de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Syrië. Tot nu toe zijn er meer dan 150 aanvallen op Amerikaanse troepen uitgevoerd in Irak en Syrië – in laatstgenoemd land werd het merendeel van de aanvallen ook uitgevoerd door het Iraakse verzet. Er zijn ongeveer 900 Amerikaanse soldaten in Syrië die de olie stelen, en volgens persberichten lijken ze enkele bases te evacueren.

Volgens bronnen op het gebied van het buitenlands beleid is het risico om troepen in Syrië te houden te groot en zouden de VS zich kunnen terugtrekken. Maar dit zou op korte termijn nauwelijks gebeuren. Als het verzet de bezettingstroepen in Irak met geweld verdrijft, zal dit waarschijnlijk een onmiddellijke Amerikaanse terugtrekking uit Syrië afdwingen.

De verdrijving van de VS in Syrië zal leiden tot de nederlaag van de door Washington gesteunde groepen en mogelijk tot een overeenkomst voor Turkije om ook het land te verlaten, waardoor Syrië onder de controle van Bashar al-Assad wordt geratificeerd, wat uiteraard de As van het Verzet zal versterken. Sterker nog: de revolutionaire krachten van gewapend en volksverzet zullen een enorme druk uitoefenen op het Assad-regime, waardoor het in de richting van een radicaler beleid zal worden geduwd dan het huidige, dat conservatief is. Anders zou hij de steun van de bevolking kunnen verliezen en zelfs kunnen vallen als gevolg van volksmobilisatie.