Trumps MAGA-boodschap vertaalt zich niet

Nieuw onderzoek laat zien hoe Trump ‘morele taal’ opnieuw gebruikte om MAGA als buitenstaander op te bouwen

De dominantie van Donald Trump over de Republikeinse Partij zet zich voort met zijn overwinning een week geleden in de presidentiële voorverkiezingen in New Hampshire, waar hij, zoals verwacht, handig de voormalige gouverneur van South Carolina, Nikki Haley, versloeg. Boos omdat hij er niet in slaagde met een grotere marge te winnen en vervolgens Haley niet stopte na haar nederlaag in New Hampshire, dreigde Trump, zich gedragend als een politieke misdadiger van de maffiabaas, dat ze zou worden aangeklaagd voor niet-specifieke ‘misdaden’ en beledigde hij haar uiterlijk tijdens zijn overwinningstoespraak .

Een van de drijvende krachten achter Trumps macht over de Republikeinse Partij en zijn kiezers is dat hij een meestercommunicator en propagandist is. Trump kent zijn publiek en weet hoe hij met hen in contact kan komen op een manier die vrijwel ongeëvenaard is in de recente Amerikaanse geschiedenis (president Obama is het enige goede equivalent). Op die manier is Trump een hybride professionele worstelhiel, reality-tv-ster, prediker, tv-pitchman en vertrouwenspersoon, een nep-miljardair, een carnie en een messias-vaderfiguur en minnaar.

In zijn kern is Trump een politiek sadist; hij kent de pijnpunten van zijn volgelingen, hoe hij deze moet activeren, hoe hij hun gevoel van (blanke) benadeelde rechten moet doorboren en vervolgens verlichting kan beloven van precies dezelfde pijn en lijden door middel van ‘wraak’ en ‘vergelding’ die hij en de Republikeinse Partij en De ‘conservatieve’ beweging heeft ze veroorzaakt.

Degenen in de reguliere nieuwsmedia, de Democraten, ‘traditionele’ Republikeinen en anderen die buiten TrumpWorld en de MAGAverse bestaan, zijn doorgaans verbijsterd en gefrustreerd door de stijl van spreken en communiceren van Trump. Voor hen is Trump ‘dom’, ‘dom’, ‘onuitgesproken’, ‘een leugenaar’, een ‘idioot’ of een ander spottend etiket.

Zij zijn niet het publiek van Trump. Bovendien beschouwt Trump ze met haat en minachting.

Een van de krachtigste thema’s van Trump is dat hij – en impliciet zijn MAGA-mensen – het slachtoffer zijn van ‘onrechtvaardigheid’ en ‘oneerlijkheid’ die ‘in de rug worden gestoken’ en ‘verraden’ door de ‘elites’, ‘de diepe staat’. ”, “het corrupte en corrupte systeem” in de vorm van “de liberalen”, “de Democraten”, “de nieuwsmedia”, “de globalisten”, “links”, “illegale immigranten” (en niet-blanke mensen in algemeen) en de krachten van ‘politieke correctheid’ en de ‘Woke Mob’. Trump personaliseert zijn claims van slachtofferschap ook door zich te concentreren op president Biden, filantroop George Soros, Hillary Clinton, speciaal aanklager Jack Smith, procureur-generaal Merrick Garland en andere zogenaamde vijanden.

Deze oproepen van Trump en andere rechtse en ‘conservatieve’ leiders aan blanke slachtofferschap, witte woede, blanke wrok en blanke wrok zouden niet zo effectief zijn als het MAGA-volk en andere blanke Republikeinse en rechtse kiezers niet waren voorbereid en decennia (en eeuwen) aangewakkerd door hun leiders en andere vertrouwde stemmen om zulke ongerechtvaardigde en verkeerd gerichte gevoelens en overtuigingen te koesteren tegen zwarte en bruine mensen en anderen die als ‘niet echte Amerikanen’ worden beschouwd.

Onderzoek door Kobi Hackenburg, William J Brady en Manos Tsakiris, dat verscheen in de juni 2023-editie van het tijdschrift PNAS Nexus,  benadrukt Trumps retorische strategie en gebruik van moreel taalgebruik – een vaardigheid die hem een ​​groot voordeel heeft opgeleverd ten opzichte van zijn rivalen. Bij PsyPost vat Eric Dolan de methodologie en context voor het onderzoek als volgt samen :

De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in de vraag of het gebruik van verschillende morele waarden in de retoriek door tegengestelde politieke kandidaten de kiezers in hun bestaande opvattingen verankerde, waardoor de politieke polarisatie werd verergerd, een belangrijk punt van zorg in de hedendaagse politiek.

Om deze vragen te onderzoeken voerden de onderzoekers een uitgebreide analyse uit van tweets die door presidentskandidaten werden gepubliceerd tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 en 2020. Deze periode werd gekozen vanwege het rijke en diverse politieke discours, dat voldoende gegevens voor analyse opleverde.

Dolan legt de bevindingen van het onderzoek uit: 

De onderzoekers identificeerden ook gevallen waarin kandidaten afweken van de typische morele retoriek van hun partij en taal gebruikten die vaker geassocieerd werd met de tegenpartij. Donald Trump gebruikte tijdens de Republikeinse voorverkiezingen van 2016 bijvoorbeeld aanzienlijk meer eerlijkheidstaal dan andere Republikeinse kandidaten. Dit was een ongebruikelijke strategie binnen het Republikeinse veld.

Trumps gebruik van eerlijkheidstaal bracht hem echter niet dichter bij de Democratische kandidaten, die doorgaans deze morele basis benadrukken. In plaats daarvan leek het een unieke retorische ruimte voor hem te creëren. 

Hij week af van zowel de Republikeinse als de Democratische normen door eerlijkheidstaal te gebruiken op een manier die onderscheidend was voor zijn campagne, waardoor hij zich onderscheidde binnen het politieke discours. Terwijl Trump bijvoorbeeld eerlijkheidstaal gebruikte zoals ‘bevooroordeeld’, ‘oneerlijk’ en ‘oneerlijk’, gebruikten de Democraten eerlijkheidstaal zoals ‘rechten’, ‘rechtvaardigheid’ en ‘gelijkheid’.

“De status van Donald Trump als politiek buitenstaander in 2016 kwam overeen met betekenisvolle verschillen in zijn moreel-retorische stijl ten opzichte van andere kandidaten, waardoor hij ook een moreel-retorische buitenstaander werd. Zijn unieke gebruik van negatief gevleugelde eerlijkheidstaal duwde hem ver naar de periferie van de moreel-retorische ruimte, weg van zijn eigen partij en de oppositie”, schreven de onderzoekers.

Een reeks recente profielen en interviews met Trump MAGA en andere Republikeinse en rechtse kiezers in Iowa en New Hampshire voegen een menselijke stem toe aan deze onderzoeksresultaten.

CNN sprak onlangs met de (blanke) “arbeidersklasse”-aanhangers van Trump in New Hampshire:

Ze is accountant, heeft twee keer op Bill Clinton gestemd, steunde Trump vanaf 2016 en is, zoals veel kiezers die we ontmoeten, over haar kookpunt met Washington en politici heen.

“Alles wat met de overheid te maken heeft, van de hondenvanger tot de president, heeft een termijnlimiet nodig”, zei Katsanos in een interview in een boekwinkel en bar in Portsmouth.

Waarom Trump?

‘Eerst vond ik hem niet leuk en dacht ik dat hij een grote klap was,’ zei ze. “Maar toen begon ik te luisteren. … Hij sprak zoals, hij sprak zoals ik. Ik had het gevoel dat ik een gesprek met hem kon voeren.’…

Katsanos hanteert een dubbele standaard – ze zou onderscheiding noemen – die we van veel Trump-kiezers horen.

Ze is geen fan van Biden, zegt ze, omdat ‘hij tijdens zijn ruim veertig jaar als verkozen ambt op veel leugens is betrapt.

We herinneren haar er op een beleefde understatement aan: “Trump staat niet bekend als de grootste waarheidsverteller ter wereld.”

Geen meningsverschil.

Dus hoe is gedrag dat Biden diskwalificeert aanvaardbaar voor Trump?

“Ik hou niet van politici”, zei Katsanos. “Ik denk niet dat één term hem tot politicus heeft gemaakt.”

Haar conclusie over Trump: “Soms weet hij gewoon niet wanneer hij zijn mond moet houden.”

Maar hij zal dinsdag haar stem krijgen vanwege haar bottom line over wat zij het meest van Washington wil.

‘Sluit de grens en breng deze economie weer in beweging’ is haar lijstje. “Hij heeft fouten”, zegt ze over de voormalige president. ‘Hij is geen heilige. Hij loopt niet over water. Ik denk dat hij met mensen te maken heeft. Hij is herkenbaar.”

Politico profileerde een die-hard Trumpist in New Hampshire :

 ‘Dit’, vertelde Ted Johnson, ‘is wat ik hoop.’ We waren hier onlangs in een bar niet ver van zijn huis, en we hadden het over Donald Trump en de mogelijkheid dat hij volgend jaar rond deze tijd weer president zou kunnen zijn. “Hij breekt het systeem,” zei hij, “hij ontmaskert de diepe staat, en het zullen voor iedereen een ellendige vier jaar worden.”

“Voor iedereen?” Ik zei.

“Iedereen.”

“Voor jou?”

‘Ik denk dat zijn beleid goed zal zijn,’ zei hij, ‘maar het zal moeilijk zijn om dit met ons land te zien gebeuren. Hij gaat het uit elkaar halen.”…

‘Hij is een sloopkogel,’ vertelde Johnson me hier op de plek die hij had uitgekozen: de Koperen Deur.

“Iedereen zal zeggen: ‘Trump zaait verdeeldheid’”, zei hij, “en hij gaat het land in tweeën splitsen.” Hij keek naar me. ‘We hebben het,’ zei hij.

Dat is wat de Ted Johnsons willen.

Johnson voelt zich, net als andere MAGA-mensen, aangetrokken tot en niet afgestoten door de gruwelijkheid van Trump:

“En geloof me, die man is een varken, hij is een rokkenjager – arrogant en…,” zei Johnson over Trump. “Maar ik heb iemand nodig die de leiding neemt, en ik heb iemand nodig die voor de gemiddelde man gaat zorgen.”

“Maar is het zorgen voor de gemiddelde man en het breken van het systeem hetzelfde?” Ik zei.

‘Ja,’ zei hij. “Omdat ze het allemaal voor zichzelf doen.”

“En als je het systeem kapot maakt, hoe ziet dat er dan uit?”

‘Verantwoordelijkheid’, zei hij.

Zoals beschreven in een opmerkelijk scherp en suggestief essay op Vanity Fair , reisde Joe Hagan naar Iowa voor de Republikeinse voorverkiezingen, waar hij ook zijn eerste Trump-bijeenkomst zou bijwonen:

Hier biedt Hagan een profiel van Trumps MAGA-mensen, hun ontdekkende gemeenschap met elkaar, en een extatische viering van de Dear Leader en de beweging:

De menigte lachte en zei ja. De boodschap ging niet alleen over wrok en wraak; het ging waarneembaar om het gemeenschappelijke plezier van wrok en wraak. De aandacht van de media voor Trump was hun aandacht, een spotlight waarin ze konden rondspetteren als een kinderzwembad, samen met halfberoemdheden Billy Long en worstelaar die Trumper Dan Gable werd en kleine ‘Jimmy’ Jordan. 

Toen Trump beloofde het Witte Huis voor ‘nog vier jaar… en langer’ te heroveren, was het fascisme technisch gekleurd en met snoep bedekt. Er was geen feitelijke realiteit die niet kon worden uitgewist door een oneliner met de kracht van een voorhamer gewikkeld in een Amerikaanse vlag. En merchandisetafels vol met T-shirts, petten en bierkoozies. Net als bij Capone eiste Trump loyaliteit, waarbij hij met weemoedig genoegen terugdacht aan de dag waarop Ron DeSantis ‘met tranen in zijn ogen om goedkeuring kwam smeken’ om zijn campagne voor gouverneur van Florida te redden. 

Hij beloofde de zaal dat een stem op Trump ‘de ultieme overwinning zou behalen op alle leugenaars, bedriegers, misdadigers, perverselingen, fraudeurs, boeven, freaks, engerds en andere heel aardige mensen’, waarmee hij meteen een nieuwe meme opleverde die de pers en zijn collega’s fans konden het niet laten.

Een adder met een slangentong zou deze ware gelovigen goobers, rubes, sukkels en dupes kunnen noemen, maar wat voor nut zou het hebben? Haley en DeSantis zouden deze zichzelf versterkende muur van occulte macht nooit doorbreken. De race om de GOP-nominatie was vanaf het begin Cola en Pepsi versus een vat van 50 gallon Red Bull. En ondanks het herhaalde nostrum van de media dat alleen mensen met een middelbare schoolopleiding de voorkeur gaven aan Trump, meldde The New York Times datzelfde weekend dat 60% van de hoger opgeleide Republikeinen hem ook steunden. Dit was echt.

Donald Trumps vaardigheid als propagandist met een bijna bovennatuurlijk vermogen om zijn MAGA-aanhangers te beïnvloeden, heeft hem controle over de Republikeinse Partij gegeven. Maar zoals blijkt uit New Hampshire en Iowa – en gedurende zijn tijd in het openbare leven – strekt die macht zich niet veel uit buiten zijn steunbasis.

 Naarmate de verkiezingen van 2024 naderen, zal Trump zijn aanpak moeten aanpassen om voldoende ‘traditionele Republikeinen’ en ‘onafhankelijken’ binnen te halen (en de Democraten en anderen te demobiliseren die in echte democratie geloven en zich tegen de MAGA-beweging en het neofascisme verzetten) onder de honderdduizenden mensen. mensen in belangrijke strijdtonelen om het Witte Huis in te nemen en de eerste dictator van het land te worden. Hebben Trump en zijn propagandisten dat niveau van zelfbeheersing en vaardigheid? 

Helaas zal de toekomst van het land sterk worden bepaald door het antwoord op die vraag.