Milei in Davos: een omstreden scheiding van de werkelijkheid

Milei vergeet de basisprincipes: er is geen fascistische grondwet, of die nu van Franco, Salazar, Mussolini of Pinochet is, waarin vrijheid, de fundamentele structuur van het regime, niet wordt genoemd.

Geen wonder dat Elon Musk het leuk vindt en neofascistisch rechts euforisch is. Milei heeft tenslotte al zijn illusoire, tegenstrijdige en paradoxale vijanden aangevallen. Een blik op de belangrijkste zoekmachines is niet misleidend: de bedrijfspers heeft zich verheugd over het ophanden zijnde antisocialistische manifest dat volgens de heer Milei eraan komt. Een Westen met een steeds woester kapitalisme wacht op het socialisme van morgen! Het tart alle dialectiek!

Het heeft uiteraard geen zin om te proberen uit te leggen dat zijn toespraak ontologisch onmogelijk is. Om de ‘Davos-elites’ ervan te beschuldigen het Westen in de richting van ‘socialisme’ te duwen… Elites die de rijkste mensen ter wereld groeperen, met het meest geaccumuleerde kapitaal… tart alle begrip… Als er enig socialisme op komst is, moet het een soort van ‘zijn’. omgekeerd socialisme”.

Begrijpen is een echte oefening in gezond verstand. Milei begint met te zeggen dat “het Westen in gevaar is”. Binnen de logica van Milei zullen we nooit weten of hij denkt dat het de wereld is die zonder een ‘Westen’ zal achterblijven, of dat het zijn ideaal van een ‘liberaal Westen’ is, hetzelfde dat de aasgierenfondsen voedt die de Argentijnse economie hebben vernietigd. , waarnaar hij verwijst.

Milei zegt dat “degenen die verondersteld worden de westerse waarden te verdedigen” gecoöpteerd worden door een wereldbeeld dat leidt tot “socialisme” en dus tot armoede. Het is niet eens de moeite waard om te vermelden dat het “socialisme” in China meer dan een miljard mensen uit de ellende en armoede heeft gehaald, maar feit is dat als we naar het beleid in het Westen kijken, we ons moeten afvragen: is het privatisering op basis van het goedkope, de dollarisering of de financialisering en de concentratie van rijkdom, in steeds minder handen, die we de sleutel zouden moeten vinden tot het ‘socialisme’ waar Milei het over heeft?

Volgens Milei beweegt het Westen zich nog steeds in de richting van wat hij ‘collectivisme’ noemt. Welnu, wanneer in het “Westen” de collectivistische partijen (communisten, socialisten…) steeds minder stemmen hebben, werken de “collectivistische” vakbonden, dat wil zeggen degenen die hun actie baseren op de dialectische klassenstrijd, met toenemende moeite; de ‘collectivistische’ arbeidswetten zijn aan het achteruitgaan en maken plaats voor onzekerheid.

De vernietiging van collectieve onderhandelingen en de deregulering van de werktijden; de “collectieve” sportclubs, dat wil zeggen verenigingen en recreatieclubs, zien hun belangrijkste inkomen – voetbal – opgekocht door individuele investeerders; staten privatiseren en wedden op publiek-private partnerschappen, die individuele ondernemers rijkelijk betalen; telewerken, kunstmatige intelligentie en e-commerce dreigen de samenleving te ontwrichten, mensen uit elkaar te drijven en hen te individualiseren; mobiliteit, migratie, die ervoor zorgt dat mensen sociaal ontworteld raken uit hun gemeenschap, waardoor we individuen worden tussen vreemden…

Tenslotte, beste Milei… Waar is al dit ‘collectivisme’? Er zijn bijna geen coöperaties, verenigingen hebben geen macht, de staat heeft steeds minder macht en eigendom… Dus waar is collectief eigendom?

We weten daarom niet op welke ‘collectivistische experimenten’ hij doelt. Het kan geen identitarisch idealisme zijn, zelf een vorm van individualisme, dat verschillen nastreeft in plaats van wederzijdse identificatie en gelijkheid. Het verwijst ook niet naar de milieuagenda, voor zover het juist inzet op oplossingen die uitsluitend en alleen gebaseerd zijn op technologieën en methodologieën die het Westen moet verkopen. 

Met andere woorden: de westerse groene agenda creëert nieuwe accumulatiecycli in plaats van de bestaande te vernietigen. Uiteindelijk draagt ​​het, net als de digitale agenda of de energieagenda, alleen maar bij tot meer concentratie van welvaart, in steeds minder handen. En geen van hen zijn staten. De enige ‘collectieve’ vorm die ik kan vinden zijn de grote westerse kapitalistische bedrijven, maar dat zijn degenen die Milei steunen en in Davos zitten.

Maar de toespraak van Milei is enorm rijk. Daarin vinden we de alfa en omega van onwetendheid, imbeciliteit en pamfletterende hypocrisie, vermomd als visionair discours. Naast Milei waren de Europese fascisten uit de jaren dertig en de Latijns-Amerikanen uit de jaren zeventig en tachtig geïntellectualiseerde visionairs. Wat een stap achteruit!

Hij zegt dat zijn landgenoten de eersten zijn die getuige zijn van deze paradoxale realiteit. Het is ook paradoxaal dat iedereen op straat is…. tegen hem. Daarom weten we ook niet op welke Argentijnen hij doelt, want als we naar de omvang en het geweld van de demonstraties kijken, zullen veel van degenen die op hem hebben gestemd hun ogen al hebben geopend en zijn ontwaakt uit de ‘denkbeeldige anti-rebellen’. socialistische” betovering.

Het antisocialisme en het anticollectivisme van Milei zijn zo sterk, zo heftig en boeiend dat ze zijn zintuiglijke functies aantasten en hem in een soort schizofrene bubbel opsluiten, die alleen vergelijkbaar is met die van iemand die te lang in eenzame opsluiting heeft gezeten. Hij begint te zien wat niet bestaat en niet kan bestaan.

De heer Milei zegt dat in 1860 “een model van vrijheid” werd aangenomen en dat Argentinië later, in de 20e eeuw, het “collectivistische” model omarmde. Volgens de volkstelling van 2018 was 96% van het Argentijnse land privé en niet collectief, publiek of sociaal. Slechts 3% is openbaar. Met Milei zal die 3% zeker voor een zacht prijsje worden verkocht aan een paar bevoorrechte ‘collectivisten’, of is dat al gebeurd. 

Staatsbedrijven, ongeveer 100 in 2016, waren goed voor iets meer dan 1% van de totale werkgelegenheid. Iets meer dan het ‘socialistische’ Duitsland, minder dan het eveneens ‘gecollectiviseerde’ Nederland, Israël, Griekenland, Nieuw-Zeeland, Oostenrijk, Ierland, Italië, Zweden, Frankrijk en Noorwegen, waarbij bijna 10% van de werkgelegenheid wordt gegarandeerd door staatsbedrijven, zou volgens de berekeningen van Milei moeten worden beschouwd als een “ultracollectivistische en radicaal communistische” macht.

Milei wijst erop dat het ‘collectivisme’ of ‘socialisme’ was dat Argentinië van een van de rijkste landen aan het begin van de 20e eeuw naar een van de armste landen heeft gebracht – wat niet eens het geval is – in de 21e eeuw. Volgens hem maakt alles wat in welk beschaafd land dan ook bestaat, zoals subsidies voor de meest behoeftigen, pensioenen van een openbaar socialezekerheidsstelsel, ambtenaren en openbare diensten, en wat al bijna honderd jaar in het liberale Westen bestaat, Argentinië tot een ‘socialistisch’ land, ook al heeft het een privé-eigendomsstructuur die vergelijkbaar is met de rest.

 En al dit ‘socialisme’, waar Milei een einde aan wil maken, bestond paradoxaal genoeg naast wat hij de gouden eeuw van zijn vrije-ondernemingskapitalisme noemt (tussen 1950 en 2023) en waarnaar hij verwijst als een succesverhaal. Laten we dit duidelijk maken! En dan te bedenken dat zowel Europa als de VS dertig jaar geleden meer publiek eigendom en publieke diensten van hogere kwaliteit hadden dan vandaag de dag.

Wat voor de heer Milei geen enkel verschil heeft gemaakt – misschien moeten we hem vragen waar hij is geweest – zijn de opeenvolgende leningen die zijn land heeft afgesloten bij het IMF, de afhankelijkheid van de dollar en de voortdurende inmenging van de VS in Argentijnse aangelegenheden. het overdragen van de reserves van het land aan gierfondsen… Geen woord hierover. Het probleem is niet eens dat Milei de realiteit van de wereld niet kent… Het is dat hij zijn eigen land niet kent.

Volgens hem is het vrije-ondernemingskapitalisme de enige manier om het einde van de armoede te garanderen. Waarom is er dan geen einde gekomen aan de armoede in Afrika, Azië, India en bijna heel Latijns-Amerika, inclusief Argentinië?

Alle gegevens waar Milei naar verwijst, zijn in tegenspraak met zijn veronderstelling dat het westerse liberale kapitalistische model de oplossing is. Laten we eens kijken, hij zegt dat onder het kapitalisme het mondiale bbp elke 23 jaar verdubbelde. Wat hij niet vermeldt, is de bijdrage van landen als China, de USSR, India, Rusland, Iran, Vietnam, Indonesië en Brazilië aan deze inspanning, vooral tussen 1950 en 2023. Alle landen in het zuiden van de wereld en sommige socialisten. Tussen 1917 en 1991 vermenigvuldigde het BBP van de USSR zich bijvoorbeeld elf keer . 11 keer in 74 jaar! Vergelijk dit nu met de gegevens van Milei!

China daarentegen ging van een bbp van 150 miljoen dollar in 1978 naar een bbp van 8,227 biljoen in 2012! Is het de moeite waard om te berekenen, meneer Milei? Nee dat is het niet! Zelfs in dat van het kapitalistische Rusland, dat hij niet in het Westen integreert en ook als ‘socialistisch’ zal beschouwen, is het bbp per hoofd van de bevolking tussen 1999 en 2013 gestegen van 1,4 duizend dollar naar ruim 15 duizend in 2013. Deze landen hebben mogelijk bijgedragen een kleinigheidje bij al dit succes, nietwaar?

En gezien het feit dat twee van hen, die extreem dichtbevolkt zijn en tot het vijandelijke kamp van Milei behoren, zelfs op beslissende wijze hebben bijgedragen aan de snelle groei van het BBP van de wereld, vooral in de beste periode die Milei heeft aangegeven… We moeten ons afvragen: maar wie heeft dat gedaan? wiskunde? Een Britse tabloid?

De heer Milei verwart niet alleen de groei van de wereld met de groei van het kapitalisme als geheel, zelfs wanneer de bijdragen van ‘socialistische’ landen (in werkelijkheid of alleen in de verbeelding van Milei) doorslaggevend zijn, maar hij verwart het kapitalisme ook met het Westen, wanneer: in de wereld hebben andere kapitalistische landen, die Milei – misschien uit onwetendheid en zwakzinnigheid – als socialistisch beschouwt, op beslissende wijze bijgedragen aan de cijfers die hij zo bedrieglijk presenteert.

Als je zo rekent, is één ding zeker. Argentinië gaat het diepste gat in dat het kan graven. En hij zegt dat het bewijs onbetwistbaar is. En deze heer werkt bij het World Economic Forum.

Natuurlijk kunnen we de beslissende bijdrage die het kapitalisme heeft geleverd aan het vergroten van de materiële basis van de mensheid niet ontkennen. Dat is tenslotte de reden waarom het zich heeft ontwikkeld, waarom het heeft gewonnen en waarom het de vorige productiewijze heeft vervangen. Maar wat het kapitalisme niet heeft opgelost is de armoede en de eerlijke verdeling van de rijkdom. De echte uitroeiing van extreme armoede heeft alleen plaatsgevonden in socialistische landen (de facto), of in kapitalistische landen die Milei als ‘socialistisch’ beschouwt, omdat de staat openbaar bezit bezit en een belangrijke functie heeft bij het herverdelen van rijkdom.

Voor Milei is het probleem daarom sociale rechtvaardigheid. Sociale rechtvaardigheid die hij zal verwarren met ‘socialisme’ en ‘collectivisatie’, in een verwarring van concepten die het zeer ongeschoolde en ongecultiveerde karakter van de kringen om hem heen aanduidt.

Als je weet dat bijvoorbeeld in Europa, dat volgens hem aan het verdwijnen is als model van ‘westerse waarden’, als de staat geen sociale overdrachten zou doen, de armoede zou toenemen van 20 naar ruim 40%, net als in Argentinië. met zijn intrede blijft de vraag bestaan: bestrijdt sociale rechtvaardigheid de armoede of niet, meneer Milei? 

Laten we eens kijken, we leven in westerse liberale staten, waarvan hij zegt dat ze op weg zijn naar “socialisme”, maar dat ze er nog niet zijn; staten met vrijheid van ondernemerschap, bijna totale dominantie van eigendom door de particuliere sector, individualisme en open kapitaalmarkten; en in dit bijna ideale model zou de armoede meer dan verdubbelen als de staat niet enige – weinig – sociale rechtvaardigheid in praktijk zou brengen. Hoe kunnen we Milei vertrouwen?

En het is op dit punt in de toespraak dat Milei ons vertelt dat hij zijn fysiocratische inspiratie haalt uit Hayek en Kirzner, en de terugkeer voorstelt van een jungle waarvan we dachten dat die verdwenen was. Hayek en Kirzner, zelf het resultaat van een theoretische reactie op de voorstellen van filosofen als Marx of zelfs Keynes, hadden tot doel een theorie op te bouwen die het zou rechtvaardigen om rijkdom altijd in handen van de rijksten te houden, door te zeggen dat de staat degene was die de economie verstoorde. met zijn belastingen en subsidies voor de ‘luie’ werknemers.

Het is dit quasi-middeleeuwse denken dat het voorstel van Milei vertegenwoordigt, precies op het moment dat alle landen in het zuiden van de wereld uiteindelijk hun voorwaarden voor sociale rechtvaardigheid willen ontwikkelen en verbeteren. Natuurlijk ziet Milei, een radicale westerling, de verrijking van de landen in het mondiale zuiden als een gevaar. Omdat rijkdom niet oneindig is – en dat weet hij – zal het Westen hoe meer de BRICS bijvoorbeeld rijker worden, hoe minder het Westen zal plunderen. En van daaruit komen we bij het enige waarover ik het met Milei eens ben: het westerse model staat op het spel!

Milei zegt dat het kapitalisme “deugdzaam” is omdat het “de vrede bevordert”. Welnu, wat zullen de slachtoffers van de Eerste en Tweede Wereldoorlog, de slachtoffers van de kolonisatie van Amerika, de zwarte slaven die het slachtoffer waren van ‘blanquemento’ (witwassen) in Argentinië, of de door Engeland gepromoot opiumoorlogen zeggen? Dit alles in de periode waarin Milei de ontwikkeling van het vrije-ondernemingskapitalisme plaatst.

Het zou goed zijn als Milei een rondreis door het Midden-Oosten zou maken om te zien hoe vredig de wereld vandaag de dag is. Het zou goed voor hem zijn om een ​​vakantie door te brengen in de loopgraven van de Donbass, om te begrijpen hoe zijn Westen plundert, onderdrukt en manoeuvreert. Als u een gedwongen vakantie zou doorbrengen op een of andere Libische slavenmarkt en op een rubberbootje over de Atlantische Oceaan zou worden gegooid, zou u misschien van gedachten veranderen over het vreedzame karakter van het westerse imperialistische kapitalisme.

In de veronderstelling dat hij de wereld een lesje economie heeft gegeven, heeft Milei ons een kijkje gegeven in haar gestoorde geest en zijn pathologische onvermogen om de werkelijkheid waar te nemen als iets levends en in beweging. Het zou voldoende zijn om het Westen, dat hij zo sterk verdedigt, alle plunderingen die het sinds het Romeinse Rijk op de rest van de wereld heeft voortgezet, weg te nemen, om misschien te beseffen dat zonder de plundering, zonder de conditionering, zonder de toe-eigening van wat anderen toebehoort, zou dit Westen nooit de welvaartscijfers kunnen bereiken waar hij over spreekt.

Maar de kers op de taart, een van de meest typische beelden van menselijke dementie, is wanneer Milei, na het houden van een zogenaamd ‘anti-globalistische’ toespraak, zich uiteindelijk richt tot de globalistische zakenlieden van Davos (er is er niet één die dat niet doet) , en vertel hen dat ze helden zijn!

Door te eindigen met een “Viva la Libertad carajo” vergat Milei de basis: er is geen fascistische grondwet, noch van Franco, Salazar, Mussolini of Pinochet (zijn echte held?), waarin vrijheid, de fundamentele structuur van het land, niet wordt genoemd. het regime. Niet een! Het probleem is, net als bij Milei, de scheiding met de werkelijkheid zelf!