RedactieSDB 
Trump’s verklaarde doelstellingen voor de Amerikaanse inlichtingengemeenschap: beoordeling van de impact.
Trump – De uitdrukking ‘gebrek aan verbeeldingskracht’ wordt vaak geassocieerd met het rapport van de Commissie 11 September. De term werd gebruikt om te beschrijven waarom de Amerikaanse inlichtingengemeenschap de historische aanval op het land niet had voorzien en voorkomen. We doen er verstandig aan deze waarschuwing in gedachten te houden als we vooruitkijken naar de mogelijkheden voor een toekomstig presidentschap van Trump, vooral in het licht van de recente berichtgeving waarin zijn plan wordt beschreven om de federale regering te vernieuwen – en in feite diepgaand te politiseren.
Opmerkelijk genoeg verbergt Trump zijn bedoelingen niet. Hij en zijn surrogaten zeggen heel duidelijk dat het hun wens is om de regering te zuiveren van degenen die niet voldoende politiek loyaal zijn aan Trump. Wij negeren deze gestelde doelen op eigen risico. Hoe onrealistisch het ook mag lijken dat hij ze tot bloei zal brengen, het is de moeite waard om na te denken over de mogelijke gevolgen als hij daarin slaagt. Gezien zijn uitgesproken plannen zou hij waarschijnlijk proberen deze om te zetten in een ‘mandaat’ als hij president zou worden.
Het toekomstscenario kan en moet verbeeld worden.
Tijdens onze carrière bij de nationale veiligheid hebben we allemaal op de eerste werkdag een eed afgelegd. Met trots hebben we trouw beloofd aan de Amerikaanse grondwet, niet aan welke man of vrouw dan ook. We hebben beloofd de Grondwet te steunen en te verdedigen tegen alle vijanden, zowel binnenlands als buitenlands. We kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is een dergelijke eed af te leggen en hoe ontroerend dit voor ons persoonlijk was.
We hebben ons leven gewijd aan een zaak die veel groter is dan wijzelf. De trots die we voelden toen we voor het Amerikaanse volk werkten, was diepgaand. Plicht, eer en land waren onze belangrijkste waarden, allemaal verstoken van politiek. We hebben zeker nooit beslissingen genomen in de veronderstelling dat we dienden onder het toeziend oog van welke politieke leider dan ook die in het Witte Huis zat.
We concentreren ons hier op de bedreiging voor de Amerikaanse inlichtingengemeenschap en de inlichtingencapaciteiten in een tweede regering-Trump.
Zuivering van apolitieke ambtenaren
Ondanks (of misschien wel dankzij) haar apolitieke engagement is de Amerikaanse inlichtingengemeenschap – en de FBI en de CIA in het bijzonder – waarschijnlijk een primair doelwit voor Trumps toorn tijdens een tweede termijn. Sinds hij de CIA al vóór zijn aantreden met de nazi’s vergeleek, werd Trump steeds wantrouwiger tegenover de inlichtingengemeenschap – te beginnen met zijn beruchte publiek dat de kant van Poetin koos boven de Amerikaanse inlichtingengemeenschap in zijn conclusies over Russische inmenging in de verkiezingen.
Zijn uitingen van paranoia zijn nu acuut; hij hekelt een ‘Deep State’ tijdens bijna elke, zo niet elke campagnetoespraak. De bondgenoten van Trump hebben zelfs opgeroepen tot het “opheffen van de financiering” van de FBI – precies het instituut dat de afgelopen maanden Chinese en Cubaanse spionnen in ons midden heeft betrapt, een aan Al Qaida gelinkte terroristische aanslag in Philadelphia heeft verijdeld en hardhandig heeft opgetreden tegen de publieke opinie. corruptie in het Amerikaanse Congres aan beide kanten van het gangpad.
In het licht van deze uitingen van paranoia is het niet verrassend dat het Trump-transitieteam in 2017 een lijst heeft samengesteld van CIA-functionarissen die moeten worden ‘gezuiverd’, aldus Axios . De lijst bevatte CIA-functionarissen die in het Midden-Oosten werkten, waaronder enkele die nog steeds onder dekking zaten, en werd naar verluidt doorgegeven aan Steve Bannon.
Destijds “werd het bericht over de ‘zuiveringslijst’ binnen de dienst meer met ongeloof en verbijstering ontvangen dan met angst”, aldus Axios. Tegen het einde van zijn ambtstermijn had Trump een uitvoerend bevel uitgevaardigd tot oprichting van ‘Schedule F’, een klasse werknemers in ‘beleidsbepalende, beleidsbepalende of beleidsbepleitende’ posities die zouden worden vrijgesteld van bescherming van het ambtenarenapparaat en zouden worden ontslagen. naar believen.
Het plan voorzag in het verplaatsen van de momenteel beschermde ambtenaren naar de categorie die vervolgens zou kunnen worden gezuiverd en vervangen door werknemers die soepeler zouden omgaan met de behoeften van de regering. Voordat het bevel op betekenisvolle wijze van kracht kon worden, trad president Joe Biden aan en op zijn derde werkdag trok hij de EO van Trump in en verving deze door de zijne.
Tegen deze achtergrond kunnen we voor de tweede keer niet arroganter denken over de bedoelingen van Trump. Na vier jaar de tijd te hebben gehad om te sudderen over de ‘Deep State’ in de inlichtingengemeenschap, heeft Trump al aangekondigd dat hij het in een tweede termijn zal goedmaken op een zuiveringslijst, met de duidelijke interesse om zowel gewone inlichtingenfunctionarissen als analisten te ontslaan als evenals hogere leiders als zij hem geen trouw tonen.
Hij en zijn bondgenoten hebben niet alleen openlijk hun voornemen erkend om het Schedule F-plan opnieuw in te voeren, maar hebben ook de tijd gehad om meer dan 50.000 loyalisten te onderzoeken die de gezuiverde ambtenaren tijdens een tweede Trump-termijn zullen vervangen.
In het algemeen zou het instellen van een “loyaliteitstest” in welk onderdeel van het ambtenarenapparaat dan ook de effectiviteit van onze agentschappen drastisch ondermijnen en het vertrouwen van het publiek in hun legitimiteit uithollen. Een meer specifiek punt van zorg: de politisering van de inlichtingengemeenschap zou grote schade aanrichten aan onze nationale veiligheid en uiterst gevaarlijk zijn voor Amerika.
Het verlies van tientallen toegewijde nationale veiligheidsprofessionals – degenen die ten onrechte ‘gezuiverd’ zouden worden – en van velen van wie we verwachten dat ze massaal zouden aftreden uit protest (en anderen die zich nooit zouden aanmelden) – brengt alle Amerikanen in gevaar. Naast andere kosten zouden er door loyaliteitstests geen volwassenen meer in de ruimte zijn om de autocratische impulsen van Trump te onderdrukken.
Op een gegeven moment tijdens zijn laatste regering klonk “Trump persoonlijk aangevallen” door het gebruik van chemische wapens door de Syrische president Bashar Assad, zo rapporteerde Bob Woodward in zijn boek Fear . “Laten we hem verdomme vermoorden!” zei Trump tegen minister van Defensie James Mattis. “Laten we naar binnen gaan. Laten we ze allemaal vermoorden”, schrijft Woodward. ‘Ja,’ zei Mattis. Hij zou er gelijk mee aan de slag gaan.
Hij hing de telefoon op. ‘Dat gaan we niet doen’, zei hij tegen een senior assistent.” (Trump bevestigde dit verhaal in wezen in een Fox News-interview waarin hij zijn frustraties over Mattis uitte.) Het VN-Handvest en Executive Order 12333 verbieden de moord op een buitenlandse leider. Het was de plicht van professionals op het gebied van de nationale veiligheid, zoals Mattis, om dergelijke bevelen te negeren. Onder een tweede ambtstermijn van Trump, met loyaliteitstests, zouden dergelijke plannen met enthousiasme en weinig tegenzin verder gaan.
Minder delen tussen inlichtingenpartners
Ondanks het politieke tumult van de afgelopen acht jaar, met het presidentschap van Trump en een subcommissie ‘bewapening’ van het Huis van Afgevaardigden, worden de FBI en de CIA door onze buitenlandse partners gezien als apolitiek en onafhankelijk. Onze verbindingsrelaties helpen ons onze tegenstanders te begrijpen, spionnen in ons midden te vangen, terroristen te doden, nucleaire proliferatienetwerken te ontmantelen en meer. Dit alles zou ernstig in gevaar komen onder een tweede termijn van Trump. Sommige van deze relaties zouden zelfs al kunnen worden uitgehold bij het vooruitzicht van een tweede termijn van Trump.
Een gepolitiseerde inlichtingengemeenschap met een premie op loyaliteit aan Trump zou waarschijnlijk catastrofale schade toebrengen aan onze buitenlandse inlichtingenrelaties. Onze bondgenoten hebben Trumps minachting voor het beschermen van nationale veiligheidsgeheimen tijdens zijn presidentschap al gezien. Zoals de Wall Street Journal meldde , deelde hij binnen enkele dagen na zijn aantreden zeer geheime inlichtingen afkomstig van een Israëlische bron met Russische functionarissen.
Later tweette hij zeer gevoelige beelden van een Iraanse raketlanceringslocatie en maakte hij FBI-documenten vrij in het Ruslandonderzoek om zijn politieke verhaal te promoten voordat hij zijn ambt verliet. Onze bondgenoten weten ook dat Trump bij zijn vertrek grote hoeveelheden nationale veiligheidsgeheimen meenam naar Mar-a-Lago (om te bewaren in een badkamer met douche en in een balzaal), wat wellicht de door onze bondgenoten gedeelde inlichtingen in gevaar heeft gebracht.
Dit soort praktijken van Trump zelf zorgden ervoor dat onze bondgenoten tijdens de eerste regering van Trump al ongemakkelijk waren bij het delen van informatie met de Amerikaanse inlichtingengemeenschap. Onder een tweede Trump-termijn zouden de bondgenoten zich niet alleen met Trump moeten bezighouden, maar ook met hun tegenhangers.
Met nationale veiligheidsfunctionarissen die zich zouden moeten aansluiten bij het pro-Kremlin-sentiment van Trump, zouden Britse of Franse inlichtingendiensten bijvoorbeeld zeker terughoudend zijn om hun gevoelige berichtgeving over Rusland te delen. Bondgenoten zouden zich ook kunnen onthouden van het delen van inlichtingen over buitenlandse tegenstanders die zich in onze politieke processen mengen, of zelfs van het delen van inlichtingen met betrekking tot terrorisme.
Het was tenslotte zeer gevoelige Israëlische informatie over terrorismebestrijding die Trump aan de Russen openbaarde. Het spreekt voor zich dat deze hiaten in de inlichtingendiensten de Verenigde Staten in de nabije toekomst kwetsbaar zouden maken voor een groot aantal geheime en openlijke aanvallen.
Fabricage van intelligentie
Ten slotte is het gevaarlijkste gevolg van een tweede ambtstermijn van Trump dat we onder zijn toezicht wellicht niet meer kunnen vertrouwen op de inlichtingen die uit onze eigen agentschappen komen. De druk om inlichtingen te verzinnen is niet nieuw: we zagen de gevolgen van gepolitiseerde inlichtingen onder de regering van George W. Bush, die ten onrechte beweerde dat Irak over massavernietigingswapens beschikte als basis voor de invasie van dat land na 11 september.
Maar in dat geval leidde de onthulling van de onjuiste beweringen in ieder geval tot meer toezicht door het Congres en de instelling van interne controles door de uitvoerende macht om te voorkomen dat iets soortgelijks opnieuw zou gebeuren.
Sommige van diezelfde controles hebben mogelijk belangrijke bolwerken opgeleverd tegen de pogingen van Trump om inlichtingen te verzinnen in de aanloop naar 6 januari, een les die Trump en zijn naaste omgeving zeker zullen leren in een tweede termijn. De extreme voorstanders van Trump, zoals Sidney Powell en Mike Flynn, hadden inderdaad een uitvoerend bevel opgesteld waardoor het leger staatsstemmachines in beslag kon nemen onder het voorwendsel dat ze waren geïnfiltreerd door buitenlandse regeringen – iets wat zijn inlichtingendiensten hadden moeten bevestigen.
Dat dit bevel nooit volledig is uitgevaardigd, is waarschijnlijk toe te schrijven aan de terugslag van de leiders van de Trump-agentschappen, waaronder trouwe regeringsleiders als waarnemend minister van Binnenlandse Veiligheid, Ken Cucinelli. In een tweede termijn zou Trump ervoor zorgen dat hij zijn inlichtingengemeenschap zou leiden met loyalisten als Kash Patel – die hij op een gegeven moment tevergeefs had geprobeerd te installeren als adjunct-directeur van de CIA – die met onwaarheden zouden meegaan om dubieuze juridische plannen te verwezenlijken die waren bedacht door zijn fanatieke bondgenoten.
Hoewel de implicaties van verzonnen inlichtingen om inmenging in de verkiezingsresultaten mogelijk te maken al erg genoeg zijn, zou Trump deze ook kunnen gebruiken om waargenomen vijanden militair aan te vallen. Zoals bijvoorbeeld publiekelijk werd verklaard tijdens de regering-Obama, is het Amerikaanse droneprogramma afhankelijk van doelpakketten die zijn samengesteld door de CIA en het ministerie van Defensie, in overeenstemming met de Amerikaanse en internationale wetten.
Er zijn echter geen zinvolle controles op deze procedures behalve dat functionarissen van de uitvoerende macht het interne beleid van de uitvoerende macht naleven en vervolgens de toezichtcommissies van het Congres op de hoogte stellen. Onder Trump is er niet alleen geen garantie dat ambtenaren – zelfs advocaten van bureaus – hun eigen beleid zouden naleven; dergelijk beleid kan zelf worden afgeschaft of ingetrokken.
En gegeven de neiging van Trump om oorlog te voeren tegen andere statelijke actoren zoals Iran, zou hij een groot vermogen hebben om “inlichtingen” te vergaren en echte beoordelingen te onderdrukken om het gebruik van geweld in het buitenland te rechtvaardigen.
Er mag aan worden herinnerd dat Trump naar verluidt zijn nationale veiligheidsteam in 2020 heeft gevraagd naar de haalbaarheid van het lanceren van eenzijdige raketaanvallen in Mexico om de drugskartels te achtervolgen, als nog een ander voorbeeld. Dit idee is nu meer mainstream geworden in Republikeinse kringen, wat, als het als beleid zou worden nagestreefd onder een tweede Trump-termijn, ons op een gevaarlijke ramkoers met de Mexicaanse regering zou brengen. De bereidheid van Trump om Amerikaanse mannen en vrouwen op een dergelijk pad te zetten zonder toestemming van het Congres onderstreept de aard van de dreiging.
Zullen de “Formers” van Trump zich uitspreken?
Als we een tweede presidentschap van Trump overwegen, kun je je afvragen of voormalige hoge functionarissen van zijn regering zich eindelijk op een agressievere en publieke manier zullen uitspreken. Zullen we voormalig voorzitter van de Joint Chiefs, generaal Mark Milley, dat zien doen? Hoe zit het met Mattis en de voormalige stafchef van het Witte Huis, John Kelly, twee gedecoreerde gepensioneerde generaals die uit de eerste hand het ergste van Trump hebben waargenomen?
Ze hebben in interviews en geïsoleerde commentaren gezinspeeld op de gevaren van Trump, maar niet op een diepgaande en proactieve manier. Naar onze mening moeten ze allemaal een stap verder gaan en helpen het publiek op een gecoördineerde manier voor te lichten over de extreme gevaren van Trump in een tweede termijn. Ze moeten luid, expliciet en vaak spreken. Het idee dat voormalige hoge militaire functionarissen zich onthouden van het betreden van de publieke arena is traditie. Maar dit is een bijzonder unieke periode. Het is een morele plicht om een vuurpijl op te wekken. Als ze nu niet in actie komen en alarm slaan, wanneer dan?
De plannen van Trump om het nationale veiligheidsapparaat van expertise te ontdoen en te vervangen door loyalisten zijn een standaard autoritaire zet, en doen maar al te veel denken aan de beroemde zuivering van de Ba’ath-partij in 1979 door de toenmalige Iraakse president Saddam Hoessein.
Deze gebeurtenis is legendarisch in kringen van het Midden-Oosten, omdat het zo huiveringwekkend, koud en goed berekend is. Saddam noemde de functionarissen bij hun naam, die vervolgens de kamer uit werden geleid. Het is gemakkelijk (en geruststellend) om het vooruitzicht dat dergelijke acties in de Verenigde Staten zullen plaatsvinden af te doen als onwaarschijnlijk of onmogelijk – maar dat zou opnieuw een mislukking van de verbeeldingskracht zijn.
3 gedachten over “Trump en de zuivering van de VS”