Nieuw NAVO-verhaal: Oekraïne is een winnaar omdat het verliest

Het Westen is op zoek naar een exit-scenario dat ook voor Oekraïne gezicht zal redden. Oekraïne moet het conflict bevriezen en grondgebied afstaan. In ruil daarvoor zal het Westen Oekraïne tot winnaar uitroepen. Deze communicatiestrategie wordt gepusht. Recentelijk in een interview in de Süddeutsche Zeitung.

De taalverandering zal de weg vrijmaken voor Oekraïne om het conflict op een gezichtsbesparende manier te bevriezen. Een maand geleden benadrukte NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg de zogenaamd enorme successen van Oekraïne. Het zou 50 procent van de voorheen door Rusland bezette gebieden hebben heroverd, en het zou Rusland ook hebben teruggedrongen in het westelijke deel van de Zwarte Zee. Dit verhaal werd overgenomen door de Duitse politiek. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken en de bondskanselier verspreidden het bijna woord voor woord. 

In de VS dringen mensen er ook achter de schermen op aan dat Oekraïne zichzelf tot winnaar uitroept en een staakt-het-vuren tot stand brengt. Het conflict moet worden bevroren, Oekraïne moet grondgebied afstaan ​​en in ruil daarvoor krijgt het land het gezichtsreddende verhaal dat het de daadwerkelijke winnaar van het conflict is. 

In een gedetailleerd interview met de  Süddeutsche Zeitung  brengt generaal-majoor Christian Freuding, adviseur van minister van Defensie Boris Pistorius (SPD), de Duitsers ook in de stemming voor deze nieuwe communicatiestrategie. Net als Baerbock herhaalt ook hij de uitspraken van Stoltenberg vrijwel identiek.

“Vanuit mijn militair perspectief zijn de Oekraïense strijdkrachten succesvol. 80 procent van Oekraïne is nog steeds vrij, na twee jaar tegen een vermeende militaire macht. Ze herwonnen 50 procent van het grondgebied dat ze verloren. De Russische Zwarte Zeevloot is de facto uit de westelijke Zwarte Zee verdreven.”

Dit is bedoeld om de mislukking van het tegenoffensief in perspectief te plaatsen en een gezichtbesparende brug voor Oekraïne te bouwen, waardoor het land de overdracht van grondgebied en de bevriezing van het conflict als een overwinning kan verkopen. Dit omvat ook het benadrukken dat Rusland Oekraïne niet heeft overgenomen. Freuding weet dat dit nooit het doel van Rusland is geweest. Deze bewering, die alle NAVO-propagandisten nu in hun repertoire hebben opgenomen, dient alleen om een ​​nederlaag te herinterpreteren in een vermeende overwinning. Freuding beschrijft de Russische strategie, die grotendeels verantwoordelijk is voor het feit dat Oekraïne feitelijk niet in staat was vooruitgang te boeken. De frontlinie is deels kilometers diep ondermijnd. 

“Sommige mijnbarrières zijn enkele kilometers breed en diep. Als een Panzergrenadierpeloton zo’n mijnversperring tegenkomt, trainen we: mist, ontwijken, omzeilen, herpositioneren. Met een barrière die zich uitstrekt tot tien kilometer is deze tactische aanpak onmogelijk.”

De door Duitsland geleverde mijnopruimingsapparatuur zou onmiddellijk door Rusland in het open veld worden vernietigd, voegt hij eraan toe. De SZ volgt deze paragraaf met   de kernvraag: 

“Moeten we bang zijn dat er een soort grens wordt getrokken?”

Dat is precies waar westerse supporters zich momenteel zorgen over maken. Oekraïne moet deze grens erkennen en het conflict bevriezen. Het wordt alleen nog niet openlijk gezegd. Freuding volgt ook deze strategie om dingen half openlijk te zeggen. 

‘Zo ver zou ik op dit moment niet gaan’

is zijn antwoord. Even later in het interview wordt Freuding preciezer. Het heroveren van de bevrijde gebieden, inclusief de Krim, is militair niet mogelijk. Maar het moet op de politieke agenda blijven staan. Oekraïne moet zijn aanspraak op de gebieden behouden, maar de re-integratie ervan uitstellen tot een onbekende datum in de toekomst. Duitsland leefde veertig jaar lang met deze oplossing, die verdeeldheid betekende, en Korea doet dat nog steeds. 

“Het politieke doel moet zijn om de territoriale integriteit en soevereiniteit van Oekraïne te herstellen. Of dit uit tactische operaties in 2024 kan voortkomen, kan nog niet met zekerheid worden beoordeeld. Maar uiteraard moet de claim om de territoriale integriteit te herstellen onveranderd blijven.”

In overeenstemming met de gegeven communicatiestrategie benadrukt hij ook de verdiensten van het Oekraïense leger. De majoor-generaal beweert dat het Russische leger verzwakt is en dat de personeelsverliezen enorm zijn. Ook dit is onderdeel van strategische communicatie. Oekraïne heeft daadwerkelijk gewonnen, de verliezen van Rusland aan mensen en materieel zijn enorm, zo luidt het retorische kader dat door de NAVO wordt geboden. Uiteraard kunnen niet alle door Freuding verstrekte cijfers worden geverifieerd. 

In feite was er in Rusland een mobilisatiegolf waarbij 300.000 man werden opgeroepen. Daarna werd alleen nog maar “service onder contract” geadverteerd. In Oekraïne is de situatie anders. De ontwikkelingen daar zijn veel dramatischer, zoals blijkt uit de talrijke mobilisatiegolven en de beelden van gedwongen rekrutering. Naarmate het interview vordert, geeft Freuding feitelijk de superioriteit van het Russische leger toe, zelfs in vergelijking met de Bundeswehr. 

“Een belangrijke les is zeker de compleet nieuwe betekenis van oorlogvoering met drones, van automatisering, van de verkorting van verkennings- en effectiviteitscontexten, van het netwerken van het slagveld. Met betrekking tot ons leiderschapsvermogen: de commandoposten die we vandaag de dag hebben, zijn eigenlijk kleine steden. In hun huidige leerstellige vorm zouden ze waarschijnlijk een overlevingskans hebben van een paar minuten op het Oekraïense slagveld.”

Men moet oppassen Rusland niet te onderschatten, waarschuwt de generaal-majoor. Maar dat is precies wat er gebeurde en leidt tot de nederlaag van Oekraïne en het Westen, zowel militair als in de sanctieoorlog. Freuding herhaalt ook de absurde bewering dat Rusland afhankelijk is van de import van westerse koelkasten om oorlog te voeren. Daarmee maakt Freuding heel duidelijk dat hij alleen het westerse propagandaverhaal volgt. 

Het is waar dat de sancties niet werken. Rusland kan alles importeren via derde landen die zich niet hebben aangesloten bij het westerse sanctieregime, dat in strijd is met het internationaal recht. Maar waarom het eerst koelkasten zou moeten importeren om daar vervolgens microchips te ontwikkelen, die het vervolgens in wapens installeert, blijft niet alleen het geheim van de generaal-majoor, maar ook van westerse propagandastrategen. Als Rusland daadwerkelijk afhankelijk is van halfgeleiders uit het buitenland, zou het deze makkelijk kunnen importeren zonder koelkast eromheen.