Israël wil een apartheidsstaat of een etnisch zuiveringsproces

Israël wil een apartheidsstaat of een etnisch zuiveringsproces, beide misdaden volgens het internationaal recht

Op 30 oktober 2023 zeiden de Israëlische autoriteiten   dat ze in de eerste dagen van hun grondinvasie ‘tientallen’ Hamas-strijders hadden gedood. Ondertussen heeft het ministerie van Volksgezondheid van Gaza moeite om zijn  website  online te houden, vanwege het gebrek aan elektriciteit, internet en aanvallen.

 Niettemin zei het ministerie van Volksgezondheid om 12.00 uur op 29 oktober   dat het dodental in Gaza nu 8.005 bedraagt ​​(waarvan 67 procent vrouwen en kinderen zijn). Voor degenen die aan de cijfers twijfelen: het ministerie van Volksgezondheid heeft   lijsten van de doden  vrijgegeven met hun Israëlische  identificatienummers (het is een teken van de bezetting van de Palestijnen van Gaza dat ze, wanneer ze geboren worden,   niet door de Palestijnse Autoriteit moeten worden geregistreerd ).

Autoriteit maar door Israël). Save the Children  zegt  dat er in deze drie weken meer kinderen (3.195) zijn omgekomen door Israëlische bombardementen dan er sinds 2019 in totaal in alle conflictgebieden zijn omgekomen.

Het VN-hulp- en werkagentschap voor Palestijnse vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA)  zei  dat op zondag de 29e 1,4 miljoen van de 2,3 miljoen Palestijnen in eigen land ontheemd waren, terwijl 671.000 onderdak zochten in 150 UNRWA-faciliteiten. De meeste doden door Israëlische bommen en tankgranaten zijn burgers. 

De verhouding tussen het aantal doden tussen strijders (weinigen) en burgers (veel) is verbazingwekkend, veel groter dan wat er in een oorlog gebeurt (in tegenstelling daarmee waren van de 1.400 Israëli’s die op 7 oktober door Hamas en andere facties werden gedood, 48,4  procent  soldaten). Door te zeggen dat ze “tientallen” Hamas-militanten – het vermeende doelwit – hebben gedood en tegelijkertijd duizenden Palestijnen hebben gedood, hebben de Israëlische autoriteiten aan de wereld toegegeven dat hun oorlog heeft geresulteerd in veel meer burgerdoden dan doden van strijders.

Ondertussen heeft het Israëlische leger zijn bulldozers gestuurd om huizen en bedrijven in het noorden van Gaza en in de stad Jenin op de Westelijke Jordaanoever te vernietigen. Weinig in deze manoeuvre lijkt op een militaire operatie, aangezien deze huizen en bedrijven geen militaire instellingen zijn. Gezien de  geschiedenis  van het bulldozeren van woningen op de Westelijke Jordaanoever om nederzettingen te creëren en de ‘ apartheidsmuur ’, lijkt dit bulldozeren in Gaza en Jenin een grootschalige beschavingscampagne van etnische zuivering om te creëren wat de Israëlische politieke klasse   Groot-Israël ( Eretz Yisrael) noemt . Hasjema ).

 De Israëlische politieke klasse staat erom bekend te  zeggen  dat ze de ‘feiten ter plaatse’ willen veranderen, zodat alle onderhandelingen met de bezette Palestijnen gebaseerd zijn op die ‘feiten’ en niet op ‘claims’. Dit is wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu  al tientallen jaren doet  via  illegale  nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever: het uitwissen van de Palestijnse aanspraken op hun land en het vestigen van het recht van de Israëliërs op de gehele landmassa van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee. 

In feite lijkt de Israëlische politieke klasse het conflict dat op 7 oktober begon te gebruiken als voorwendsel om te doen wat zij al tientallen jaren van plan was te doen, namelijk het uitwissen van de Palestijnen uit het historische Palestina en het uitwissen van de Palestijnse natie als entiteit.

Tweestaten, éénstaat, driestaten

Toen de Palestijnse politieke krachten instemden met een ‘vredesproces’ dat resulteerde in de interim-overeenkomst van Caïro (1994) en de Oslo-akkoorden (1994), werd de zogenaamde ‘tweestatenoplossing’ voor de Israëlische bezetting van Palestina aangenomen. De basislijn van de Oslo-akkoorden was dat een Palestijnse Autoriteit (PA) het gebied zou besturen dat in 1967 door Israël werd ingenomen (Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westelijke Jordaanoever). 

De Oslo-akkoorden,  zo betoogde  professor Haider Eid uit Gaza, creëerden een ‘Bantustan’ (zoals de ‘Afrikaanse thuislanden’ gecreëerd door de apartheid in Zuid-Afrika). De implicatie van de oprichting van de PA was dat het de feitelijke Palestijnse aanspraken op het land zou neutraliseren (inclusief het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen,  ingesteld  door VN-resolutie 194 in 1948), en – tegelijkertijd – het de Israëlische bevolking zou toestaan staat om de ‘feiten ter plaatse’ te veranderen door steeds meer illegale nederzettingen te creëren. 

Bovendien heeft Israël na de Tweede Intifada (2000-2005)   de “veilige doorgang”-vereiste van Oslo stopgezet , waardoor Palestijnen in Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westelijke Jordaanoever door deze zones konden reizen. In 2005 had Israël de Oslo-akkoorden nietig verklaard, hoewel de Palestijnse politieke klasse eraan gebonden bleef als het enige sprankje hoop op de oprichting van de staat Palestina (ook al zou het een klein fragment van het historische Palestina zijn).

De realiteit van de ‘tweestatenoplossing’ verdween toen het aantal nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever toenam, de Palestijnse controle over Oost-Jeruzalem steeds meer door Israël werd geabsorbeerd, het recht op terugkeer terzijde werd geschoven en Gaza bijna elk jaar werd gebombardeerd. In die context begonnen verschillende belangrijke Palestijnse intellectuelen   de kwestie van de ‘één-staat-oplossing’ aan de orde te stellen, met één Israëlisch-Palestijnse staat, gebaseerd op een niet-etnisch, seculier en democratisch idee van burgerschap. 

Tegen 2021 zei een meerderheid van de geleerden in de regio   dat de feitelijke feiten aantonen dat Israël “een één-staat-realiteit is, vergelijkbaar met apartheid.” Het idee dat Israël een apartheidsstaat is, is nu goed ingeburgerd in  documenten  en mensenrechtenrapporten  van de Verenigde Naties . Deze beoordeling laat twee dingen zien: ten eerste dat Israël en de bezette Palestijnse gebieden al “één staat” zijn, en ten tweede dat het een apartheidsstaat is met de Palestijnen in een tweederangscategorie. 

Voorstanders van de ‘één-staat-oplossing’ beweren dat de realiteit van een enkele staat nu gelijk burgerschap vereist voor iedereen die in Israël/Palestina woont. De huidige Israëlische politieke klasse weigert het idee van een democratische en seculiere één-staat te aanvaarden, omdat ze gehecht zijn aan een  etnisch-nationalistisch project  van een “Joodse staat” die de mogelijkheid van volledig burgerschap voor Palestijnse christenen en moslims uitwist.

Als de ‘tweestatenoplossing’ niet langer praktisch is en als de ‘éénstaatoplossing’ wordt geblokkeerd door de Israëlische politieke klasse, dan is het enige dat voor Netanyahu en anderen overblijft de ‘driestatenoplossing’. Dit is de oplossing die erop gericht is grote delen van de Palestijnse bevolking uit Oost-Jeruzalem, Gaza, de Westelijke Jordaanoever en misschien zelfs binnen de Israëlische linies van 1948 te verwijderen en naar de drie staten Egypte, Jordanië en Libanon te sturen. 

De bulldozers die achter de tanks in Gaza komen, proberen de Palestijnse vluchtelingen (70 procent van hen zijn afstammelingen van degenen die tijdens de Nakba of Catastrofe van 1948 naar Gaza zijn gestuurd) via de grensovergang bij Rafah naar het Egyptische Sinaï-schiereiland te duwen. Deze “driestatenoplossing” is precies een etnische zuivering, een  misdaad  volgens het internationaal recht. Decennia lang is de Israëlische politieke klasse bereid geweest een genocidaal beleid te voeren – inclusief dit bombardement op Gaza – om haar etnisch-nationale apartheidsproject te faciliteren, dat de uitroeiing van de Palestijnen en Palestina vereist.

In 2014, in de nasleep van de Israëlische Operatie Protective Edge, opende het Openbaar Ministerie van het Internationaal Strafhof (ICC)   een onderzoek naar de situatie in Palestina. Er is niet veel uit dit onderzoek voortgekomen. Tijdens deze huidige aanval op Gaza ging de aanklager Karim AA Khan naar de Rafah Crossing en  zei  dat de Israëlische blokkade van humanitaire hulp in Gaza mogelijk een misdaad is die onder de jurisdictie van het ICC valt. 

Het feit van de apartheid is inderdaad al een misdaad volgens het Statuut van Rome uit 2002, waarbij het ICC in het leven werd geroepen. Zowel de “één-staat-realiteit, vergelijkbaar met apartheid” als de “drie-staten-oplossing” van etnische zuivering zijn ernstige misdaden die onderzoek vereisen. Zal Khan de rechters van het ICC vragen arrestatiebevelen uit te vaardigen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn collega’s?