Het tragische schouwspel van Oekraïne

Oekraïne oorlogstheater is een decor voor een groots spektakel. Van het ritme van de openingssalvo’s tot het crescendo van de laatste aanval… het lijkt op een opera van menselijke tragedie. Elke handeling wordt bepaald door talloze factoren, elke speler wordt gemotiveerd door zijn persoonlijke script: eer, angst, geloof en soms de aantrekkingskracht van een veilige haven, weggestopt op een offshore-bankrekening.

Oekraïne In dit tragische drama heeft het Oekraïense regime, aangemoedigd en gesteund door de NAVO en de regering Biden, de rol van een ongewone hoofdrolspeler op zich genomen. Ze proberen een nieuw verhaal te bedenken, één waarin de orkestratie van hun schijnbare, maar zeker onvermijdbare nederlaag de vorm aanneemt van een grote overwinning, waarbij hun soldaten gewillig werden èn worden opgeofferd op het altaar van een grootse illusie. Deze gedurfde uitvoering zou naar onze mening zeker de meest beruchte architecten van propaganda uit de geschiedenis, Hitler en Goebbels, in een verbaasde stilte achterlaten.

Onder het betoverende schouwspel van de Grote Illusie van Oorlogsvoering wordt de menselijke prijs vaak over het hoofd gezien, verstrikt als het is in de ijzeren tandwielen van een oorlogsmachine die onophoudelijk maalt, levens reduceert tot vervangbare figuren en territoria tot louter slagvelden. De nodeloze verspilling van levens is een treurige klaagzang die weergalmt door de labyrintische loopgraven van geopolitieke ambities en aspiraties, een klaagzang die des te schrijnender wordt door de wetenschap dat deze tragedie nooit was voorbeschikt, maar eerder een orkestratie is van bestaande machten.

Inderdaad, als het Westen hetzelfde respect had betoond aan de Rode Lijnen van Rusland als het zo heftig eist voor zijn eigen belangen, als de VS niet zo gedreven waren geweest door een onlesbare honger naar regimewisselingen en kleurenrevoluties tegen elke natie die weigert te buigen voor zijn onverzadigbare honger naar controle, zou dit oorlogstheater niet de gruwelijke realiteit zijn die het nu is. Dit pijnlijke verhaal getuigt van de onoverkomelijke tragedie die het Oekraïense volk is overkomen, dat door het Westen wordt gehanteerd als speerpunt in hun meedogenloze aanval op Rusland, gedwongen om tot de laatste Oekraïner te vechten.

Terwijl het gordijn van de werkelijkheid zich langzaamaan opent, wordt de waarheid duidelijk. Het Oekraïense leger, verstrikt in een uitputtingsoorlog, staart in de loop van een potentieel verlies van 100.000 man en ontelbare gewonden (schattingen tot 300.000) tegen de tijd dat de winterwinden waaien. Het spook van slinkende reserves, uitgeputte artillerie en munitie hangt onheilspellend boven het slagveld.

De pleidooien voor F-16 jachtbommenwerpers, opgeworpen door president Zelensky en de Oekraïense generale staf, onthullen een angstaanjagend vooruitzicht – het mogelijke gebruik van tactische B-61 atoombommen. Het is een stap in de richting van escalatie die het merg doet rillen van degenen die de waarde van het menselijk leven hoog in het vaandel hebben staan.

Ondertussen onderstreepte de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov onlangs de groeiende dreigingen: “Ik zou de aandacht willen vestigen op het feit dat de Verenigde Staten en hun NAVO-ondergeschikten risico’s creëren voor een directe gewapende botsing met Rusland, en dit kan catastrofale gevolgen hebben.” We hebben de nucleaire machten – de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk – geïnformeerd dat Rusland niet kan negeren dat deze vliegtuigen kernwapens kunnen dragen… strijdkrachten van Oekraïne zullen door ons worden beschouwd als een bedreiging van het Westen in de nucleaire sfeer.”

Oekraïne – En de winnaar is ? de wapenindustrie

De reactie van Lavrov was zowel nuchter als streng. In niet mis te verstane bewoordingen waarschuwde hij dat de introductie van dergelijke vliegtuigen zou worden opgevat als een nucleaire provocatie. Russische troepen en piloten zullen niet uitzoeken welke jets in het strijdtoneel nucleair geschikt zijn en welke niet zijn. De implicaties zijn kristalhelder: er kan een preventieve aanval op tafel liggen, gericht op het wapen, de lanceerplaats of zelfs de opslagbunker. Het is een precair spel van nucleair poker, met de toekomst van de mensheid als de ingezette pot waar om gespeeld wordt.

Gevangen in de greep van een verloren strijd worstelen Oekraïne, de VS en de NAVO nu met het onheilspellende spook en de realiteit van een nederlaag. De mogelijke ontrafeling van de strategische afschrikking van de NAVO, die sinds 1949 zo nauwgezet is opgebouwd, zou de geopolitieke structuur op zijn grondvesten kunnen doen schudden. Vanuit ons oogpunt was het duidelijk dat Rusland de oorlog binnen de eerste week van het conflict had gewonnen.

De Zwitserse militaire inlichtingenstrateeg, kolonel Jacques Baud, herhaalde dit perspectief tijdens een interview waarbij hij de onuitgesproken consensus durfde te verwoorden dat Oekraïne de oorlog in feite al had verloren. “De wortels van deze escalerende spanning zijn terug te voeren op het voorstel van Rusland voor een niet-aanvalsverdrag met de VS en de NAVO in december 2021, maanden vóór het begin van de militaire operaties in februari 2022.

In plaats van een catastrofe van de ene op de andere dag te zijn, is het huidige scenario het resultaat van een complexe wirwar van mislukte diplomatie en agressieve militaire houding van het Westen, dat geloofde dat ze Rusland kritisch konden verzwakken via Oekraïne. In plaats daarvan heeft de situatie een averechts effect gehad, waarbij het Westen zich in een kritisch verzwakte positie bevindt nu Rusland op haar eigen wijze tactieken toepast van zijn unieke versie van Sun Tzu’s ‘Art of War‘.

Terwijl de Oekraïense strijdkrachten verstrikt raken in een spiraal van voortdurende verliezen, lijkt het aanvullen van hun uitgeputte mankracht en voorraden een steeds ongrijpbaarder wordende droom. De suggestie van de New York Times voor een lenteoffensief lijkt meer op wishful thinking dan op een degelijke militaire strategie. Temidden van de labyrintische loopgraven en dug-outs lijkt de ‘speldenpriktactiek’ van het Oekraïense leger spectaculair te mislukken.

Kleinschalige, meervoudige aanvallen leiden alleen maar tot meer slachtoffers en geen noemenswaardige terreinwinst. Zelfs The New York Times, die een Britse veiligheidsanalist citeert, erkent deze wrede realiteit en wijst erop dat dergelijke verliezen typerend zijn voor uitputtingsoorlogen.

De langdurige vertraging bij de levering van de langverwachte F-16 straaljagers heeft duidelijke frustratie aangewakkerd bij de hoogste militaire officier van Oekraïne, generaal Valery Zaluzhny. De onbeschikbaarheid van deze felbegeerde (maar overgewaardeerde) vliegtuigen stelt de Oekraïense strijdkrachten bloot aan meedogenloze Russische artillerie- en helikopteraanvallen. De vertakkingen zijn niet ontgaan voor de bekende westerse defensieanalist Camille Grand, die de voor de hand liggende waarheid stelde: “Het aantal slachtoffers zal waarschijnlijk hoger zijn dan in enig ander conventioneel conflict.”

Deze erkenning, afkomstig van de New York Times – een publicatie die consequent het verhaal van de overwinning van Oekraïne heeft verdedigd – illustreert een grimmige, onvermijdelijke realiteit. De onwillige knipoog van de publicatie naar deze ongemakkelijke waarheid spreekt boekdelen. Grand vindt het misschien verhelderend om de vraag te stellen: waarom zouden de Verenigde Staten een Oekraïne zonder voldoende wapens naar een oplevend Rusland duwen, zich volledig bewust van de daaruit voortvloeiende Russische superioriteit in de lucht?

Het is een oorlogsscenario dat de VS nooit zouden accepteren voor hun eigen strijdkrachten. Tenzij de onderliggende strategie was om Rusland te verzwakken door tot de laatste Oekraïener te vechten, smeekt dit niveau van cognitieve dissonantie om nauwkeurig onderzoek.

Ondertussen komen de westerse mainstream media, die de oren laten hangen naar de journalistieke grootmachten van Londen en New York, met verhalen over een mogelijke zuivering binnen de hogere militaire rangen van Rusland in de nasleep van de Wagner-muiterij. De situatie ter plaatse vertelt echter een ander verhaal. Russische militaire operaties gaan ongestoord door, hun munitiefabrieken produceren voorraden in een duizelingwekkend tempo en de publieke steun voor president Poetin blijft solide.

Oorlog gaat niet alleen over veldslagen en strategieën; het gaat evenzeer om het verhaal dat de publieke perceptie vormt. Terwijl de rook van de oorlog optrekt, zullen de grimmige realiteiten aan de oppervlakte komen en de echte overwinnaars en degenen die zijn gevallen, worden onthuld. De laatste acte nadert en de spelers zullen binnenkort hun buiging naar het publiek uitvoeren, ontdaan van de illusies die ze ooit droegen.

De nasleep zal de gevolgen dragen van grandioze beslissingen die worden genomen in bestuurskamers, duizenden kilometers verwijderd van het nulpunt van menselijk lijden. Het is een gezicht dat veel te bekend is voor degenen die de onontkoombare cycli van oorlog hebben waargenomen – een delicate dans van macht, hebzucht en verraad, uitgevoerd op het wereldtoneel. De melancholische symfonie die deze dans begeleidt, is er een van pijn, verlies en collectief trauma dat weergalmt door de corridors van de tijd.

Terwijl het schaakspel zich ontvouwt, zijn de Oekraïense strijdkrachten, tragisch genoeg, de pionnen geworden van hun westerse beschermheren. Gemanipuleerd tot een oorlog die ze niet kunnen winnen, elke beweging op het slagveld minutieus onderzocht en uitgebuit door het Kremlin, wordt het steeds duidelijker dat de echte strijd niet om territorium gaat, maar om verhalen.

Terwijl de regering van Zelensky en haar NAVO-beschermheren verhalen over heldhaftigheid en verzet verweven, een zorgvuldig samengesteld, aangrijpend verhaal gebaseerd op levendige beelden en emotionele verhalen, spreekt de realiteit in tegenspraak met dit gepolijste script. De grimmige waarheid van oorlog, met zijn bloedbad en verwoesting, staat ver af van de filmische vertolking die aan het wereldwijde publiek wordt geserveerd.

Terwijl de oorlog voortduurt bieden de inzichtelijke bijdragen van Jacques Baud aan de uitzending van War of the Worlds een welkome frisse wind. Baud, een voormalige Zwitserse legerofficier die met inlichtingendiensten heeft gewerkt en in NAVO-missies heeft gediend, brengt de broodnodige duidelijkheid op het verduisterde geopolitieke schaakbord.

Kritiek op de aanpak van de crisis door het Westen is een eenzame stem in een verder gekmakende mainstream-media-kakofonie. Zijn scherpe verwijzingen naar de grimmige overeenkomsten tussen het debacle in Afghanistan en de zich ontvouwende Oekraïense tragedie leggen de verraderlijke rol van het Westen bloot bij het creëren en aanwakkeren van conflictgebieden voor hun strategische belangen.

Terwijl de Oekraïense strijdkrachten de dupe blijven van de superieure militaire macht van Rusland, worden de ware implicaties van de onvervulde beloften van het Westen duidelijker. De F-16’s die nooit arriveerden, de Javelins die nauwelijks een deuk sloegen in de vijandelijke strijdkrachten, de clustermunitie die het land in een onleefbare woestenij zullen veranderen en de lege retoriek van het NAVO-eenheidsfront – ze dragen allemaal bij aan een ontnuchterende realiteit van verbroken allianties en verbrijzelde dromen.

Temidden van het puin van een eens zo bloeiende natie, ondervindt de bevolking van Oekraïne nog steeds de zwaarste gevolgen van dit meedogenloze conflict. Hun thuisland is gereduceerd tot een oorlogsgebied, hun toekomst is gehuld in onzekerheid, hun verliezen zijn te persoonlijk en te groot om zomaar een statistiek in de annalen van de geschiedenis te zijn.

Ondertussen, terwijl het meedogenloze ritme van oorlog blijft slaan, doet een andere speler in dit grootse spektakel stilletjes zijn zet. China, de oosterse draak die vanaf de zijlijn toekijkt, meet zorgvuldig zijn stappen en verliest het grotere geheel nooit uit het oog. De implicaties van een mogelijke Chinees-Russische alliantie zijn ernstig, een geopolitieke verschuiving die het mondiale machtsevenwicht zou kunnen herdefiniëren.

De duizelingwekkende onthullingen van de Wagner-muiterij en de vermeende zuivering binnen de Russische militaire gelederen blijven dienen als brandstof voor de propagandamachine van de westerse mainstream media. Maar ondanks deze verleidelijke verhalen over interne onenigheid blijft het Kremlin resoluut en laat het zijn strategische manoeuvres onverschrokken doorgaan. Zelfs Politico verklaarde de ongemakkelijke realiteit (voor het Westen) dat “de kortstondige muiterij door de Wagner-groep omsloeg om de controle van Poetin te helpen verstevigen” terwijl ze in het offensief gaan op de Kharkov-as.

Terwijl de eb- en vloedgetijden van de oorlogdoorgaan, een grimmig tafereel van menselijk lijden schilderend, schijnt de veerkracht van de mensen door. Ze dragen de littekens van conflicten en het gewicht van verloren toekomsten met een stoïcijnse moed die respect afdwingt. Hun verhalen, vaak verbannen naar de voetnoten van het oorlogsverhaal van de mainstream media, zijn een krachtig bewijs van de ontembare menselijke geest.

In dit enorme oorlogstheater is het draaiboek dat van de meester-poppenspeler, die de waarneming manipuleert om een grootse illusie te dienen. Toch kan de felle schijnwerper de schaduwen niet volledig verbannen. En in die schaduwen ligt de waarheid van oorlog, in al zijn onopgesmukte wreedheid, op de loer, wachtend om ontdekt te worden door degenen die verder willen kijken dan het spektakel.

De marionettenspelers van dit tragische spektakel – de financiële titanen als het Amerikaanse BlackRock en Vanguard, naast de meedogenloze machinerie van het militair-industriële complex – kijken toe vanaf hun veilige plaatsen terwijl het gevaarlijke schaakspel van de oorlog hun fortuin doet toenemen tot voorbij de stoutste dromen van gierigheid. Hun rijkdom, een obsceen tegenwicht voor de ondergang van de levens van de onschuldigen, haalt voedsel uit de met bloed doordrenkte grond van het slagveld.

Elke dag die voorbijgaat stort het Oekraïense volk dieper in een wrede realiteit die ze niet vrijwillig hebben gekozen, maar die ze nu moeten doorstaan. Op dezelfde manier werd deze oorlog, van existentiële aard, aan Rusland opgedrongen. Ondanks haar herhaalde waarschuwingen en smeekbeden had Rusland geen andere keus dan haar vitale belangen resoluut te verdedigen – en de westerse mogendheden wìsten dat het op deze manier zou gaan.

Zo marcheert de Gote Illusie verder, zijn spektakel verankerd in een uitgestrekte en diepgaande menselijke tragedie. Oekraïners, onwetende pionnen in een oorlog waarin ze werden gemanoeuvreerd door hun westerse manipulatoren, ondergaan de verwoesting van hun vaderland en de meedogenloze tol van hun leven. Terwijl de gordijnen zich langzaam sluiten in dit oorlogstheater, blijven we achter met de huiveringwekkende echo van de menselijke kosten – een sombere herinnering aan verspilde levens, versplinterde gezinnen en tot as gereduceerde dromen in dit meedogenloze ballet van macht, politiek en onverzadigbare hebzucht.

Aan het einde van de laatste acte blijft er een slepende vraag over: wie zal er nog staan als het stof is neergedaald en de echo’s van geweerschoten in stilte verdwijnen? Het antwoord manifesteert zich mogelijk niet vanuit met rook gevulde slagvelden of strategische oorlogskamers. In plaats daarvan kan het worden gevonden in de harten van degenen die het gewicht blijven dragen van deze grootse illusie van een door het Westen aangeprate overwinning van Oekraïne.