Oproep van een voormalige assistent van Poetin en Jeltsin om kernwapens te gebruiken om de NAVO af te schrikken

‘Kernwapens gebruiken om de wereld te redden is als een guillotine gebruiken tegen hoofdpijn’: Russische experts reageren op oproep tot atoomaanval.

Professor Sergey Karaganovs artikel “Tough-but-necessary decision”  – waarin wordt beweerd dat Rusland door zijn kernwapens te gebruiken de mensheid zou kunnen redden van een wereldwijde catastrofe – heeft in eigen land veel reacties uitgelokt.

Sommigen zagen het alleen als de persoonlijke mening van een politicoloog. Anderen wezen erop dat Karaganov geen onbekende is in hoge ambten: hij is onder meer aangesloten bij de Veiligheidsraad van de Russische Federatie.

Professor Alexey Makarkin, vice-voorzitter van het Centrum voor Politieke Technologieën:

Het artikel van Karaganov over een nucleaire aanval is helemaal niet verrassend. Afgelopen september sloot hij “de noodzaak om kernwapens te gebruiken ” niet uit en voorspelde hij dat de VS Boston niet zouden opofferen voor Poznan. De signalen waren duidelijk. Er waren slechts twee verschillen. Ten eerste is een nucleaire aanval getransformeerd van een mogelijkheid naar een concreet kortetermijndoel, als het Westen niet terugdeinst – wat het profiel van het nieuwsbericht heeft verhoogd. En ten tweede concludeert het dat de komst van kernwapens het resultaat is van een directe tussenkomst van de Almachtige, die uit angst heeft besloten de wereld te behoeden voor nieuwe oorlogen. Het lijkt erop dat zelfs de Amerikaanse apologeten van de Koude Oorlog nooit aan zo’n theologisch argument hebben gedacht.

De tekst van Karaganov illustreert de wanhoop waartoe een vastgelopen realpolitik ons ​​kan leiden. Drie decennia geleden droomde een aanzienlijk aantal Russische westerlingen van een soort nieuwe Entente die de wereld zou regeren – uiteraard met deelname van Moskou. De modernisering van Rusland in die tijd ging gepaard met een archaïsch verlangen om “het Rusland dat we verloren hebben” te herstellen – niet het echte Russische rijk, maar een ingebeelde en gereconstrueerde versie, inclusief elementen van de oude Sovjet-supermacht. Maar er was consensus onder zulke westerlingen en antiwesterse figuren dat er geen erkenning zou zijn van een onafhankelijke rol voor de ‘kleine landen’, die alleen werden gezien als een speeltuin voor het grote spel van de weinige grootmachten.

Toen de Entente faalde, werd een nieuw Jalta bedacht, niet om met onze partners te onderhandelen, maar om de spelregels op te leggen aan onze tegenstanders. En nu getuigt de tekst van Karaganov van de wanhoop van de auteur over het feit dat de Entente is verworpen en dat het plan van Jalta niet alleen is mislukt, maar ook niet met conventionele middelen kan worden bereikt.

Sergey Poletaev , mede-oprichter en redacteur van het Vatfor-project:

Professor Karaganov stelt voor dat we moeten ophouden met aarzelen en eindelijk moeten toeslaan. Begin met Polen en kijk dan hoe het loopt. En daarna zal [het Westen] ons met rust laten en zullen we nog lang en gelukkig leven.

Als ze dat doen, zal dat geweldig zijn. En indien niet? Dan zullen onze acties heel snel leiden tot de vernietiging van de mensheid die de professor probeert te vermijden. Dat is het eerste.

Ten tweede: Onze belangrijkste prestatie sinds het begin van de militaire operatie in Oekraïne is dat het grootste deel van de wereld heeft erkend dat we binnen onze rechten handelen: Of het nu openlijk is, zoals China, of stilzwijgend, of omdat het ze over het algemeen niet kan schelen [over een conflict in Europa].

Dit is wat ons een kans geeft om niet alleen te leven, maar zelfs om ons te ontwikkelen en te gedijen in het licht van het nieuwe normaal.

Het is niet nodig om deze prestatie in gevaar te brengen door een nucleaire oorlog te beginnen, vooral omdat we het tot nu toe vrij goed doen in een conventioneel conflict. De atoomoptie moet behouden blijven in het geval van een conventionele NAVO-aanval op de regio Kaliningrad, Wit-Rusland enzovoort, en we moeten niet aarzelen om ze daar te gebruiken.

Dat gezegd hebbende, zou een openbare kernproef nuttig zijn. Op Nova Zembla [een eiland in het Noordpoolgebied], met uitzendingen en streaming in 5D. De andere kernmachten zouden waarschijnlijk volgen, en de rest van de wereld zou zich afvragen wie wie is in dit conflict en waar het allemaal toe zou kunnen leiden.

Filosoof Alexander Doegin :

Ik vind dit een extreem voorstel. Zonder kernwapens hebben we nog lang niet alle mogelijkheden voor een overwinning uitgeput, maar ik begrijp zeker, zoals onze president heeft gezegd, dat er zonder Rusland helemaal geen vrede zal zijn. Dat moet serieus worden genomen. Maar met onze huidige middelen is het onverantwoord om op voorhand te praten over een nucleaire apocalyps.

Mensen als Karaganov [zijn nieuwsgierig]: de ene dag verheerlijken ze de westerse beschaving, in zijn geval tientallen jaren, maar de volgende dag worden ze extreem Russische patriotten. Ze gaan volledig door in beide persona’s en tonen geen consistentie. We hebben nog niet alle mogelijkheden om over kernwapens te praten uitgeput, maar we mogen niet vergeten wat nut zou betekenen. Iedereen moet begrijpen dat dit het laatste redmiddel zou zijn.

Elena Panina , voormalig afgevaardigde van de Doema en directeur van het Instituut voor Internationale Politieke en Economische Strategieën:

Het artikel van Sergey Karaganov waarin wordt gesuggereerd dat Rusland preventief kernwapens zou moeten gebruiken, is bedoeld om eindelijk “rode lijnen” te trekken, zodat het Westen bang wordt en zich terugtrekt. Het ziet er echter uit als een buitengewoon vreemde gok, zelfs buiten de provocerende ondertoon. Een kernoorlog als remedie voor een wereldwijde catastrofe is net zo nuttig als een guillotine tegen hoofdpijn.

Het is een nucleaire oorlog waar we het over hebben, hoewel in het artikel van Karaganov de term is vervangen door de meer gestroomlijnde formule “gebruik van kernwapens”. Is er een regel waarvoor “gebruik van kernwapens” geen nucleaire oorlog is, en daarna wel?

Is het niet duidelijk dat het eerste gebruik van kernwapens onmiddellijk zal leiden tot een veel grotere vergelding?

Kernwapens zijn het laatste redmiddel op het schaakbord. Wanneer alle andere middelen zijn uitgeput, zijn alle middelen opgebruikt en is een nederlaag onvermijdelijk. En zelfs dan kunnen kernwapens niet langer worden gebruikt om de vijand schaakmat te zetten, maar om de tafels omver te werpen en de kamer op te blazen. Ze laten de vijand niet winnen door hem samen met planeet Aarde te vernietigen.

Het Westen heeft Rusland gechanteerd door plannen te ontwikkelen voor een nucleaire aanval waarop we niet zouden kunnen reageren. En dit is absoluut chantage. Zolang onze kansen gelijk zijn, zal niemand kernwapens tegen ons gebruiken. We laten ons leiden door dezelfde logica. Daarom zijn kernwapens een afschrikmiddel. Ze hebben een doel door het simpele feit van hun bestaan, niet door hun gebruik.

Politieagenten en criminelen kennen allebei de regel: laat je wapen niet zien tenzij je van plan bent het te gebruiken. Schrik je tegenstander er niet mee af, want dan kunnen ze je eerst raken of neerschieten. Daarom wordt onvolwassen geesten niet aangeraden wapens te dragen – zij beheersen de wapens niet, de wapens beheersen ze. Het is een goede zaak dat de heer Karaganov, die het gebruik van kernwapens adviseert om het Westen bang te maken, deze niet mag gebruiken. En degenen die ijzeren zelfbeheersing mogen hebben en niet naar dergelijk advies willen luisteren.

Men krijgt de indruk dat Karaganov gelooft dat het Westen kan worden tegengehouden door lokaal en demonstratief “gebruik van kernwapens” . Maar er is geen zicht op de gevolgen. En het is niet alleen de militaire maar ook de geopolitieke component die op het spel staat. Allen die vandaag neutraal of sympathiek tegenover Rusland staan, zullen hun rug toekeren. Het Westen is een groot voorstander van dergelijk Russisch gedrag. Dus waarom stelt de auteur voor om te doen wat in het belang van het Westen is?

Rusland reageert op een oorlog die tegen het land is ontketend met conventionele wapens, en het moet deze juist met deze middelen winnen. Onze capaciteit is nog lang niet uitgeput, en zelfs niet echt benut. Het aantal Russische troepen op de contactlijnen is niet drastisch verhoogd, wat naar mijn mening noodzakelijk en mogelijk zou moeten zijn, en niet alleen door dienstplicht. De vijfde colonne in en rond de macht is niet ontruimd. Kunnen deze dingen worden gecompenseerd door kernwapens te gebruiken om het Westen af ​​te schrikken? Ziet dit er niet uit als bluffen in combinatie met waanzin?

In de overtuiging dat het de Koude Oorlog had gewonnen, werkte het Westen systematisch om Rusland te vernietigen, en dit heeft niets direct te maken met het Amerikaanse conflict met China, dat toevallig samenvalt in de zin van tijd.

Zou de VS een oorlog met Rusland zijn begonnen op Oekraïens grondgebied als het China als vazal had gehouden? Het zou. De wortels van de oorlog liggen in 1991, in de ineenstorting van de USSR en de onderwerping van de Russische elite aan westerse opvattingen.

De VS en de NAVO pompen materieel en munitie Europa binnen. Ze vergroten hun betrokkenheid bij Oekraïne. Ze hebben dringend een stap van Rusland nodig om het op het wereldtoneel te isoleren.

En dan, als een ei dat op Paaszondag wordt bezorgd, komt het artikel van Sergey Karaganov. Toeval of onderdeel van een patroon?

Politicoloog Ilya Grashchenkov , voorzitter van het Centrum voor Regionale Beleidsontwikkeling:

Het artikel van Karaganov is interessant omdat het een licht werpt op de impasse waarin we ons bevinden. Zonder na te denken over de reden waarom dit is gebeurd, stelt hij een eenvoudige oplossing voor: “Het is noodzakelijk om het Westen bang te maken om zich terug te trekken en uit de weg te gaan. Om dit te doen, moeten we toeslaan. Ergens. Waarheen is nog niet duidelijk.”

“Het is een moreel beangstigende keuze – we gebruiken Gods wapen en veroordelen onszelf tot een ernstig spiritueel dilemma. Maar als we dat niet doen, zal niet alleen Rusland ten onder gaan, maar zal waarschijnlijk de hele menselijke beschaving tot een einde komen”, is de conclusie die Karaganov om de een of andere reden trekt.

En wat zou onze reactie zijn als (God verhoede!) Pakistan India zou aanvallen of vice versa? We zouden geschokt zijn. Geschokt dat het nucleaire taboe is doorbroken. Dan zouden we de slachtoffers helpen en onze eigen doctrine dienovereenkomstig aanpassen.

Karaganovs artikel lijkt in feite op de gedachtegang van [ex-president Dmitry] Medvedev, maar dan serieuzer. Het zit ook in de logica van de schooljongen van “eerst slaan” en daarmee de tegenstander in een waanzinnige razernij verslaan. Wat nogal beangstigend is.

Aan de andere kant, als je heel lang over iets praat, begin je het idee niet als krankzinnig maar als heel acceptabel te beschouwen. Zo verleg je de grenzen van wat mogelijk is, eerst in je eigen geest en daarna in de werkelijkheid. Wat er dus omgaat in de hoofden van degenen die schrijven over “Gods wapen” (hoewel ik persoonlijk niet zeker weet of God überhaupt een wapen heeft en blijkbaar hebben ze hun eigen Verlosser), is moeilijk te analyseren en te voorspellen. Groot Chinees proza ​​vergelijkt dergelijke gedachten met ‘de droom van een afgehakt hoofd’, waarvan de gedachten op een zeer autonome manier brouwen en bijna niet onderhevig zijn aan extern begrip. Ik zou willen voorstellen dat iemand probeert zijn angst in het Westen te planten, angst als een nieuwe doctrine. Wij zijn de angstigen!

Om de inhoud van het artikel te vereenvoudigen, staat er dat een “kleinschalige” nucleaire oorlog niet zo eng is. En aangezien we niets anders hebben, betekent dit dat we geen keus hebben – we moeten West-Europa aanvallen en dan “over een paar jaar een standpunt innemen achter de rug van China, net zoals het nu achter de onze staat, het steunen in zijn strijd met de VS. . Om de een of andere reden lijkt Karaganov te denken dat zo’n uitkomst een regelrechte zegen en een teken van welvaart is, hoewel men zou kunnen opmerken dat zo’n positie van stormram en satelliet van China nogal vernederend lijkt.