Europa’s nieuwe drugskartels. Ik heb een jaar onderzoek gedaan naar de cocaïnekartels die wortel hebben geschoten in Europa en een nieuw tijdperk van gewelddadige misdaad hebben ingeluid sinds de strijd van Italië met La Cosa Nostra in de jaren tachtig.
ANTWERPEN, België, drugskartels – Eerder deze maand werd een hoge politie-inspecteur die belangrijke drugsonderzoeken afhandelde in een grote havenstad gearresteerd op verdenking van het verstrekken van informatie aan een groot kartel over politieoperaties en rivaliserende kartelactiviteiten. Maar dit was niet Miami in de jaren 80. Dit was Antwerpen, België, in het hart van de Europese Unie.
Het nieuws over een vermoedelijk lek in het centrum van hun operaties kwam als een grote klap voor de Antwerpse autoriteiten, in een stad die het grootste toegangspunt is voor Zuid-Amerikaanse cocaïne in Europa. Vorig jaar kwam er zoveel cocaïne door de haven, een recordhoogte van 110 ton, dat de autoriteiten meer vinden dan ze kunnen vernietigen .
Maar slechts een klein deel van de cocaïne die via havens als Antwerpen en Rotterdam in Nederland wordt vervoerd, wordt teruggevonden. De overgrote meerderheid komt onopgemerkt door om door georganiseerde misdaadbendes te worden gedistribueerd naar lucratieve markten over het hele continent.
Nooit eerder is zoveel Europese cocaïne door zo’n smal deel van Europa gestroomd, en het heeft effect gehad: deze handel is vanuit de onderwereld naar de straten gestormd in dit welvarende deel van Noord-Europa, waar de algehele misdaadcijfers tot de laagste in de wereld behoren. de wereld.
De enorme winsten die kunnen worden gemaakt, hebben geleid tot een reeks interne gevechten om controle over de handel tussen door families gedomineerde groepen die de smokkel in de Antwerpse haven beheersen. Afgelopen zomer ontploften overal in de stad bommen terwijl de rivaliserende bendes elkaar intimideerden. En over de grens in Nederland wankelen burgers nog steeds van bendeoorlogen om controle over de Nederlandse haven van Rotterdam, Amsterdam en de regionale handel die de afgelopen tien jaar tot tientallen moorden in heel Europa hebben geleid.
“Als ze er eenmaal achter komen wie je bent, gaan ze erachter komen wat je ook leuk vindt… vrouwen, mannen, drugs, drank, gokken.”
Ik heb meer dan een jaar onderzoek gedaan naar de cocaïnekartels achter deze gewelddadige handel in België en Nederland voor “Gateway” , een nieuwe podcastreeks voor Project Brazen . In de loop van 2022 zou ik getuige zijn van wat alleen maar kan worden omschreven als serieuze, voortdurende inspanningen van deze bendes om niet alleen rivalen uit te schakelen, maar ook om de staat zelf aan te vallen en te ondermijnen. Hier opereert een nieuw soort Europese gangster met een agressie die in Europa niet meer is gezien sinds de lange strijd van Italië met de La Cosa Nostra in de jaren tachtig en negentig.
“Kijk eens rond”, zei een Nederlandse bron aan het begin van mijn onderzoek terwijl we naar Nederlandse hipsters en buitenlandse expats in Amsterdam keken. “Rijke blanken die koffie drinken, heel veilig en welvarend. Maar pal ernaast ligt het operationele centrum voor de cocaïnehandel in Europa. Het is een kleine stad en een kleinere gemeenschap die je probeert te onderzoeken…iedereen zal het merken. Als ze er eenmaal achter komen wie je bent, gaan ze erachter komen wat je ook leuk vindt… vrouwen, mannen, drugs, drank, gokken. En ze zullen het naar jou sturen totdat ze wat invloed hebben,’ waarschuwde hij me.
Toen hij me vertelde dat mijn ervaring over conflicten en terrorisme over de hele wereld van pas zou komen bij dit project, geloofde ik hem niet. Maar nu, een jaar later, zie ik de rustige straten van Antwerpen en de vredige grachten van Amsterdam in een ander licht.
In Antwerpen voelt het de laatste vijf jaar steeds meer alsof de staat zelf wordt aangevallen. Vorig jaar nog werden Nederlandse tieners met versleutelde mobiele telefoons en een AK-47 gevonden in een auto die de Belgische minister van Justitie achtervolgde . Een half dozijn aangeklaagde kartelbazen wonen in Dubai of Turkije, meestal buiten het bereik van de aanklager. Over de grens vindt in Nederland het grootste moordproces in de Nederlandse geschiedenis plaats, dat van de Marokkaanse Nederlandse misdaadbaas Ridouan Taghi – een van Europa’s meest gevreesde en productiefste cocaïnehandelaren.
Vanwege Taghi’s beruchte reputatie van geweld – hij staat samen met 17 anderen terecht voor zes moorden tussen 2015 en 2017 – moet het proces worden gehouden in een tot bunker omgebouwd pakhuis omringd door drones en Nederlandse commando’s.
Sinds zijn arrestatie en uitlevering uit Dubai in 2019 wordt Taghi vastgehouden onder de strengste veiligheidsmaatregelen, mag hij niet communiceren met de buitenwereld vanuit de best beveiligde gevangenis van Nederland en mag hij alleen met advocaten spreken. Nagesynchroniseerd met het “Marengo”-proces, zoals de zaak willekeurig werd genoemd door een computer van de rechtbank, dekken de aanklachten tegen Taghi niet eens het aantal moorden, pogingen tot moord en metrische tonnen cocaïne die door zijn bende zijn verhandeld.
Desalniettemin wordt hij van achter de tralies, als hooggeplaatste figuur in de Mocro Mafia, een losjes georganiseerd misdaadnetwerk onder leiding van Nederlands-Marokkanen, verdacht van het coördineren van de schokkende executie van de beroemdste misdaadverslaggever van Nederland, Peter de Vries, op een Amsterdamse straat anno 2021.
“Ze zoeken wel uit waar je woont, dat kost maar zo’n 500 euro.”
Terwijl we de podcast onderzochten en spraken met journalisten, huidige en voormalige politieagenten, openbare aanklagers, douanebeambten en voormalige en huidige bende- en kartelleden, van wie velen opnames niet toestonden, werd het duidelijk dat Taghi een brutale oorlog had gevoerd met de Nederlandse staat zelf. En mensen die de zaak begrijpen, blijven bang – voor hun eigen veiligheid en voor het systeem zelf.
Andere vermoedelijke slachtoffers van Taghi zijn onder meer bloggers, eigenaren van spionagewinkels, rivaliserende gangsters, de broer van een getuige die aanklaagt, de advocaat van dezelfde getuige, de PR-adviseur van de staatsgetuige, evenals willekeurige omstanders en gevallen van identiteitsverwisseling.
Maar hij stopte niet bij de moorden. Taghi’s aanval op de Nederlandse samenleving omvatte onder meer het bestellen van autobommen en raketgranaten om zich te richten op enkele van de meest prestigieuze redactiekamers in Amsterdam, onthullingen dat zijn organisatie de diensten had ingehuurd van een Nederlandse Special Operations-soldaat om wapens te leveren en training te geven aan zijn moordteams, het aanleggen van voorraden grootste wapeninval in de Nederlandse geschiedenis, en corrumpeerde meerdere lokale functionarissen om valse identiteitskaarten en paspoorten te verstrekken en adrescontroles van mensen uit te voeren voor de bende.
Naarmate mijn onderzoek vorderde, nam het gevoel van claustrofobie toe. “Ze zoeken wel uit waar je woont, dat kost maar zo’n 500 euro”, zei een bron als waarschuwing dat ik me niet moet inschrijven bij de gemeente in mijn appartement in Amsterdam.
Het hele jaar door zouden er nieuwe onthullingen komen: de Nederlandse premier moest stoppen met fietsen naar zijn werk nadat tieners met versleutelde telefoons ervan verdacht werden zijn bewegingen te volgen; de kroonprinses kon haar eerste jaar op de universiteit niet bijwonen vanwege een specifieke dreiging van Taghi.
Tegen het einde van de zomer, toen we klaar waren met de rapportage over de podcast, stond de neef van Taghi, Yousef, terecht voor het doorgeven van berichten aan de gangster, waarin Taghi uitlegde dat hij een paar miljoen euro verborgen had en dat Yousef huurlingen moest inhuren om de gevangenis te bestormen. met een helikopter. Als dat niet werkte, stelde hij voor om enkele gevangenismedewerkers te ontvoeren, of misschien de premier of kroonprinses om zijn vrijheid te ruilen. Hij droeg Yousef op ervoor te zorgen dat er tonnen motorolie op de wegen rond de gevangenis zouden worden gemorst om een reactie van de politie te belemmeren.
Die onthulling had Nederlandse commando’s naar het dak van de faciliteit gestuurd, gewapend met Stinger-luchtafweerraketten, omdat duidelijk was geworden dat, hoe overdreven iets ook klinkt, Taghi het misschien wel zou proberen, omdat in Europa de oorlog tegen drugs is veranderd in een oorlog tegen de regering zelf.
En het zal niet stoppen bij Taghi’s vervolging en schijnbaar onvermijdelijke levenslange gevangenisstraf. Er is te veel geld voor het systeem om volledig af te wijzen en met dat geld kan de volgende Taghi dezelfde huurmoordenaars inhuren, dezelfde ambtenaren omkopen en iedereen vermoorden die hen probeert te stoppen.
Afgezien van de sociale en gezondheidsschade van de drug, in een hoek van Europa waar nu het hoogste cocaïnegebruik op het continent wordt geregistreerd , zijn de publieke kosten veranderd in een soort morele verwonding voor het kapitalisme. De constante zoektocht naar de goedkoopste, gemakkelijkste en snelste manieren om goederen en geld over de wereld te vervoeren, heeft onvermijdelijk geleid tot een gouden eeuw van cocaïne.
Een ex-Belgische agent uit Antwerpen vertelde me op een avond onder het genot van een biertje dat zijn kantoor had geschat dat het simpelweg terugdringen van het niveau van illegale financiële activiteiten in Antwerpen – gecentreerd rond diamanten, goud en cocaïne – tot een niveau dat vergelijkbaar is met dat van andere Europese steden, ongeveer € 3 miljard, ongeveer vijf procent van het jaarlijkse BBP van de stad.
Maar toch, is er voldoende publieke wil om zo’n hardhandig optreden te ondersteunen? Ik vroeg de ex-politieagent of veel lokale politici een belofte nakomen om cocaïne duurder en moeilijker verkrijgbaar te maken.
Hij glimlachte alleen maar en schudde zijn hoofd.