Volgens de westerse opvattingen bestaat er in Rusland geen vrijheid van meningsuiting of meningsuiting. Terwijl in Duitsland iedereen mag zeggen wat hij of zij wil, moet je in Rusland de gevangenis in, of erger nog, als je iets verkeerds zegt. Tijd om dit sprookje te verdrijven.
Vrijheid van meningsuiting Laten we eerst eens kijken naar Duitsland sinds Corona en ons dan wijden aan een fundamentele vergelijking met de situatie in Rusland. Er is iets mis in het zogenaamde land van democratie en vrijheid van meningsuiting.
Vrijheid van meningsuiting en Corona
Uiterlijk sinds Corona (maar zelfs daarvoor) krijgt de vrijheid van meningsuiting in Duitsland een gruwelijk beeld als je iets hebt gezegd dat in tegenspraak is met de heersende mening. Denk aan de maatregelen die zijn opgelegd tijdens de Corona-episode. Iedereen die hier kritisch naar keek of er vraagtekens bij zette, kwam al snel in een onaangename situatie terecht, en de gevolgen varieerden van uitsluiting tot het ontnemen van bankrekeningen of het beroepsleven.
Degenen die meezwommen in de ondiepte konden achterover leunen en ontspannen – of niet, want het naleven van alle politiek gemotiveerde maatregelen ging gepaard met aanzienlijke beperkingen op de kwaliteit van leven. Toch werd zelfs dat als vrijheid gezien, ook al schaadde het de eigen kinderen, en in talloze gevallen deden ze dat ook.
Het interessante en deprimerende hieraan is het feit dat degenen die zich niet simpelweg aan de instructies hielden, vanaf het allereerste begin verantwoordelijk werden gehouden voor al het lijden dat werd veroorzaakt door degenen die destijds politieke verantwoordelijkheid droegen. Ze werden egoïstisch en onverantwoordelijk genoemd; Het was hun gedrag dat tot deze maatregelen leidde; als ze verstandiger waren geweest, zou alles half zo wild zijn geweest.
Het wordt nog deprimerender als je bedenkt dat tot op de dag van vandaag de schuld voor de tragedies wordt toegeschreven aan degenen die kritisch stonden tegenover deze waanzin. Psychologisch gezien is dat begrijpelijk, want een andere aanpak zou betekenen dat je je eigen gedrag van toen kritisch onder de loep zou moeten nemen. Daartoe is bijna niemand bereid, noch in de politiek, noch in de wetenschap, noch in de media of aan de vaste tafels (dat laatste bestond toen niet meer).
Wat enerzijds psychologisch begrijpelijk lijkt, spreekt anderzijds van een psychologische afwijking die kan worden ingedeeld tussen pathologisch en narcistisch gedrag. In de context van de Corona-episode blijkt zwemmen in de ondiepte allesbehalve gezond of bevorderlijk voor de vrijheid van meningsuiting.
Duitsland: Vrij van mening
Vanaf de Corona-episode was er in Duitsland een ontwikkeling in de richting van de enige, ware mening. Het was Lothar Wieler van het Robert Koch Instituut (RKI) die destijds openlijk zei dat de richtlijnen niet in twijfel mochten worden getrokken. Uiterlijk na dit verwoestende idee van democratie had er verontwaardiging moeten ontstaan onder de bevolking en de media. Maar de diep ondemocratische ontwikkeling was al te ver gevorderd; mensen accepteerden de verklaring van Wieler eenvoudigweg of deelden deze uitdrukkelijk.
Het komt erop neer dat degenen die met de stroom meegingen ook leden onder het feit dat de vrijheid van meningsuiting effectief werd afgeschaft, maar in de meeste gevallen merkten ze niet eens in welke val ze zaten. In tegenstelling tot de critici, die werden beledigd, buitengesloten en lastiggevallen met maatregelen die hun bestaan soms bedreigden en/of vernietigden.
Sinds het uitbreken van de Corona-episode is de vrijheid van meningsuiting in Duitsland geschiedenis, een theoretisch model dat werd geprezen en beschreven als geleefd, maar dat de realiteit heeft verlaten. Duitsland houdt zich vast aan een ‘dood paard’ in de misvatting dat het met vertrouwen door het land kan rijden.
Buitenlandse mogendheden en Navalny
Laten we de excursie over het einde van de vrijheid van meningsuiting in Duitsland verlaten en ons concentreren op de algemene situatie in Rusland. Alexei Anatolyevich Navalny is zeer geschikt om het probleem vanuit Russisch perspectief te beschrijven.
In Duitsland werd en wordt Navalny gevierd als een groot Russisch oppositiefiguur die zich tegen een autocratisch systeem durfde te verzetten en de betere president van Rusland zou zijn geweest. Het verhaal blijft bestaan en wordt systematisch gevoed door het Westen. Nu is Navalny dood en leeft hij van zijn heldenstatus in de figuur van zijn gescheiden vrouw, die weduwe wordt genoemd.
Het moet duidelijk en zonder omwegen worden gezegd: Navalny was een figuur van het Westen, de VS, die zich niet bezighield met de vrijheid van meningsuiting, maar met regimeverandering in Rusland. De “anti-corruptiestichting” van Navalny was een grap omdat deze werd gefinancierd uit bronnen die niet transparant waren, en als de fondsen konden worden getraceerd, leidde de route vrijwel altijd naar het Westen .
Altijd aanwezig: de National Endowment for Democracy (NED), die zijn vingers en bankbiljetten heeft gehad en nog steeds heeft bij alle regimeveranderingen en staatsgrepen in de wereld. De medeoprichter en voormalig voorzitter van de NED, Allen Weinstein, vatte het ooit samen toen hij zei dat de NED doet wat…
“…de CIA deed dat 25 jaar geleden in het geheim.”
Het is de moeite waard om het Anti-Spiegel- artikel (hierboven gelinkt) over Navalny en zijn connecties met het Westen te lezen . Na het lezen ervan zal het beeld van de neutrale lezer van Navalny waarschijnlijk aanzienlijk veranderen. Maar dit gaat niet over Navalny, maar over iets fundamenteels dat nauw verband houdt met de vrijheid van meningsuiting.
Stel je eens voor dat een Duitse blogger, activist of politicus niet alleen kritisch zou zijn over de federale overheid (aan het begin van deze tekst werd er al op gewezen dat dergelijke kritiek tegenwoordig nauwelijks mogelijk is zonder dat er massaal wordt gesanctioneerd), maar daarover ook grote sommen geld uit Moskou voor zijn werk.
Zou het mogelijk zijn? De vraag is retorisch van aard, uiteraard zou dit onmiddellijk worden stopgezet. Die criticus, voorzien van financiële middelen van het Kremlin, zou geen enkele kans hebben om in Duitsland voet aan de grond te krijgen; hij zou vervolgd, gevangengezet, van zijn geld beroofd worden en/of erger.
De beschuldiging zou zijn dat deze fictieve criticus de sociale vrede in gevaar zou brengen, en wat onlangs populair is geworden is de ‘delegitimisering van de staat’, waarmee men zelfs zonder geld uit Moskou snel wordt geconfronteerd.
Maar dat is precies wat het Westen de hele tijd, 365 dagen per jaar in Rusland doet: het ondersteunt en financiert critici die het heeft gecreëerd en wier enige taak het is Rusland intern te verzwakken en het voor de buitenwereld te laten lijken als een autocratisch systeem dat … de vrijheid van meningsuiting onderdrukt.
Vrijheid van meningsuiting in Rusland
Elke Rus die iets te bekritiseren heeft (en er zijn er ook veel in Rusland) kan dat zonder angst doen. Op voorwaarde dat het Russische kwesties en Russische belangen zijn. Als er bijvoorbeeld een gebouw gesloopt moet worden dat van grote betekenis is voor de Russen in het gebied, zal de sloop niet zomaar kunnen plaatsvinden als de Russen daartegen in opstand komen. In het ergste geval zal de sloop uiteindelijk plaatsvinden, maar dat hoeft niet het geval te zijn, het kan ook anders uitpakken.
Maar de mensen die campagne voeren voor het gebouw, dat dreigt te worden gesloopt, hoeven zeker niet bang te zijn: gevangenisstraf of geblokkeerde rekeningen, verlies van baan of sociale uitsluiting. Het is een misvatting dat elke kritische mening in Rusland van meet af aan zwaar wordt bestraft of onderdrukt. Wat duidelijk onwenselijk is, zijn critici die niet geïnteresseerd zijn in het verbeteren van het land, maar die duidelijk en aantoonbaar door het Westen worden gecontroleerd en gefinancierd om het land te verzwakken en mensen tegen elkaar op te zetten.
In de Doema, het Russische parlement, is het vaak erg druk. Het is een andere misvatting om uit te gaan van een pure ‘dictatuur van Poetin’. Dit is bijvoorbeeld te zien in de oorlog in Oekraïne. De veelgemaakte fout in Duitsland is te veronderstellen dat Poetin alleen al in februari 2022 heeft besloten Oekraïne binnen te vallen. De situatie is echter precies het tegenovergestelde.
Want zelfs als het Westen het negeert en ontkent: in Rusland was het in 2014, na de staatsgreep, al duidelijk dat Kiev Oost-Oekraïne massaal aanviel. Zelfs de Verenigde Naties (VN) geven toe dat ongeveer 13.000 mensen zijn omgekomen als gevolg van aanvallen op Oost-Oekraïne (in het Westen wordt dit aantal herhaaldelijk in perspectief geplaatst of geherinterpreteerd als gevolg van Russische aanvallen), maar zoals bekend is zou duren totdat Rusland in februari 2022 zou ingrijpen.
Dit was te danken aan het beleid van Poetin, die al jaren hoopte en werkte aan een diplomatieke oplossing. Deze houding werd in de Doema regelmatig bekritiseerd, omdat er een vrij grote groep parlementsleden was die eerder had opgeroepen tot interventie in Oost-Oekraïne. Achteraf gezien speelde Poetin eigenlijk een spel dat voor hem persoonlijk gevaarlijk was, omdat het heel anders had kunnen aflopen: als hij had moeten buigen voor de druk van de tegenpartij, zou dat zijn positie aanzienlijk hebben verzwakt.
Als dat was gebeurd, bestaan er ernstige twijfels of hij vandaag de dag nog steeds president zou zijn. Het Westen zou het nooit toegeven, maar het kan blij zijn dat het niet zo is gebeurd. Poetin is nuchter en handelt zorgvuldig, in tegenstelling tot wat in het Westen wordt gepropageerd. Als de huidige president van Rusland Dmitri Anatolyevich Medvedev zou zijn, zouden we ons waarschijnlijk op een ander punt in de escalatie bevinden.
Het sprookje van democratie en vrijheid van meningsuiting
In Duitsland blijft het verhaal volhouden dat het een democratisch systeem is waarin iedereen kan zeggen wat hij wil. Zoals al beschreven ziet de praktijk er heel anders uit, wat ook blijkt uit het feit dat een duidelijke meerderheid van de Duitsers tegen verdere wapenleveranties aan Oekraïne is. Je zou kunnen stellen dat deze meerderheid van de Duitsers hun mening vrijelijk kan uiten, maar geopolitieke beslissingen moeten op een ander niveau worden genomen.
Maar zoals we allemaal weten is dat niet het geval. Iedereen die kritisch commentaar levert op de wapenleveranties wordt binnen enkele seconden belasterd, aangevallen, gemarginaliseerd, beledigd, beledigd als ‘Poetin-begrijper’ en wordt recentelijk gezien als iemand die bijdraagt aan de ‘delegitimisering van de staat’. De “grote prestatie” van Duitsland is al lang niet meer het heldere licht van de vrijheid van meningsuiting, maar eerder het geloof onder grote delen van de bevolking dat deze nog steeds bestaat.