De detentie van de voormalige diplomaat Craig Murray is slechts het nieuwste voorbeeld van de Britse terreurwetten die worden gebruikt om dissidenten lastig te vallen en te intimideren, terwijl ze op schaamteloze wijze in hun privézaken snuffelen.
Op de ochtend van 16 oktober arresteerde de antiterreurpolitie op de luchthaven van Glasgow journalist, klokkenluider, mensenrechtenactivist en voormalige Britse diplomaat Craig Murray bij zijn terugkeer uit IJsland. Nadat ze hem intensief hadden ondervraagd over zijn politieke overtuigingen, namen agenten Murray’s telefoon en laptop in beslag.
Murray, een trotse Schotse nationalist, vloog na enkele dagen in Reykjavik terug naar Glasgow, waar hij een populair Palestina-solidariteitsevenement bijwoonde, en ook een ontmoeting had met hooggeplaatste vertegenwoordigers van de Assange-campagne, die het bewustzijn vergroot over het lot van WikiLeaks-oprichter Julian Assange . Nadat zijn reisdocumenten bij de paspoortcontrole waren verwerkt, liet de officier hem weten dat hij zou worden vastgehouden voor verhoor. Vervolgens brachten ze hem naar een kleine achterkamer waar hij werd ondervraagd door drie naamloze Britse antiterreuragenten.
Murray vertelde The Grayzone dat de Britse politie hem had gewaarschuwd dat hij een strafbaar feit zou begaan en vervolgd zou worden als hij weigerde vragen te beantwoorden, onwaarachtig antwoordde, opzettelijk informatie achterhield of weigerde toegangscodes voor zijn elektronische apparaten te verstrekken. Nadat zijn telefoon en laptop voor analyse in beslag waren genomen, begon het verhoor.
“Eerst hebben ze mij ondervraagd over de besloten bijeenkomst van de Assange-campagne”, vertelde Murray aan The Grayzone. ‘Je zou denken dat ze zouden vragen wie daar was, maar dat deden ze niet,’ zei hij en voegde eraan toe: ‘Ik vermoed dat ze het op de een of andere manier al wisten.’
In plaats daarvan ‘waren alle vragen van financiële aard’, zegt Murray. Volgens de voormalige Britse ambassadeur wilden agenten weten “of ik geld krijg voor mijn bijdragen aan de campagne, als ik betaald word door WikiLeaks, Lever Assange niet uit, zelfs niet de familie van Julian.”
“Het antwoord was elke keer ‘nee’”, zegt Murray, en legt uit: “Mijn inkomstenbronnen en waar mijn geld vandaan komt waren van bijzonder belang voor de agenten.”
De populaire persoonlijke blog van de voormalige diplomaat was ook van belang voor de agenten, die naar verluidt van Murray hadden geëist dat hij hen zou vertellen of iemand anders er toegang toe had of inhoud op het platform kon publiceren, en of iemand anders dan hijzelf een van de berichten had geschreven.
Vreemd genoeg zei Murray dat hem niet werd gevraagd naar een enkel artikel dat op zijn website was gepubliceerd. Even verwarrend, zo merkte hij op, waren de vragen over het Palestijnse solidariteitsevenement dat hij bijwoonde.
Agenten wilden blijkbaar weten waarom Murray überhaupt aanwezig was – ‘een vreemde vraag om te stellen aan iemand die een protest bijwoonde’, vertelde hij aan The Grayzone. Niettemin maakte hij duidelijk dat hij was gegaan omdat hij bevriend was met een van de sprekers, een voormalige IJslandse minister van Binnenlandse Zaken.
De politie eiste naar verluidt ook details over de inhoud van de toespraken van verschillende sprekers op het evenement – informatie die Murray naar eigen zeggen niet kon geven omdat hij geen IJslands spreekt. Toen hem werd gevraagd of hij van plan was soortgelijke pro-Palestijnse evenementen in Groot-Brittannië bij te wonen, antwoordde hij ‘waarschijnlijk’.
“De raarste vraag was: ‘hoe beoordeel ik of ik een platform met iemand moet delen of niet?’” zegt Murray, en voegt eraan toe: “Ik doe dit op basis van wie het evenement organiseert.”
In dit specifieke geval, zo vervolgde Murray, “was het [het] Palestijnse Solidariteitscomité, dus ik had er vertrouwen in dat ik in veilige handen was.” Toch kwam het de voormalige ambassadeur voor als een bizarre vraagstelling.
“Mijn advocaat heeft nog nooit gehoord dat een dergelijke vraag tijdens ondervragingen is gesteld,” zei Murray, eraan toevoegend dat “ze speculeren dat de politie een bewakingsfoto van mij heeft in de nabijheid van iemand die zij als een ‘terrorist’ beschouwen.”
“Ik heb geen idee wie dat zou kunnen zijn”, gaf de uitgesproken mensenrechtenactivist toe. Maar zoals hij al snel opmerkte: “Als je een bijeenkomst bijwoont waar 200.000 mensen aanwezig zijn, kun je niet weten wie iedereen is!”
Murray heeft sindsdien advocaten geraadpleegd, die hem meedeelden dat hij volgens artikel 7 van de Terrorism Act van 2000 – de draconische wetgeving op grond waarvan hij aan intensieve ondervragingen werd onderworpen – wettelijk het recht zou hebben een advocaat te raadplegen als het verhoor langer duurde dan een half jaar. uur.
‘Een voorhamer om een noot te kraken’
Toen het uur van ondervraging voorbij was, stuurden de agenten hem op weg, maar slaagden er niet in zijn telefoon of laptop terug te geven. “Ik ben gewend aan het idee dat Britse en Amerikaanse spionnen mijn computers in handen hebben”, zei Murray.
Tijdens een reis naar Duitsland eind 2022 werden op verschillende locaties twee laptops van Murray gestolen . De tweede laptop was toevallig een lokaal gekochte vervanging voor de eerste. Hij gelooft dat de diefstallen ‘waarschijnlijk’ zijn gepleegd door ‘veiligheidsdiensten’, een interpretatie die wordt versterkt door het feit dat de eerste laptop was opgeborgen in een tas met daarin een grote som contant geld, samen met essentiële hartmedicijnen. De daders negeerden op onverklaarbare wijze de eerste, terwijl ze de tweede in hun zak staken.
Toen Murray door de antiterreurpolitie werd ondervraagd over de inhoud van zijn laptop, zei Murray dat hij openlijk had onthuld dat het apparaat kopieën bevatte van gelekte privé-e-mails van Stewart McDonald, een havikachtig lid van het Britse parlement met diepe staatsbanden.
Maar “Ik maak me geen zorgen over de inhoud daar,” legde hij uit, dus “het is geen probleem dat ze die hebben.”
“Ik vertelde de agenten dat ik medelijden had met de arme klootzak die door de e-mails van McDonald’s moet waden”, grapte hij.
“Interessant,” merkt Murray op, “een van hen bood zich vrijwillig aan als reactie op het feit dat de inhoud van in beslag genomen digitale apparaten elektronisch wordt gezeefd, in plaats van dat een individu de hele inhoud doorneemt.”
“Vermoedelijk doen algoritmen die worden uitgevoerd op basis van zoekopdrachten op trefwoorden het voorbereidende werk, en wat dat ook oplevert, wordt bestudeerd en gedeeld met verschillende instanties”, speculeert hij.
Murray’s advocaten onderzoeken nu de aanhouding, met de bedoeling of zijn ondervragers hem de waarheid vertelden voordat zijn ondervraging begon.
In april arresteerde de Britse antiterreurpolitie de Franse uitgever en politiek activist Ernest Moret, die in Parijs grote protesten had geleid tegen de neoliberale hervormingen van president Emmanuel Macron. Moret werd vastgehouden onder dezelfde bevoegdheden als Murray en vervolgens gearresteerd toen hij weigerde toegangscodes voor zijn elektronische apparaten te overhandigen. Uiteindelijk werd hij bijna 24 uur in Britse hechtenis gehouden.
In juli concludeerde een vernietigend rapport van de Britse waakhond voor terreurwetgeving dat de agenten die Moret arresteerden “overdreven en aanmatigende” bedreigingen hadden geuit toen ze beweerden dat hij nooit meer naar het buitenland zou kunnen reizen als hij geen informatie openbaar zou maken, zoals hij had gedaan. als terrorist vermeld worden in internationale inlichtingendatabases. Uit het rapport bleek ook dat de politie hem op onwettige wijze had ondervraagd over juridisch bevoorrechte gesprekken die hij tijdens het verhoor met zijn advocaat had gevoerd.
Schema 7 is “krachtig” en “moet daarom met de nodige zorgvuldigheid worden toegepast”, zei de recensent, voordat hij uiteindelijk het gebruik van de wetgeving door de politie om Moret te ondervragen vergeleek met “het gebruik van een voorhamer om een noot te kraken”:
“Dit was een onderzoek naar de openbare orde waarvoor de bevoegdheden op het gebied van terrorismebestrijding nooit bedoeld waren om te worden gebruikt”, aldus het rapport, en concludeerde dat “de rechten op vrije meningsuiting en protest te belangrijk zijn in een democratie om toe te staan dat individuen worden onderzocht op mogelijk terrorisme. alleen maar omdat ze mogelijk betrokken zijn geweest bij protesten die gewelddadig zijn geworden.”
Maar als het gaat om het uitvoeren van politieke detenties, is de wetgeving in kwestie niet de enige in het arsenaal van Britse officieren.
In het rapport ontbrak elke verwijzing naar Schedule 3, Sectie 4 van de Britse Counter-Terrorism and Border Act uit 2019, die werd gebruikt om toestemming te geven voor de detentie van deze journalist op de Londense luchthaven Luton in mei. De bepaling geeft autoriteiten verregaande bevoegdheden om zich te verdiepen in de persoonlijke en professionele aangelegenheden van dissidenten. Volgens Murray lijken de Britse antiterreuragenten hem te hebben benaderd met behulp van “hetzelfde draaiboek” dat ze bij mij gebruikten.
Op grond van de Counter-Terrorism and Border Act uit 2019, die door de VN fel is bekritiseerd, kan van een individu worden gezegd dat hij “vijandige” buitenlandse machten dient, zonder dat hij dat zelfs maar weet of van plan is – of dat de machten in kwestie zich ervan bewust zijn. Dit Orwelliaanse voorschrift werd versterkt door de nieuwe National Security Act van Londen , die in juli 2023 werd aangenomen.
Iedereen die de Britse nationale veiligheidsstaat in beroering heeft gebracht en van plan is naar Groot-Brittannië te reizen, wil misschien voorzichtig zijn met wat hij op zijn apparaten bewaart. Zoals een van de ondervragers van Ernest Moret tegen hem opschepte : Groot-Brittannië is “het enige land waar autoriteiten voor altijd informatie van privé-apparaten kunnen downloaden en bewaren”.