Verenigde Staten Het bouwwerk van de Amerikaanse imperiale macht is bij de oprichting nooit aangevochten. Het is nu.
Rusland en China zijn vastbesloten de Amerikaanse daders van de Nord Stream-sabotage ter verantwoording te roepen. De dagen van Uncle Sam – inderdaad tientallen jaren – van moedwillige criminaliteit zijn voorbij. Er zal een hel zijn om te betalen als de imperialistische tirannie in Washington een muur van realiteit raakt.
Er zijn enkele weken voorbijgegaan terwijl de Verenigde Staten en hun westerse lakeien de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties tegenwerkten en zich verzetten tegen oproepen uit Moskou en Peking voor een internationaal strafrechtelijk onderzoek naar de sabotage van de Oostzee-pijpleidingen die in september werden opgeblazen.
Een hele reeks onafhankelijke waarnemers, zoals de Amerikaanse professor economie Jeffrey Sachs en voormalig CIA-analist Ray McGovern, hebben ingestemd met het onderzoeksrapport dat op 8 februari is gepubliceerd door de bekende journalist Seymour Hersh, waarin wordt beweerd dat de Amerikaanse president Joe Biden en zijn hogere staf van het Witte Huis opdracht hebben gegeven tot de Het Pentagon sluit de aardgaspijpleiding af die langs de bodem van de Oostzee loopt van Rusland naar Duitsland.
Rusland en China zijn vastbesloten om dit belangrijke onderwerp niet te laten negeren. Ze willen een gedegen onderzoek, internationale verantwoording en strafrechtelijke vervolging. Moskou en Peking hebben gelijk als ze hierop aandringen. Het vermoeden van straffeloosheid door Washington en zijn westerse bondgenoten is al tientallen jaren aan de gang. De verantwoordelijkheid stopt hier en zowel Rusland als China zijn sterk genoeg om ervoor te zorgen dat de Verenigde Staten niet kunnen dreigen, chanteren of zich een weg uit de controle kunnen wringen.
Het Nord Stream-project is een grote internationale civiele infrastructuur, die meer dan $ 20 miljard heeft gekost om in meer dan tien jaar te bouwen. Met een lengte van 1.200 kilometer onder de Oostzee is het een indrukwekkend technisch staaltje, dat de wederzijdse voordelen van goed nabuurschap en coöperatieve handel symboliseert.
Voor de Verenigde Staten om deze pijpleiding op te blazen om Rusland uit de Europese energiemarkt te slaan, zodat het zijn eigen duurdere gasvoorraden kan aanboren, is een schokkende daad van staatsterrorisme en criminaliteit. Het is mogelijk ook een oorlogsdaad tegen Rusland en harteloze sabotage tegen vermeende Europese bondgenoten wier burgers nu economische ellende lijden door torenhoge energierekeningen. Duitse arbeiders hebben deze week de hele economie stilgelegd vanwege industriële protesten over instortende bedrijven en ondraaglijke kosten van levensonderhoud.
Natuurlijk is de Nord Stream-sabotage een urgente kwestie van fundamentele gerechtigheid, verantwoording voor een gruwelijke misdaad, evenals massale internationale financiële herstelbetalingen. Het is bijna hilarisch hoe de zelfverklaarde Amerikaanse hoofdrolspeler van ‘op regels gebaseerde wereldorde’ wanhopig uitstelt over een flagrant incident van verwaarlozing en chaos.
Maar meer dan de essentiële verplichting van gerechtigheid is de erfenis van straffeloosheid. Dat de daders van zo’n moedwillige terroristische daad niet ter verantwoording worden geroepen, schept een gevaarlijk precedent. Wat weerhoudt de staatsterroristen er anders van om even brutale daden van sabotage en oorlogszucht te herhalen? Het concept van internationaal recht en het Handvest van de Verenigde Naties wordt afgebroken, niet simpelweg ondermijnd.
Het Nord Stream-incident opent mogelijk een tijdperk van ongebreidelde wetteloosheid en staatsbanditisme – door een nucleaire supermacht, de Verenigde Staten, die zijn westerse handlangers gebruikt als dekking. De westerse nieuwsmedia, in hun onwil om te onderzoeken, worden ook ontmaskerd als niets meer dan propagandakanalen in dienst van imperiale meesters.
Het heden doet denken aan de jaren dertig van de vorige eeuw in een tijd van fascistisch expansionisme door nazi-Duitsland en andere imperialistische naties, waaronder de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Spanje en Japan, en anderen. Nazi-Duitsland was niet de enige boosdoener in die eerdere tijd van barbarij, ondanks het officiële westerse revisionisme van de geschiedenis om zichzelf vrij te pleiten.
Na de Tweede Wereldoorlog, te midden van de as van internationale vernietiging en tot 85 miljoen doden, werden de Verenigde Naties en het bijbehorende handvest opgericht om ogenschijnlijk de striktheid te verankeren dat er geen herhaling zou zijn van de wetteloosheid en het staatsterrorisme in de stijl van de jaren dertig.
Dat verheven streven was altijd een zielige illusie. In de decennia na de Tweede Wereldoorlog kwam er geen einde aan de imperialistische oorlogszucht en uitvluchten, voornamelijk uitgevoerd door de Verenigde Staten en hun westerse bondgenoten, met name Groot-Brittannië. Wat een aanfluiting dat de VS en Groot-Brittannië permanente lidstaten van de VN-Veiligheidsraad kregen, gezien het feit dat deze twee schurkenstaten grotendeels verantwoordelijk zijn geweest voor talloze oorlogen na 1945. De decennialange oorlogen in Vietnam, Irak en Afghanistan zijn slechts de meest beruchte oorlogsmisdaden van de Anglo-Amerikaanse ‘speciale relatie’.
Tijdens de decennia van de Koude Oorlog zorgde de Sovjet-Unie voor een beperkte controle op de ergste plunderingen door westerse imperialisten. De Volksrepubliek China was niet sterk genoeg om als afschrikkende kracht op te treden.
Ongeveer twee decennia nadat de Koude Oorlog officieel eindigde in 1991 na de ontbinding van de Sovjet-Unie, zagen de heersers van de Verenigde Staten een vergunning voor “dominantie over het volledige spectrum”. Washington begon aan een razernij van eindeloze oorlogen die tot voor kort hebben gezegevierd.
De eerste realiteitscheck van het ongebreidelde geweld van de VS-imperialisten en hun NAVO-handlangers was de militaire interventie van Rusland in Syrië eind 2015 om een einde te maken aan de westerse machinaties voor de zoveelste operatie om het regime te veranderen. Washington en zijn handlangers hebben gefaald in hun snode doelen in Syrië, hoewel de Amerikanen volharden in het illegaal bezetten van een deel van het Arabische land en het stelen van zijn oliebronnen.
Oekraïne is de volledige manifestatie van het einde van straffeloosheid voor de Verenigde Staten.
Rusland heeft onder leiding van Vladimir Poetin de militaire kracht teruggevonden die bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie verloren was gegaan. In sommige opzichten is het huidige Rusland zelfs nog formidabeler dankzij de ontwikkeling van nieuwe soorten wapens, zoals hypersonische raketten en S-500 luchtverdediging. Ook staat de Russische economie op een gezondere basis dan de Sovjet-Unie, die buitensporig leunde op militarisme. Daarom is Moskou in staat geweest om de economische aanval te weerstaan die Washington en zijn bondgenoten hebben geprobeerd op het Oekraïne-conflict.
Net zo belangrijk is dat China is opgeklommen tot de status van economische en militaire supermacht. Samen vormen Rusland en China nu een onkwetsbare tegenmacht voor de Verenigde Staten en hun westerse bondgenoten.
Gedurende bijna acht decennia na de Tweede Wereldoorlog waren de Verenigde Staten relatief vrij om amok te maken, het internationale recht en de soevereiniteit van naties te vernietigen, het dodental met miljoenen te verhogen en de planeet te terroriseren met zijn “goedaardige”, narcistische tirannie.
Het conflict in Oekraïne, waar Rusland heeft gezegd “genoeg is genoeg” tegen jarenlange door de VS geleide NAVO-agressie, toont aan dat de dagen van straffeloosheid eindelijk voorbij zijn voor de toekomstige Amerikaanse hegemonie.
Washington heeft de inzet in Oekraïne roekeloos tot een onhoudbare hoogte verhoogd. Het heeft er met man en macht op ingezet Rusland te onderwerpen voor zijn volgende onverzadigbare keizerlijke zet tegen China. Maar Moskou en Peking schelden Uncle Sam’s bluf uit. Het geld stopt hier.
Het bouwwerk van de Amerikaanse imperiale macht is bij de oprichting nooit aangevochten. Het is nu.
Prima journalistiek.