Ongetwijfeld is Sigrid Kaag beter op haar plaats bij de VN dan in Den Haag. Maar ik blijf wel met een tweetal vragen zitten (nou ja, eigenlijk zijn het er wel tien, maar bescheidenheid siert de mens).
Toch maar even opgezocht, als blijk van goede wil, welke Nederlandse ondernemingen zoal gespecialiseerd zijn in het aanleggen van tunnels. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Sigrid Kaag een handje geholpen, én onze economie. Dat laatste mag ook wel weer eens een keertje.
Welnu, dat was dus een makkie: het zijn er tientallen, en er is er vast wel eentje bereid om bij zo’n als altijd met onze miljoenen gefinancierde VN-opdracht de helpende hand te bieden aan de geplaagde inwoners van de Gaza-strook. Ware mannetjesputters, die tunnelgravers van ons. Of het nu om een simpel fietstunneltje onder de N520 gaat, ik noem maar een dwarsstraat, of om een Hamas-tunnel onder een Palestijns ziekenhuis, die gasten deinzen nergens voor terug.
Die bukken gewoon wanneer er vanaf die plek – omdat die Joden er ook wel een beetje om hebben gevraagd, dixit volksfilosoof J. Derksen – weer honderden raketten op Israël worden afgevuurd. Een wederopbouw onder leiding van Lady Gaza dankzij Hollands Glorie, wat wil je nog meer.
Welke bijnaam gaf ik haar vroeger ook alweer?
O ja, het Kaagmens. Erg hè? Iemand een mens noemen: beledigender kan het niet. In een wel heel speciale poging om aan te tonen dat de T. haar heeft weggepest, herinnerde Brabants Dagblad-coryfee Tony van der Meulen, wie kent hem niet, zich het laatst als Kaagbéést (en dat nadat hij, alle vooroordelen over de Nederlandse journalistiek bevestigend, had uitgelegd waarom hij op D66 had gestemd). Hierbij verzoek ik hem om met een T-artikel op de proppen te komen waarin dat vermeld staat.
En nu wordt het dus Lady Gaza.
Wat een schitterende vervolgstap!
Oké, oké, haar Haagse jaren verliepen niet helemáál naar wens. Het is mede om die reden dat ik de behoefte voel het slot van mijn rubriek van 18 december, geschreven nadat Sigrid Kaag haar vertrek uit de Nederlandse politiek wereldkundig had gemaakt, deels te herhalen: „Uw partij duikelde onder uw leiding van 24 naar 9 zetels. Neem van mij aan: dat komt echt niet alleen doordat u werd gedemoniseerd of vrouwonvriendelijk werd bejegend. U en het Binnenhof: het was een mismatch. Hierbij spreek ik de hoop uit dat u erin zult slagen uw voordien zo succesvolle carrière een passend vervolg te geven. Het ga u goed.”
Daar sta ik nog steeds achter, hoor. Ik denk serieus dat zij daar beter op haar plaats is. Maar ik blijf wel met een tweetal vragen zitten (nou ja, eigenlijk zijn het er wel tien, maar bescheidenheid siert de mens):
1. Waarom krijgt iemand die in twee opeenvolgende kabinetsperiodes faalde – eerst bij de evacuatie van Nederlanders uit Afghanistan, in het volgende kabinet volgens de RvS bij het indienen van haar ’rommelige’ voorjaarsnota – zo’n topfunctie?
2. Zou haar stap in onze progressieve kringen ook zo dolenthousiast zijn toegejuicht – en door VN-chef Antonio Guterres van zijn fiat zijn voorzien – wanneer zij niet met Anis al-Qaq maar met een man die bijvoorbeeld naar de naam Samuel Cohen luistert was getrouwd?
Ach, laat ook maar.
Zet ’m op, Lady!
Doe het desnoods voor ons!