In 1977 won de PvdA de verkiezingen glansrijk, met een winst van tien zetels na een spannende regeerperiode waarin Joop den Uyl, de ‘Doctorandus uit Amstelveen‘, de handen vol had met een ‘olieboycot‘ en de ‘Lockheed Affaire‘, in een tijd die gemarkeerd werd door een stevige recessie als gevolg van Amerikaans mismanagement. De Amerikanen hadden veel teveel geld uitgegeven aan de verloren oorlog tegen Vietnam, Laos en Cambodja, met een defacto faillissement als gevolg, wat hen noopte de koppeling tussen de Dollar en het goud los te laten, waardoor de Dollar in een vrije val omlaag tuimelde, afgezet tegen de ‘Harde Gulden‘ en de ‘Duitse Mark‘. Wat de exportpositie van ons land ernstig beschadigde.
De PvdA, waarbij die ‘A‘ nog stond voor ‘Arbeid‘, en niet voor ‘Ambtenaren‘, ‘Academici‘ of ‘Avonturiers‘, zoals nu, was de verkiezingen ingegaan met de slogan: ‘Kies de Minister President‘, en dat had zich electoraal uitbetaald in forse winst.
Programmatisch stond de PvdA voor de stop op arbeidsimmigratie van arbeiders uit ‘Lage Lonen Landen‘, en tegen het idee om overheidsbedrijven in de ramsj te doen, waardoor Nederland de controle over die bedrijven kwijt zou raken aan het ‘Grootkapitaal‘, en vóór het opkrikken van de vergoedingen op arbeid, vóór Israël, en uitermate kritisch tegenover de NAVO, of de overheveling van soevereiniteit aan ‘Europa‘, maar wel vóór de bevordering van vrije handel tussen de lidstaten, en de banden aanhalen met Rusland en China, waar van een dialoog en handel meer te verwachten viel dan van ‘IJzeren Gordijnen‘, sancties en oorlog.
Wie méér NAVO wilde, gepantserde ‘IJzeren Gordijnen‘ en sabel-gekletter, volop immigratie uit landen waar de Islam in feite de staatsgodsdienst was, en wie de Palestijnen steunde, bij een grote bereidheid om de ‘Globalistische‘ agenda uit te voeren, en zeggenschap over cruciale infrastructuur over te dragen aan het ‘Grootkapitaal‘, die zat goed bij de VVD van de populist Wiegel, en het CDA van van Agt. Degenen die door het huidige ‘Links‘ nu worden wegzet als ‘racisten‘, ‘fascisten‘, en ‘Poetin-knuffelaars‘, die hadden in 1977 massaal op de PvdA gestemd. En het huidige ‘Links‘ had gedweept met Wiegel en van Agt.
De grote winst van de PvdA resulteerde echter in een regering zonder de PvdA, omdat het ‘interne democratische proces‘ binnen de partij te hoge eisen stelde aan eventuele coalitiepartners, waardoor den Uyl in zijn hemd werd gezet, en de partij met lege handen in de oppositiebanken plaats kon nemen.
Het CDA en de VVD trakteerden Nederland op het kabinet van Agt I, dat de sluizen voor arbeidsimmigranten wagenwijd open zette, later nog gevolgd door ‘gezinshereniging‘, terwijl vaart werd gemaakt met de uitverkoop van Nederlandse overheidsbedrijven, later vervolmaakt door ‘Paars‘, toen de PvdA werd geleid door Wim Kok, de ‘bankier uit Nijenrode’, die de transitie van de PvdA naar een partij voor ‘Ambtenaren‘, Academici‘ en ‘Avonturiers‘ vervolmaakte, terwijl de arbeiders op zoek gingen naar onderdak elders, of afhaakten.
Bemoeizucht van de EU, de overheveling van zeggenschap over het economische beleid naar het WEF, en blinde volgzaamheid van de NAVO die de vrije teugel kreeg om uit te breiden, dat werden de speerpunten van de ‘Nieuwe PvdA‘, met beleid dat als uitgangspunt had wat Margaret Thatcher in het Verenigde Koninkrijk had neergezet, daarna voortgezet door Tony Blair vanaf 1997, een tijdgenoot van Kok.
Thatcher en Reagan verkochten alles wat niet vastgeschroefd zat aan private ondernemingen, en sluisden de opbrengsten door naar het ‘Militair Industrieel Complex‘ voor hun oorlogen, terwijl ze de staatsschuld op lieten lopen om de belastingen te kunnen verlagen.
Blair, Kok en Clinton verpatsen wat er nog restte, maar door ‘Public/Private‘-contracten werden die formeel particuliere ondernemingen de slaven van een snel groeiend overheidsapparaat, dat middels ‘regelgeving‘, ‘contracten‘, ‘toezichthouders‘ en steeds meer organisaties en subsidie zorgden voor een exploderende overheid die leefde van de ‘Kick-Backs‘, waar de ‘Partij van de Ambtenaren‘ van Frans Timmermans zijn electoraat vindt. Met ‘GroenLinks‘ als de bijwagen vol met ‘Academici‘ en ‘Avonturiers‘.
Verdoofd en verleid met douceurtjes vanuit de overheid wisten de mensen die zich niet thuisvoelden in die ‘Graaifabriek‘, of werden buitengesloten, niet wat hen overkwam, en of ze nu blij moesten zijn dat ‘hun PvdA‘ mee mocht doen.
Ze herkenden die partij niet meer, die afscheid had genomen van de ‘In Gelul Kun Je Niet Wonen‘-types, met steeds meer oeverloos gelul, wat klauwen met geld kostte, terwijl Wim Kok behendig de vakbonden uitkleedde via het ‘Poldermodel‘, en de ‘liberalisering van de arbeidsmarkt‘. Leuk op de korte termijn, met vette contracten van de overheid, en ogenschijnlijk een hoger inkomen als ‘ZZP-er‘, maar geen pensioen, en geen sociale verzekeringen, en werken tot je er dood bij neervalt.
Nu het ‘Globalistische‘ experiment in de ‘WEF‘-format door het ijs is gezakt, de Dollar en de Euro meer en meer een ‘locale munt‘ worden, waarvan de waarde wordt bepaald door onze productie, terwijl we ons afscheiden van de giganten China en Rusland, die met elke nieuwe dag aan invloed winnen in de wereld, slaat de paniek toe. Het model van de ‘Partij van de Ambtenaren‘ is failliet, maar Nederlanders kunnen steeds minder als we het hebben over essentiële vaardigheden om te produceren en te onderhouden wat nuttig en nodig is.
Ondanks miljarden die wegvloeiden naar het onderwijs scoren vijftienjarigen het slechtst van Europa als het gaat om basisvaardigheden, begrijp ik uit de media. Lezen, schrijven, rekenen en je eigen billen afvegen? Hoe dan? Maar ze weten alles van ‘Tik-Tok‘, ‘Instagram‘, ‘Snapchat‘, ‘Roblox‘, ‘gendervraagstukken‘ en ‘LifeStyle‘-keuzes. Waar waren de leerkrachten dan? Op cursus. In de vergadering. Druk met de administratie.
Of de voorbereiding van het schoolreisje, het ‘groepsgesprek‘, de ‘tien-minuten-avond‘, de ‘Paarse Vrijdag‘, of de reorganisatie. Om nog maar te zwijgen over de tijd die ze kwijt waren aan ‘Goede Gesprekken‘ met raddraaiers, en het opsporen van ‘leerlingen met problemen thuis‘.
Don’t shoot me, I’m only the messenger.