Oberndorf: Vluchtelingen veranderen luxe appartement in ruïnes

In Oberndorf am Neckar in Baden-Württemberg slaagden Afrikanen Vluchtelingen erin om binnen een paar maanden een adellijk huurappartement volledig te verwoesten en onbewoonbaar te maken. Naast schimmel en doorweekt laminaat lieten de Somaliërs veel vuil achter en gooiden ze zelfs de meubels uit het raam toen ze verhuisden.

Het zou inmiddels algemeen bekend moeten zijn dat er een extreem groot risico bestaat dat een woning volledig wordt gedevalueerd als u besluit te verhuren aan zogenaamde “vluchtelingen”. Niettemin zijn er nog steeds talloze mensen die, hetzij uit pure winstbejag, hetzij uit naïviteit en weldoenersgeest, hun appartementen en huizen ter beschikking stellen om illegaal aangekomen immigranten een nobele levenservaring te bieden.

Gisela Kartje uit Oberndorf am Neckar besloot dit ook te doen. Samen met haar man kwam ze om wat voor reden dan ook op het idee om hun appartement in een huis aan de Wiesenstrasse aan de Lindenhof te verhuren aan een gezin uit Somalië. Het districtskantoor en de plaatselijke buitenlandse immigratieclub ‘Open Hands’ moedigden de familie destijds aan en beloofden dat ze zich nergens anders zorgen over hoefden te maken. Een comfortabele situatie, want de huur kwam elke maand op tijd uit de zakken van de hardwerkende belastingbetalers en er werd ruim voldoende op de rekening gestort.

De Afrikaanse immigranten maakten het zich gemakkelijk in het statige appartement. Kort voor hun intrek heeft de familie Kartje onlangs de renovatiewerkzaamheden afgerond, de badkamer opnieuw betegeld en een luxe keuken laten plaatsen. Wat zouden veel Duitsers ervoor over hebben om op zo’n comfortabele en prachtige plek te kunnen wonen! U kunt er zeker van zijn dat het de Somaliërs aan niets ontbrak in hun nieuwe onderkomen. De Schwarzwälder Bote beschikt over exclusieve foto’s die de onberispelijke en luxueuze staat van het appartement bevestigen.

Maar de idylle was snel voorbij. Na een jaar stopten de huurbetalingen, maar dat was nog maar het begin. De verantwoordelijke autoriteiten hadden Gisela Kartje laten weten dat, aangezien de huurder nu werkte, hij zijn eigen huur zou moeten betalen. Moest dit een van de beruchte raketwetenschappers zijn? Nauwelijks, zo bleek al snel.

Het leek de Somaliërs niet helemaal op hun gemak om van de lemen hut zonder elektriciteit of stromend water naar het luxe appartement van de Kartjes te verhuizen. Aanvankelijk was er enorme waterschade omdat mensen waarschijnlijk overweldigd waren door de werking van West-Europese kranen. De Afrikanen overwogen echter geen droogmaatregelen te nemen, met als gevolg dat het laminaat in de gang volledig opzwol.

Gisela Kartje merkte daar niets van. Ze kampte met het gebrek aan inkomsten omdat ze de lening voor de renovatie moest afbetalen. Het stadspersoneel, dat hen eerder onder druk had gezet om te verhuren aan illegale immigranten, wilde nu niets meer met de problemen te maken hebben. Ze zou een uitzettingsbevel moeten indienen, was de bondige boodschap van de verantwoordelijken.

En terwijl Gisela Kartje nog steeds geen geld kreeg, bleven de Afrikaanse immigranten woeden in haar appartement. Ook de overstap van een gat in de grond naar een westers porseleinen toilet leek voor de Somaliërs een ondraaglijke opgave. Zo zag het eruit in de badkamer toen mevrouw Kartje na een lange strijd eindelijk toegang kreeg tot haar appartement. Schimmel, uitwerpselen en vuil overal waar je keek. Het appartement leek op een verwoest gebouw.

De gloednieuwe keuken was onherkenbaar en de hele inrichting lag in puin. Toen brak zelfs de goedaardige Gisela Kartje haar halsband en gooide de Afrikanen in een hoge boog naar buiten. Dit is precies wat de verrijkers met het meubilair deden. Alles wat door het raam paste, werd gewoon weggegooid. De Somailianen sleepten hondsdolle grotere meubelstukken door het trappenhuis, zonder rekening te houden met slachtoffers, waardoor nog meer schade werd aangericht.

Bij de sleuteloverdracht was de integratieambtenaar van de stad aanwezig. Het interesseerde de immigratiebeambte niet dat het appartement van de familie Kartje nu lijkt op een gebouw in puin en feitelijk gestript en volledig gerenoveerd moet worden om weer bewoonbaar te zijn. Net als haar baas, burgemeester Hermann Acker, wees ze erop dat de huurovereenkomst een privaatrechtelijke kwestie was.

Niemand in de stad wil betalen voor de schade veroorzaakt door de Afrikanen die illegaal het land zijn binnengebracht. De materiële schade loopt in de vijf cijfers, maar de psychologische schade die de familie Kartje door de asielterreur wordt toegebracht, kan niet worden gekwantificeerd. Burgemeester Acker had ook alleen maar loze woorden voor Gisela Kartje. Hij zei dat hij hun ongenoegen kon begrijpen. Hierdoor wordt het appartement in ieder geval niet weer bewoonbaar.