Niet de schuld van Mark Rutte

Mark Rutte hangt zijn pet aan de wilgen.

Rutte stopt op zijn hoogtepunt, net voordat het hele bouwwerk van falend beleid met donderend geraas dreigt in te storten. Tot nu toe lukte het, wonder boven wonder, om met veel geld alle ballen in de lucht te houden, maar niet alleen is het geld op, maar zelfs met ongelimiteerde fondsen is er geen houden meer aan.

Laat mij, voor ik ervan wordt beschuldigd dat ik de nederige, goedlachse fietser Rutte die altijd tijd had voor de pers om hen bij de hand te nemen, een trap na geef, benadrukken dat ik mij realiseer dat hij in veel ‘dossiers’ vooral een ‘trouwe soldaat’ was, die eenvoudigweg implementeerde wat men in ‘Brussel’, ‘Davos’, ‘Washington’ en ‘Londen’ bedacht. Geen staatsman, geen ondernemer, maar een manager, die ‘op de winkel paste’, de docent die onderwees wat er in het leerboek stond.

Hem treft niet als enige blaam. Heel ‘Den Haag’ hing aan dat infuus, met inbegrip van zijn meest onbarmhartige critici. Die verweten hem dat hij zijn instructies op die locaties haalde die in hierboven noem, wat hij zelden tegensprak, omdat hij die centra van de macht respecteerde, en voor hem was Klaus Schwab een inspiratie, evenals andere boven hem geplaatste leiders, en hij wilde niet gezien worden als iemand die het ‘zwarte garen’ uit wilde vinden, nadat het ‘witte’ al uitgevonden was.

Voor Mark Rutte was het, in het bijzonder, een ‘balanceer-act’, nationaal, en internationaal, en dat was zijn ‘kracht’. Als het volk ‘Nee!’ zei, ‘Ja!’ doen, en het ‘uitleggen’ als een ‘verstandige keuze’. Niet zijn keuze. Maar ‘iemand’ had er vast over nagedacht. Er was ‘consensus’. Het ‘wetenschappelijke’ bewijs lag er in de vorm van een gedeelde mening onder zorgvuldige geselecteerde ‘experts’.

Rutte stopt maar juich niet te vroeg

Geen oorlog, of Mark schreef in. Loyaal meedoen zorgt voor ‘carrière kansen’, voor ambitieuze managers en generaals, maar ook voor hele landen. ‘Een wit voetje halen’ bij de ‘baas’ is lucratief. Zo zat Mark Rutte erin. En laten we eerlijk zijn, het chaotische Nederland bij elkaar houden is hoe dan ook geen sinecure.

Mijn kritiek is dat het land een chaos is omdat ons als volk geen aansprekend ‘Punt op de Horizon’ werd getoond, maar tegelijk erken ik onmiddellijk dat daar betrekkelijk weinig ruimte voor was door de expansiedrift van de ‘Multinationals’ die de ‘Aandelen’ van ons land bezitten. De EU, de NAVO, en hun ‘Think Tank’ het ‘World Economic Forum’. Zolang die ‘Bovenmeesters’ bij machte waren om te ‘groeien’ door invasies, overnames en pure diefstal zag het er ‘gelikt’ uit.

Maar in de top van de ‘Multinational’ overspeelden de leiders hun hand. In de periode waarin Trump in ‘Washington’ formeel de lakens uitdeelde, vonden we Mark en de andere ‘Deep State’ managers terug in de spelonken om de man weg te krijgen, en de ‘Warparty’, de NAVO, terug te krijgen in het ‘Witte Huis’.

Nationaal moest Mark Rutte keer op keer vól aan de bak om de grabbelton aan meningen, waar geen lijn in te ontdekken viel, bijeen te houden in wisselende ‘coalities’ zonder ‘smoel’. Dat lukte op wonderbaarlijke wijze door politici die er op aandrongen dat Nederland ‘kleur’ moest bekennen buiten de deur te houden. Schouderklopje, arm om de schouder, mes in de rug. Zijn ‘grote vriend’ Wilders haakte af, en ‘Luis in de Pels’ Omtzigt werd behendig van de weg gereden.

Dat waren de meest opzichtige voorbeelden, maar ook anderen vloeiden af. Hoe het ook zij, door die focus op het ‘personele’ aspect werd het eerder steeds lastiger om coherent beleid te maken, en het huishoudboekje op orde te houden. Het ‘smeren’ van relaties is kostbaar, en het zorgt voor meer en meer ballast. Niet-renderende activiteiten waar je niet meer vanaf komt. Subsidie hier, overheidscontractje daar, regelingetje, wat toelagen om partijen te ‘kopen’, die er goede sier mee kunnen maken bij hun ‘achterban’.

Het ene gat vullen met het andere. En stukje bij beetje groeide het ‘Waterhoofd’ van de overheid, terwijl ook de ‘Body Snatchers’ van de EU en de NAVO zich tegoed deden aan wat er aan tol werd geheven in ons land, en daarna wat toekomstige generaties nog aan tol zouden vangen.

Tijdens ‘Covid’ ging het fout, en Oekraïne was de ‘straw that broke the camels back’. Mark had het overzicht niet, en de leiding van de ‘Multinationals’ die de lakens uitdeelden verslikten zich volledig in hun eigen leugenachtigheid en slinkse plannetjes. Mark Rutte ziet wel dat het een puinhoop is, maar niet hoe hij ons hier uit zou moeten krijgen. Iemand als Macron, met een fractie meer ‘allure’ en een aan ‘eigenzinnigheid’ gewend volk, in de basis kritischer over de ‘Multinationals’ en hun Unipolaire natte droom, doet in Frankrijk een poging, maar ook hij heeft maar beperkte bewegingsruimte.

‘Regime Change’ ligt op de loer voor enige bedrijfsmanager die denkt aan ‘verzelfstandiging’, of aan initiatieven om de EU en de NAVO te ‘revitaliseren’ door ze terug te voeren naar hun ‘core business’, danwel ze een ‘spuitje’ te geven om ze uit hun lijden te verlossen, voordat ze ons allemaal mee trekken naar de grafkelder waar imperiale hoogmoed doorgaans eindigt. Je afreageren op Mark is misschien wel menselijk, maar we waren er zelf bij, en wat was onze eigen bijdrage?

Als makke schapen vraten we de ‘Grazige Groene Subsidie-Weide’ kaal, terwijl we ons blatend lieten ‘dekken’, met een regenboog aan vegen op onze rug als bewijs. Heeft u Mark wel eens betrapt op een origineel idee? Een briljant inzicht? Een aansprekende toekomstvisie? Ik niet. Dus waarom stemden die schapen dan op hem? Bij gebrek aan beter. Deels omdat Mark oog had voor wie hem zou kunnen bedreigen in zijn functie, om die met een ‘functie elders’ of een ‘akkefietje’ uit de vergelijking te halen, met de welwillende medewerking van de tamme media en ‘Veiligheidsdiensten’.

Maar ook omdat die gaarkeuken die onze vertegenwoordigers ervan gemaakt hebben op geen enkele manier nog renderend te krijgen is, in de ‘omgeving’ waarin we ons bevinden.

Een frisse start voor Nederland, de EU en de NAVO is wat deze situatie vraagt. Er moet gesnoeid en gerooid worden om de gezonde bomen en planten in het bos weer licht en lucht te geven. Het minderheden-kreupelhout moet grotendeels worden opgeruimd. Een bijzonder ondankbare taak, en niet vrij van het risico dat je vijanden-voor-het-leven maakt, of wraaklust opwekt bij mensen die dergelijke minderheden de schuld geven van het verval, terwijl hen niets te verwijten valt. Ze kregen een kans, en grepen die. Ik las op Teletekst dat de transseksuele winnaar van de ‘Miss Nederland’-verkiezing veel ‘haatmail’ ontvangt.

Ik kan dat inhoudelijk niet beoordelen, omdat ik die mails niet gezien heb, en ik mij realiseer dat dergelijke berichtgeving in zekere kringen onderdeel is van de uitgekiende ‘PR-campagne’, maar omdat ik de inhoud en context van die berichten niet ken heb ik ook niet het recht om die klacht in twijfel te trekken. Feit is, dat ‘haat’ bestaat, en dat mensen die in de kern onschuldig zijn, maar gezien worden als het ‘uithangbord’ van iets waar zekere mensen ‘onpasselijk’ van worden, vervolgens de volle laag krijgen. Terwijl, als je er even over nadenkt, en je probeert je te verplaatsen in die ander, je begrijpt dat het individu amper iets te verwijten valt.

Een ‘Miss Verkiezing’ is een commerciële ‘vleeskeuring’, en de commerciële organisatie is slechts geïnteresseerd in ‘Geld Verdienen’, al is die wereld evident een pleisterplaats van ‘Grab them by the Pussy’ types, wat voor veel mensen autonoom al een valide reden is om er niet aan mee te doen. Maar hoe kan je iemand die door die ‘vleeskeuring’ komt haten? Wat is jouw belang? Dat wordt een zwaarwichtig aspect van een succesvolle transitie terug naar een productieve, welvarende samenleving, die niet drijft op ‘fratsen’, subsidie en corrupte, op passie en compassie drijvende geldstromen. Het systeem is rot. En dat is niet de schuld van één persoon. Niet de schuld van Mark Rutte.

Rutte profiteerde, en had ‘Goede Bedoelingen’, en de ‘Directie’ van onze Unipolaire Multinational zag wel wat in hem, zorgde voor de publiciteit en het geld, en fluisterde hem in hoe hij zich kon ontdoen van de oppositie, en de uitkomsten van referenda die van tafel moesten, maar bij de ‘vleeskeuring’ brachten velen hun stem op hem en zijn partij uit. Vriend en vijand die meer in termen van het ‘landsbelang’ dachten riepen vanaf de zijlijn dat er van alles werd beloofd, waarvan partijen (en niet alleen de VVD) op voorhand wisten dat het niet kon, en dat de campagnes dreven op ‘sentiment’, waarbij feiten en argumenten angstvallig buiten beeld werden gehouden.

Gisteren opperde ik dat BBB zou kunnen profiteren, waarop een goede vriendin stelde dat ze Caroline van der Plas er zo ‘slonzig’ uit vond zien. Hoe komen we ooit uit bij fatsoenlijke bestuurders als we niet los kunnen komen van ‘beeldvorming’? Als we niet los kunnen komen van de ‘vleeskeuring’ als vertrekpunt, en het maar niet tot ons door wil dringen dat je beter op ‘Quasimodo’ kunt stemmen, als de innerlijke schoonheid en oprechtheid van die politicus onvergelijkbaar veel mooier is dan van de ‘gelikte‘ en ‘gepolijste  leugenaars in het ‘slotdebat’?

Uitleggen waarom onsympathieke maatregelen nodig zijn, en groepen aanwijzen die daar het slachtoffer van worden, omdat ze ten onrechte gesubsidieerd werden door het productieve deel van de samenleving, is geen taak voor populisten.

Tegelijk zullen die bestuurders met visie op moeten boksen tegen populisten die nog gas willen geven, en die bereid zijn om wat er rest van de productieve samenleving eveneens te slopen, tot niemand meer iets bezit, en we alles kunnen ‘huren’ van Bill Gates en George Soros, mits ons ’Sociaal Krediet’ toereikend is. We staan aan de vooravond van een spannende tijd, die ik liever had vermeden. Maar het is wat het is.