Milei en Wilders : Is het Libertarische Moment eindelijk daar?

Vroeger werd gezegd dat conservatieve jongens zichzelf “libertarisch” noemden zodat meisjes met hen zouden praten op cocktailfeestjes.

Tenminste één bekende conservatieve presentator noemde ze “losertariërs” omdat ze niet altijd Republikeins stemden.

Toch zijn velen van ons er nog steeds van overtuigd dat Henry David Thoreau, die erg libertair klonk, gelijk had toen hij in zijn boek “Civil Disobedience” uit 1849 schreef dat “de beste regering die is die het minst regeert.”

Thomas Jefferson en John Locke hadden eerder ongeveer hetzelfde gezegd en nu, na een paar honderd jaar, lijkt die libertaire visie wereldwijd te groeien.

Veel hiervan is een reactie op het voor de hand liggende: marxisme of quasi-marxisme werkt economisch niet en, erger nog, het heeft geleid tot afschuwelijke totalitaire onderdrukking met een enorm aantal doden in onder andere China, Rusland, Noord-Korea en Cambodja.

Het libertarisme begint er een stuk beter uit te zien, vooral—en ironisch genoeg—in de ogen van het geliefde proletariaat van Karl Marx, in tegenstelling tot de zogenaamde “elites,” die een beschermde klasse vormen.

In de Verenigde Staten is de Make America Great Again (MAGA) beweging die nu de Republikeinse Partij domineert libertair. De leider ervan, presidentskandidaat voor 2024 en voormalig president Donald Trump, heeft dat ook gedaan in de meeste van zijn recente uitspraken.

Ondertussen hebben in Zuid-Amerika en Europa nog openlijker libertaire kandidaten de verkiezingen in hun land gewonnen.

Eerst was er de econoom, professor en soms rockmuzikant Javier Milei in Argentinië, die in reactie op de catastrofale inflatie van 134 procent en de daarmee gepaard gaande stijging van de armoede in zijn land, de nieuwe gekozen president is geworden.

In Nederland overtrof Geert Wilders, van oudsher politiek libertair en sterk anti-immigratie fanatiekeling, alle voorspellingen bij de verkiezingen en zal hij proberen een regering te vormen.

Het succes van de heer Wilders is deels te danken aan de Nederlandse boeren die genoeg hadden van nieuwe “klimaatveranderings”-regels die het voor hen onmogelijk zouden maken om in hun levensonderhoud te voorzien—en dus ook voor veel van hun landgenoten om te eten.

De bedrijfsmedia en hun politieke bondgenoten in de Europese Unie en de Verenigde Staten hebben de heren Milei en Wilders onmiddellijk gebrandmerkt met hun nu favoriete benaming “extreem rechts”, hoewel deze mannen net zo min extreem rechts zijn als Jefferson, Locke en Thoreau, dezelfde figuren die deze zogenaamde liberalen en progressieven—hoewel ze ze liever negeren of “vergeten”—ooit als hun intellectuele helden beschouwden.

Wat zich nu wereldwijd afspeelt is een gevecht tussen deze opkomende libertariërs van verschillende pluimage en de zittende statisten. In de afgelopen jaren, ondanks het interregnum van Trump, leken de statisten aan de winnende hand.

Van de Davos/globalisten—Klaus Schwab en anderen—werd bijna aangenomen dat ze de macht al hadden overgenomen onder het mantra “Je zult niets bezitten en je zult gelukkig zijn,” een zin die zijn oorsprong vond in een video van het World Economic Forum uit 2016. Het was een nieuwe, zogenaamd goedaardige vorm van communisme, die vreemd genoeg deed denken aan de “drie rondjes en een geluidje” (fiets, horloge en naaimachine plus een radio) die voldoende werden geacht voor het leven in het communistische China van de jaren 1950.

Ondertussen vlogen de voorstanders van deze mantra, de eerder genoemde globalisten, in en uit dat glamoureuze Davos-resort in privévliegtuigen om toespraken te houden over de opwarming van de aarde, terwijl hun gewenste kiezers, die zelden de kans kregen om zaken te doen en geluk hadden als ze werden toegelaten tot een overvolle luchthavenlounge, via televisie en internet met toenemend scepticisme toekeken.

Globalisme was een schimmenspel dat zich voor hun ogen afspeelde. Bill Gates zou nooit gelukkig zijn met “niets bezitten”. Hij kocht alle boerderijen in Amerika op (die nog niet door de Chinezen waren opgekocht).

Hij en zijn trawanten hadden een nieuwe manier gevonden om rijk te worden (of rijker te worden) en rijk te blijven. Globalisme was slechts een masker voor oligarchische macht, waarbij die oligarchie zich uitbreidde tot één wereldwijde staat. Waarom klein denken? Nationale grenzen zijn zo 20e -eeuws.

Er is dus een strijd ontstaan tussen deze megastatisten en de libertariërs (ook weer van verschillende pluimage, vaak nationalistisch), maar voor het eerst lijken de laatsten aan de winnende hand.

Wilders en Meili zijn niet extreem rechts of “hard rechts”, om de term van The Economist te gebruiken, die de Nederlandse leider een “hoofdpijn voor Europa” noemde. (Eigenlijk zullen mannen als de heer Wilders Europa’s redding zijn, als ze worden toegelaten.) Ze zijn geen nazi’s, zoals ze soms worden genoemd, of bijna. De nazi’s waren socialisten—de Nationaal Socialistische Partij—het is altijd de moeite waard om onszelf daaraan te herinneren.

https://x.com/TheEconomist/status/1728446139765018847?s=20

De heren Milei en Wilders zijn niet ver weg. Ze keren terug naar de waarden die zijn vastgelegd in de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten, het belang van de vrijheid van het individu.

We zien deze nieuwe opgang in de VS in de hernieuwde populariteit van de voormalige president Trump nu zijn peilingen blijven stijgen.

Maar is de MAGA-beweging echt libertair? In de breedste zin van het woord wel, want tenslotte is “libertarisch,” zoals de meeste politieke terminologie tegenwoordig, nogal vaag. Voor sommigen is een libertariër een genotzuchtige wietliefhebber. (Dat ben ik niet. Ik veracht wiet, hoewel ik het vroeger rookte. Er zijn een aantal dingen aan sommige libertariërs die me niet bevallen.)

Maar MAGA staat pal tegen de diepe staat en niets is libertairer dan dat. Snijd de bureaucratie af, snijd de regelgeving af en zet zoveel mogelijk overheidsinstanties op hun kop.

Sterker nog, zet de hele deep state op zijn kop.

Dat klinkt behoorlijk libertair.

En als we dan toch bezig zijn, houd de overheid dan uit onze auto’s, koelkasten en fornuizen, bankrekeningen, medische zorg, beveiligingssystemen, lectuur, kabelverbindingen, e-mails en sms’jes, internet, sociale media, mobiele telefoons, of wat dan ook dat met ons privéleven te maken heeft.

Het is een veilige gok dat de heren Milei en Wilders het hiermee eens zouden zijn.