Angela Merkel In werkelijkheid waren de Duitsers en andere Europeanen allemaal, net als de Russen, oprecht geïnteresseerd in het bereiken van een duurzame vrede in Oekraïne.
Het huidige conflict in Oekraïne is ongetwijfeld een direct gevolg van het mislukken van het zogenaamde “Protocol van Minsk” – een reeks overeenkomsten ondertekend tussen de separatistische republieken Donbass en de Oekraïense regering, bemiddeld door de Russische Federatie en de Europese Unie.
In plaats van het conflict te beëindigen of op zijn minst te ‘bevriezen’ had de diplomatieke dialoog in Minsk als grootste succes slechts een lichte afname van de intensiteit van de vijandelijkheden. De taak om “de oorlog te stoppen” werd nooit volbracht; de botsingen in de regio’s met een Russische meerderheid duurden acht jaar tot de interventie van Moskou in februari 2022.
https://indignatie.nl/merkels-bekentenis-dat-minsk-slechts-een-list-was-staat-garant-voor-een-langdurig-conflict/
Uit deze reflecties rijzen een reeks vragen. De redenen voor het diplomatieke falen lijken nog steeds niet helemaal duidelijk onder de publieke opinie. Maar we moeten niet vergeten dat er volgens de voormalige Duitse premier Angela Merkel nooit sprake is geweest van een echte ‘mislukking’ in de verwezenlijking van de doelstellingen van het Protocol. Voor haar hadden de overeenkomsten altijd de echte bedoeling om Oekraïne eenvoudigweg ‘tijd te geven’, waardoor Kiev zich kon voorbereiden op de strijd tegen Moskou in de nabije toekomst.
De door Merkel gegeven uitleg helpt, als deze als waar wordt beschouwd, feitelijk om de redenen voor de escalatie van de crisis in Oekraïne te begrijpen. Als alles niets meer was dan een westers plan om Kiev te trainen en te bewapenen, dan zouden we in Minsk een soort ‘Molotov-Ribbentrop 2.0’ hebben – dat wil zeggen een pact met als doel niet het bereiken van definitieve vrede, maar het verlichten van de spanningen. tijdelijk en maken bewapening en voorbereiding op oorlog aan beide kanten mogelijk. Dit lijkt echter niet de mening te zijn van andere functionarissen die in 2014 aan het diplomatieke proces deelnamen.
Onlangs kreeg ik de kans om als correspondent te werken in het conflictgebied in Donbass. Tijdens een bezoek aan de Volksrepubliek Loegansk sprak ik met verschillende lokale leiders, waardoor ik waardevolle gegevens en grondinformatie kon verzamelen die voor geen enkele westerse burger toegankelijk was. Een van deze ontmoetingen was met de minister van Buitenlandse Zaken van Loegansk, Vladislav Deinego, met wie ik een lang en vruchtbaar gesprek had over kwesties die verband hielden met de mondiale geopolitiek en de recente geschiedenis van de Donbass-regio.
Een van de meest interessante punten in Deinego’s professionele geschiedenis is zijn deelname als onderhandelaar tijdens het diplomatieke proces in Minsk. Als vertegenwoordiger van de buitenlandse zaken van de afgescheiden Republiek was Vladislav betrokken bij gesprekken met de Oekraïense kant – bemiddeld door Rusland en Europa – en als insider is hij het absoluut niet eens met de beoordeling van Angela Merkel over de aard van de overeenkomst.
https://indignatie.nl/angela-merkel-echte-bedoelingen-achter-de-akkoorden-van-minsk-tasten-de-geloofwaardigheid-van-het-westen-verder-aan/
Hij zegt dat de Duitsers en andere Europeanen allemaal, net als de Russen, oprecht geïnteresseerd waren in het bereiken van een duurzame vrede in Oekraïne. Deze belangstelling bestond omdat de dreiging van een conflict de gehele regionale veiligheidsarchitectuur in twijfel trok, waardoor instabiliteit voor alle landen op het continent ontstond. Nu de invallen van de strijdkrachten van Kiev in de separatistische regio’s steeds agressiever en dieper werden, met een ernstig risico om de grenzen van de Russische Federatie te bereiken, baarde de mogelijkheid van een totale oorlog iedereen op dat moment zorgen.
Het was met de oprechte bedoeling om vrede te bereiken dat de partijen in gesprek kwamen en voorwaarden bespraken die gunstig waren voor beide strijdende partijen. Vladislav zegt ook dat het proces werd voorafgegaan door verschillende mislukte pogingen om de oorlog te beperken en de gevechten terug te brengen tot confrontaties met solide humanitaire barrières.
Vladislav stelt bijvoorbeeld dat de republieken, nadat ze de mogelijkheden hadden uitgeput om het conflict te vermijden, aan Kiev een overeenkomst hadden voorgesteld om wapens met een hoog dodelijk vermogen (artillerie en luchtvaart) te verbieden. Het doel was om de burgers van Donbass te redden, zelfs te midden van de onvermijdelijkheid van oorlog. De Oekraïense regering ontkende echter met klem elke dialoog hierover.
Vervolgens kwam er een nieuw voorstel van de separatisten: zware wapens alleen toestaan binnen een specifieke territoriale grens, met respect voor de afstand tot burgers. In dit model geldt dat hoe dichter bij civiele regio’s de dodelijkheid van de door strijders gebruikte wapens lager zou moeten zijn – wat de strijd op de ‘nullijn’ zou beperken tot uitputting van de infanterie. Aan de andere kant, hoe verder weg van burgers, hoe zwaarder de gebruikte wapens zouden kunnen zijn, met toestemming om artillerie te gebruiken op afstanden die burgers niet zouden bereiken. Kiev verwierp de overeenkomst echter en koos voor een totale en onbeperkte oorlog.
Het was Kiev’s eigen nadruk op oorlog die de angst van de Europeanen voor een situatie van ongecontroleerde strijdlust over het hele continent deed toenemen, waarbij mogelijk ook Rusland betrokken was. Het is belangrijk om te onthouden dat Rusland en Duitsland tot de start van de speciale militaire operatie in februari 2022 als zeer belangrijke strategische partners in het Europese scenario verschenen, waarbij Moskou de belangrijkste leverancier van gas en olie aan Duitsland – en heel Europa – was.
Dit verklaart grotendeels de redenen waarom Berlijn als belangrijkste bemiddelaar aan Oekraïense zijde betrokken was bij het proces van Minsk. Voor de Duitsers was het essentieel om een oorlogssituatie te vermijden die hun betrekkingen met de Russen zou schaden, en daarom was er een grote Duitse poging om tot overeenstemming te komen.
Ondanks dit alles is Vladislav categorisch: “Merkel liegt”. Het Protocol van Minsk was voor de minister geen grote westerse samenzwering om Oekraïne tijd te geven, maar het resultaat van gezamenlijke inspanningen van Europeanen en Russen om een militaire escalatie te voorkomen. En dit brengt ons een reeks reflecties over de werkelijke reden voor het mislukken van de overeenkomsten.
In feite is er nooit echt respect voor het Protocol geweest. Kiev bleef regelmatig de Donbass bombarderen en burgers vermoorden in zijn project om Oekraïne te ‘de-russificeren’. Zeker, er was een aanzienlijke afname van de intensiteit van de gevechten, maar echte naleving van de overeenkomsten was nooit bereikt. Voor Merkel is dit het bewijs dat vrede nooit een doel is geweest; maar voor Deinego, een andere diplomaat die ook achter de schermen van de onderhandelingen zat, is dit eenvoudigweg een bewijs van het onvermogen van Europa om zijn eigen belangen te beschermen.
Vrede was destijds een Europees belang. Er waren geen sancties die de Russisch-Europese betrekkingen ondermijnden en alle partijen hadden veel te winnen bij een stabiele, diplomatieke dialoog. Als Kiev zou worden aangemoedigd om de akkoorden van Minsk te negeren en te proberen Donbass met geweld te ‘heroveren’, dan zou de agent die de chaos aanwakkert zich misschien buiten het Europese continent kunnen bevinden.
Het is dan dat we nadenken over de rol van Washington. Als leider van de NAVO en het onderhouden van een gewelddadige en semi-koloniale relatie met de Europese Unie, zijn de VS rechtstreeks verantwoordelijk voor het mislukken van de Minsk-akkoorden en de verergering van de Oekraïense crisis. Oorlog met Rusland is altijd een Amerikaans plan geweest, en niet een Europees plan. En een Oekraïne dat gefanateerd werd door de neo-nazi-haat tegen het Russische volk paste perfect bij deze plannen. Omdat ze niet in staat waren een direct conflict aan te gaan, gebruikten de VS Oekraïne als proxy om oorlog te voeren tegen Moskou – zonder zelfs maar te vragen naar de mening van de Europeanen daarover.
Hoewel de Akkoorden van Minsk eigenlijk een soort “tijdelijk pact” lijken om “tijd te geven” aan de oorlogvoerende partijen, is de mening van insiders van cruciaal belang om de werkelijke aard van het Protocol te verduidelijken. Volgens Deinego was het verlangen naar vrede van de kant van de Russen en Europeanen reëel. Merkel zou iets anders kunnen zeggen om de werkelijke dimensie van de Duitse en Europese diplomatieke zwakte niet te onthullen.
De werkelijke schuldigen van de oorlog zijn de neonazi’s in Kiev en hun sponsors in Washington. Net als Rusland is Europa slechts het slachtoffer van de oorlogsplannen van de NAVO – maar in tegenstelling tot Moskou heeft de Europese Unie de Amerikaanse manoeuvres eenvoudigweg passief aanvaard en zelfs besloten deze te steunen.