Mei is geen goede maand geweest voor Netanyahu en Israël

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu is ingesloten. Hamas herleeft in eerder ontruimde gebieden van Gaza, en nu hun tunnelnetwerk intact is, blijven hun leiders op vrije voeten.

Oorlogskabinetsleden Benny Gantz en Yoav Gallant oefenen druk uit op Netanyahu om een ​​exitplan te ontwikkelen, maar geen enkele optie lijkt haalbaar. Ook de Amerikaanse president Joe Biden heeft de diplomatieke druk op zijn bondgenoot opgevoerd. Toch kan Netanyahu Gantz, Galland en Biden niet behagen zonder het radicaal-rechts waarop hij vertrouwt voor zijn eigen premierschap te mishagen.

Mei was een moeilijke maand voor de Israëlische premier Benjamin “Bibi” Netanyahu en zijn regering. Zoals gebeurt in landen die in oorlog zijn, is Netanyahu gedwongen te kampen met allerlei onverwachte interne en externe uitdagingen die zijn manoeuvreerruimte beperken en zelfs zijn positie als premier in gevaar brengen.

Het Israëlische leger (IDF) stond op het punt een langverwachte aanval te lanceren op wat de Israëlische inlichtingendienst beschouwde als de laatste schans van Hamas, Rafah, in het zuiden van Gaza. De heropflakkerende Hamas-aanvallen in het noorden en midden van Gaza, die eerder waren ontdaan van de grote Hamas-aanwezigheid, hebben hen echter gedwongen zich gedeeltelijk te hergroeperen. Toch is de eerste fase van de Rafah-campagne al begonnen .

Niettemin blijft de verblijfplaats van de Hamas-leiders onbekend, terwijl de IDF hun zoek-en-vernietigingsoperatie uitvoert op wat er overblijft van de Hamas-strijders, dankzij het onvermogen van de IDF om het gehele Gaza-tunnelsysteem te vernietigen.

Druk van Israëls nauwste bondgenoot en Israëls oorlogskabinet

De relatie van Netanyahu met de VS, historisch gezien de sterkste supporter van Israël, en met president Joe Biden, misschien wel de meest pro-Israëlische president in de recente geschiedenis, staat onder ernstige druk. Biden heeft genoeg van het verzet van Bibi om de humanitaire crisis in Gaza op bevredigende wijze aan te pakken (hoewel de zaken sinds begin april zijn verbeterd), van zijn aandringen op een totale aanval op Rafah, waar nog steeds vluchtelingen zich schuilhouden, en van zijn weigering om een ​​oplossing te formuleren. effectief plan voor bestuur en veiligheid in Gaza na de oorlog.

Op 9 mei zette Biden de historische stap door de wapenleveranties naar Israël te blokkeren . Hoewel niet ongekend – Ronald Reagan en George HW Bush legden soortgelijke verboden op tijdens hun presidentschappen – is het een maatstaf voor de woede in Washington tegenwoordig over de rechtse regering van Netanyahu. Praktisch gesproken is het echter onwaarschijnlijk dat het verbod een significante impact zal hebben op Israëls oorlogsvoering op de korte termijn.

En dan is er de toenemende onenigheid binnen het oorlogskabinet van Netanyahu en zelfs onder hoge IDF-officieren. Beide groepen zijn gefrustreerd door het onzekere verloop van de oorlog. Het belangrijkste probleem kan echter het ontbreken van een day-after-plan zijn. Benny Gantz, de voormalige IDF-commandant en ex-minister van Defensie, heeft gedreigd het driekoppige oorlogskabinet op 8 juni te verlaten, tenzij Bibi een geloofwaardig plan presenteert voor bestuur en veiligheid in een Gaza dat zich van Hamas ontdoet.

Gantz en de huidige Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant, het derde lid van het oorlogskabinet, staan ​​bekend als tegenstanders van de Israëlische bezetting van Gaza, een langdurige IDF-aanwezigheid in de Palestijnse enclave en het Israëlische bestuur daar. Ze stellen iets voor in de trant van een door Arabieren geleide, door het Westen gesteunde coalitie om Gaza binnen te komen, veiligheid te bieden in coördinatie met Israël en een of andere vorm van bestuursstructuur op te zetten totdat een Palestijnse structuur levensvatbaar wordt. 

Maar deze ideeën zijn niet goed verwoord of doorgelicht onder de Arabische staten. Bovendien pleiten de VS er nog steeds voor dat de Palestijnse Autoriteit (PA), die op de Westelijke Jordaanoever regeert, de controle over Gaza overneemt na een aantal serieuze reorganisaties en hervormingen. PA-president Mahmoud Abbas heeft echter duidelijk gemaakt dat het land niet naar Gaza zal terugkeren zonder een volledige Israëlische terugtrekking.

Bovendien bestaat er ernstige onrust over de bestuurscapaciteiten van de PA, gezien haar zwakke gezag op de Westelijke Jordaanoever, haar hoge mate van impopulariteit en haar tot nu toe grove ineffectiviteit bij het bestuur. Er bestaat geen praktische manier waarop de PA Gaza nu of in de nabije toekomst effectief zou kunnen besturen.

Ten slotte verzocht de aanklager van het Internationale Strafhof, Karim Ahmad Khan, op 20 mei om arrestatiebevelen uit te vaardigen tegen Netanyahu en Gallant, samen met Hamas’ Gaza-chef Yahya Sinwar, de militaire vleugelcommandant Mohammed Deif en het hoofd van het politieke bureau, Ismael Haniya.

Israël en de VS krachtig bezwaar hebben gemaakt tegen het verzoek om arrestatiebevelen voor Netanyahu en Gallant, levert dit niettemin nog meer kopzorgen op voor de toch al belaagde premier. Het ernstigste probleem is de buitengewone politieke en diplomatieke schade die arrestatiebevelen zouden toebrengen aan Israëls toch al ernstig aangetaste mondiale reputatie.

Wat is het plan, Bibi?

Bibi is een volleerd en behendig politicus, misschien wel de meest behendige en slimste in de moderne Israëlische geschiedenis. Normaal gesproken zou je dus van hem kunnen verwachten dat hij te zijner tijd met een van deze uitdagingen zal omgaan. Maar de strijd tegen hen allemaal tegelijk vormt een geheel eigen uitdaging.

De kern van zijn problemen ligt in de extreemrechtse coalitie die hij heeft gevormd om zichzelf te laten regeren. Het heeft hem ingesloten en hem vrijwel geen speelruimte gegeven om zich aan te passen aan de stijl die hij in het verleden hanteerde, wat hem tot zo’n talentvol politicus heeft gemaakt.

Buigen voor de eisen van Gallant en Gantz – en Biden – en hij verliest de meest extreme facties in zijn coalitie, en zijn regering stort in. Weersta Gantz en Gallant, en zijn kabinet stort in, en hij zal in een moeras van Gaza terechtkomen waaruit geen ontsnapping mogelijk is en, het allerbelangrijkste, zonder hulp van het Westen en de gematigde Arabische regeringen die hij heel graag voor het gerecht zou willen brengen. .

Wat Netanyahu’s verhaal van wee nog ingewikkelder maakt, wordt Gantz nu beschouwd als de meest waarschijnlijke kandidaat om hem uit te dagen bij verkiezingen, wat de meerderheid van de Israëli’s zo snel mogelijk wil. Gantz geeft Bibi het touw om zichzelf politiek op te hangen. Eerlijk gezegd heeft de premier echter alleen zichzelf de schuld gegeven. Hij heeft een deal gesloten met de rechts-extremistische duivel, en ze zullen hem niet laten vertrekken zonder zijn baan te verliezen.

Netanyahu heeft geen plan voor het post-conflictgebied in Gaza, ook al komt er daadwerkelijk een einde aan het conflict. De recente heropleving van Hamas in Jabalia en Gaza-stad suggereert dat het controleren van heel Gaza een oefening van lange adem zal zijn, die enorme menselijke, financiële en emotionele kosten zal eisen voor het Israëlische volk en de economie. Het uitgebreide tunnelnetwerk van Hamas heeft de terroristische groepering nieuw leven ingeblazen, ondanks de aanzienlijke verliezen die de IDF heeft toegebracht.

Hun vermogen om zich door dit hele systeem heen te bewegen, schijnbaar onopgemerkt en ongehinderd door de IDF, vertegenwoordigt een ernstig en langdurig obstakel voor Israëls onderwerping van de organisatie en de controle over Gaza. Toch blijft Netanyahu volhouden dat er geen alternatief is dan de totale nederlaag van Hamas.

Onderschatting van de afhankelijkheid van Israël van de VS

Netanyahu heeft geprobeerd zijn verzet tegen de VS in het algemeen en Joe Biden in het bijzonder om te zetten in een politieke troef. Het verkoopt zeker onder zijn mede-extremisten in de coalitie, die graag een Israëlische herbezetting van Gaza en annexatie van de Westelijke Jordaanoever zouden zien. Maar voor het grotere Israëlische politieke lichaam toonde het Iraanse spervuur ​​van 320 raketten en drones vorige maand de afhankelijkheid van hun land van de Verenigde Staten tot grote opluchting aan.

Israël onderschepte met succes de overgrote meerderheid van de wapens en leed geen slachtoffers. Zonder de kritische inlichtingen en militaire hulp van Amerika, en ook die van Jordanië, andere Arabische staten, Groot-Brittannië en Frankrijk, zou de schade waarschijnlijk veel groter zijn geweest. Het Arrow 3-raketafweersysteem, gezamenlijk gefinancierd door, ontwikkeld met en getest in de VS, bleek bijzonder cruciaal te zijn.

In elk toekomstig conflict met Iran moet Israël de VS aan zijn kant hebben. Bovendien zal de hulp van andere westerse regeringen en de gematigde Arabische staten ook van cruciaal belang zijn. Het uitschelden van de VS vanwege sporadisch binnenlands politiek voordeel doet dus niets ter bescherming van de strategische belangen en veiligheid van Israël.

De meerderheid van de Israëli’s weet dit en wil dat hun leiderschap meer gaat samenwerken met Washington en de gematigde buurlanden van Israël om de ware existentiële dreiging voor de Joodse staat, Iran, het hoofd te bieden. Netanyahu weet dit ook, maar blijft het steeds gevaarlijker spel spelen van het aanvallen van Biden en de VS, in de overtuiging dat hij alles kan hebben. Het is Bibi in zijn klassieke, meest arrogante vorm.

Netanyahu heeft altijd geloofd dat hij de Amerikanen beter begrijpt dan welke Israëliër dan ook en minstens even goed, zo niet beter dan welke Amerikaanse politicus dan ook. Maar hij verwart de Amerikaanse steun voor de staat Israël met de houding ten opzichte van hem en zijn leiderschap. Uit peilingen in de VS blijkt nog steeds sterke steun voor Israël, zij het iets minder sinds deze oorlog. Uit recente opiniepeilingen is echter gebleken dat 53% van de Amerikanen geen of zeer weinig vertrouwen heeft in de premier, vergeleken met 42% een jaar geleden. De cijfers zijn vooral slecht voor Netanyahu onder de Democraten en 18-29-jarigen.

Er is weinig vooruitzicht dat Amerika Israël de rug zal toekeren. Maar het verlies van het Amerikaanse vertrouwen in de leider van een van zijn nauwste bondgenoten in de wereld zal de eventuele herverkiezingsvooruitzichten van de premier verder verzwakken.

Verlies van Mojo

Al deze tegenslagen – de heropleving van de gevechten van Hamas in het noorden en midden van Gaza, Biden’s opschorting van de export van zware wapens naar Israël, het ontbreken van en verzet tegen een day-after-plan voor de veiligheid en het bestuur van Gaza en het daaruit voortvloeiende ultimatum van Benny Gantz en de aanklager van het ICC. Aanbevelingen voor arrestatiebevelen suggereren een premier die geen contact meer heeft en niet in staat is de vele uitdagingen die hem te wachten staan ​​het hoofd te bieden.

De altijd controlerende, manoeuvrerende en manipulerende Netanyahu heeft zijn regeringsmojo verloren. Een oorlog die Israël in alle opzichten zou moeten controleren, is in feite het controleren van de premier van Israël. Hij kan er niet aan ontsnappen; noch kan hij zichzelf uit het onmogelijke politieke doolhof loodsen dat hij voor zichzelf heeft gecreëerd. Het ergste van alles is dat er niemand is die hem kan helpen.